90% ίαση στον παιδικό καρκίνο

Μαρία Μοσχόβη: 90% ίαση στον παιδικό καρκίνο

Πολύ σημαντικό έργο αναπτύσσει η κ. Μαρία Μοσχόβη, Επίκουρη Καθηγήτρια Παιδιατρικής Αιματολογίας-Ογκολογίας, του Πανεπιστημίου Αθηνών, η οποία συγκαταλέγεται μεταξύ των καλύτερων σύγχρονων επιστημόνων του χώρου της και  ασκεί το κλινικό και ερευνητικό της έργο στην Μονάδα Αιματολογίας/Ογκολογίας της Α’ Παιδιατρικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Αθηνών στο Νοσοκομείο Παίδων «Αγία Σοφία».

Το ερευνητικό της έργο αφορά κυρίως στις λευχαιμίες και τους συμπαγείς όγκους της παιδικής ηλικίας και έχει αποσπάσει επτά Ελληνικά και τέσσερα Διεθνή Βραβεία. Το επιστημονικό και ερευνητικό της έργο, αντίστοιχα, έχει δημοσιευθεί σε πολλά Ελληνικά και Διεθνή Ιατρικά περιοδικά, ενώ ανακοινώσεις του επιστημονικού της έργου έχουν γίνει επίσης σε πολλά Ελληνικά και Διεθνή Ιατρικά συνέδρια. 

Η εξαιρετική επιστήμων ανέλυσε τα νέα δεδομένα που προκύπτουν στο πεδίο του παιδικού καρκίνου, μιλώντας σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα στο αμφιθέατρο «Σαράτση» του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, από τον Σοροπτιμιστικό Ομιλο Βόλου «Θέτις» επ’ ευκαιρία των τριάντα χρόνων της «Φλόγας».

Η κ. Μοσχόβη, η οποία ήταν μεταξύ των ομιλητών της παραπάνω εκδήλωσης, υπογράμμισε μεταξύ άλλων ότι είναι πολύ ευοίωνα τα στοιχεία που προκύπτουν στο πεδίο ίασης του παιδικού καρκίνου, τα οποία φθάνουν πλέον το 90%, ενισχύοντας τις προσπάθειες αλλά και τις αισιόδοξες σκέψεις των ερευνητών.

Μιλώντας στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ, υπογραμμίζει ότι «η τεχνολογία προχωράει με τόσο γρήγορους ρυθμούς, ώστε πιστεύω ότι δεν θα αργήσει η εποχή κατά την οποία θα ιάται το 99% των περιπτώσεων», καθιστώντας παράλληλα σαφές ότι «είναι καθοριστική η συνδρομή των ειδικών στην διάγνωση του προβλήματος». 

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στη ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΥΔΡΑΙΟΥ       2012-12-03

-Ποια δεδομένα καταγράφονται στο πεδίο του παιδικού καρκίνου; Κερδίζει έδαφος στις μικρές ηλικίες; 

Δεν έχει καταγραφεί επίσημη αύξηση. Η αύξηση είναι της τάξεως του 0,7%, επομένως δεν είναι στατιστικά σημαντική. Απλά ίσως ακούμε συνεχώς τη λέξη παιδικός καρκίνος,  διότι έπαψε πλέον να αποτελεί ταμπού για τις οικογένειες. Παλιότερα απέφευγαν οι οικογένειες να το συζητήσουν, διότι ο καρκίνος αποτελούσε στίγμα, πολύ δε περισσότερο ο παιδικός καρκίνος.

Σήμερα που τα παιδιά αυτά γίνονται καλά και σε συνεχώς υψηλότερα ποσοστά, και βλέπουμε ότι γίνονται γερά,  όμορφα παιδιά, σπουδάζουν, δημιουργούν οικογένειες, νομίζω ότι οι επόμενοι που θα τους τύχει ενδεχομένως ένας δύσκολος λαχνός, δεν θα έχουν πια την δυσκολία να πουν ότι το παιδί τους έχει μια μορφή καρκίνου, θα εκφραστούν πιο ελεύθερα, θα ζητήσουν ιατρική βοήθεια αλλά και ψυχολογική βοήθεια και στήριξη όχι μόνο από τους ψυχολόγους αλλά και από τους συνανθρώπους τους. 

-Πώς διαμορφώνονται, αντίστοιχα, τα ποσοστά ίασης; Έχουν γίνει βήματα προόδου συν τω χρόνω;

Έχουμε σημαντική άνοδο τις τελευταίες δεκαετίες στα ποσοστά ίασης. Έχουμε προοδευτική αύξηση στα ποσοστά επιβίωσης των παιδιών αυτών. Θα έλεγα ότι η λευχαιμία της παιδικής ηλικίας που είναι από τις συχνότερες κακοήθειες για τα παιδιά, θεραπεύεται πλέον σε ποσοστό 90% και προσπαθούμε συνεχώς, αυτό το ποσοστό να το ανεβάσουμε ψηλότερα. Θα σας πω δε,  ότι όταν τα ποσοστά ίασης ανεβαίνουν τόσος ψηλά,  για να αυξηθεί η επιβίωση κατά 1%, απαιτείται ακόμη πιο δύσκολος αγώνας.

  Παρότι δεν υπάρχουν επίσημα στατιστικά στοιχεία, γνωρίζουμε ότι το 1990 ένας στους χίλιους ενήλικες, ηλικίας 20 έως 40 χρόνων, είχε γίνει καλά από κάποια μορφή καρκίνου της παιδικής ηλικίας. Σήμερα η αντιστοιχία αυτή είναι ένας στους διακόσιους πενήντα ενήλικες. Αυτό σημαίνει ότι όλο και περισσότερα παιδιά γίνονται καλά, είναι ανάμεσά μας, δεν τα διακρίνουμε από τα υγιή συνομίληκα τους παιδιά και το σημαντικότερο είναι ότι γεννούν υγιή παιδιά, τα οποία δεν έχουν κίνδυνο να αναπτύξουν κακοήθεια, αλλά, αντίθετα, έχουν τον ίδιο κίνδυνο που έχει ο γενικός πληθυσμός. 

-Είμαστε άραγε κοντά στην εξεύρεση του φαρμάκου κατά του παιδικού καρκίνου ώστε να έχουμε 100% επιτυχία;

Ο αγώνας είναι συνεχής, και δύσκολος αλλά έχουμε κάτι ενθαρρυντικό. Έχουμε νέα φάρμακα,  έτσι ώστε στις περιπτώσεις όπου η κλασική χημειοθεραπεία αποτύχει και ένα παιδί υποτροπιάσει, ή έχουμε μια ανθεκτική μορφή λευχαιμίας, έχουμε πια νέα φάρμακα, για να βοηθήσουμε αυτό το παιδί. Άρα αυτά τα παιδιά που μοιραία κάποτε θα χάνονταν, σήμερα μπορούμε να τα κερδίσουμε. Όμως δεν έχουμε ακόμη το φάρμακο για την οριστική ίαση, για να μπορέσουμε να θεραπεύσουμε το 100% των περιπτώσεων.

Η τεχνολογία προχωράει με τόσο γρήγορους ρυθμούς, ώστε πιστεύω ότι δεν θα αργήσει αυτή η εποχή, και πιστεύω ότι εμείς σαν γενιά θα την δούμε. Υποθέτω ότι είμαστε κοντά στα υψηλότερα ποσοστά ίασης, διότι το 90% για το οποίο μιλάμε σήμερα, ήταν ένα άπιαστο όνειρο την δεκαετία του ’70 όπου η επιβίωση τότε ήταν 10 και 20%. Είμαι, λοιπόν, αισιόδοξη ότι θα φτάσουμε στο 99%. 

-Η γενικότερη κατάσταση στον τομέα της Υγείας αφήνει, ωστόσο, περιθώρια αισιόδοξων σκέψεων;

Οι υποδομές υπάρχουν. Δεν χρειαζόμαστε κάτι πολύ απαραίτητο και δεν το έχουμε αυτή την στιγμή. Βέβαια πάντα κάτι καλύτερο βγαίνει γιαυτό οι ανάγκες πάντα υπάρχουν για κάτι περισσότερο, π.χ.  ένα νέο μηχάνημα, η αντικατάσταση κάποιου παλιότερης τεχνολογίας κ.λ.π. Εκείνο που επίσης είναι σημαντικό, είναι ότι παρά την οικονομική κρίση ευτυχώς,  ως Παιδοογκολόγοι, έχουμε διεκδικήσει  τα παιδιά να έχουν τα φάρμακα που χρειάζονται, γιατί γνωρίζω ότι στους ενήλικες υπάρχουν προβλήματα.

Δεν αντιμετωπίζουμε, ακόμη, τουλάχιστον πρόβλημα, γιατί και η πολιτεία δείχνει ευαισθησία και μας παρέχει αυτά που χρειαζόμαστε. Ένα πρόβλημα είναι πάντα η απόσταση της κατοικίας από το Ογκολογικό κέντρο που θεραπεύονται τα παιδιά. Για την εξυπηρέτηση των παιδιών και των γονιών τους, δημιουργήθηκαν οι ξενώνες της «ΕΛΠΙΔΑΣ» και της «ΦΛΟΓΑΣ»  ώστε τα παιδάκια να μην πηγαινοέρχονται και να μην ταλαιπωρούνται. Μπορούν λοιπόν να μείνουν με τις μητέρες τους στον ξενώνα, αν δεν νοσηλεύονται στο Νοσοκομείο, για να μην ταλαιπωρούνται. Αυτό δημιουργεί και σ’ εμάς τους γιατρούς ένα πρόσθετο αίσθημα ασφάλειας, γιατί με τον τρόπο αυτό μπορούμε να κρατάμε τα παιδιά λιγότερες ημέρες στο Νοσοκομείο κι επειδή θα μείνουν στον Ξενώνα έχουμε την δυνατότητα να τα φέρνουμε συχνά για εξετάσεις. Αυτό δεν θα ήταν εύκολο αν δεν υπήρχαν οι ξενώνες και θα σήμαινε παραμονή στο Νοσοκομείο για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.

Παράλληλα έχουμε πολύτιμη συνεργασία με περιφερειακές μονάδες όπως το Νοσοκομείου του Βόλου, το Παιδιατρικό τμήμα της Λάρισας, το Παιδιατρικό τμήμα της Καρδίτσας, Τρικάλων  κλπ. Παρακολουθώ παιδιά που έχουν κακοήθεια, που τους κάνω χημειοθεραπεία στο τμήμα μας και όταν είναι στο σπίτι τους αν κάνουν πυρετό, αν χρειαστούν αντιβίωση ή μεταγγίσεις αίματος, απευθύνονται στα τμήματα αυτά και σε επικοινωνία μαζί μας εξυπηρετούνται κατά τον καλύτερο τρόπο. Αυτό δείχνει ότι τα Κέντρα μεταξύ τους μπορούν να συνεργάζονται για το κομμάτι της φροντίδας που μπορεί να παρέχει το κατά τόπους Νοσοκομείο. Αυτό σημαίνει συνεργασία, αυτό το έχουμε πετύχει και είναι προς όφελος του Έλληνα πολίτη. 

-Μιλώντας για τον Βόλο, προκύπτει εύλογα το ερώτημα αν υπάρχουν περισσότερα κρούσματα σε σχέση με άλλες περιοχές…

Όχι, υπάρχει μια ομότιμη επίπτωση σε όλη την Ελλάδα. Κατά διαστήματα, κάποια περιοχή μας δίνει περισσότερα κρούσματα, αλλά το γεγονός αυτό δεν σημαίνει ότι αυτή η περιοχή θα έχει συχνότερα καρκίνο. Υποθέτω ότι για την μικρή αυτή αύξηση κατά χρονικά διαστήματα, ευθύνονται ενδεχομένως ιώσεις που συμβαίνουν εκείνη την περίοδο στο συγκεκριμένο γεωγραφικό διαμέρισμα. 

Υπάρχουν βρέφη αλλά και έφηβοι που παρουσίασαν  πρόβλημα από την περιοχή της Μαγνησίας, που σήμερα είναι φοιτητές και φοιτήτριες με πλήρη υγεία. Το ένα στα τέσσερα ή το ένα στα πέντε παιδιά,  γίνονται καλά. Με χαρά συνάντησα φίλο παιδίατρο της περιοχής του Βόλου που με υπερηφάνεια μου είπε «είχα πέντε παιδάκια που είχαν κακοήθεια, αλλά και τα πέντε είναι καλά!!!» 

-Ποιες μορφές καρκίνου είναι οι πλέον συχνές και συνήθεις;

Η λευχαιμία της παιδικής ηλικίας είναι το συχνότερο νόσημα και ακολουθεί ο όγκος εγκεφάλου. Εκείνο που είναι λυπηρό είναι ότι μοιάζει να αλλάζει η βιολογία του καρκίνου. Δηλαδή δεν αυξάνουν τα ποσοστά,  αλλά ο καρκίνος μοιάζει να γίνεται πιο επιθετικός. Από μελέτη που κάναμε στην κλινική μας, είδαμε δυστυχώς ότι δεν αυξήθηκαν οι όγκοι εγκεφάλου, αλλά μετακινήθηκαν σε μικρότερες ηλικίες, δηλαδή έχουμε συχνότερα παιδάκια πλέον ηλικίας κάτω των 12 μηνών, που δεν είχαμε τόσο συχνά τις προηγούμενες δεκαετίες. Όπως επίσης μια θλιβερή διαπίστωση είναι ότι είχαμε περισσότερους χαμηλής κακοήθειας όγκους, πριν από είκοσι χρόνια και δυστυχώς αυτοί οι όγκοι μειώνονται και δίνουν την θέση τους σε όγκους υψηλής κακοήθειας. Άρα δεν αυξάνεται το ποσοστό του καρκίνου, εμφανίζονται όμως επιθετικότερες μορφές καρκίνου. 

-Πού πιστεύετε ότι οφείλεται αυτό;

Είναι ένα τεράστιο ερώτημα, δεν έχει απαντηθεί ακόμη από την Ιατρική, κι όπως λέω πολλές φορές, όποιος το βρει θα πάρει το Νόμπελ,  αλλά κανείς ακόμη δεν έχει πάρει το Νόμπελ για το αίτιο του καρκίνου. Δυστυχώς ο καρκίνος της παιδικής ηλικίας είναι πολυπαραγοντικό νόσημα, που οφείλεται σε γεγονότα που έγιναν ήδη όταν το παιδάκι ήταν στο στάδιο της κύησης, όταν ήταν δηλαδή έμβρυο ή σε γεγονότα που συμβαίνουν αργότερα στην βρεφική η παιδική ηλικία και έχουν ως τελικό αποτέλεσμα να αναπτυχθεί η κακοήθεια. 

-Τι θα συμβουλεύατε τους γονείς και ποια συμπτώματα καθιστούν αναγκαίες τις ιατρικές εξετάσεις;

Η πιο έγκαιρη διάγνωση κάνει πιο εύκολη τη θεραπεία ή τουλάχιστον βοηθά να έχουμε καλύτερα ποσοστά ίασης με λιγότερα προβλήματα. Σε ότι αφορά την λευχαιμία οι Παιδίατροι γνωρίζουν πάρα πολύ καλά να τη διαγνώσουν. Γνωρίζουν δηλαδή ότι τα συχνά εμπύρετα, η διόγκωση του ήπατος και του σπλήνα, επίμονα διογκωμένοι λεμφαδένες αλλά και ο πόνος στα οστά των παιδιών όταν αυτά δεν είναι άλγη αύξησης όταν τα παιδάκια φυσιολογικά ψηλώνουν, αλλά πόνοι οι οποίοι δεν είναι συμμετρικοί, είναι σημεία ενδεχόμενα μιας λευχαιμίας. 

Όμως εκείνο που πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας είναι η  συμπτωματολογία των όγκων εγκεφάλου με την οποία ακόμη δεν είμαστε πολύ εξοικειωμένοι και αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι τα συμπτώματα είναι πολύ ήπια,ξεγελούν, και μιμούνται συνήθη παιδιατρικά νοσήματα. Έτσι λοιπόν, ένα παιδάκι που έβλεπε καλά και σιγά-σιγά βλέπει λιγότερο, πρέπει υποχρεωτικά να πάει στον Παιδίατρο του, όχι μόνο στον Οφθαλμίατρο. Ένα παιδί που δεν είχε στραβισμό, και παρουσιάζει στραβισμό, πρέπει υποχρεωτικά να κάνει μαγνητική τομογραφία εγκεφάλου.  Πιστεύω ότι τον κεντρικό ρόλο εξακολουθεί να τον έχει ο Παιδίατρος, ο οποίος όταν χρειαστεί, θα ζητήσει την βοήθεια του Οφθαλμιάτρου ή κάποιου άλλου ειδικού. Βέβαιον είναι, ότι  τον κεντρικό ρόλο πρέπει να τον έχει ο Παιδίατρος γιατί σίγουρα δεν θα χάσει συμπτώματα, δεν θα του ξεφύγει η διάγνωση. Επανειλημμένοι πρωϊνοί έμμετοι επίσης, που δεν συνεχίζονται την υπόλοιπη ημέρα, είναι μια πολύ συχνή εκδήλωση όγκων εγκεφάλου και καμιά φορά αποδίδονται σε ίωση. 

Όλα αυτά είναι σημεία που μια μητέρα ή ένας πατέρας, όταν τα βλέπει στο παιδάκι του, πρέπει να απευθυνθεί στον Παιδίατρο του κι εκείνος ξέρει τι πρέπει να κάνει πάρα πολύ καλά κι έχω ιδιαίτερη εκτίμηση και στους Παιδιάτρους του Βόλου, επειδή γνωρίζω ότι κάνουν πάρα πολύ σωστή και καλή δουλειά. Πρέπει λοιπόν να έχουμε εμπιστοσύνη στους Παιδιάτρους μας και τους Παιδιάτρους του Βόλου, γιατί πραγματικά είναι έμπειροι επιστήμονες και σίγουρα έγκαιρα θα διαγνώσουν ένα νόσημα,  εάν υπάρχει. 

πηγή : http://www.taxydromos.gr