Ύμνος στα χαμένα παιδιά!

Πώς στέγνωσαν οι ουρανοί.
πως πνίχτηκαν οι θάλασσες στο αίμα,
πώς κάηκαν οι φωτιές από το θρήνο,
πώς σείστηκε η γη από των κραυγών την τρικυμία;
Ίσως ο ήλιος να μην ανατείλει.

Πρόσωπα στα μέτρα της αγνότητας
το χώμα κάλυψε,
πώς πριν από τη γέννα,
από την πέτρινη της γης μήτρα
στον ζοφερό θάνατο τώρα εμφωλεύουν;

Κι ο ήλιος δεν ανέτειλε. Κι ο ήλιος δεν ανέτειλε.

Αγέρα, το ψήγμα της ψυχής
μακριά ταξίδεψε,
στης μάνας, στου πατέρα, στου αδερφού
την τριανταφυλλένια καρδιά, ταξίδεψε,
δυο μάτια, δυο χείλη,
δυο χέρια αλώβητα και παιδικά
ίσως να γονατίσουν τους αγγέλους.

Δοξάρι της καρδιάς,
με τους παλμούς της συγχρονίσου
με τους ενδελεχείς σπασμούς της πίκρας
συνόδεψε την χορωδία των σπαραγμών.

Και οι άγγελοι γονάτισαν. Και οι άγγελοι γονάτισαν.

~Agnes Fletcher ~

Πηγή: http://www.logismoi.gr