Η παιγνιοθεραπεία στα παιδιά που βιώνουν τον καρκίνο

Η παιγνιοθεραπεία είναι ένα μέσο έκφρασης και επεξεργασίας των τραυματικών εμπειριών που βιώνει το παιδί.

Το παιδί μέσα στο νοσοκομείο επηρεάζεται από την ατμόσφαιρα που επικρατεί και έτσι αυξάνεται το άγχος και ο πανικός του. Καθώς το προσωπικό υγείας μερικές φορές νιώθει πίεση από το φόρτο εργασίας που έχει να αντιμετωπίσει, γίνεται απρόσωπο και απότομο στην επαφή του με τον ασθενή. Οι γονείς όντας συναισθηματικά φορτισμένοι, γίνονται επιθετικοί και συχνά απαιτητικοί λόγω του άγχους τους.

Σ' αυτές τις συνθήκες, το παιδί βιώνει έντονες και συχνά τραυματικές εμπειρίες, γι' αυτό και είναι απαραίτητο να του δίνεται η ευκαιρία να τις εκφράσει και να τις επεξεργαστεί μέσα από το παιχνίδι. Το παιδί εκφράζεται με τη γλώσσα που του είναι προσιτή. Και η γλώσσα αυτή, τουλάχιστον για παιδιά κάτω των δέκα ετών, είναι αυτή του παιχνιδιού. Το παιχνίδι είναι η παγκόσμια γλώσσα των παιδιών. Μέσα από αυτό μπορούν να εκφράζονται πιο ευέλικτα, σωστά και πολύπλευρα απ' ότι με τον προφορικό λόγο. Πολλοί είναι αυτοί που έχουν τονίσει, πως το παιδί με το παιχνίδι του δείχνει τη σωματική, συναισθηματική και κοινωνική του εξέλιξη, καθώς και τον τρόπο με τον οποίο προσπαθεί να χειριστεί την πραγματικότητά του. Επίσης έχει επισημανθεί η λυτρωτική λειτουργία του παιχνιδιού με το οποίο το παιδί μπορεί να εκτονώνει την έντασή του.

Έτσι, κάθε παιδιατρικό νοσοκομείο, πρέπει να διαθέτει ένα Τμήμα Παιγνιοθεραπείας, όπου θα υπάρχει ένα ειδικά διαμορφωμένο θεραπευτικό δωμάτιο (playroom), πλαισιωμένο από εξειδικευμένο προσωπικό που παρέχει τη δυνατότητα δημιουργικής, ψυχαγωγικής και θεραπευτικής απασχόλησης μέσα από το παιχνίδι. Ο χώρος αυτός πρέπει να είναι εξοπλισμένος με παιχνίδια και γενικότερα υλικό που δίνει στο παιδί τη δυνατότητα να εκφράσει τις ενορμήσεις, τα συναισθήματα, τις σκέψεις και τις φαντασιώσεις του. Αμμοδόχοι, παιχνίδια με τα οποία το παιδί μπορεί να σκηνοθετήσει κάθε είδους καθημερινές καταστάσεις, επιτραπέζια παιχνίδια, μπάλες, μπογιές, πλαστελίνες κλπ. προσφέρονται επίσης για τη παιγνιοθεραπεία.

Στον ασφαλή κόσμο του παιχνιδιού, το παιδί μεταφέρει τις εμπειρίες και τα συναισθήματά που βιώνει καθημερινά στα πλαίσια του νοσοκομείου. Εκφράζει ελεύθερα το θυμό, το φόβο, τις αγωνίες και τη χαρά που συχνά διστάζει να εξωτερικεύσει. Το παιχνίδι του επιτρέπει να αναβιώσει και να αναπαραστήσει τραυματικές εμπειρίες που αντιμετώπισε ή που το προβληματίζουν. Μ' αυτό τον τρόπο ελέγχει τους φόβους του και αντλεί δύναμη για να αντιμετωπίσει καταστάσεις που το απειλούν. Δεν είναι σπάνιες οι φορές που ανάμεσα στις προτιμήσεις των νοσηλευόμενων παιδιών συμπεριλαμβάνεται και το «παιχνίδι του γιατρού», μέσα από το οποίο επεξεργάζονται τρία βασικά θέματα: μια τραυματική εμπειρία εξαιτίας της αιφνίδιας εισαγωγής του παιδιού στο νοσοκομείο και της απομάκρυνσής του από το οικείο περιβάλλον του, την εμπειρία της υποβολής του σε θεραπευτικές διαδικασίες κα την περιέργεια και διερεύνηση του σώματος και της σεξουαλικότητας.

Και στις τρεις περιπτώσεις, μέσα από το «παιχνίδι γιατρού», το παιδί επιδιώκει να ελέγξει τους φόβους και να επιβεβαιώσει την κυριαρχία του στις εμπειρίες που το απειλούν ή το κατακλύζουν. Η συμβολική γλώσσα του παιχνιδιού αποτελεί ένα διαγνωστικό μέσο της ψυχικής του κατάστασης και μπορεί να βοηθήσει το ευαισθητοποιημένο προσωπικό υγείας να κατανοήσει και να επικοινωνήσει αποτελεσματικότερα με το άρρωστο παιδί. Επιπλέον, το παιχνίδι μπορεί να χρησιμοποιηθεί από ειδικούς (ψυχολόγους και ψυχιάτρους) ως θεραπευτικό μέσο για την επεξεργασία τραυματικών ή οδυνηρών εμπειριών που το παιδί βιώνει μέσα στο νοσοκομείο. Αναμφισβήτητα, η χρήση της παιγνιοθεραπείας συμβάλλει στη μείωση των συναισθηματικών δυσκολιών που προκύπτουν τόσο κατά τη διάρκεια της νοσηλείας, όσο και μετά την έξοδο από το νοσοκομείο.

Πηγή: www.your-psychology.gr

Παντρεύτηκε τον ετοιμοθάνατο σύντροφο της στο νοσοκομείο

Η αγάπη όλα τα μπορεί…  

Τα συναισθήματα ήταν ανάμικτα στην τελετή γάμου της 22χρονης Cola Glenny και του 23χρονου Felix Glenny στο… νοσοκομείο Maritime στο Κεντ.

Το νεαρό ζευγάρι έχει δύο παιδιά, ηλικίας 2 ετών και τεσσάρων μηνών.

Πριν από ένα μήνα οι γιατροί τους ενημέρωσαν πώς ο Felix… πεθαίνει, καθώς πάσχει από καρκίνο στο έντερο και δυστυχώς διεγνώσθη με μεγάλη καθυστέρηση.

Όταν το συνειδητοποιήσαμε πέσαμε από τα σύννεφα. Μετά ο Felix είπε ότι θέλει να παντρευτούμε το συντομότερο. Το κανονίσαμε για… χθες! Ήταν τρελό, γιατί ήμασταν πολύ χαρούμενοι, αλλά ταυτόχρονα και φορτισμένοι συναισθηματικά. Ήταν η καλύτερη μέρα της ζωής μου. Δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερη», λέει η Cola.

Η νεαρή μητέρα δύο παιδιών δεν το βάζει κάτω.  «Ξέρω ότι είναι τα τελευταία του Χριστούγεννα, για αυτό θα τα περάσουμε όλοι μαζί. Θέλω να είναι τα πιο ξεχωριστά», καταλήγει.

Πηγή: http://www.inewsgr.com

Η συγγραφέας ΛΕΝΑ ΜΑΝΤΑ πάλεψε με τον καρκίνο και ΝΙΚΗΣΕ!

Η ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΠΑΛΕΨΕ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ ΚΑΙ ΝΙΚΗΣΕ- Λένα Μαντά: «Με τον άνδρα μου, λέγαμε, γάλα για τα παιδιά ή τον λογαριασμό της ΔΕΗ»;

Στην εκπομπή της Κιμ Κίλιαν, «Magazino live», φιλοξενήθηκε η πιο διαβασμένη και αγαπημένη σχεδόν σαν ποπ σταρ, συγγραφέας Λένα Μαντά , που έδωσε με γλυκό, πάντα γελαστό και όλο ελπίδα.... τρόπο, ένα μήνυμα αισιοδοξίας. Είπε φορώντας ένα πολύ στιλάτο τυρμπάν στο κεφάλι, πως δεν δέχτηκε κατά την περίοδο της θεραπείας της ενάντια στον καρκίνο του στομάχου, να φορέσει περούκα κοροϊδεύοντας στην ουσία τον εαυτό της, αλλά παραδέχτηκε πως τα μαλλιά είναι σύμβολο στη γυναίκεια αυταρέσκεια.

«Όταν όμως είναι πρώτη η επιβίωση και η μάχη, τα μαλλιά είναι μικρό κόστος», είπε, τόσο μοντέρνα και κομψή με το μαύρο, μπορντό τυρμπάν σαν να βγήκε από editorial μόδας. Είπε ακόμη πως ανακάλυψε την ασθένεια της τυχαία, όταν πήρε μια αντιβίωση που την πείραξε και έτσι το έψαξε. Νωρίς διαγνώστηκε ο καρκίνος και βγήκε νικήτρια.

«Οι γιατροί μου είπαν πως έπεσες από ένα ουρανοξύστη και στάθηκες όρθια και χωρίς πρόβλημα στα πόδια σου. Σαν γάτα» εξήγησε για τη σπάνια μορφή της νόσου που τη βρήκε, αλλά και τη δύναμή της να τη νικήσει. Και δεν είναι η μόνη της, άλλωστε νίκη.

Η συγγραφέας από την Κωνσταντινούπολη, που σπούδασε νηπιαγωγός, ζει στο Καπανδρίτι με τον άνδρα της και τα παιδιά της, έγραφε τα έργα και επώαζε κουκλοθέατρο, πριν βγάλει το πρώτο της βιβλίο που δεν γνώρισε επιτυχία. «Υπήρξαν στιγμές» είπε, «που με τον άνδρα μου, λέγαμε «τώρα; Τι θα κάνουμε; Θα πληρώσουμε τον λογαριασμό της ΔΕΗ ή θα πάρουμε γάλα για τα παιδιά;». Η επιμονή της, το βλέμμα της στον κόσμο, την έκαναν να γράψει και ειδικά με το «Σπίτι δίπλα στο ποτάμι» απογειώθηκε σε πωλήσεις και επιτυχία, καθιστώντας την, στην ουσία, φαινόμενο στα ελληνικά συγγραφικά δεδομένα.

Και είναι τόσο ξεχωριστή η ύπαρξή της, που περιγράφοντας τη σχέση με τον άνδρα της, με τον όποιο είναι ζευγάρι από τα 18 της, είπε πως δεν χωρίζουν ποτέ, ούτε για να πάνε στο περίπτερο ή στο σούπερ μάρκετ και τα κάνουν όλα μαζί, παρέα, ενώ δεν τον είχε ερωτευτεί όταν τον είχε γνωρίσει, στην ουσία μετρά τα γενέθλιά της, την ύπαρξη της, τον εαυτό της, από την ημερομηνία της γνωριμίας τους.

Μια γυναίκα λοιπόν, που ξεκίνησε να γράφει ιστορίες που η ίδια ήθελε να διαβάσει και που αξίζει να ακούς τον λόγο της, δημόσια, εκτός από το να τον διαβάζεις, στο φως του πορτατίφ σου…

Α.Τ.

Πηγή : egionews.blogspot.com

Νίκησε τον καρκίνο και γυρίζει τον κόσμο με λεωφορεία της γραμμής και τη φωτογραφική του μηχανή!

«Δεν είναι τίποτα να πεθαίνεις, αλλά είναι τρομακτικό να μη ζεις». 
Αυτά είναι τα λόγια του νεαρού φωτογράφου που κατάφερε να νικήσει τον καρκίνο και αποφάσισε να γυρίσει τον κόσμο με τη φωτογραφική του μηχανή ανά χείρας.

Το 2002, στα 14 χρόνια του, διαγνώσθηκε με καρκίνο. Σήμερα, απολύτως υγιής πλέον, ο Στέλιος Παπαρδέλας (μετά από ένα ταξίδι αυτογνωσίας μέσα του) γυρίζει τον κόσμο με λεωφορεία της γραμμής και με τη φωτογραφική του μηχανή.

Ο Στέλιος Παπαρδέλας βραβεύτηκε πρόσφατα, μαζί με άλλους νέους ανθρώπους από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, κ. Κάρολο Παπούλια, για τη μάχη που έδωσαν -αλλά και κέρδισαν- με τον καρκίνο και δη στην πιο τρυφερή τους ηλικία.

Στην εκδήλωση ο Στέλιος Παπαρδέλας ανέφερε ότι η επέτειος της ΕΛΠΙΔΑΣ είναι πλέον και δική του επέτειος, καθώς στις 16/10/2002 είχε διαγνωστεί με καρκίνο. «Ήταν άραγε μια ευκαιρία να βρω δεύτερη οικογένεια;» διερωτήθηκε, για να προσθέσει ότι στέλνει με την παρουσία του ένα ηχηρό μήνυμα σε όλα τα παιδιά που νοσηλεύονται: «η αρρώστια περνάει, τα καλύτερα έρχονται, αυτό να σκέφτεστε».

Στις 16 Δεκεμβρίου παρουσιάζει στην γκαλερί Blank της Αθήνας την πρώτη του προσωπική φωτογραφική έκθεση.

Η Ειρήνη Μακεδώνα – Παγκοπούλου λέει πως η έκθεση αυτή περιέχει φωτογραφίες του Στέλιου Παπαρδέλα από25 χώρες, ταξιδεύοντας 25.000 χιλιόμετρα στα 25 του χρόνια. Η ίδια, υπογραμμίζει μεταξύ άλλων:

«Ο φωτογράφος ξεκινά στα 23 του ένα αδιάκοπο ταξίδι με λεωφορείο σε χώρες κατά συντριπτική πλειοψηφία μη δυτικές, έχοντας έναν εσωτερικό πολύ ξεκάθαρο στόχο. Να «σταματήσει» το χρόνο στις στιγμές εκείνες που αποκαλύπτουν, ότι οι ίδιες οι αντιθέσεις και οι ιδιαιτερότητες του κάθε τόπου και της εκάστοτε κουλτούρας σε συνδυασμό με το συναισθηματικό ένστικτο επιβίωσης, δημιουργούν ένα μοναδικό αντίβαρο το οποίο  «αναγκάζει»̎ τον άνθρωπο να εκφράζει με κάθε τρόπο χαρά, αυθορμητισμό, αισιοδοξία αλλά και ηρεμία, ακόμα και αν οι συνθήκες γύρω του φαντάζουν κάτι περισσότερο από απάνθρωπες».

«Δεν έχω λόγια να περιγράψω τη ζεστασιά των ανθρώπων, το γέλιο τους, το κόκκινο και το πορτοκαλί της Αφρικής. Ένα θα σας πω: Όταν ήρθε η ώρα να φύγω ήμουν πάνω σε ένα μηχανάκι-ταξί (Boda Boda) με ένα βαρύ backpack στην πλάτη που με τραβούσε πίσω διασχίζοντας 40 χιλιόμετρα για να φτάσω στο αεροδρόμιο. Έκλαιγα σα να άφηνα το σπίτι και την οικογένεια μου για πάντα. Τα ίδια συναισθήματα όπου και να πήγα. Το ίδιο δέσιμο, ο ίδιος ενθουσιασμός για όλες τις χώρες, και τις 27, που έχω ταξιδέψει μέχρι σήμερα».

Ο ίδιος λέει για τα ταξίδια του:

«Το πρώτο μου ταξίδι, εκτός Ευρώπης, ήταν στην Ουγκάντα. Ένας νέος, «σκονισμένος» κόσμος ανοιγόταν μπροστά μου. Κάθε δέκα μέτρα σταματούσα και κοίταζα εκστασιασμένος. Κάθισα δύο ολόκληρους μήνες στη χώρα, βιώνοντας μοναδικές εμπειρίες.

Μετά από εκείνο το ταξίδι μού άνοιξε την όρεξη για ακόμα περισσότερες περιπέτειες. Έκανα το γύρο της Λατινικής Αμερικής, διασχίζοντας τη Βραζιλία, την Αργεντινή, τη Χιλή, το Περού, τη Βολιβία, την Κολομβία… Μετά πήρε σειρά η Ασία: επί μήνες τριγύριζα στο Λάος, την Καμπότζη, το Βιετνάμ, την Ταΐλάνδη… Κάθε χιλιόμετρο και μια νέα εικόνα, μια νέα εμπειρία. Και πάνω απ” όλα ένα νέο «μάθημα ζωής».

Με μια με μια φωτογραφική μηχανή στο χέρι, ο νεαρός Έλληνας φωτογράφος έχει κάνει τον κόσμο μια γειτονιά, πραγματοποιώντας ταξιδιωτική φωτογράφιση και φωτογραφία του δρόμου (street photography) για λογαριασμό ανεξάρτητων πρακτορείων.

«Οι δυσκολίες είναι πολλές αλλά δεν θα το άλλαζα ποτέ. Μέσα από δύσκολες καταστάσεις έρχονται υπέροχες εμπειρίες και κατά συνέπεια φωτογραφίες» λέει και συμπληρώνει:

«Όταν βρίσκομαι πλέον σε ένα λεωφορείο μπαίνω αυτόματα σε ένα πανέμορφο κόσμο σκέψεων, με μονή επαφή με το περιβάλλον την θέα από το παράθυρο. Νομίζω ότι είναι ο τρόπος που βρήκα για να διαλογίζομαι».

ια εκείνο το πρώτο, το καθοριστικό, ταξίδι στην Αφρική λέει ο φωτογράφος:

«Δεν έχω λόγια να περιγράψω τη ζεστασιά των ανθρώπων, το γέλιο τους, το κόκκινο και το πορτοκαλί της Αφρικής. Ένα θα σας πω: Όταν ήρθε η ώρα να φύγω ήμουν πάνω σε ένα μηχανάκι-ταξί (Boda Boda) με ένα βαρύ backpack στην πλάτη που με τραβούσε πίσω διασχίζοντας 40 χιλιόμετρα για να φτάσω στο αεροδρόμιο.

Έκλαιγα σαν να άφηνα το σπίτι και την οικογένεια μου για πάντα. Τα ίδια συναισθήματα όπου και να πήγα. Το ίδιο δέσιμο, ο ίδιος ενθουσιασμός για όλες τις χώρες, και τις 27, που έχω ταξιδέψει μέχρι σήμερα»

Πηγή: http://www.newsitamea.gr

Πώς αλλάζει η ζωή 20 καρκινοπαθών έστω και για ένα δευτερόλεπτο

Με κύριο στόχο να χαρίσουν έστω και μια στιγμή ξεγνοιασιάς σε καρκινοπαθείς και να ευαισθητοποιήσουν όλους τους υπολοίπους για την ασθένεια αυτή, η ανθρωπιστική οργάνωση Mimi Foundation αποφάσισε να βγάλει ένα λεύκωμα με πρωταγωνιστές τους ανθρώπους αυτούς των οποίων άλλαξε ριζικά την εμφάνιση.

Οι ασθενείς έμαθαν ότι κάποιοι θα τους βάψουν και θα τους μακιγιάρουν πριν φωτογραφηθούν. Ωστόσο τους ζητήθηκε να έχουν κλειστά τα μάτια τους και να τα ανοίξουν μόνο όταν θα τους το πουν, για να δουν στον καθρέφτη που είχαν μπροστά τους το τελικό αποτέλεσμα.

Βέβαια, δεν τους είχαν διευκρινίσει πώς δεν θα τους έβαφαν απλά αλλά θα τους... μεταμόρφωναν. Στο βίντεο που ονομάζεται «έστω και για ένα δευτερόλεπτο» καταγράφεται η στιγμή που οι καρκινοπαθείς ανοίγουν τα μάτια τους και αντικρίζουν το τελικό αποτέλεσμα το οποίο τους προκαλεί έκπληξη και τους διασκεδάζει.

«Αυτό που θέλαμε ήταν να δούμε χαρούμενα πρόσωπα, να δούμε αυτούς τους ανθρώπους να γελάνε και να διασκεδάζουν ξανά», είπαν οι επικεφαλής του πρότζεκτ.

Πηγή: http://www.iefimerida.gr

«Το παιδί μου έχει καρκίνο». Ένας πατέρας αφηγείται την ιστορία του!

«Ποια σχέδια, τι μου λες τώρα; Εμείς πάμε μέρα με τη μέρα».

Αυτή η φράση με είχε στοιχειώσει. Είναι τα λόγια του Ανδρέα, του οποίου ο γιος, σε ηλικία μόλις πέντε ετών, διαγνώστηκε από οξεία λευχαιμία.

Προσπάθησα να μπω στην ψυχολογία ενός ανθρώπου που επιτρέπει στον εαυτό του σχέδια και όνειρα διάρκειας μόλις 24 ωρών.

Τώρα που όλα έχουν περάσει, τώρα που οι εξετάσεις είναι «καθαρές» ήθελα να μου πει την ιστορία του. Την ιστορία ενός πατέρα που έδωσε τη μάχη με το αδιανόητο. Κι εκείνος δέχθηκε με χαρά. «Θέλω ο κόσμος να μάθει πράγματα που εγώ δεν ήξερα. Πρέπει όλοι να ενημερωθούν. Δυστυχώς τα κρούσματα είναι πάρα πολλά. Ο κόσμος πρέπει να μάθει».

Περίμενα να ακούσω μία έκκληση για αίμα και αιμοπετάλια. Βεβαίως, υπήρξε και αυτό στην κουβέντα μας.  «Πάντα υπάρχει ανάγκη. Πάντα θα υπάρχουν άρρωστα παιδιά που χρειάζονται 3 με 5 φορές το μήνα αίμα και αρκετές φορές αιμοπετάλια τα οποία είναι και δυσκολότερο να βρεθούν. Πρέπει όλοι να δίνουν. Θα αισθανθούν και οι ίδιοι καλύτερα».

Όμως, το μήνυμα που ήθελε να περάσει ο Ανδρέας δεν ήταν μόνο αυτό. Ήταν αισιόδοξο!

«Αρχικά ένιωσα τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια μου. Σαν να ήρθε κάποιος και να με χτύπησε πισώπλατα. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα καταφέρω να σηκωθώ. Ήθελα πραγματικά να φουντάρω από τον έκτο…» μου είπε και συνέχισε: «Πρέπει ο κόσμος να γνωρίζει περί τίνος πρόκειται. Τα μηνύματα είναι αισιόδοξα. Υπάρχει θεραπεία, υπάρχει ελπίδα, οι πιθανότητες πλέον είναι καλές».

«Εγώ δεν ήξερα τίποτα για τον καρκίνο. Δεν ήξερα καν ότι είναι ιάσιμος. Οι περισσότεροι γονείς που ήμασταν μαζί στο νοσοκομείο μου είπαν το ίδιο. Για αυτό ήθελα να μιλήσω. Εάν οι γονείς ξέρουν ότι το πιο πιθανό είναι το παιδί τους να τα καταφέρει, τότε αυξάνονται οι πιθανότητες να κυλήσουν όλα πιο ομαλά». Ο ίδιος δεν ήθελε ποτέ να ακούσει αριθμούς και πιθανότητες. Εκ των υστέρων έμαθε ότι η ζυγαριά έγερνε υπέρ τους. «Να μην χάνουμε το κουράγιο και την ελπίδα. Αυτό έχει σημασία».

Τον ρώτησα από πού άντλησε εκείνος δύναμη. «Αρχικά από τον ίδιο το γιο μου» ήταν η αποστομωτική απάντηση. Ανέφερε επίσης τη σημαντική βοήθεια του Χάρη, του κουμπάρου του που είναι και γιατρός και τον βοήθησε πολύ, αλλά και την αδερφή του. «Δεν θα μπορούσα να φανταστώ την επιτυχή κατάληξη της περιπέτειας χωρίς την συνδρομή της γυναίκας μου που δεν έλειψε δευτερόλεπτο από το πλευρό του παιδιού μας και της είμαι ευγνώμων. Οι αδυναμίες της με έκαναν πιο δυνατό και οι δυνάμεις της ανίκητο". Η πιο σημαντική πηγή δύναμης όμως, ήταν ο γιος του. "Ό,τι κι αν γίνει, αυτός που θα δώσει τη δύναμη στους άλλους είναι το ίδιο το παιδί. Είναι χρέος του γονέα να το αναγνωρίσει αυτό και να το εκμεταλλευθεί. Δεν είναι εύκολο. Κανείς δεν ξέρει τι θα αντιμετωπίσει σε μία τέτοια κατάσταση. Πάντα όμως, σε βοηθάει το ίδιο το παιδί. Τη δύναμη που πήρα από τον γιο μου αυτό τον καιρό, δεν την πήρα ποτέ από κανέναν άλλο. Το παιδί αισθάνεται την απόγνωση, αλλά αισθάνεται και τη χαρά και την ανταποδίδει στο πολλαπλάσιο».

Ο γιος του Ανδρέα πήγε στο νοσοκομείο με συμπτώματα μίας απλής γαστρεντερίτιδας που απλώς… κρατούσε πολύ. Εκεί, οι γιατροί τον ενημέρωσαν ότι το παιδί μεταφέρεται στο ογκολογικό. «Ο πρώτος μήνας ήταν μία κόλαση.  Ειδικά την πρώτη εβδομάδα τον τρυπούσαν σχεδόν κάθε δέκα λεπτά. Κι εμείς δεν ξέραμε τίποτα. Προσπαθούσαμε να κάνουμε τον καραγκιόζη. Μπροστά στο παιδί γελάγαμε και όταν γυρνούσε την πλάτη κλαίγαμε. Όλοι μας έλεγαν ότι θα πάρουμε από το παιδί θετική ενέργεια. Γιατί εκείνο δεν γνωρίζει τι πραγματικά συμβαίνει. Δεν μπορεί ένα 5χρονο αγόρι να κατανοήσει τη σοβαρότητα της κατάστασης. Και εάν οι γονείς δεν μεταφέρουν στο παιδί την απόγνωση τους, τότε εκείνο κάποια στιγμή, όταν θα νιώσει λίγο καλύτερα, θα βγάλει μία θετική ενέργεια. Από αυτά τα μικρά ψήγματα θετικής ενέργειας, οι γονείς μπορούν να χτίσουν άμυνες, να πάρουν τα πάνω τους. Όταν ο γιος μας αισθάνθηκε λίγο καλύτερα, και αυτό έγινε από την πρώτη εβδομάδα – ίσως λόγω της κορτιζόνης  - τότε η θετική ενέργεια έκανε γκελ πάνω μας. Ο ένας βοηθούσε τον άλλον».

Τον ρώτησα τι είπαν στο ίδιο το παιδί. «Τίποτα. Στο νοσοκομείο μας είπαν ότι έπρεπε να του πούμε ότι έχει κακά ανθρωπάκια στο σώμα του που προσπαθούμε να πολεμήσουμε. Δεν μου άρεσε αυτή η εκδοχή και δεν την είπα ποτέ. Εγώ του είπα ότι είναι άρρωστος και ότι θα κάνουμε ό,τι πρέπει για να γίνει καλά. Δεν ρώτησε ποτέ τι πραγματικά έχει. Και είναι από τα λίγα παιδιά που δεν ρωτάνε περισσότερα. Αλλά δεν του είπαμε ποτέ ψέματα. Η δική μας στρατηγική ήταν κάθε μέρα να τον προετοιμάζουμε για αυτό που έχει να αντιμετωπίσει την επομένη. Ρωτούσαμε κάθε βράδυ τους γιατρούς τι ακριβώς θα γίνει το πρωί. Εάν επρόκειτο να πονέσει με μία εξέταση, του το λέγαμε και μετά βέβαια του τάζαμε κάποιο δώρο. Η μάχη ήταν καθημερινή. Το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν να δεχθεί ότι θα του πέσουν τα μαλλιά. Κάποια στιγμή βέβαια άρχισε να το βλέπει τριγύρω του, στα άλλα παιδιά του νοσοκομείου, και δεν του φαινόταν πια τόσο περίεργο».

«Το ταξίδι ήταν μακρύ, προς το άγνωστο. Πήγαμε το ταξίδι μέρα με τη μέρα… πότε δεν προσπαθήσαμε να δούμε το μέλλον δύο μήνες ή τρία χρόνια μετά. Ήταν τόσα τα προβλήματα, τόσοι οι καινούργιοι παράγοντες, τόσες  οι επιπλοκές που δεν προλάβαινες να κοιτάξεις παραπέρα» δήλωσε και συνέχισε: «Είσαι ναυαγός στο πέλαγος, βουλιάζεις και ξαφνικά βλέπεις ένα κλαδάκι. Όχι κορμό, αλλά κλαδάκι. Και εσύ το βλέπεις σαν σωσίβια λέμβο. Το κλαδάκι ήταν η αντίδραση του παιδιού, που σιγά σιγά μας έφερε στην στεριά.»

Ο ρόλος των social media

Ο Ανδρέας αναφέρθηκε εκτενώς στη συμπαράσταση του κόσμου και την χρησιμότητα των social media. «Αυτό που έζησα με συγκίνησε και μου έδωσε δύναμη να ανταπεξέλθω στις ανάγκες της όλης διαδικασίας» δήλωσε. Ο ίδιος με την αδερφή του από την πρώτη στιγμή έφτιαξαν μία ομάδα στο Facebook και έστειλαν email σε φίλους και γνωστούς ζητώντας αίμα και αιμοπετάλια. «Μέσα σε τρεις ημέρες η ομάδα αυτή είχε 2.500 άτομα. Η κινητοποίηση για αίμα ήταν πρωτοφανής. Άνθρωποι που δεν με γνώριζαν έμαθαν για την περιπέτειά μας και μου τηλεφωνούσαν κάθε τόσο για να μάθουν τι κάνει το παιδί. Δύο εξ αυτών, με ενημέρωσαν μάλιστα ότι εάν χρειαστεί, είναι και δότες μυελού των οστών. Και δεν τους γνωρίζω τους ανθρώπους. Δεν τους έχω δει ποτέ. Αυτή η κινητοποίηση, αυτό το αίσθημα ότι όλος ο κόσμος είναι δίπλα μου, με βοήθησε πολύ. Και συνειδητοποίησα πόσο σημαντικό είναι να έχεις κοινωνικό περίγυρο».

Ένα ακόμη θέμα που ήθελε να θίξει ο Ανδρέας ήταν το δέσιμο της οικογένειας. «Μας έλεγαν ότι ως επί το πλείστον τα ζευγάρια δένουν μέσα από αυτή την ιστορία. Υπάρχουν και περιπτώσεις που η οικογένεια διαλύεται. Τελικά όμως, δίνεις προτεραιότητα στο παιδί και όχι στην προσωπική σου επιθυμία. Δένεσαι με το παιδί, με τον σύντροφο, δένεσαι και ως οικογένεια, δένονται και τα άλλα παιδιά μεταξύ τους». Ο Ανδρέας άλλωστε, έχει άλλα δύο παιδιά. «Ευτυχώς, οι πιο δύσκολες θεραπείες έγιναν το καλοκαίρι, όταν τα άλλα δύο παιδιά ήταν με τους γονείς μου και την αδερφή μου διακοπές. Αλλά είχαμε θέματα μαζί τους. Ο μεγάλος μου γιος ρωτούσε συνέχεια. Ένα καλοκαίρι άλλωστε τον είχαμε εγκαταλείψει εντελώς».

Τώρα όμως, έχουν όλα αλλάξει. Τα πράγματα επανέρχονται σε κανονικούς ρυθμούς, αλλά με τον "Α" (για ευνόητους λόγους δεν αναφέρουμε το όνομα του παιδιού) αρκετά πιο ώριμο και ψυχολογικά πολύ πιο δυνατό και την οικογένεια πιο δεμένη. «Έχω αλλάξει. Είμαι πιο δυνατός, έμαθα να συνειδητοποιώ την ανάγκη να είσαι κοινωνικός και να έχεις ανθρώπους δίπλα σου και άλλαξαν οι προτεραιότητές μου. Ειδικότερα στο θέμα της δουλειάς. Δεν θα την αμελήσω ποτέ, απλώς δεν αφήνω πλέον τα καθημερινά προβλήματα να με επηρεάζουν» καταλήγει ο Ανδρέας.

«Έχεις ξεσπάσει;» τον ρωτάω. «Ναι. Προσπαθώ όμως, να ξεχάσω αυτό τον πρώτο μήνα στο νοσοκομείο και δεν τα καταφέρνω. Δεν μου βγαίνουν ακόμη όλα τα συναισθήματα».

Κλείνοντας, τον ρωτάω ποιο είναι το μήνυμα που θα ήθελε να μεταφέρει; 

«Όλος ο κόσμος πρέπει να συμπαραστέκεται στους πάσχοντας και ειδικά στα παιδιά. Γνωστούς και αγνώστους. Το λιγότερο που μπορεί να κάνει ο καθένας είναι να προσπαθήσει να δώσει αίμα και αιμοπετάλια. Δεν είναι σίγουρο ότι θα τα καταφέρει, αλλά και μόνο η προσπάθεια και η συμμετοχή αρκεί. Τον πόνο ενός παιδιού τον ακούει η οικογένειά του, την χαρά του όμως την μοιράζεται με όλο τον κόσμο. Δώσε χαρά και λάβε ευτυχία...»

Πηγή: http://www.letsfamily.gr

25χρονη Ελληνίδα έσωσε Γάλλο που έπασχε από λευχαιμία

Έδωσε το αίμα της και χάρισε ζωή σ’ έναν Γάλλο ασθενή που ήταν καταδικασμένος να πεθάνει.

Η 25χρονη Β.Μ. που ζει στην Αθήνα, αλλά κατάγεται από την Πάτρα, δώρισε κύτταρα του μυελού των οστών, λυτρώνοντας έναν άγνωστο συνάνθρωπό της, ο οποίος υπεβλήθη σε μεταμόσχευση και στις φλέβες του πλέον κυλάει η ζωή!

Το θαύμα της ζωής, που όπως αποδείχθηκε δεν έχει σύνορα, δεν θα είχε επιτευχθεί χωρίς τη συνδρομή του Κέντρου Ενημέρωσης και Προσέλκυσης Εθελοντών Δοτών Μυελού των Οστών του Πανεπιστημίου Πατρών, πρόεδρος του οποίου είναι ο πρύτανης του Παν/μίου και καθηγητής Ιατρικής Γεώργιος Παναγιωτάκης και επιστημονικός υπεύθυνος ο αναπληρωτής καθηγητής Αιματολογίας του Παν/μίου, Αλέξανδρος Σπυριδωνίδης.

Η 25χρονη B.M. ευαισθητοποιήθηκε πριν από 2 χρόνια σε μια εκδήλωση που οργάνωσε το Κέντρο Ενημέρωσης και Προσέλκυσης Εθελοντών Δοτών Μυελού των Οστών του Πανεπιστημίου Πατρών (ΚΕΔΜΟΠ). Χωρίς δεύτερη σκέψη άνοιξε το στόμα της, έδωσε λίγο σάλιο, και έγινε πιθανός εθελοντής δότης μυελού των οστών.

ΗΤΑΝ Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΣΥΜΒΑΤΗ ΔΟΤΡΙΑ

Δύο χρόνια μετά, η B.M. έλαβε ένα τηλεφώνημα από το ΚΕΔΜΟΠ και πληροφορήθηκε ότι είναι η μοναδική συμβατή δότρια απ’ όλο τον κόσμο που μπορεί να χαρίσει ζωή σε έναν Γάλλο ασθενή που πάσχει από λευχαιμία. Η ίδια, χωρίς δεύτερη σκέψη, δήλωσε πρόθυμη και τυχερή που έχει την δυνατότητα να προσφέρει αυτό το υπερπολύτιμο δώρο σ’ έναν συνάνθρωπό μας.

Η δωρεά των πολύτιμων κυττάρων του μυελού των οστών η οποία, όπως αναφέρουν οι ειδικοί, πραγματοποιείται από το αίμα, και όχι όπως λανθασμένα πολλοί νομίζουν με χειρουργείο, έγινε στις 25 Νοεμβρίου 2013 στο Τμήμα Λευκαφαίρεσης του Κέντρου Αίματος του Πανεπιστημιακού Γενικού Νοσοκομείου Πατρών. Η Β.Μ. αφού έδωσε 350 ml αίμα, επέστρεψε σπίτι της. Το πολύτιμο μόσχευμα μεταφέρθηκε αμέσως – υπό την έγκριση του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων- στο μεταμοσχευτικό κέντρο της Γαλλίας όπου πραγματοποιήθηκε η μεταμόσχευση στον ασθενή. Πλέον στις φλέβες του ασθενή ρέει για πάντα το αίμα της Β.Μ., που δεν την γνωρίζει. Μετά από ένα χρόνο, αν επιθυμεί, μπορεί να την γνωρίσει…

ΚΑΘΕ 5’ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΑΘΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΠΑΣΧΕΙ ΑΠΟ ΚΑΡΚΙΝΟ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ!

«Τη ζωή δεν μπορούμε να την αγοράσουμε, μπορούμε όμως να την χαρίσουμε. Κάθε 5 λεπτά, παγκοσμίως, ένας συνάνθρωπός μας, μεταξύ αυτών και παιδιά, μαθαίνει ότι πάσχει από κάποια μορφή καρκίνου του αίματος, όπως η λευχαιμία. Γι αυτούς η μόνη ελπίδα τους είμαστε ΕΜΕΙΣ. Η μεταμόσχευση Μυελού των Οστών από ένα υγιές άτομο (δότης) αποτελεί την μοναδική θεραπευτική επιλογή», αναφέρουν τα μέλη του ΚΕΔΜΟΠ, στο μήνυμά τους θέλοντας να ευαισθητοποιήσουν την κοινωνία για την αξία να γίνει κανείς δωρητής μυελού των οστών.

ΔΥΣΚΟΛΗ Η ΕΥΡΕΣΗ ΣΥΜΒΑΤΟΥ ΔΟΤΗ

Αξίζει να αναφερθεί ότι η εύρεση δότη Μυελού των Οστών για έναν ασθενή είναι πολύ δύσκολη, δεδομένου ότι θα πρέπει τα δύο άτομα να έχουν συμβατούς ιστικούς τύπους, κάτι το οποίο είναι εξαιρετικά σπάνιο. Το πόσο σπάνιο είναι φαίνεται από το γεγονός ότι οι πολλές φορές δεν ανευρίσκουμε συμβατό δότη ούτε ανάμεσα στους 20 εκατομμύρια εθελοντές δότες που είναι καταγεγραμμένοι στην Παγκόσμια Δεξαμενή Δοτών!

Πηγή: http://www.briefingnews.gr