“Με λίγη δύναμη και πίστη στο Θεό, όλα μπορούν να
γίνουν… Γι’ αυτό ποτέ στη ζωή σας, μην πείτε δεν μπορώ, αλλά μπορώ και θα τα
καταφέρω”… Και ενώ αυτές οι λέξεις, αυτές οι σκέψεις θα μπορούσαν να είναι
κάποιων μεγάλων, ανήκουν στην Ελένη Θωμά, μόλις 11 ετών.
Η Ελένη Θωμά σε ηλικία 8 χρόνων διαγνώστηκε με η
οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία, η οποία εισέβαλε “απρόσκλητη”, στοχεύοντας, με
απειλητικές διαθέσεις να τις στερήσει - αφαιρέσει, τη χαρά της ζωής…
Τα δικά μου λόγια, είναι μικρά κι ασήμαντα μπροστά στο μεγαλείο της δύναμης και της ψυχής αυτού του μικρού παιδιού, που πάλεψε για 3 χρόνια, μ’ αυτό το μεγάλο θηρίο, μα ναι υπήρξαν στιγμές που λιποψύχησε, αλλά κατάφερε να το κατατροπώσει… Πως; Διαβάστε τα γράμματά της… και τα συμπεράσματα δικά σας.
“Aγαπητοί μου φίλοι,
Καταρχάς θέλω να σας ευχαριστήσω, που ήρθατε στο πάρτι μου… Είναι μεγάλη μου τιμή να είστε, όλοι εδώ, διότι νιώθω ότι είστε τα άτομα, τα οποία σταθήκατε δίπλα μου, σε όλο αυτό το μαρτύριο…
Θέλω να πω το πιο μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στην οικογένειά μου και ιδιαίτερα στη μαμά μου… Μανούλα μου, Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, που στέκεσαι πάντα δίπλα μου, που άντεξες όλα αυτά που έχουν συμβεί… Επίσης θέλω να σου ζητήσω, ΕΝΑ ΣΥΓΝΩΜΗ, για όλες τις άσχημες στιγμές που συνέβησαν μεταξύ μας…
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ, φυσικά το μπαμπά μου, που ποτέ δεν διαμαρτυρόταν για τίποτα… ‘Άντεξες και εσύ τα πάντα…!!!
Ακολουθούν, φίλοι, συγγενείς και ποτέ δεν ξεχνώ το σύνδεσμο, ” Ένα όνειρο μια ευχή”, αφού πριν από λίγες μέρες έφτασα από το ταξίδι μου στη Γαλλία, που είχα ευχηθεί να συμβεί… Γενικά, είναι πολύ όμορφο, να εκπληρώνονται οι ευχές, για εμάς τα παιδιά…!!! Ευχαριστώ, από τα βάθη της καρδιάς μου, όλα τα μέλη του συνδέσμου…
Και γενικά θέλω να πω, ένα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, σε όλους….!!!
Δε θα σας κουράσω άλλο, με αυτό σήμερα, είναι μια ξεχωριστή μέρα, για μένα… ‘Εχουμε πάρτι και πολλές χαρές…!!! Ας τα ξεχάσουμε όλα και να διασκεδάσουμε…Ας το γιορτάσουμε λοιπόν!!! ".
“Θέλω να απευθυνθώ σε όλα τα παιδιά, που πάσχουν από καρκίκο, λευχαιμία κι όποια άλλη αρρώστια… Ξέρω και είναι φυσιολογικό, ότι ο πρώτος καιρός, είναι για όλους μας δύσκολος… Η αλλαγή του τόπου, της ρουτίνας… της ζωής!!! Πολλές πρωτόγνωρες εικόνες συναντάς… Στις χημειοθεραπείες, πολλοί γιατροί τριγύρω σου! Μέσα από τη δική μου εμπειρία κατάλαβα πολλά… Ήμουνα τότε 8 χρονών. Έγιναν όλα τόσο ξαφνικά… Θυμάμαι τον πρώτο καιρό, δεν ήμουν πολύ καλά, από τα φάρμακα και από τις θεραπείες… Διάφορες εξετάσεις, συνέχεια… Σε κάτι παράξενα και πρωτόγνωρα δωμάτια, γεμάτο από μηχανήματα…
Ο καιρός περνούσε, οι εξετάσεις γίνονταν… Διάφοροι συγγενείς, επισκέπτες, έρχονταν να με επισκεφθούν για να δουν την εξέλιξη μου…
Όλες οι μέρες μέσα σε ένα δωμάτιο. Στο βάθος του θαλάμου, όπου βρισκόμουν, ένα δωμάτιο, φαινόταν, γεμάτο από φωτεινά και ωραία χρώματα… Με το που μπήκα μέσα, πολλές παιδικές και χαρούμενες φωνές… Πολλά παιδάκια διασκέδαζαν εκεί… Ήταν ο παιχνιδότοπος του νοσοκομείου! Όλα τα παιδάκια, ήταν με γυμνά κεφαλάκια… Ήξερα ότι θα έπεφταν και τα δικά μου λόγω των πολύ δυνατών φαρμάκων… Δε με πείραξε όμως πολύ αυτό!
Ο χρόνος κύλησε σχετικά γρήγορα, διάφορες φιλίες, χτίστηκαν, ανάμεσα σε εμένα και τα άλλα παιδάκια… Μα φυσικά το ίδιο ισχύει και για τη μαμά μου… Μικροί και μεγάλοι, κάναμε νέους φίλους…
Σιγά, σιγά, με πίστη στο Θεό και δύναμη, κατάφερα να βγω νικήτρια, σε όλο αυτό το δύσκολο αγώνα… Στα έντεκα μου χρόνια έγινα καλά… Και τα μαλλάκια μου, σιγά, σιγά, ξεκίνησαν να μεγαλώνουν… Πιο δυνατά και πιο ωραία!!!
Με λίγη δύναμη και πίστη στο Θεό, όλα μπορούν να γίνουν… Γι’ αυτό ποτέ στη ζωή σας, μην πείτε δεν μπορώ, αλλά μπορώ και θα τα καταφέρω… Έτσι, όλοι μας, μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα… Όσο για τους καινούριους μου φίλους, έχουμε γίνει όλοι κολλητάρια…”
Ελένη μου, ένα θα σου πω, εκτός από το ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που με ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΗΚΕΣ, μου έδωσες τόση δύναμη, μέσα απ’ την καθαρότητα της ψυχής, σου υπόσχομαι ότι θα προσπαθήσω να γίνω καλύτερος άνθρωπος…
“Ικανοποίηση δεν είναι πάντα η εκπλήρωση αυτών που θέλουμε… Είναι και η συνειδητοποίηση του πόσο ευλογημένοι είμαστε γι αυτά που έχουμε…”
Έλλη Αυξεντίου
Τα δικά μου λόγια, είναι μικρά κι ασήμαντα μπροστά στο μεγαλείο της δύναμης και της ψυχής αυτού του μικρού παιδιού, που πάλεψε για 3 χρόνια, μ’ αυτό το μεγάλο θηρίο, μα ναι υπήρξαν στιγμές που λιποψύχησε, αλλά κατάφερε να το κατατροπώσει… Πως; Διαβάστε τα γράμματά της… και τα συμπεράσματα δικά σας.
“Aγαπητοί μου φίλοι,
Καταρχάς θέλω να σας ευχαριστήσω, που ήρθατε στο πάρτι μου… Είναι μεγάλη μου τιμή να είστε, όλοι εδώ, διότι νιώθω ότι είστε τα άτομα, τα οποία σταθήκατε δίπλα μου, σε όλο αυτό το μαρτύριο…
Θέλω να πω το πιο μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στην οικογένειά μου και ιδιαίτερα στη μαμά μου… Μανούλα μου, Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, που στέκεσαι πάντα δίπλα μου, που άντεξες όλα αυτά που έχουν συμβεί… Επίσης θέλω να σου ζητήσω, ΕΝΑ ΣΥΓΝΩΜΗ, για όλες τις άσχημες στιγμές που συνέβησαν μεταξύ μας…
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ, φυσικά το μπαμπά μου, που ποτέ δεν διαμαρτυρόταν για τίποτα… ‘Άντεξες και εσύ τα πάντα…!!!
Ακολουθούν, φίλοι, συγγενείς και ποτέ δεν ξεχνώ το σύνδεσμο, ” Ένα όνειρο μια ευχή”, αφού πριν από λίγες μέρες έφτασα από το ταξίδι μου στη Γαλλία, που είχα ευχηθεί να συμβεί… Γενικά, είναι πολύ όμορφο, να εκπληρώνονται οι ευχές, για εμάς τα παιδιά…!!! Ευχαριστώ, από τα βάθη της καρδιάς μου, όλα τα μέλη του συνδέσμου…
Και γενικά θέλω να πω, ένα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, σε όλους….!!!
Δε θα σας κουράσω άλλο, με αυτό σήμερα, είναι μια ξεχωριστή μέρα, για μένα… ‘Εχουμε πάρτι και πολλές χαρές…!!! Ας τα ξεχάσουμε όλα και να διασκεδάσουμε…Ας το γιορτάσουμε λοιπόν!!! ".
“Θέλω να απευθυνθώ σε όλα τα παιδιά, που πάσχουν από καρκίκο, λευχαιμία κι όποια άλλη αρρώστια… Ξέρω και είναι φυσιολογικό, ότι ο πρώτος καιρός, είναι για όλους μας δύσκολος… Η αλλαγή του τόπου, της ρουτίνας… της ζωής!!! Πολλές πρωτόγνωρες εικόνες συναντάς… Στις χημειοθεραπείες, πολλοί γιατροί τριγύρω σου! Μέσα από τη δική μου εμπειρία κατάλαβα πολλά… Ήμουνα τότε 8 χρονών. Έγιναν όλα τόσο ξαφνικά… Θυμάμαι τον πρώτο καιρό, δεν ήμουν πολύ καλά, από τα φάρμακα και από τις θεραπείες… Διάφορες εξετάσεις, συνέχεια… Σε κάτι παράξενα και πρωτόγνωρα δωμάτια, γεμάτο από μηχανήματα…
Ο καιρός περνούσε, οι εξετάσεις γίνονταν… Διάφοροι συγγενείς, επισκέπτες, έρχονταν να με επισκεφθούν για να δουν την εξέλιξη μου…
Όλες οι μέρες μέσα σε ένα δωμάτιο. Στο βάθος του θαλάμου, όπου βρισκόμουν, ένα δωμάτιο, φαινόταν, γεμάτο από φωτεινά και ωραία χρώματα… Με το που μπήκα μέσα, πολλές παιδικές και χαρούμενες φωνές… Πολλά παιδάκια διασκέδαζαν εκεί… Ήταν ο παιχνιδότοπος του νοσοκομείου! Όλα τα παιδάκια, ήταν με γυμνά κεφαλάκια… Ήξερα ότι θα έπεφταν και τα δικά μου λόγω των πολύ δυνατών φαρμάκων… Δε με πείραξε όμως πολύ αυτό!
Ο χρόνος κύλησε σχετικά γρήγορα, διάφορες φιλίες, χτίστηκαν, ανάμεσα σε εμένα και τα άλλα παιδάκια… Μα φυσικά το ίδιο ισχύει και για τη μαμά μου… Μικροί και μεγάλοι, κάναμε νέους φίλους…
Σιγά, σιγά, με πίστη στο Θεό και δύναμη, κατάφερα να βγω νικήτρια, σε όλο αυτό το δύσκολο αγώνα… Στα έντεκα μου χρόνια έγινα καλά… Και τα μαλλάκια μου, σιγά, σιγά, ξεκίνησαν να μεγαλώνουν… Πιο δυνατά και πιο ωραία!!!
Με λίγη δύναμη και πίστη στο Θεό, όλα μπορούν να γίνουν… Γι’ αυτό ποτέ στη ζωή σας, μην πείτε δεν μπορώ, αλλά μπορώ και θα τα καταφέρω… Έτσι, όλοι μας, μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα… Όσο για τους καινούριους μου φίλους, έχουμε γίνει όλοι κολλητάρια…”
Ελένη μου, ένα θα σου πω, εκτός από το ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που με ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΗΚΕΣ, μου έδωσες τόση δύναμη, μέσα απ’ την καθαρότητα της ψυχής, σου υπόσχομαι ότι θα προσπαθήσω να γίνω καλύτερος άνθρωπος…
“Ικανοποίηση δεν είναι πάντα η εκπλήρωση αυτών που θέλουμε… Είναι και η συνειδητοποίηση του πόσο ευλογημένοι είμαστε γι αυτά που έχουμε…”
Έλλη Αυξεντίου
Πηγή: www.newsit.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου