H μικρή μου ηρωίδα Βασιλική-Μαρία, που νίκησε το δράκο "καρκίνο"

Μάθημα ζωής από τη δικιά μου ηρωίδα, τη δικιά μου βασίλισσα, που μέσα από το παραμύθι με τον δράκο «καρκινάκο» βγήκε νικήτρια !!!

Με λένε Μαριάνθη και είμαι η μαμά της Βασιλικής - Μαρίας 2,5 χρόνων «η μονάκριβη μου», η «βασίλισσα μου» … και πόσα άλλα μου είναι … Κάθε μέρα που περνά συνειδητοποιώ πόσο φοβάμαι μην ξανάρθει εκείνη η μέρα εκείνη η τρισάθλια μέρα που άλλαξε έμενα, την ζωή μας, τα συναισθήματα μου … Πω πω! Τι δυστυχία πραγματικά δεν ξεχνώ … αλλά και ούτε θέλω να ξεχάσω γιατί με κάνει καλύτερο άνθρωπο γιατί βλέπω την κάθε μέρα πιο όμορφη πια!!!

Εμένα η ιστορία μας ξεκίνησε κάπως έτσι. Ήμασταν στο Φάληρο, Τρίτη 7 Μαΐου 2013 απόγευμα να παίξουν τα παιδιά (η κόρη μου και η βαφτιστήρα μου). Ξαφνικά γυρίζω το κεφάλι μου στα αριστερά και βλέπω μια γλυκιά μανούλα χωρίς μαλάκια και κατάχλωμη με ένα μωράκι στην αγκαλιά και γυρίζω βουρκωμένη στην κουνιάδα μου και της λέω γιατί; Γιατί να μην μπορεί να χαρεί το μωράκι της γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι να χουν αυτήν την βρωμοαρρώστια. Έτρεμα στην ιδέα της λέξης «ΚΑΡΚΙΝΟΣ» Γιατί; Γιατί και η μαμά μου είναι μια από αυτές με μαστεκτομή, με μεταστάσεις με 7 χειρουργεία στο ιστορικό της και αβάσταχτο πόνο (δόξα τω Θεό είναι καλά) αλλά αυτή η εικόνα και όλο αυτό που πέρασα με την μανά μου με έκανε να φοβάμαι και να τρέμω στην ιδέα του ΚΑΡΚΙΝΟΥ.

Και επανέρχομαι σε εκείνη την ημέρα πιο κάτω δεξιά βλέπω με μισή ώρα διαφορά ένα πανέμορφο παιδάκι χωρίς μαλάκια με μαντιλάκι στο κεφάλι με ένα απίστευτο χαμόγελο. Με δακρυσμένα μάτια μονολογώ «Θεέ μου είναι κρίμα». Η κουνιάδα μου με καθησυχάζει και ξαφνικά με πλησιάζει η κόρη μου και μου λέει μαμά πονάκι η κοιλία μου. Πιάνω την κοιλίτσα της και χωρίς να ξέρω και πολλά νιώθω ότι στο σημείο που μου έδειξε «η σπλήνα πρησμένη - λέω στην κουνιάδα μου «Αυτό δεν μ’ αρέσει καθόλου, κάτι δεν πάει καλά!!». Εκείνη με καθησυχάζει και το μωρό μου αρχίζει να μου ζητάει να κοιμηθεί και ότι είναι κουρασμένη πράγμα ανησυχητικό για την Βασούλα μου που είναι πολύ δραστήρια…

Και μου ξημερώνει η Πέμπτη 9 Μάη, ήταν η μέρα που στιγμάτισε την ζωή μου, γκρέμισε τα όνειρα μου, ξερίζωσε την καρδιά μου και την θυμάμαι … και θα θυμάμαι εκείνο το 24ωρο για όλη μου την ζωή με κάθε λεπτομέρεια.

Η Βασούλα μου ξεκινάει πόνους συνεχόμενους στην κοιλίτσα της για ένα 4ωρο. Από της 6 το απόγευμα παίρνω έναν παιδίατρο και μου λέει από το τηλέφωνο ότι τον ανησυχεί το γεγονός ότι ο πόνος είναι συνεχόμενος και δεν του κάνει για κολικός. Ρωτάω τι να κάνω; Και ακούω ΠΑΙΔΩΝ… Παίρνω τον άντρα μου τηλέφωνο και σε 40 λεπτά είμαστε Παίδων Αγία Σόφια και τώρα ξεκινά η ιστορία μας…

Κρατάει ο Γιώργος (ο σύζυγος μου) αγκαλιά την Βασούλα μου και βρίσκομαι από πίσω τους. Κοιτάζω την κόρη μας στα μάτια και λέω στο Γιώργο «έχω ένα πολύ άσχημο προαίσθημα,  δεν θα φύγουμε από δω, κάτι σοβαρό έχει το παιδί». Εκείνος γύρισε και μου είπε ότι λέω  ανοησίες. Έμενα έντονα μέσα μου κάτι μου το λέγε πως κάτι σοβαρό έχει το παιδί … αλίμονο ποια μάνα θα έλεγε κάτι κακό για το παιδί της!

Κόβουμε εισιτήριο και περιμένουμε την σειρά μας. Η Βασούλα μου μια χαρά. Ούτε πονάει. Ο σύζυγος μου λέει να φύγουμε αλλά επέμενα να την εξετάσουν. Έρχεται η σειρά μας. Την εξετάζει η παιδίατρος δεν βρίσκει κάτι. Μας στέλνει στον χειρούργο και αυτός  μας στέλνει για υπέρηχο, όπου δεν βλέπουν κάτι. Όμως χάνουν την καρτέλα της στον υπέρηχο και μας ξαναστέλνουν στον παιδίατρο να γραφτεί καινούργια καρτέλα … Ωπ αλλαγή βάρδιας γιατρών και μας βλέπει άλλος γιατρός. Εκεί πλέον αρχίζω να βλέπω τα «σημάδια» και επειδή ανησυχώ παρακαλώ τον παιδίατρο να μας κάνει μια γενική αίματος

γιατί κάπου πάει το μυαλό μου… συμφωνεί! Είναι 1 η ώρα νύχτα και μας λένε σε ένα δίωρο θα χουν βγει τα αποτελέσματα ωστόσο το παιδάκι μου έχει νυστάξει και είναι στο αυτοκίνητο με τον μπαμπά της να κοιμηθεί.

 Εγώ έξω από το αιματολογικό με πολύ αγωνιά άγχος και ένα άσχημο προαίσθημα να με κυριεύει. Περνά το 2ωρο αλλά όλοι παίρνουν της απαντήσεις εγώ τίποτα παίρνω τον Γιώργο τηλέφωνο

- «Αν δεν κοιμάται το παιδί ανέβα πάνω γιατί κάτι δεν πάει καλά», του λέω.

 Θυμωμένος ανεβαίνει είναι 3.30 ώρα και με πλησιάζει.. «που πάει το μυαλό σου μου λέει»

- «Εκεί που φαντάζεσαι στην αρρώστια της μάνας μου του λέω»(φανταζόμουν ότι κάτι είχε στα έντερα, γενικά στην κοιλιά της).

- «Τρελάθηκες μου λέει ποια μάνα σκέπτεται έτσι για το παιδί της», μου λέει.

Ποια μάνα, ποια μάνα, η μάνα που έχει δυνατό ένστικτο που κάτι την έτρωγε μέρες τώρα ότι κάτι συμβαίνει στο παιδί της… στο παιδί που γέννησε, που λατρεύει, που «ερωτεύτηκε», αυτή η μάνα…

Και εκεί επάνω ακούω κυρία Χατζηδήμου:

-«ΕΙΣΑΓΩΓΗ γιατί κάτι βλέπουμε στο πλακάκι της μικρής.»

 Κοιτάω το παιδί μου και ΝΙΩΘΩ ΕΝΑ ΜΑΧΑΙΡΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ. Η φωνή μου δεν βγαίνει το μόνο που έλεγα συνέχεια 

-« Όχι! Παναγία μου λυπήσουμε το παιδάκι μου.»

Στης 4 μας κάνουν εισαγωγή οι επόμενες ώρες είναι απλά δραματικές μόλις που αναπνέω νιώθω την καταστροφή να ’ρχετε… Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να προσεύχομαι μέχρι να ξημερώσει για ότι μου ανακοινώσουν να μην είναι η λέξη ΚΑΡΚΙΝΟΣ… Έψαχνα που έφταιξα ,είχα χάσει την πιστή μου, ένα γιατί με κυρίευε…

Παρασκευή 10 Μάη ώρα 9.30 έρχονται οι γιατροί και μου ανακοινώνουν ότι κάτι είδαν στο πλακάκι της και θέλουν να πάρουν μυελό… χωρίς να προλάβω να καταλάβω πολλά μου την παίρνουν …σαν να μου ξεριζώνουν την καρδιά. Το ένιωθα το Bασούλη μου, που δεν το 'χω αποχωριστεί ποτέ ακόμα και όταν κοιμάται μου κρατάει το χέρι ,η ψυχή μου, η ζωή μου, το μωρό μου… οι χειρότερες ώρες στην ζωή μου. Μου κλείδωσαν και την πόρτα που την έβαλαν μέσα και εγώ σε κάθε - Βοήθεια μανούλα - να στριγγλίζω ανοίξτε μου σας ικετεύω να της κρατώ το χέρι να είμαι μέσα δεν φοβάμαι ότι και να της κάνετε αλλά… δεν με άκουγαν και πάλι φώναζα μέσα μου την Παναγία που ξέρω ότι μ’ ακούει πάντα μ’ ακούει να της απαλύνει τον φόβο!!!

Τα χειρότερα 15λεπτα της ζωής μου μέχρι να την πάρω στην αγκαλιά μου το σπλάχνο μου!!! Μέσα σε 2ωρες μας είπαν ότι βγήκαν τα αποτελέσματα και έπρεπε να περάσουμε στο διπλανό κτήριο. Ρωτώ…

-«Που στο ογκολογικό;» και μου λέει μια νοσηλεύτρια: «Εεε όχι θα σας πουν θα σας πουν»… Μα ήξερα! Το ένιωθα! Το ένστικτο της μάνας… απλά δεν ήξερα την σοβαρότητα της κατάστασης και αυτό αναζητούσα κρεμόμουν κυριολεκτικά από το βλέμμα τα λόγια τον γιατρών …στην ιδέα να την ΧΑΣΩ, είπα θα φύγω και γώ μαζί της … Η διαδρομή από το Αγία Σοφία μέχρι το Ελπίδα δεν την θυμάμαι καθόλου έχω κενό μνήμης το πώς φτάσαμε το μόνο που θυμάμαι είναι να κοιτώ το παιδί μου και να παρακαλάω να μην με εγκαταλείψει ο Θεός! Φτάνουμε δωμάτιο 112.

Σε 10 λεπτά μέσα μας φωνάζουν να μας ανακοινώσουν τι έχει το παιδί. Είναι όλοι μαζεμένοι οι γιατροί και μας μιλάει ο διευθυντής. Είμαι εγώ, διπλά μου ο Γιώργος και πιο διπλά ο πατέρας μου (υποτίθεται ο πιο δυνατός της οικογενείας)… και ακούω

Οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία τύπου Β.

-«Τι εννοείται, τι είναι αυτό; Έχει καρκίνο το παιδί μου;» Ακούω:

- «Ναι γλυκιά μου…»

Τα υπόλοιπα δεν τα άκουγα έβλεπα το Γιώργο και τον πατέρα μου να κλαίνε και …χαμένους. Αρχίζω πάλι να ακούω θα κάνετε θεραπεία 2 χρόνια και κάτι. Ποσοστά … και διάφορα άλλα που δεν καταλάβαινα ή καταλάβαινα …

-«Γιατρέ μισό λεπτό το παιδί μου θα γίνει καλά αυτό με ενδιαφέρει.» Ακούω:

- «Ναι αλλά κανένας δεν μπορεί να σου εγγυηθεί κλπ…»

Πως έγινε αυτό το γέννησα γερό τι έγινε; Πολλά ερωτήματα είχα και ακόμα έχω αλλά οι περισσότεροι γονείς μεταξύ μας ξέρουμε ότι αυτός ο εξωγενής παράγοντας, που το προκαλεί αυτό είναι σίγουρα γνώριμος σε όλους μας όσοι το πάθαμε και θα ενημερώνουμε και άλλους γύρω μας να προσέχουν… Κλαίγοντας και εγώ πλέον και παρακαλώντας πια το μόνο που είπα ήταν ότι: ΕΧΩ ΕΝΑ ΚΑΤΑΠΛΙΚΤΙΚΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΟ ΔΟΥΝ ΣΑΝ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΟΥ ΤΟ ΣΩΣΟΥΝ. Φύγαμε για το δωμάτιο…

Περάσαμε 28μερες στο 112 έμαθα πολλά διάβασα, πολύ ενημερώθηκα αρκετά γι’ αυτή την ασθένεια κάτι που δεν ήξερα τι σημαίνει. Ήμουν και εγώ από αυτούς που δεν ήξερα την λευχαιμία. Οι πρώτες δέκα μέρες ήταν δράμα για μένα. Έψαχνα απελπισμένα τρόπο να λυτρωθώ από αυτό το μαρτύριο. Με κυρίευαν κακές σκέψεις. Ομολογώ ότι σκεφτόμουν πολύ εγωιστικά. Καταλαβαίνετε όλες η μαμάδες τι εννοώ! Φαντάζομαι εκεί έρχεται την κατάλληλη στιγμή ο πατέρας Σωτήριος, ο όποιος του εξομολογούμαι το ότι αναζητώ να «λυτρωθώ» και μου λέει:

-« Μπράβο κορίτσι μου το πιο εύκολο είναι αυτό. Κάντο μην είσαι χαζή κάντο και άστο αυτό να παλεύει μόνο του … και να ξέρεις ότι όταν πονάει φωνάζει μαμά γιατί μόνο εσύ μπορείς να την απαλύνεις δεν φωνάζει ούτε μπαμπά ούτε γιαγιά… κανέναν! Ο ΘΕΟΣ κοπέλα μου σου δίνει όσο αντέχεις να σηκώσεις στης πλάτες σου…»

ΗΤΑΝ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΑΚΟΥΣΩ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΩΣΤΗ ΣΤΙΓΜΗ! 
Ο Θεός λοιπόν δεν με εγκατέλειψε, δεν με τιμώρησε, απλά με ταρακούνησε και μου δώσε κάτι τόσο ευλογημένο για να μου δείξει τι ηρωίδα κόρη έχω, πόσο δυνατή είναι! Να φιλοσοφήσω την ζωή μου διαφορετικά, να κάνω ξεκαθαρίσματα, να δω ποιοι είναι διπλά μου, να χαίρομαι την κάθε στιγμή. Να φιλοσοφήσω την ζωή μου τελείως διαφορετικά, να σταματήσω να προγραμματίζω και το παραμικρό, να αγαπώ το κάθε πρωινό, την κάθε νύχτα, να γελώ με κάθε σκανταλιά της και όχι να θυμώνω, να την λατρεύω με όλοι μου την ψυχή, να αγαπώ τα πάντα της γιατί είναι τα πάντα μου….!!!

Σε ευχαριστώ Θεέ μου, που μας έστειλες αυτή την ασθένεια και δεν μου έστειλες κάτι χειρότερο όπως έζησα εκεί μέσα τα πολύ χειρότερα, τα μη αναστρέψιμα και με έκανες πάλι να μπορώ να ονειρεύομαι… Και όπως κάθε παραμύθι συναντάμε δράκους… (που εύχομαι να μην ξαναβρεθούν μπροστά μας)… Αλλά εμείς τον δικό μας τον σκοτώσαμε και ζήσαμε καλά και παρακαλάμε και τα υπόλοιπα παιδάκια στον κόσμο να καταφέρουν να σκοτώσουν και εκείνα τους δικούς τους δράκους για να ζήσουνε και καλύτερα…!!!

Μαριάνθη Πετρίδου – Χατζηδήμου

Πηγή: http://www.pameevro.gr/