Κέρδισε την μάχη με τον καρκίνο ο μικρός Ηρακλής και χτύπησε το καμπανάκι του θριάμβου!

 
Έδωσε την δική του μάχη με τον καρκίνο και βγήκε Νικητής

Είναι μια από τις πιο ευχάριστες ειδήσεις, όταν βλέπουμε μικρά παιδιά τα οποία ήρθαν αντιμέτωπα με τον καρκίνο, τελικά να τον νικούν και να βγαίνουν ξανά υγιής από το νοσοκομείο, έτοιμοι να συνεχίσουν την ζωή που απλώνεται μπροστά τους. Νικητής βγήκε ένας ακόμη μικρός μαχητής από την Παιδοογκολογική Μονάδα του Μακάρειου Νοσοκομείου.

Ο λόγος για τον μικρό Ηρακλή που έπνιξε το «καρκινοφίδι» και χτύπησε το καμπανάκι του θριάμβου. Σε ανάρτηση του ο Παγκύπριος Σύνδεσμος Γονέων και Φίλων Παιδοoγκολογικής Μονάδας, ανέφερε μεταξύ άλλων, «Ο μικρός αλλά στα μάτια μας μεγάλος δικός μας ήρωας, ολοκλήρωσε τους δικούς του άθλους και βγαίνει νικητής. Το ταξίδι μας θα συνεχίσει για τα επόμενα χρόνια εφόσον θα είναι σημαντικά, με συχνές εξετάσεις. Eμείς όμως κρατάμε τα θετικά και ευχόμαστε να μην έρθει ποτέ ξανά πίσω».

Η συνέχεια της ιστορίας του μικρού Ηρακλή

Το καλύτερο από όλα; Το μπλουζάκι του που στο πίσω μέρος του απεικονίζει τον ημίθεο της ελληνικής μυθολογίας Ηρακλή, το οποίο συνοδεύεται με ένα όμορφο ποιηματάκι:

«Έχω το όνομα, έχω και τη χάρη
είμαι σας λέω γενναίο παλικάρι!
Ένας μικρός, δυνατός ΗΡΑΚΛΗΣ
που πάλεψα και βγήκα νικητής».

 

Πηγή: https://www.i-diakopes.gr/

Οι γιατροί του έδιναν 9 μήνες και πρότειναν χημειοθεραπείες, αλλά αυτός πήγε στην Ικαρία και έζησε μέχρι τα 102!

 

Ο υπερήλικας παππούς, Σταμάτης Μωραΐτης, διαγνώστηκε σε νεαρή ηλικία με καρκίνο και οι γιατροί του έδιναν 9 μήνες ζωής και του πρότειναν να κάνει χημειοθεραπείες, ενώ εκείνος πήγε στην Ικαρία και έζησε μέχρι τα 102.

Ήταν ένας βετεράνος πολέμου από την Ικαρία. Το 1943, ακολουθώντας το κύμα μετανάστευσης μακριά από την κατεστραμμένη Ευρώπη, πήγε στις ΗΠΑ, για να θεραπευτεί από τραύματα στο μπράτσο του κατά τη διάρκεια του πολέμου.

Εγκαταστάθηκε στο λιμάνι Τζέφερσον της Νέας Υόρκης, ένα καταφύγιο νησιωτών από την ιδιαίτερη πατρίδα του, την Ικαρία. Επειδή έπιαναν τα χέρια του, παρακολούθησε μαθήματα σε νυχτερινό σχολείο, ώστε να μάθει πως να αναμειγνύει μπογιές και χρώματα και αργότερα εργάστηκε εκεί, κάνοντας ανακαινίσεις και βάφοντας δημόσια κτίρια και σπίτια.

Όπως είχε υπογραμμίσει ο υπερήλικας παππούς «το 1943 γνώρισα την γυναίκα μου Ελπινίκη, παντρευτήκαμε και ήμασταν πολύ ευτυχισμένοι. Ζήσαμε 69 ολόκληρα χρόνια μαζί. Ήταν Ελληνοαμερικανίδα, αλλά πρώτη φορά εγώ την έφερα στην Ελλάδα. Μείναμε πολλά χρόνια στο Λονγκ Αϊλαντ στη Νέα Υόρκη και μετά μετακομίσαμε στη Φλόριδα. Η γυναίκα μου έμενε στο σπίτι και φρόντιζε τα παιδιά. Έχω τρία παιδιά, τον Γιάννη, τη Μαρία και τον Γιώργο, οκτώ εγγόνια και τέσσερα δισέγγονα και είμαι πολύ σίγουρος ότι θα δω και τρισέγγονα».

Ωστόσο, μια ημέρα του 1976, ένιωσε να του κόβεται η ανάσα. Του ήταν εξαιρετικά δύσκολο να ανεβαίνει σκάλες και, δεδομένου ότι η εργασία του ήταν χειρωνακτική, έπρεπε να παραιτηθεί. Υποβλήθηκε σε μια σειρά εξετάσεων και ακτινογραφιών, οι οποίες απέδειξαν ότι είχε καρκίνο του πνεύμονα. Ο αμερικανός γιατρός τού έδωσε το πολύ έξι με εννέα μήνες ζωής.

Ο υπερήλικας παππούς συμβουλεύτηκε εννέα γιατρούς

Ο Σταμάτης όμως δεν βασίστηκε μόνο σε εκείνη τη διάγνωση και συμβουλεύτηκε άλλους 9 γιατρούς. Όλοι του έδωσαν την ίδια διάγνωση και προέβλεψαν ότι δεν θα ζούσε παραπάνω από 9 μήνες. Όλοι του πρότειναν να ξεκινήσει επιθετική χημειοθεραπεία άμεσα. Μετά από λίγο, ο Σταμάτης άρχισε να πιστεύει ότι δεν είχε ελπίδες. Ότι το τέλος του ήταν προδιαγεγραμμένο. Ακόμη και τότε όμως αρνούνταν πεισματικά να υποβληθεί σε χημειοθεραπείες.

Αποφάσισε να επιστρέψει στην Ικαρία, όπου θα μπορούσε να ταφεί πλάι στους γονείς του και να αποχαιρετήσει τους αγαπημένους του, τον τόπο του και τους φίλους του. Έτσι, μετακόμισε μαζί με την Ελπινίκη στο πατρικό του.

Μετακόμισαν στο σπίτι των ηλικιωμένων γονιών του, σε ένα μικροσκοπικό άσπρο σπιτάκι, με 8 στρέμματα αμπέλια κοντά στον Εύδηλο, στο βόρειο κομμάτι της Ικαρίας.

Έτσι, γύρισε σπίτι και παρ’ όλο που ήταν χαρούμενος που βρισκόταν με τους πιο κοντινούς φίλους και την οικογένεια του, ένιωθε επίσης θλιμμένος και απελπισμένος και άρχισε να κοιμάται σχεδόν όλη μέρα, ενώ η μητέρα και η γυναίκα του τον φρόντιζαν.

Ωστόσο, μετά από λίγο ένιωσε μια δυνατή επιθυμία να ζήσει και να περάσει το χρόνο του με τους φίλους του.

Βρήκε ξανά την πίστη του. Τις Κυριακές ανέβαινε το λόφο για να πάει σε ένα μικρό εκκλησάκι, όπου ο παππούς του ήταν παλιά ιερέας. Όταν οι παιδικοί του φίλοι ανακάλυψαν ότι είχε επιστρέψει, άρχισαν να έρχονται κάθε απόγευμα. Μιλούσαν για ώρες, πίνοντας ένα-δυο μπουκάλια ντόπιο κρασί.

“Περίμενα να πεθάνω, αλλά απλώς δεν συνέβαινε. Άρχισα να ασχολούμαι πάλι με τον κήπο μου, φύτεψα λαχανικά, χωρίς να περιμένω ότι θα ζήσω για να τα φάω, απλώς μου άρεσε να δουλεύω στον καθαρό αέρα. Οι έξι μήνες, λοιπόν, πέρασαν και αποφάσισα να καθαρίσω και τους αμπελώνες των γονιών μου. Ξυπνούσα αργά, δούλευα στους αμπελώνες μέχρι το μεσημέρι και μετά το φαγητό ξεκουραζόμουν. Τα βράδια περπατούσα ως την ταβέρνα όπου έπαιζα “πόρτες” και έπινα κρασί με φίλους μέχρι τα μεσάνυχτα”, επεσήμανε ο υπερήλικας παππούς.

Και κάπως έτσι το θαύμα έγινε. Άρχισε να νιώθει χαρούμενος όπως παλιά και η δύναμη του επέστρεψε. Η ενασχόληση με τον κήπο έδωσε νόημα και πάλι στη ζωή του.

Φρόντιζε τον κήπο του και νιώθοντας εμψυχωμένος καθάριζε και το οικογενειακό αμπέλι. Μπήκε στην ρουτίνα του νησιού, ξυπνούσε όποτε ήθελε, δούλευε στα αμπέλια μέχρι το απόγευμα, έφτιαχνε μεσημεριανό και μετά κοιμόταν. Ασχολήθηκε τόσο με το αμπέλι που έβγαλε 1.514 λίτρα κρασί εκείνο το χρόνο.

Τα βράδια, συχνά πήγαινε σε μια τοπική ταβέρνα, όπου έπαιζε ντόμινο μέχρι αργά τα μεσάνυχτα.

Τα χρόνια περνούσαν και η υγεία του συνέχισε να βελτιώνεται. Πρόσθεσε μερικά δωμάτια στο σπίτι των γονιών του, για να μπορούν να τον επισκέπτονται τα παιδιά του, και σε ένα ταξίδι του στις ΗΠΑ αποφάσισε να βρει τους γιατρούς που είχαν κάνει τη διάγνωση και να μάθει τι ακριβώς είχε συμβεί.

Η κατάσταση της υγείας του Σταμάτη βελτιωνόταν με τα χρόνια. Τρεις δεκαετίες μετά την διάγνωση του, κατάλαβε ότι τελικά δεν θα ήταν ένα ακόμη θύμα του καρκίνου.

Όταν ήταν 97 αποφάσισε να κάνει μια ιατρική εξέταση για να επιβεβαιώσει την άποψη του ότι είχε θεραπεύσει τον καρκίνο του, αλλά ήθελε επίσης να μάθει τι έγινε και γιατί δεν είχε πεθάνει.

Οι γιατροί έκαναν τις εξετάσεις και κοίταξαν το ιατρικό ιστορικό. Του είπαν ότι ήταν απολύτως υγιής.

«Όταν επέστρεψα να δω τους γιατρούς μου, ανακάλυψα ότι όλοι είχαν πεθάνει. Δεν μπορούσε κανένας να μου το εξηγήσει. Γι’ αυτό τώρα έρχονται και με επισκέπτονται διάφοροι γιατροί και επιστήμονες να δουν πώς ζω και τι τρώω για να καταλάβουν πώς έγινα καλά. Τους εξηγώ, λοιπόν, αυτό που θα πω και σε εσάς: τρέφομαι με τρόφιμα ντόπιας παραγωγής, με λαχανικά που φυτεύω στον κήπο μου, αρκετό ψάρι και λίγο κοτόπουλο. Το πρωί δεν πίνω καφέ, αλλά φασκόμηλο με αγνό ικαριώτικο μέλι. Αλλά εγώ νομίζω ότι το σημαντικότερο πράγμα που με κρατάει δυνατό είναι το κρασί που φτιάχνω μόνος μου και πίνω αρκετό, για να πω την αλήθεια» είχε σημειώσει στο ΒΗmagazino ο υπερήλικας παππούς.

Ήθελε γρήγορα να φύγει για να ζήσει λίγο ακόμη, απολαμβάνοντας με τους όρους του μια ζωή που ο ίδιος έχει επιλέξει.

Ο Σταμάτης έζησε μέχρι την ηλικία των 102 και ο θάνατος του δεν προήλθε από τον καρκίνο.

Πηγή: https://www.enimerotiko.gr

Ο μικρός Ιωσήφ δίνει δύσκολη μάχη με τον καρκίνο στα κόκκαλα και μας χρειάζεται στο πλευρό του

Ο μικρός Ιωσήφ δίνει δύσκολη μάχη ζωής. Διαγνώσθηκε με κακοήθη όγκο στο θώρακα- νεοροβλάστωμα, ο οποίος έχει εξαπλωθεί στο μυελό των οστών και στα κόκκαλα και μέσω του μη κερδοσκοπικού οργανισμού Πράξη Αγάπης απευθυνεί έκκληση για οικονομική ενίσχυση.

Νεότερη ενημέρωση για τον μικρό μας Ιωσήφ που παλεύει καθημερινά για να κρατηθεί στη ζωή και χρειάζεται την βοήθειά μας!

Οι πρώτοι 8 κύκλοι χημειοθεραπειών δεν κατάφεραν να καθαρίσουν τον καρκίνο απ’ τα κόκκαλα και τον μυελό των οστών του αγαπημένου μας Ιωσήφ και έτσι οι ιατροί συνέστησαν την επείγουσα υποβολή του σε νέο πρωτόκολλο 3 νέων κύκλων πιο ισχυρών χημειοθεραπειών με σκοπό την εξάλειψη του όγκου. Ο μικρός μας ολοκλήρωσε τους δύο κύκλους αυτής της θεραπείας και ετοιμάζεται να εισαχθεί στον επόμενο. Ευτυχώς, οι παρενέργειες ήταν ελάχιστες κι ο ήρωάς μας συνεχίζει δυναμικά τον αγώνα του!

Εφόσον όλα πάνε καλά και οι γιατροί κρίνουν ότι είναι έτοιμος, σε επόμενο χρόνο θα πραγματοποιηθεί η μεταμόσχευση μυελού των οστών, το χειρουργείο, ραδιοθεραπείες και ανοσοθεραπείες. Αμέσως μετά είναι απαραίτητο να μεταβεί στην Αμερική για να υποβληθεί σε εξειδικευμένη θεραπεία, με σκοπό την μη επανεμφάνιση της επιθετικής νόσου. Το συνολικό ποσό που απαιτείται για την στοχευμένη θεραπεία είναι υπέρογκο και δεν μπορεί να εξασφαλισθεί χωρίς την άμεση κινητοποίηση όλων μας!

Ο Ιωσήφ είναι μόλις 16 μηνών και σε μία τόσο ευαίσθητη ηλικία είναι αναγκασμένος να μάχεται καθημερινά και με όλες του τις δυνάμεις ενάντια στη νόσο που τον απειλεί!

Όλοι μαζί μπορούμε να βάλουμε τέλος στο Γολγοθά του και να του προσφέρουμε το υγιές μέλλον που του αξίζει!

ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΟΙ ΤΡΟΠΟΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΜΕ:

– με τραπεζική κατάθεση ή online με πιστωτική ή χρεωστική κάρτα (μέσω Viva Wallet, Paypal, Stripe,) μπαίνοντας στην πλατφόρμα: https://act-of-kindness.org/…/call-for-help-for-iosif…/

– με κατάθεση σε τραπεζικό λογαριασμό σημειώνοντας στην αιτιολογία «Για τον μικρό Ιωσήφ ».

👉Τράπεζα Πειραιώς
Αριθμός Λογαριασμού: 5222091702771
IBAN: GR4101722220005222091702771
SWIFT-BIC: PIRBGRAA
ΔΙΚΑΙΟΥΧΟΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ: ΠΡΑΞΗ ΑΓΑΠΗΣ-ACT OF KINDNESS

👉Εθνική Τράπεζα
Αριθμός Λογαριασμού: 21000630539
IBAN: GR4401102100000021000630539
SWIFT-BIC: ETHNGRAA
ΔΙΚΑΙΟΥΧΟΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ: ΠΡΑΞΗ ΑΓΑΠΗΣ- ACT OF KINDNESS

👉Alpha Bank
Αριθμός Λογαριασμού: 701002002030506
IBAN: GR0401407010701002002030506
SWIFT-BIC: CRBAGRAA
ΔΙΚΑΙΟΥΧΟΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ: ΠΡΑΞΗ ΑΓΑΠΗΣ- ACT OF KINDNESS

 

 

Πηγή: https://www.infokids.gr/

https://www.facebook.com/praxiagapis/

Από ένα σπασμένο πόδι, ανακάλυψαν ότι το 2χρονο αγοράκι τους είχε καρκίνο

 

Ένα σπασμένο κόκκαλο στο πόδι του παιδιού της αποκάλυψε μία τραγική αλήθεια. Μία μητέρα περιγράφει με τα πιο συγκλονιστικά λόγια αυτό που δεν πρέπει να ζήσει κανένας γονιός.

 «Φανταστείτε να ακούτε από τους γιατρούς τη φράση: “Το παιδί σας έχει καρκίνο“. Κάπως έτσι, όμως, μας ξύπνησαν στις 5 το πρωί να μας το πουν οι γιατροί του παιδιού μας. Κι εμείς είχαμε πάει μόνο για ένα σπασμένο πόδι. Πώς θα μπορούσε να συμβαίνει αυτό; Ήλπιζα, ότι απλά έβλεπα ένα κακό όνειρο, αλλά δυστυχώς, ήταν η πραγματικότητα. Το χαρούμενο, υγιέστατο σχεδόν 2 χρόνων αγοράκι μου είχε καρκίνο.

Λίγες εβδομάδες πριν από εκείνη τη μέρα, ο μικρός μου άρχισε να κουτσαίνει και να έχει ανεξήγητους πυρετούς. Τον είχαμε πάει στον παιδίατρο και μας σύστησε κάποιες εξετάσεις, ενώ μας παρέπεμψε σε ορθοπαιδικό για το πρόβλημα στα πόδια του. Οι εξετάσεις αίματος έδειξαν αναιμία και μας σύστησαν να του κάνουμε ειδική διατροφή για να τον βοηθήσει.

Στη συνέχεια, κλείσαμε ένα ραντεβού με τον ορθοπαιδικό και μας είπε να κάνουμε κάποιες ακτινογραφίες στην περιοχή της λεκάνης. Έβλεπε κάποιο πρόβλημα στο μηριαίο οστό και φοβόταν, μήπως πάθει μόλυνση. Έτσι μας έστειλε στο πλησιέστερο νοσοκομείο για περαιτέρω εξετάσεις.

Τον ρώτησα αν θα μπορούσε να είναι τίποτα χειρότερο. Μου απάντησε, ότι μπορεί να πρόκειται για οστεομυελίτιδα, μία φλεγμονή στα οστά. Κάναμε τις ακτινογραφίες και τις μαγνητικές, οι οποίες έδειξαν, ότι το αριστερό του μηριαίο οστό ήταν σπασμένο. Δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε πώς έτρεχε γύρω γύρω με ένα σπασμένο οστό, καθώς λέγεται ότι είναι το πιο δυνατό κόκκαλο του σώματος. Πώς έσπασε; Ήταν πολύ ζωηρός όντως, αλλά δεν είχε πέσει ή χτυπήσει πρόσφατα. Έτσι, ρώτησα ξανά τον ορθοπαιδικό αν ήταν κάτι σοβαρότερο.

 

ΤΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΝΕΑ

Το επόμενο πρωί ο παιδίατρος και ο ορθοπαιδικός ήρθαν στο δωμάτιό μας για να μας πουν τα συνταρακτικά νέα. “Το παιδί σας έχει καρκίνο”. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Μου εξήγησαν ότι η μαγνητική αποκάλυψε όγκο στον αριστερό του λεμφαδένα και ότι είχε κάνει μετάσταση, με αποτέλεσμα να προκαλέσει σπάσιμο στο πόδι. Μετάσταση… Ο καρκίνος  είχε εξαπλωθεί. Άρχισα να ρωτάω διάφορα πράγματα, όπως πώς έγινε, σε τι στάδιο βρισκόταν, αν θα μπορούσε να γίνει καλά. Όμως, οι γιατροί δεν μπορούσαν να μου δώσουν απαντήσεις.

Μας είπαν ότι θα έπρεπε να μεταφερθεί σε ογκολογική, παιδιατρική μονάδα για περαιτέρω εξετάσεις. Προτού φύγουμε, ο ορθοπαιδικός ήρθε δίπλα μου και μου είπε: Με ρωτούσατε αν μπορεί να είναι κάτι χειρότερο. Ναι, ήξερα ότι είναι”, μου είπε ξεσπώντας σε κλάματα.

Το μητρικό μου ένστικτο αποδείχθηκε αληθινό. Δεν ήθελα να το πιστέψω, αλλά κατά κάποιο τρόπο ήξερα ότι θα άκουγα τα χειρότερα νέα.

Στο ογκολογικό, την επόμενη μέρα, μας εξήγησαν τι τύπο καρκίνου είχε, αλλά έπρεπε πρώτα να δούμε τη βιοψία για να επιβεβαιωθεί η διάγνωση. Περιμέναμε πέντε μέρες που μας φάνηκαν αιώνας. Ο μικρούλης μου πέρασε τα 2α γενέθλια του στο πάτωμα του ογκολογικού περιμένοντας τα αποτελέσματα.

ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΦΟΒΗΘΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ

Η διάγνωση ήταν Νευροβλάστωμα σε 4ο στάδιο και μπήκε στην λίστα του υψηλού ρίσκου, καθώς υπήρχε γενετική ανωμαλία που έκανε τα καρκινικά κύτταρα να αναπτύσσονται ταχύτερα. Ξεψαχνίστηκε στις εξετάσεις. Ήταν σίγουρο ότι είχε άλλους πέντε όγκους συνολικά. Από τους λεμφανδένες, μέχρι σε οστά του κεφαλιού, της γνάθου, της σπονδυλικής στήλης. Δεν είχα ακούσει ποτέ άλλοτε για τέτοιο καρκίνο και έμελε να το ζήσω με το παιδί μου. Δεν είχα φοβηθεί περισσότερο στη ζωή μου και ο ογκολόγος έπρεπε να δει τι θεραπεία θα ακολουθούσε.

Χημειοθεραπείες, επεμβάσεις, μεταμοσχεύσεις, ακτίνες, ανοσοθεραπεία… Ξεκίνησε τις χημειοθεραπείες αμέσως με τις παρενέργειες που γνωρίζουμε όλοι. Ναυτίες, εξάντληση, εμετοί. Το χαμόγελο που δεν έσβηνε από το προσωπάκι του, έδινε δύναμη και σε μας.

Το νοσοκομείο έγινε το σπίτι μας. Αμέτρητες θεραπείες και επεμβάσεις… Μέτα τον 4ο κύκλο χημειοθεραπείας και πριν φύγουμε από το νοσοκομείο, ο μικρός άρχισε να έχει κάτι περίεργα συμπτώματα, έκανε εμετό 4-5 φορές τη μέρα, ενώ η κινητικότητα στο έντερό του είχε σταματήσει για αρκετές μέρες. Κι έτσι χρειάστηκε επέμβαση. Ευτυχώς, όλα πήγαν καλά και μετά από δέκα μέρες γυρίσαμε σπίτι.

Λίγο καιρό μετά διαγνώστηκε με Θρομβωτική Μικροαγγειοπάθεια, ένα εξαιρετικά σοβαρό σύνδρομο που θα μπορούσε να αποβεί μοιραίο. Είναι Απρίλιος και ακόμη μπαινοβγαίνουμε στο νοσοκομείο, χωρίς να ξέρουμε πότε θα τελειώσει όλο αυτό. Μόνο η ζωή ξέρει…

Δεν είναι λίγοι οι φίλοι και οι συγγενείς που έχουν σταθεί στο πλευρό μας και μας στηρίζουν, κάτι που μας συγκινεί πολύ και μας γεμίζει δύναμη να συνεχίσουμε.

 

Πηγή: Love What Matters,  https://www.infokids.gr/

Δώρα Χρυσικού για τον καρκίνο: «Δεν ήθελα να κρύβομαι και να χρεωθούν οι συνεργάτες μου το γεγονός ότι φορούσα μαντίλι»

Στη σκληρή μάχη που έδωσε με τον καρκίνο αναφέρθηκε σε συνέντευξή της η ηθοποιός της τηλεοπτικής σειράς «Η Γη της Ελιάς», Δώρα Χρυσικού. Παράλληλα, εξήγησε το λόγο που αποφάσισε να μιλήσει ανοιχτά για την περιπέτεια της υγείας της, θέλοντας να περάσει ένα μήνυμα. «Πρωτίστως, ήθελα να δώσω δύναμη και στις υπόλοιπες γυναίκες. Ήταν όμως, και ένας δικός μου τρόπος προς την ίαση και την αποδοχή, ήταν ένας τρόπος να αποδεχτώ την εικόνα μου. Είμαι ένας άνθρωπος καθαρός, δεν θα ήθελα να είμαι κρυψίνους. Δεν ήθελα να κρύβομαι», είπε αρχικά.

Και πρόσθεσε: «Ήθελα να τιμήσω τους συνεργάτες μου και να μην χρεωθούν πράγματα που αφορούν την εμφάνισή μου, όπως το γεγονός ότι φορούσα μαντίλι. Κυρίως όμως ήθελα να δώσω ένα μήνυμα ότι μου έχει συμβεί αυτό, αλλά συνεχίζω να ζω και να είμαι στις επάλξεις. Έχω πάρει πολλή αγάπη, έχω δώσει αγάπη, μιλάω με τις γυναίκες που έχουν περάσει το ίδιο και μου λένε ότι τους έχω δώσει δύναμη και ασφάλεια». Στη συνέχεια, η ηθοποιός εξήγησε ότι έχει ολοκληρώσει τις χημειοθεραπείες της και πλέον έχει επιστρέψει στην καθημερινότητά της. «Έχω τελειώσει πια με τις χημειοθεραπείες και είμαι καλά. Έχω ξαναβρεί τις δυνάμεις μου», τόνισε.

«Έκανα δύο πολύ δύσκολες επεμβάσεις»

«Αυτή τη στιγμή κάνω χημειοθεραπείες και είμαι προς το τέλος. Έχω ακόμα δύο από το σύνολο των έξι. Πέρσι τον Μάιο διαγνώστηκα με καρκίνο των ωοθηκών και έκανα δύο πολύ δύσκολες επεμβάσεις. Ειδικά η δεύτερη ήταν πάρα πολύ δύσκολη, μια επέμβαση εννέα ωρών.
Μου αφαίρεσαν ότι είχα και δεν είχα. Μήτρα, ωοθήκες, λεμφαδένες. Λέγεται ολική υστερεκτομή συν κάτι παραπάνω γιατί μου αφαίρεσαν και πιο ψηλά το περιτόναιο και την χολή προληπτικά.
Είναι πάρα πολύ σεκταριστικό για έναν άνθρωπο τόσο συνεπή στις εξετάσεις του να μαθαίνει στα 44 του ότι έχει καρκίνο. Η λέξη και μόνο δημιουργεί μια πολύ συγκεκριμένη κατάσταση και έχει ένα πολύ συγκεκριμένο πρόσημο. Είναι σαν να περνάς από ηλεκτροφόρα καλώδια.

«... Ένα αγέννητο παιδί, έσωσε τη ζωή μου»

Αυτό που κατάλαβα μέσα από αυτή την ιστορία είναι ότι ο καρκίνος παίρνει ότι τον αφήνεις να πάρει. Είναι μια μάχη που πρέπει από την αρχή να την πιάσεις από το κέρατο και να την κερδίσεις διότι, αν καταρρεύσεις, έχεις χάσει το παιχνίδι.
Καταλαβαίνεις ότι νοσείς και νιώθεις ότι ο χρόνος σου τελειώνει αλλά δεν είναι έτσι. Από την αρχή είχα πολύ μεγάλο πείσμα, δύναμη που δεν ήξερα ότι την έχω και μου κάνει εντύπωση γιατί όλοι οι κοντινοί μου άνθρωποι ήταν σίγουροι για μένα.
Το ανακάλυψα τυχαία ενώ ήμουν σε διαδικασία εξωσωματικής. Επειδή ήμουν κάθε μήνα στον γιατρό, κάποια στιγμή εκείνος είδε κάτι που δεν του άρεσε. Επί της ουσίας ένα… αγέννητο παιδί έσωσε τη ζωή μου. Είναι φοβερό γιατί αυτή τη στιγμή, μη έχοντας μήτρα, δεν μπορώ να κάνω ένα παιδί δικό μου.
Θεωρώ όμως ότι αυτή η διαδικασία, του να φέρω δηλαδή έναν άλλον άνθρωπο στον κόσμο, έσωσε τη δική μου ζωή. Είναι συγκλονιστικό»

 Δώρα Χρυσικού

Πηγή: https://www.ethnos.gr/

Ενός λεπτού σιγή για την μάνα, που κοιμάται στον καναπέ της ογκολογικής μονάδας

 

Μητέρα: Η δύναμη να στέκεται δίπλα στο παιδί της στις δύσκολες στιγμές

Είναι και εκείνες οι μητέρες που αναγκάζονται να βρούνε την δύναμη ψυχής να σταθούν και να δώσουν δύναμη στο παιδί τους που υποφέρει και δίνει την δίκη του μάχη.

Ενός λεπτού σιγή για την μάνα εκείνη που αυτή την στιγμή κοιμάται στον μπλε και σκληρό καναπέ της ογκολογικής μονάδας και αντί για τον χτύπο του ρολογιού μετράει τις ανάσες του παιδιού της. Ενός λεπτού σιγή για την μάνα εκείνη που ξεροσταλιάζει έξω από την εντατική για να δει έστω και για 2 ώρες το παιδί της, να το χαϊδέψει κάτω από τα σωληνάκια και να προσευχηθεί, να στραγγίξει μπροστά από το εικόνισμα  της Παναγιάς .

Ενός λεπτού σιγή για την μάνα εκείνη που νοσεί από καρκίνο αλλά τον πόνο της τον κάνει αόρατο για χάρη των παιδιών της. Ενός λεπτού σιγή για την μάνα εκείνη που απογυμνώνεται, στερείται αυτή για να έχουν τα πάντα τα παιδιά της. Ενός λεπτού σιγή για την μάνα εκείνη που περιμένει έναν γιό να γυρίσει από τον πόλεμο . Ενός λεπτού σιγή για την μάνα εκείνη που το παιδί της είναι αυτιστικό ή έχει σύνδρομο down και κάθε μέρα το πιάνει από το χέρι και μπαίνουν σε έναν μαγικό κόσμο, έναν κόσμο που μόνο μια μαμά με το παιδί της έχουν κατάδικο τους.

Ενός λεπτού σιγή για τις μητέρες….

Ενός λεπτού σιγή για την μάνα εκείνη που ακρωτηριάστηκε, έχασε ένα κομμάτι από την καρδιά της, το παιδί της και προσπαθεί όχι να ξεχάσει μα να αναπαριστά κάθε δευτερόλεπτο της μέρας τις εικόνες τους, τα λόγια τους, τις αγκαλιές τους, τις μυρωδιές τους, τα τραγούδια τους, γιατί ξέρει ότι όλα αυτά είναι ο φάρος της που αν σβήσει το φως του, θα χαθεί . Ενός λεπτού σιγή για την γυναίκα εκείνη που προσπαθεί να γίνει μάνα και δυσκολεύεται.

Ενός λεπτού σιγή για την μάνα εκείνη που προσπαθεί να τα βγάλει πέρα μόνη της και να μεγαλώσει τα παιδιά της. Ενός λεπτού σιγή για όλες τις μάνες του κόσμου .

Ενός λεπτού σιγή για την ΜΑΝΑ που είναι ΝΑΜΑ δηλαδή το νερό της πηγής, σε αυτήν υποκλίνομαι ! ❤️ Katerina Stamatelatou 💮 Εθελοντές Δότες Μυελου των Οστών Σητείας

 

Συντάκτης: ΤΟΝΙΑ ΤΖΑΦΕΡΗ

Πηγή: https://singleparent.gr/

Τρίχρονο παιδάκι με λευχαιμία σώθηκε χάρη στον Τίμιο Σταυρό... «Ο Χριστός μιλάει πάντα τελευταίος»

 

 Ένα 3χρονο αγοράκι διαγνώστηκε με οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία και σώθηκε χάρη στον Τίμιο Σταυρό, όπως εξομολογήθηκε η μητέρα του, Γιάννα Ζώρζου.

«Στις 10 Ιουλίου, ο γιος μου (3 ετών), κατόπιν εισαγωγής και μετά από εξειδικευμένες εξετάσεις στο Νοσοκομείο Μητέρα, διαγνώστηκε με οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία.

Συγκεκριμένα, τα αποτελέσματα των αιματολογικών έδειξαν:

Λευκά αιμοσφαίρια 22.000

Αιμοπετάλια 27.000

Αιμοσφαιρινη 8,2

Αιματοκρίτης 24,3

Τις επόμενες μέρες, η κατάσταση της υγείας του άρχισε να επιδεινώνεται, οπότε έπρεπε αναπόφευκτα να ξεκινήσουμε χημειοθεραπείες. Για αυτόν το λόγο, είχαμε μεγάλη ανάγκη σε αίμα και αιμοπετάλια. Και πάλι, χάρη στον π. Δημήτριο, μας έστειλαν φιάλες αίματος από την τράπεζα αίματος των Αγίων Ισιδώρων, του Νοσοκομείου Άγιος Σάββας, καθώς και επιπλέον φιάλες αίματος από την Πάρο και το Νοσοκομείο Αγία Σοφία.

Επίσης, για τα αιμοπετάλια προθυμοποιήθηκαν και έδωσαν πνευματικά παιδιά του πατρός Δημητρίου.

Παρ’ όλες τις χημειοθεραπείες, τα πρώτα αποτελέσματα των εξετάσεων δεν ήταν τα αναμενόμενα και οι γιατροί μας ενημέρωσαν ότι στις επόμενες εξετάσεις αν δεν έχουν πέσει συγκεκριμένοι δείκτες, υπήρχε σοβαρή πιθανότητα να χρειαστεί επέμβαση για μεταμόσχευση μυελού.

Επιπλέον, ο μικρός είχε την ατυχία να μολυνθεί από ενδονοσοκομειακό μικρόβιο, με αποτέλεσμα να υπάρξει σοβαρός κίνδυνος σηψαιμίας. Παρά την απογοήτευση μας, σε καμία περίπτωση δεν χάσαμε την Πίστη μας. Νιώθαμε τεράστια ευλογία που είχαμε την υποστήριξη του πατρός Δημητρίου, μέσω του Τιμίου Σταυρού.

Στις 3 Αυγούστου 2020, ο π. Δημήτριος Σταύρωσε ένα μπλουζάκι του παιδιού μας και μας έδωσε λαδάκι του Τιμίου Σταυρού. Μας είπε να φορέσει το μπλουζάκι και να τον Σταυρώνουμε καθημερινά με αυτό το λαδάκι. Από τη μέρα εκείνη και έπειτα, το παιδί που τις προηγούμενες μέρες ήταν τελείως αδιάθετος και δεν μπορούσε να περπατήσει, άρχισε να έχει διάθεση, απέκτησε όρεξη για φαγητό και οι εξετάσεις του καθημερινά βελτιώνονταν.

Η βοήθεια του Τιμίου Σταυρού έσωσε το 3χρονο αγοράκι

Στις 11 Αυγούστου 2020, πήραμε εξιτήριο με την προϋπόθεση σε περίπτωση πυρετού να κάναμε άμεσα εισαγωγή στο Νοσοκομείο. Το ίδιο βράδυ ανηφορήσαμε για τους Αγίους Ισιδώρους για να πάρουμε την ευλογία του Τιμίου Σταυρού και να ευχαριστήσουμε τον πατέρα Δημήτριο.

Είχε πάρα πολύ κόσμο και αποφασίσαμε να καθίσουμε στο εικονοστάσι του Αγίου Ιούδα του Θαδδαίου. Ήταν άλλωστε ο Άγιος που μας προέτρεψε ο π. Δημήτριος να προσευχόμαστε.

Μας Σταύρωσε και μας είπε ακριβώς το ίδιο: το παιδί θα γίνει καλά και το γεγονός ότι δεν μπορεί να περπατήσει είναι προσωρινό, είναι παρενέργεια από τη θεραπεία.

Παραμονή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, κάναμε εισαγωγή στο Μητέρα για τις απαραίτητες εξετάσεις. Οι εξετάσεις ήταν κοντά στα φυσιολογικά επίπεδα ενός υγιούς παιδιού και οι γιατροί μας επέτρεψαν να επιστρέψουμε στο σπίτι μας. Την επόμενη μέρα επισκεφθήκαμε τους Αγίους Ισιδώρους.

Δευτέρα 17 Αυγούστου 2020

Τα αποτελέσματα έδειξαν τα εξής:

Λευκά αιμοσφαίρια 4.120

Αιμοπετάλια 482.000

Αιματοκρίτης 30

Αιμοσφαιρίνη 10

Συνεχίζουμε έχοντας την Πίστη μας, τον Τίμιο Σταυρό και τον πατέρα Δημήτριο προχωράμε μπροστά γιατί όπως λέει και ο ίδιος «Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΙΛΑΕΙ ΠΑΝΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ.»

Πατέρα Δημήτριε σας υπέρ-ευχαριστούμε, που μέσω του Τιμίου Σταυρού και των Προσευχών σας, σώθηκε το παιδάκι μας. Το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ομολογήσουμε το θαύμα που ζήσαμε!!! Είμαστε για πάντα ευγνώμονες απέναντί σας!!!

Την ευλογία του Τιμίου Σταυρού και την ευχή σας να έχουμε!!!”.

 

 

Πηγή:https://www.enimerotiko.gr/