Ο ΚΑΡΚΙΝΟΣ ... ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΕΝΟΣ ΓΕΝΝΑΙΟΥ ΠΑΤΕΡΑ (μέρος 1ο)

Πως βίωσε ένας γενναίος πατέρας, ο Σπύρος Καλτσούνης τον αγώνα για την θεραπεία του καρκινοπαθούς παιδιού του, μέρα τη μέρα, ώρα την ώρα με πόνο και αξιοπρέπεια

Η μαρτυρία που θα διαβάσετε παρακάτω, ανήκει σε έναν πατέρα του οποίου το παιδί διαγνώστηκε με καρκίνο. Είναι μια χειμαρρώδης αφήγηση για τα όσα συνέβησαν, για το πως βίωσε το σύγχρονο ιατρικό σύστημα καθώς και για τα αποτελέσματα της αναζήτησής του για εναλλακτικούς τρόπους θεραπείας. Ο Σπύρος Καλτσούνης είναι ένας γενναίος άνθρωπος - πατέρας που δεν διστάζει να αφηγηθεί κάθε διάσταση αυτής της σκληρής, απάνθρωπης αλλά και ταυτόχρονα γεμάτης ελπίδα και ευγνωμοσύνη πορείας.

Ο ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΕΝΟΣ ΠΑΤΕΡΑ
Παιδικός Καρκίνος μια πολυδιάστατη ατομική βόμβα που διαλύει τα πάντα σε μια οικογένεια ή που την αναγεννά; ή και τα δύο; Κατάρα ή ευλογία; Τιμωρία ή συγχώρεση και ευκαιρία για αναθεώρηση; Νομίζω όλα μαζί και άλλα τόσα και ακόμα περισσότερα! Πριν βιαστείτε να κρίνετε τις παραπάνω ερωτήσεις, παρακαλώ, κάντε υπομονή, γιατί είμαι γονιός παιδιού με καρκίνο! Δεν είμαι συγγραφέας ούτε επιστήμονας ούτε τίποτα παραπάνω από ένας πατέρας, που μπήκα σε αυτή την άλλη διάσταση της ζωής και του υπερβατικού αγώνα για την επιβίωση του παιδιού μου! Ο σκοπός που μοιράζομαι μαζί σας την ιστορία μου είναι να σας ταρακουνήσω έστω και λίγο και να βοηθήσω, εάν είναι δυνατόν και άλλους γονείς που βρίσκονται στην θέση μου!

Είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω απέναντι στο παιδί μου και όλα τα παιδιά του κόσμου ! Είναι ένα μέρος του χρέους μου, σε όσους βοήθησαν και σε όσους δεν βοήθησαν! Υπάρχουν εκατομμύρια γονείς σαν εμένα αλλά συνήθως δεν μιλούν. Δεν τους κρίνω ,όλοι θέλουμε να προσπεράσουμε τέτοιες καταστάσεις και δεν είναι καθόλου μα καθόλου εύκολο να μιλάει και να γράφει ένας γονιός, για μια τέτοια εμπειρία!
Αν είχα διαβάσει όμως κάτι τέτοιο πριν, ίσως να ήταν πολύ καλύτερα τα πράγματα για την οικογένεια μου! Αν μου είχαν μιλήσει κάποιοι φίλοι που το πέρασαν, με λεπτομέρειες, όπως κάνω παρακάτω, ίσως να ήταν καλύτερα τα πράγματα, ίσως να είχε γλυτώσει αρκετή ταλαιπωρία το παιδί μου! Αυτή την ευκαιρία θέλω να δώσω !

Αγωνία ,ίντριγκες ,οικονομικά συμφέροντα, ραδιουργίες εμπόρων φαρμάκων και γιατρών, οικονομική και πολιτική κρίση, μαφία φαρμάκων και παρακολουθήσεις , όλα μαζί, σε μια σούπα ΠΟΝΟΥ !!! Γι’ αυτό, παρακαλώ και πάλι, να συγχωρήσετε τα όποια συντακτικά λάθη μου και τις όποιες θέσεις μου, θρησκευτικές και κοινωνικές! Ο καθένας έχει το δικαίωμα, να πιστεύει όπου και ό,τι θέλει, αρκεί να μη βλάπτει κανένα! Είναι απλά, προσωπικά βιώματα και γνώσεις που απέκτησα και μοιράζομαι μαζί σας! Και δώστε προσοχή σε όλο το ιστορικό, γιατί όλα έχουν τη σημασία τους! Φτιάξτε το καφεδάκι σας καθίστε αναπαυτικά και διαβάστε !

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
Τον Ιούλιο του 2009 πήγαμε με τη σύζυγο μου στο γυναικολόγο μαιευτήρα, για να κάνουμε υπέρηχο, καθώς ήταν στον 5ο μήνα κύησης, στο τρίτο μας παιδί! Θυμάμαι, πόσο χαρούμενοι ήμασταν, γιατί θα βλέπαμε και το φύλο του παιδιού! Είχα πάρει μαζί μου και βιντεοκάμερα, για να καταγράψω τη στιγμή! Η γυναίκα μου όμως, είχε μια περίεργη ανησυχία και εγώ προσπαθούσα να την ηρεμήσω, λέγοντας πως όλα είναι καλά και πως θα δούμε και ένα ακόμη άντρα στο σπίτι, μετά από δυο κόρες, που θα τις προσέχει και διάφορα άλλα τέτοια όνειρα και σχέδια !

Ήρθε η ώρα να μπούμε για την εξέταση, ετοιμάστηκε και ο υπέρηχος και πήρα θέση μαγνητοσκόπησης, όλος χαρά! Και ναι!  Το παιδί ήταν αγόρι, αλλά νεκρό…..Πάγος στο εξεταστήριο! Κοιταχτήκαμε βουρκωμένοι με τη γυναίκα μου και δεν μπορούσαμε να αρθρώσουμε λέξη!

Φύγαμε από το ιατρείο και καλύψαμε μια απόσταση 5 χμ περίπου, μέχρι το σπίτι μας, περπατώντας και κλαίγοντας . Την επόμενη, μπήκαμε στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης, για την αποβολή, όπου μετά από μια εβδομάδα, τελικά «έπεσε» το παιδί!

Μια εβδομάδα γεμάτη πόνο και συντριβή!  Την ημέρα που απέβαλε τελικά η γυναίκα μου, μια νοσηλεύτρια μου πρότεινε να κάνουμε εξετάσεις, για την αιτία της αποβολής , αλλά δεν είχαμε το κουράγιο ούτε τα χρήματα, για κάτι τέτοιο, μιας και ήμασταν και οι δυο άνεργοι! Το μόνο που έκανα, ήταν να ερευνήσω λίγο, τι γίνεται με αυτά τα παιδιά, από θέμα ταφής, ρωτώντας ιερείς! Αυτό που έμαθα ήταν ότι, γίνεται ομαδική ταφή και διαβάζουν κάποια ευχή! Είμαστε χριστιανοί ορθόδοξοι αλλά έχουμε ελάχιστες γνώσεις γύρω από τέτοια θέματα, όπως ο περισσότερος κόσμος νομίζω.

Τέλος πάντων, μετά από τις όποιες διαβεβαιώσεις , το αφήσαμε το θέμα και το μόνο που κάνουμε μέχρι και σήμερα, είναι να του ανάβουμε ένα κεράκι. Ο καιρός πέρασε, ο πόνος μειώθηκε και επιστρέψαμε πάλι, στη ρουτίνα της καθημερινότητας. Η γυναίκα μου βρήκε εργασία (εγώ ως άντρας και σαράντα και βάλε, είμαι στη μαύρη λίστα) σε σούπερ μάρκετ, που και ψυχολογικά τη βοήθησε και έρχονταν και κάποια χρήματα στο σπίτι! Εγώ κάποια μεροκάματα έκανα και ό,τι μπορούσα να προσφέρω στο σπίτι με τα παιδιά!

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ ΚΑΙ Η ΚΑΚΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ
Όλα καλά, μέχρι τον Ιανουάριο του 2011, όπου άρχισε να παρουσιάζει κάποια προβλήματα υγείας, η μικρή μου κόρη! Πότε με τους πνεύμονες διάφορες ιώσεις, πότε με ιγμορίτιδες, γενικά είχε γίνει αρκετά φιλάσθενη και κακοδιάθετη. Τρέχαμε στους γιατρούς και τα νοσοκομεία όπου γίνονταν όλες οι εξετάσεις , έπαιρνε και την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή και συνεχίζαμε την καθημερινότητα. Ό,τι κάνει όλος ο κόσμος δηλαδή!

Στο δημοτικό σχολείο, που πήγαινε, είχε αρκετά προβλήματα με τις συμμαθήτριες της. Πήγαινα και εγώ στο σχολείο της ,να μιλήσω με τους δασκάλους, για να την προσέξουν και γενικά, την παρακολουθούσα όσο μπορούσα . Τα προβλήματα όμως, γίνονταν όλο και ποιο έντονα, ειδικά με δυο κοριτσάκια, εκ των οποίων το ένα ήταν κόρη αστυνομικού και το άλλο, αθλήτρια του Ταε Κβο Ντο. Είχα αρχίσει να ανησυχώ και να φοβάμαι για τη μικρή μου!

Δυστυχώς, οι φόβοι μου επαληθεύτηκαν, όταν μια μέρα του Απριλίου του 2011, η κόρη μου η Ελένη είχε μια διαφωνία με την κόρη του αστυνομικού, καθώς έπαιζαν σε κενή ώρα μαθήματος. Τότε, το κοριτσάκι έδωσε κυριολεκτικά εντολή στη φίλη της, την αθλήτρια του Ταε Κβο Ντο , να δείρει την κόρη μου!

Εκείνη υπάκουσε, σαν πιστός μπράβος και επιτέθηκε στην κόρη μου με μανί ! Την έδερνε για αρκετή ώρα και η κόρη μου την παρακαλούσε να σταματήσει, αλλά ήταν αφηνιασμένη, δεν σταματούσε με τίποτα. Η δασκάλα, απούσα! Αυτά, σύμφωνα με τις μαρτυρίες , των παρευρισκομένων θεατών παιδιών και φυσικά της κόρης μου! Το γνωστό bullying, στην Πέμπτη δημοτικού. Εδώ να σημειωθεί ότι, παρά του ότι είμαι δάσκαλος πολεμικών τεχνών, δεν δίδαξα ποτέ στα παιδιά μου κάποια τεχνική πάλης και βίας! Ήθελα να τους διδάξω, μόνο όταν θα μου το ζητούσαν οι ίδιες, για την άθληση και μόνο.

Για να επιστρέψουμε στα γεγονότα ,έγινα έξαλλος. Πήγα στο σχολείο για να διαμαρτυρηθώ, το δάσκαλο του Ταε Κβο Ντο της μικρής “μπράβου”, τον ενημέρωσα για τη μαθήτρια του (γνωρίζω εκ πείρας, πόσο δύσκολη είναι η θέση ενός δασκάλου πολεμικών τεχνών σε τέτοιες περιπτώσεις) και φυσικά ζήτησα από την πρωτοβάθμια, να απομακρυνθούν οι υπεύθυνοι δάσκαλοι. Εγώ το ζήτησα εγγράφως, αυτοί το έθαψαν !!! Εν τω μεταξύ, η σύζυγος μου συνάντησε τυχαία, τον αστυνομικό πατέρα και όταν του μίλησε για τη συμπεριφορά της κόρης του, αυτός απάντησε όλο αυθάδεια και έπαρση « και πολύ καλά έκανε το παιδί μου, η κόρη σου έφταιγε που της αντιμίλησε». Προτιμώ να μη σχολιάσω αυτή τη στάση του. Το θέμα είναι πως η ψυχολογία του παιδιού μου καταρρακώθηκε και ας κάναμε σαν γονείς, ό,τι μπορούσαμε για να το ξεχάσει και να το ξεπεράσει.

Το καλοκαίρι ήρθε γρήγορα και ήταν καλή ευκαιρία για να επουλωθούν, αυτές οι πληγές, με τις διακοπές. Αλλά μάλλον το 2011 δεν ήταν και η καλύτερη χρονιά για την Ελενίτσα μου . Αρχές Αυγούστου έσπασε το χεράκι της , πέφτοντας από το ποδηλατάκι της. Νοσοκομεία, ακτινογραφίες, γύψος κλπ κλπ.

Αρχές Σεπτεμβρίου επιτέλους, βγάζουμε το γύψο και ευχόμαστε να ξεκινήσει την έκτη δημοτικού πλέον χωρίς προβλήματα, με αισιοδοξία, πηγαίνοντας σε άλλο σχολειό, για να μην έχουμε κάποια επαφή, με το προηγούμενο. Αλλά ούτε αυτή η αλλαγή βοήθησε και πολύ, είπαμε 2011, ακόμα. Στο πρώτο δεκαπενθήμερο άρχισαν χαμηλοί πυρετοί (δέκατα) με πονάκια στην μέση, πρήξιμο στην κοιλιά, νυχτερινές εφιδρώσεις και ανορεξία. Επίσης παρουσίαζε μια πολύ περίεργη αντίδραση σε καταστάσεις άγχους και όταν έβλεπε εφιάλτες, καθώς τη ρωτούσαμε να μας εξηγήσει τι συνέβαινε, μας απαντούσε με αριθμούς και αναφέρονταν στον ξυλοδαρμό του σχολείου !!!

Αργότερα έμαθα πως είχε άμεση σχέση με την ασθένεια της και ας μην έδινε σημασία κανένας ειδικός επιστήμονας!. Άντε πάλι γιατροί ,εξετάσεις (αιματολογικές και υπέρηχοι που έδειχναν σχετικά καθαρές ) και αντιβιώσεις για δέκα μέρες και μετά ξανά τα ίδια, μια, δυο, τρεις φορές και ο θεράπων ιατρός του ΙΚΑ, μας παραπέμπει στο νοσοκομείο για μαγνητική τομογραφία, αρκετά φοβισμένος θα έλεγα.

Η ΠΡΩΤΗ ΕΠΑΦΗ, Η ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΚΑΙ Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ
Ήταν 11/10/2011 όταν πήγαμε στο παιδιατρικό τμήμα ,ενός μεγάλου νοσοκομείου που εφημέρευε και ο γιατρός μας είπε για εισαγωγή.  Δεν ξέρω γιατί ακριβώς, άλλα φοβηθήκαμε και δεν δεχτήκαμε. Υπογράψαμε ,  ο γιατρός δεν επέμεινε και πολύ , εξάλλου το σπίτι μας ήταν σχεδόν δίπλα στο νοσοκομείο και φύγαμε. Ήταν Παρασκευή και το Σαββατοκύριακο που ακολούθησε, ο πυρετός επέμενε , οπότε αποφασίσαμε τη Δευτέρα να πάμε για εισαγωγή τελικά ,όπως και πράξαμε . Μαγνητικές τομογραφίες ,κόντρα αξονικές, υπέρηχοι, αιματολογικές εξετάσεις, ουρολογικές … τα πάντα ! Ξετίναγμα αλλά πόρισμα μηδέν ! Κουβέντα δεν έβγαινε, από τα χείλη των γιατρών επί ενάμιση μήνα περίπου, όσο και αν τους κυνηγούσα να μου πουν κάτι , σκυθρωποί και βιαστικοί πάντα , η αγωνία να κορυφώνεται, ξενύχτια και “πλάκωμα ” στο στήθος μας, από την άγνοια και το σκοτάδι. Το αγγελούδι μου να υπομένει, όλες αυτές τις επίπονες εξετάσεις και να λιώνει μέρα με την μέρα.

Αυτή η στάση των γιατρών, με ώθησε να κάνω όση έρευνα μπορούσα με το φτωχό μου μυαλό στο Ίντερνετ, αποφεύγοντας από νωρίς, τα μπλογκ με ανάλογες συζητήσεις γονέων. Έμπαινα σε διάφορες ελληνικές ιατρικές σελίδες. Χτυπούσα στη αναζήτησή τα συμπτώματα και τις εξετάσεις που κάναμε , αλλά τα αποτελέσματα παρέπεμπαν σε αρκετά δυσάρεστες καταστάσεις ! Εφιαλτικές μπορώ να πω! Προσπαθούσαμε να σκεφτούμε αισιόδοξα και εξορκίζαμε το κακό με χιούμορ, όσο μπορούσαμε και κοροϊδεύοντας τους γιατρούς για την άγνοια τους, για την ελλιπή γνώση τους και άλλα τέτοια ανόητα πράγματα, όπως κατάλαβα αργότερα !

Όλα αυτά, μέχρι ένα βράδυ, στις δέκα και πέντε λεπτά, όπου μετά την επίσκεψη του, ο εφημερεύων ιατρός Κος Π. κατόπιν ελαφριάς πίεσης δικής μου, με πήρε έξω από το δωμάτιο του παιδιού και μου ανακοίνωσε, με ένα χαμογελαστό μορφασμό πως ψάχνουν για λέμφωμα !!!  Ήμασταν στον τρίτο όροφο της παιδιατρικής κλινικής και όμως ένοιωσα, μετέωρος στο πουθενά , είχα μείνει παγωμένος, στο τίποτα, καθώς έβλεπα το γιατρό να κατευθύνεται στο επόμενο δωμάτιο . Το μυαλό μου μουδιασμένο, το σώμα μου ξύλινο, η ψυχή μου μαύρη. Με τρομερή δυσκολία, επέστρεψα στο δωμάτιο που με ζητούσε το μωρό μου, για να κοιμηθούμε. Τι σου είπε μπαμπά; Με ρώτησε. Τίποτα αγάπη μου, δεν ξέρει τι του γίνεται αυτού του γιατρού.  Κοιμήσου εσύ και τα λέμε το πρωί, που θα έρθει η μαμά, της είπα και ξάπλωσα δίπλα της, βλέποντας την να γυρνάει την πλατούλα της και να την παίρνει ο ύπνος. Με γουρλωμένα μάτια, την έβλεπα να βυθίζεται στα όνειρα της και προσπαθούσα να μπω με το βλέμμα μου, μέσα στο κορμάκι της ! Έπρεπε με κάποιο τρόπο, να μπω μέσα και να κατασπαράξω το τέρας.

Πόνος, θλίψη, αγωνία, θυμός και οργή άρχισαν να θεριεύουν μέσα μου και δεν τα καταπίεσα καθόλου, μα καθόλου αυτά τα συναισθήματα, ίσα-ίσα που τα ενθάρρυνα και ετοιμαζόμουν να εκραγώ! Η ηλιθιότητα στο μεγαλείο της, μέχρι που έγινε κάτι το ανεξήγητο! Λίγο πριν σηκωθώ για να αρχίσω να χτυπάω τους πάντες και τα πάντα (ναι, τόσο βλάκας ήμουν ), ξαφνικά, εκεί που κοιμόταν το “σπλάχνο”μου γυρνάει , ανοίγει τα ματάκια της και με καρφώνει με το βλέμμα της, χωρίς να κοιτάει τα μάτια μου, αλλά μέσα μου , με μια απίστευτη ένταση και ταυτόχρονα με ήρεμη φωνή μου λέει « Μπαμπά , εκείνο τον άνθρωπο που είχες δείρει παλιά, του έχεις ζήτηση συγνώμη;» Και γύρισε πάλι πλευρό να κοιμηθεί . Δεν είχα προλάβει να πάρω ανάσα από το προηγούμενο σοκ και μου ήρθε αυτή η σφαλιάρα!

Τι ήταν πάλι αυτό; Όπως δίνουμε χαστούκι σε κάποιον, για να μην κάνει χαζομάρα, έτσι μου ήρθε και εμένα. Βγήκα έξω σιγά και έσκασα στο κλάμα, πνίγοντας τους λυγμούς μου για μην με ακούσει. Κλάμα μέχρι εξάντλησης , μέχρι το πρωί! Πάντα νόμιζα πως είμαι αρκετά θαρραλέος, γιατί έχω βρεθεί αντιμέτωπος πολλές φορές με τον θάνατο: με έχει χτυπήσει αυτοκίνητο, έχω τρακάρει άσχημα, μου έχουν βγάλει μαχαίρια, πιστόλια, πιρούνια και ό,τι βλακεία μπορεί να φανταστεί κανείς, έχω σπάσει σαγόνι, πλευρά κλπ, έχω πέσει σε κώμα, γενικά πήγα και ήρθα που λένε αρκετές φορές, αλλά πάντα τη γλύτωνα! Αυτό όμως; Αυτό ήταν κάτι άλλο! Πολύ παραπάνω από τις δυνάμεις μου! Για την ακρίβεια, ένιωθα σαν μυγάκι σε παρμπρίζ αυτοκινήτου.

Τέλος πάντων, μόλις ήρθε η γυναίκα μου, χωρίς να της πω τίποτα, πήγα σε ένα εκκλησάκι του Αγίου Παντελεήμονα που υπάρχει δίπλα,(ένιωθα τεράστια επιθυμία να πάω). Κατέρρευσα μπροστά στο ιερό, ζητώντας το θαύμα. Βγαίνοντας από το ναό, ήταν μια γριούλα που καθάριζε την είσοδο, με είδε πόσο χάλια ήμουν και με ρώτησε τι συμβαίνει. Αφού της εξήγησα με δάκρυα, άρχισε να τρέμει, να κουνάει τα χέρια της έντονα και πετώντας τη σκούπα της κάτω, μου λέει» Όχι, όχι, τι πράγματα είναι αυτά; Αγοράκι μου, αφού εσύ πιστεύεις, το παιδί σου θα γίνει καλά!» Ήμουν που ήμουν λιώμα και η γριούλα με αποτελείωσε. Τη φίλησα και έφυγα! Μόλις γύρισα πίσω, μου λέει η γυναίκα μου αναστατωμένη, πως μας μεταφέρουν στο Παιδοχειρουργικό Τμήμα, για βιοψία. Η Ελενίτσα μου κοιτούσε αμίλητη και φοβισμένη, με αγωνία, από το καρότσι! Άντε, πάμε να παίξουμε και εκεί, είπα, προσπαθώντας να κρύψω ό,τι μπορούσα !

Όταν πήγαμε στο τμήμα, εξήγησα στη Τζένη (το όνομα της γυναίκας μου ) τι συμβαίνει. Εδώ να πω, πως υποκλίνομαι στη γυναικεία δύναμη και στο απίστευτο θάρρος της μητέρας! Αντέδρασε αρκετά ψύχραιμα , όχι χωρίς κλάμα, αλλά ψύχραιμα. Δεν την έπαιρνε για δράματα, ήξερε πως τώρα, σηκώνουμε τα μανίκια και παλεύουμε. Πόσο λαπάς είμαι; σκέφτηκα και πήρα δύναμη από τα μάτια της. Πέρασαν λίγες μέρες μέχρι να μπει η Ελενίτσα μου στο χειρουργείο για τη βιοψία, όπου κάθε βράδυ συνέβαινε το ίδιο πράγμα: ξυπνούσε και με ρωτούσε αν είχα ζητήσει συγνώμη, από κάθε άνθρωπο, που της είχα πει, με ποιο τρόπο είχα λύσει της διαφορές μου (από αρκετά μικρές , έλεγα στις κόρες μου, τις διάφορες χαζομάρες που είχα κάνει στη ζωή μου και τα αποτελέσματα των πράξεων μου, για να μην κάνουν τα ίδια λάθη). Και κάθε πρωί, αυτό έκανα , έψαχνα να βρω από συμμαθητές μου στο δημοτικό, μέχρι την πεθερά μου, για να ζητήσω συγνώμη. Κάποιες φορές δούλευε το σύστημα κάποιες όχι, έτσι πήγα για εξομολόγηση για δεύτερη φορά στη ζωή μου (η πρώτη ήταν πριν 18 χρόνια ) για να τους καλύψω όλους. Και ήταν πολλοί δυστυχώς. Ήμουν αρκετά παραγωγικός φαίνεται στο να φτιάχνω εχθρούς !

ΤΑ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΑ, Η ΤΡΕΛΑ, ΟΙ ΙΕΡΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΚΟΡΔΟ.
Συνοδέψαμε το παιδί μέχρι το χειρουργείο και περιμέναμε από έξω, γιατί μας είπαν ότι η διαδικασία θα κρατούσε καμιά ώρα. Πέρασε μια ώρα, πέρασαν δυο και σχεδόν στις τρεις ώρες, βγάζουν το παιδί . Μόνο που δεν είχε γίνει παρακέντηση, αλλά ανοιχτό χειρουργείο. Μας την έφεραν με μια τομή από το διάφραγμα έως την ηβική περιοχή και ένα σωρό σωληνάκια στη μύτη , στο στόμα, στο στήθος . Και κάτι ακόμα, ήταν τα γενέθλια της . Εδώ, δεν μπορώ να περιγράψω τα συναισθήματα , νομίζω δεν υπάρχουν λέξεις. Την επομένη που ξύπνησε η Ελένη, έπρεπε να αντιμετωπίσουμε την αντίδρασή της στη θέα της τομής , (μια τρυπούλα μας είχαν πει), σαν ραμμένο σακί με πατάτες βγήκε. Τι να πούμε και τι να αφήσουμε, αυτό που μας έκαιγε ήταν το πόρισμα, στο οποίο η ταχεία βιοψία έδειξε καθαρό . Δεν προλάβαμε να χαρούμε όμως και ο παιδοχειρουργός Κος Κ. μας είπε πως έπρεπε να ξαναμπεί σύντομα, για ακόμα μία βιοψία. Θυμός , τρόμος και αγωνία μας κυρίευσαν . Οι ώμοι μου έγιναν πέτρινοι, τα χέρια μου πρήστηκαν και έτρεμαν ,τα πόδια μου καρφώθηκαν κυριολεκτικά στο πάτωμα . Ήμουν έτοιμος να του επιτεθώ! Συγκρατήθηκα . Δεν ήταν ο γιατρός ο εχθρός μου! Από τη μια το τεμαχισμένο παιδί μου, που ανέπνεε με μηχάνημα (αυτό το τρομερό μπιπ μπιπ μας τρυπούσε το μυαλό και την καρδιά, αλλά την κρατούσε στη ζωή ) και από την άλλη είχα μπροστά μου ένα γιατρό κουρασμένο, μούσκεμα στον ιδρώτα, με τη στενοχώρια ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του, μου μιλούσε με χαμηλωμένο βλέμμα και μου εξηγούσε πως το δείγμα που πήραν ήταν από το συκώτι και τα νεφρά και το ότι ήταν καθαρό, ήταν μεν καλό αλλά ο όγκος ήταν σίγουρα κακοήθης.

Έφυγα για το σπίτι για να κοιμηθώ λίγο, μετά από δυο μήνες περίπου, με τη μεγάλη μου κόρη, για να σκεφτώ λίγο καθαρά και μην κάνω κάποια βλακεία στο νοσοκομείο.  Έμεινε η γυναίκα μου με την Ελενίτσα να μετράει τα μπιπ, μπιπ………! Εκείνο το βράδυ δεν θα το ξεχάσω ποτέ . Πήρα τα σπαθιά μου πήγα στο νοσοκομείο και τους έσφαξα όλους . Γιατρούς, νοσοκόμες , βοηθούς, φύλακες, όλους. Πετάχτηκα από το κρεβάτι μου ιδρωμένος, σε θέση μάχης, κοιτάζοντας τη μεγάλη μου κόρη. Ξύπνησε η καημένη, με κοίταξε και μου είπε « Ηρέμησε μπαμπάκα μου, όνειρο ήταν, όλα καλά θα πάνε ! Κοιμήσου, έχω σχολείο αύριο!» Ντράπηκα και φοβήθηκα ! Μου έστριψε τελείως; Αυτό είναι η σχιζοφρένεια;  Έπεσα στα γόνατα και άρχισα να προσεύχομαι νοερά, για να ηρεμήσω.

Την επόμενη πριν πάω στο νοσοκομείο, έτρεξα στον πνευματικό μου και του είπα τι συνέβη το βράδυ.  « Όχι παιδί μου» είπε,» προς Θεού ,τι πράγματα είναι αυτά; Να σώσουν το παιδί σου προσπαθούν». Ακούμπησε το κεφάλι μου, διάβασε μια ευχή και έφυγα. Πέρασαν πέντε μέρες και ήρθε και το δεύτερο χειρουργείο.  Ήταν τα γενέθλια της αδερφής της ! Πάλι η ίδια διαδικασία, πάλι το πόρισμα καθαρό , πάλι το ίδιο ύφος αμφισβήτησης από το γιατρό, γιατί πάλι, μόνο δείγμα είχαν πάρει, από άλλα όργανα ! Μόνο που τώρα, μου είπαν πως δεν ακουμπούν τον όγκο, γιατί φοβούνται. Αυτή τη φορά μας τα εξήγησαν όλα, τον τρόπο προσέγγισης , την υφή του όγκου και το σημείο.

Πρώτη φορά, άκουσα το χαρακτηρισμό «οντότητα» για τον καρκίνο! Ρώτησα γιατί τον λένε οντότητα και τότε άρχισε μια συζήτηση, σαν να μιλούσα με κάποιους ντετέκτιβ που κυνηγούν έναν ιδιοφυή κακοποιό.  Αυτό είναι ο καρκίνος για τους δυτικούς γιατρούς, ένας πανέξυπνος κακοποιός που καμουφλάρεται και κρύβεται στα πιο απίθανα σημεία, επιτίθεται είτε αργά είτε ακαριαία, τρώγοντας και καταστρέφοντας τα πάντα στο πέρασμα του. Αυτό που λένε πως δεν ξέρουν, είναι ο τρόπος γέννησης του και η πραγματική τροφή του. Μια χαρά ξέρουν αλλά δεν το λένε, όπως έμαθα αργότερα! Τώρα άρχισε να φεύγει η ομίχλη , τώρα η κατάσταση άρχισε να κινείται στο δικό μου γνωστικό πεδίο, τώρα ήρθε η ώρα, να κάνω αυτό που ξέρω καλύτερα, να παλέψω, να πολεμήσω , να νικήσω ! Όχι με σπαθιά, γροθιές και κλωτσιές αλλά μόνο με το μυαλό.

Μέτρησα τα όπλα μου : η γυναίκα μου η Τζένη , η μεγάλη μου κόρη η Έφη, οι γονείς μου, οι γιατροί δυτικοί και ανατολικοί , ο πνευματικός μου, οι Άγιοι και πάνω από όλα ο Θεός, που μόλις άρχισα να γνωρίζω. Πάλι λάθος όμως έκανα ο ανόητος!  Όχι μόνο μέτρησα με λάθος σειρά αλλά δεν ήμουν καν εγώ ο πολεμιστής. Μέσα στο κλονισμένο μου μυαλό και τη σχισμένη μου ψυχή, είχα υιοθετήσει την αρρώστια του παιδιού μου και ξέχασα πως αυτή ήταν η κεντρική ηρωίδα . Η Ελενίτσα ! Όλοι οι άλλοι ήταν δορυφόροι και εγώ έπρεπε να βρω το ρόλο μου επίσης. Το κατάλαβα λίγο αργότερα, όταν θα ξεκινούσε η πραγματική περιπέτεια!

Μετά το δεύτερο χειρουργείο λοιπόν, αφού πέρασαν μερικές μέρες, είχε έρθει ο Δεκέμβριος και πήραμε το παιδί σπίτι, για να κάνουμε Χριστούγεννα όλοι μαζί. Θα ήταν τα τελευταία μας μαζί με την Ελένη;  Άραγε οι καταδικασμένοι σε θάνατο έτσι αισθάνονται ; Οι συγγενείς τους, όπως εμείς; Και όταν η καταδίκη πέφτει σε αθώο; Δεν ξέραμε αν ήταν αποχαιρετιστήριες γιορτές ή όχι ! Γελούσαμε και παίζαμε (όσο ήταν δυνατό ) σαν να ήταν η τελευταία φορά! Αυτό το διάστημα πίναμε κυριολεκτικά την κάθε στιγμή. Επίσης, συνέβη κάτι πολύ εντυπωσιακό. Κάποια στιγμή ήθελε η μικρή να φάει πίτσα, αλλά στο σπίτι υπήρχαν ελάχιστα τρόφιμα, εκτός από πολύ σκόρδο.  Έτσι, έφτιαξε η γυναίκα μου μια σκορδόπιτσα, που την έφαγε η μικρή με πολύ όρεξη. Όταν ήρθε η ώρα να μετρήσουμε τη θερμοκρασία της (ανά τρεις ώρες κάναμε την μέτρηση ), για πρώτη φορά μετά από τρεις μήνες είχε 36.6. Την επόμενη το ξανά δοκιμάσαμε, με τα ίδια αποτελέσματα !

Έπεσα με τα μούτρα στο διάβασμα στο Ίντερνετ και έψαχνα τα πάντα σχετικά με τις τροφές και τις ασθένειες. Βρήκα από εξωφρενικές κουταμάρες έως απίστευτα αποτελεσματικές θεραπείες. Όταν το ανέφερα αργότερα στους γιατρούς, εισέπραξα από ειρωνεία για μάγισσες και μαντζούνια έως αδιαφορία, εγώ όμως εξακολούθησα το διάβασμα. Η αλήθεια, πιστεύω, είναι κάπου στη μέση! Μόλις πέρασαν τα Χριστούγεννα, με πήρε τηλέφωνο ο διευθυντής του Παιδοχειρουργικού και μου είπε πως πρέπει να κάνουμε σπινθηρογράφημα οστών και αν ήταν και αυτό καθαρό, όλα καλά ,θα τελείωνε η περιπέτεια αισίως! Πήγαμε και το κάναμε.Τρεις ώρες περίπου η διάρκεια ! Τρεις ώρες δίπλα της με κομποσκοίνι και προσευχή. Δεν ξέρω αν το κομποσκοίνι είχε πιο πολλούς κόμπους από το στομάχι μου , η Τζένη από έξω, γονατισμένη σε ένα εικονοστάσιο που υπάρχει δίπλα στο εξεταστήριο, να προσεύχεται με όλη τη δύναμη της ψυχής της. Τελείωσε και αυτό, καθαρό. Κοιταζόμασταν και δεν το πιστεύαμε. Επιτέλους ο εφιάλτης πέρασε. Χαρά απίστευτη!!!

Και τότε, χτυπάει το κινητό. Περιχαρής ο κος Τ.(ο Διευθυντής του Παιδοχειρουργικού ) μου λέει πως είναι φανταστικό το αποτέλεσμα αλλά πρέπει να με δει από κοντά. Τρέχω στο γραφείο του, 11 η ώρα το βράδυ ήταν και μου λέει πως πρέπει να γίνει τρίτο χειρουργείο, γιατί ο όγκος, ναι μεν είναι καλοήθης ,αλλά πρέπει να βγει οπωσδήποτε, γιατί αγκαλιάζει ζωτικά όργανα. Μου τα περιέγραψε τόσο αισιόδοξα και ήταν τόσο σίγουρος, που δεχτήκαμε.  Με τρομερή δυσκολία αλλά το δεχτήκαμε. Έτσι, ετοιμαστήκαμε για το τελευταίο χειρουργείο. Είχαμε πάρει την εμπειρία, αλλά δεν συνηθίσαμε. Δεν γίνεται συνήθεια κάτι τέτοιο. Παραμονή Πρωτοχρονιάς 2011 προς 2012!

Τρέχω σε ένα Ναό της Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολύτριας, όπου είχαν φέρει μια εικόνα με το Τίμιο Ξύλο! Πήρα λαδάκι από το καντήλι της εικόνας και έτρεξα πίσω στο νοσοκομείο. Βρίσκω τον Κο Τ, του παίρνω τα χέρια και του λέω: « γιατρέ μου δεν έχω χρήματα να σε λαδώσω αλλά θέλω να σε λαδώσω με κάτι πιο καλό» Βγάζω το βαμβάκι με το λαδάκι, του εξηγώ από πού είναι και του σταύρωσα τα χέρια. Βούρκωσε, δάκρυσε και μου ζήτησε τα βαμβάκια, να τα έχει μαζί του στο χειρουργείο! Του τα έδωσα, χαμήλωσε το κεφάλι και έφυγα ! Τι γύρισμα και αυτό; Εκεί που ήθελα να τους σφάξω όλους, τώρα τους άλειφα με ευλογημένο λάδι.  Θυμός, οργή, αποδοχή, παράκληση. Κάποτε είχα διαβάσει για την ψυχολογία των ομήρων και τώρα τη βίωνα! Οχτώ η ώρα το πρωί ,παίρνουν την Ελένη στο χειρουργείο, για δυο ώρες όπως μας είπαν!

Κρατούσαμε τα χεράκια της κατά τη διαδρομή και μας έλεγε να μην ανησυχούμε, όλα καλά θα πάνε. Μπήκε στο χειρουργείο ! Περνάει μια ώρα, δυο ,τρεις, τέσσερις , πέντε και η αγωνία, να μας έχει κομματιάσει, έξι, εφτά ,οχτώ.  Στις οχτώ και μισή ώρες βγαίνουν. Δεν έχω δει ανθρώπους στην ζωή μου τόσο κουρασμένους όσο τους χειρουργούς. Αλλά το παιδί μου; Πού ήταν; Πώς ήταν; Αμίλητοι όλοι. Μια νοσοκόμα μου λέει πως την έχουν στην Εντατική και θα μπορέσουμε να τη δούμε την επόμενη. Οργίζομαι και ζητάω να δω το παιδί μου αμέσως! Τότε έρχεται ο Κος Τ, με ακουμπάει στον ώμο και μου λέει καταϊδρωμένος με δάκρυα στο πρόσωπο : « Σπύρο τα καταφέραμε, δεν ήμασταν μόνο οι γιατροί όμως εκεί, υπήρχαν και άλλες δυνάμεις μαζί μας. Όταν στις τρεις ώρες μας εγκατέλειψαν οι δικές μας, αφού έβαλα και στους άλλους (όσοι ήθελαν ) από το λαδάκι που μου έδωσες, έγινε κάτι το απίστευτο. Ενώ ήμασταν έτοιμοι να το κλείσουμε το παιδί, άρχισαν τα χέρια μας να πηγαίνουν μόνα τους! Κοιταζόμασταν και δεν ξέραμε τι συμβαίνει ή μάλλον ξέραμε πολύ καλά! Σπύρο μου ηρέμησε, η Ελένη είναι καλά. Τον βγάλαμε όλο τον όγκο, ενάμιση λίτρο περίπου , αφαιρέσαμε όμως 15εκ. από το παχύ έντερο, 25εκ από το λεπτό, όλους τους λεμφαδένες του στομάχου και καθαρίσαμε και την αορτή του ,αφαιρέσαμε και ό,τι βρήκαμε από τη σπονδυλική στήλη! ΑΛΛΑ….. Αυτό το αλλά! Το είχα σιχαθεί να το ακούω! «Ο όγκος είναι μια εξαιρετικά επιθετική κακοήθεια! Το παιδί πρέπει να κάνει χημειοθεραπείες». Άλλη μια φορά κοκάλωσα! Αυτές φοβόμουν πάνω από όλα.Τις χημειοθεραπείες... Τώρα άρχιζαν όλα!

Η ΕΝΤΑΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ
Στην Εντατική επιτρεπόταν να δούμε τη μικρή μας , για μισή ώρα, δυο φορές την ημέρα. Και πολύ καλά κάνουν αλλά ας μου πει κάποιος , ποιος γονιός δεν ανυπομονεί να δει το παιδί του γρήγορα, σε μια τέτοια κατάσταση; Έτσι λοιπόν και εμείς περιμέναμε με αγωνία την ώρα, να μπούμε στο θάλαμο, όπου έπρεπε να βάλουμε ειδικές ποδιές , μάσκες , καλύμματα για τα παπούτσια και το κεφάλι. Ήρθε η ώρα και μπαίνουμε. Τι σοκ ήταν αυτό Θεέ μου; Ήταν γυμνή, πάνω σε ένα θερμικό αερόστρωμα, γεμάτη σωλήνες παντού , γεμάτη ιώδιο και αίμα, αφύσικα πρησμένη, με ένα κέρινο χρώμα και γύρω της, στάντ με ορρούς , καρδιογραφήματα και αναπνευστήρες, που δεν μας επέτρεπαν να πλησιάσουμε και πολύ. Εφιαλτικό! Να θες να αγκαλιάσεις το παιδί σου και να φοβάσαι ότι θα το σκοτώσεις! Καθόμασταν και την κοιτούσαμε αποσβολωμένοι, η μισή ώρα πέρασε σαν δευτερόλεπτο . Βγαίνουμε και τρέχω στο Παθολογοανατομικό, για να δω το πρώτο πόρισμα, που κατά 90% είναι καθοριστικό.

Ήταν ένας νεαρός ειδικευόμενος, που φοβισμένος μου ανακοίνωσε πως πρόκειται όντως για κακοήθεια αλλά καλύτερα θα μου τα έλεγαν οι καθηγητές σε τρεις μέρες. Οι μέρες περνούσαν και στο μεταξύ, πηγαίναμε στην Εντατική, όπου τη δεύτερη μέρα έγινε το εξής: ενώ περιμέναμε να μπούμε, ακούσαμε φασαρία μέσα στο θάλαμο και τη φωνούλα της Ελένης. Φτερούγισε η καρδιά μας και από την αγωνία μου, άνοιξα ελαφρώς την πόρτα για να δω τι γινόταν. Εκείνη τη στιγμή, βγαίνει μια καθαρίστρια βρίζοντας στα ρωσικά και από πίσω της πετάγεται η υπεύθυνη γιατρός του θαλάμου, με κοιτάζει άγρια και αρχίζει να με μαλώνει, που τόλμησα να ανοίξω την πόρτα. « Εδώ έχουμε σοβαρά περιστατικά κύριε” μου λέει ,”θέλετε να μολύνετε τα παιδιά;” Και άλλα τέτοια απίστευτα! Τι να πω; Πόση υπομονή να κάνω; Πώς να κρατήσω το στόμα μου κλειστό; Και όμως τα κατάφερα, την προσπεράσαμε και μπήκαμε στον θάλαμο.

Ήταν η δεύτερη μέρα και η μικρή ήταν σταθερή, σε κωματώδη κατάσταση! Την πλησιάσαμε και καταφέραμε να χαϊδέψουμε λίγο τα ποδαράκια της επιτέλους και μας έκανε ένα υπέροχο δώρο. Μισάνοιξε τα ματάκια της και μου έκανε νόημα με το δάχτυλο της να την πλησιάσω, μου έδειξε το σαγόνι μου και το δεξί της πόδι. Δεν κατάλαβα τι εννοούσε και το επανέλαβε κουνώντας τα δάχτυλα από το αριστερό πόδι. Τότε, συνειδητοποίησα τι μου έδειχνε. Ήξερε πως στη μισή πλευρά του σαγονιού μου έχω παράλυση από ένα παλιό σπάσιμο. Μας έδειχνε πως δεν είχε αίσθηση στο πόδι της! Όταν βγήκαμε, ανέφερα στους χειρουργούς το γεγονός και μάθαμε πως είχαν ξύσει ένα κεντρικό νεύρο, γι’ αυτό, θα έμενε παράλυτο το ποδαράκι! Άντε τώρα να ζυγίσεις το κακό με το χειρότερο.  Επίσης πήγαμε και στην προϊσταμένη της Εντατικής για το συμβάν με την υπεύθυνη γιατρό, η οποία συνέχιζε να μας μιλάει σαν να μαλώνει μαθητούδια. Και φυσικά, η προϊσταμένη της την κάλυψε και υπερασπίστηκε απόλυτα. Έρχεται και η τρίτη μέρα και η μικρή συνέρχεται (ας πούμε) αρκετά ώστε, να βγει από την Εντατική! Ταυτόχρονα, οι γιατροί άρχισαν της πιέσεις για να μπούμε για χημειοθεραπείες , πώς όμως, αφού απαγορεύεται δια ροπάλου να κάνει κάποιος χημειοθεραπείες έχοντας και την παραμικρή πληγή (από όσο γνωρίζω μέσω γιατρών). Έπρεπε να περιμένουμε την επούλωση. Άρπαξα την ευκαιρία και ζήτησα να πάρουμε το παιδί και πάλι στο σπίτι, μέχρι να αναρρώσει, για να ξεκινήσουμε τις χημειοθεραπείες.  Έτσι και έγινε, μετά από λίγες ημέρες!

Έπρεπε να έχω σε βίντεο, την ημέρα που πήγαμε σπίτι, να δείτε αυτό που θα σας περιγράψω. Όταν φτάσαμε και την κατέβασα από το αυτοκίνητο, πήγα να την πάρω αγκαλιά για την ανεβάσω στο δεύτερο όροφο που μέναμε , γιατί δεν έχει ασανσέρ. Όχι όμως! Με έσπρωξε απαλά και ανέβηκε μόνη της, κρατώντας τη ραμμένη κοιλίτσα της και κουτσαίνοντας, ανέβηκε σιγά σιγά ! « Μια χαρά είμαι» μου έλεγε «μόνη μου θα πάω στο σπίτι μου! Θέλω να πάω στην αδερφή μου περπατώντας» Και έτσι έκανε, με ελάχιστη βοήθεια από εμάς. Αυτό το παιδί έχει πολλή, μα πάρα πολλή δύναμη και πείσμα. Δεν μπορεί ένα παιδί με τέτοιο πείσμα να πεθάνει. Θέλει να ζήσει! Δεν μπορεί να φύγει! Δεν πρέπει να φύγει! Τώρα πλέον άρχισα να πιστεύω !!! Πόσο όμως; Και για πόσο;

Πηγή: enallaktikidrasi.com

Η Εναλλακτική Δράση προτίμησε να μην κάνει καμία περικοπή στο κείμενο, το οποίο παρότι είναι μεγάλο, αξίζει να διαβαστεί. Τα συμπεράσματα αυτής της μαρτυρίας είναι πάρα πολλά.