Διεθνής συναγερμός για τον εντοπισμό 5χρονου που πάσχει από καρκίνο στον εγκέφαλο

Κινδυνεύει η ζωή του αν δεν λάβει την θεραπεία του άμεσα !

Διεθνή συναγερμό για τον εντοπισμό 5χρονου αγοριού που πάσχει από καρκίνο στον εγκέφαλο έχει σημάνει η Ιντερπόλ. Η ζωή του αγοριού κινδυνεύει αν δεν λάβει τη θεραπεία του μέσα σε 24 ώρες. Οι γονείς του το πήραν από το νοσοκομείο αργά το βράδυ της Πέμπτης και σύμφωνα με πηγές, αργότερα η οικογένεια με τα έξι αδέλφια του 5χρονου επιβιβάστηκε σε ένα φέρι και έφτασε στο Χερβούργο.

Οι βρετανικές αρχές έκανα αίτημα στην Ιντερπόλ για διεθνή συναγερμό στις 190 χώρες μέλη της για τον εντοπισμό του αγοριού. Σύμφωνα με τους γιατρούς η ζωή του παιδιού, το οποίο βρίσκεται καθηλωμένο σε αναπηρικό αμαξίδιο εξαρτάται από έναν γαστρικό «καθετήρα» μέσω του οποίου λαμβάνει «την κατάλληλη ιατρική θεραπεία», η μπαταρία του οποίου όμως «θα αδειάσει μέσα στην ημέρα».

Το μήνυμα των γιατρών προς τους γονείς του παιδιού είναι:
«Παρακαλούμε μεταφέρετε τον Άσια αμέσως στο κοντινότερο νοσοκομείο (…) Κατανοούμε ότι αυτή είναι μια φριχτή περίοδος για εσάς, όμως το πιο σημαντικό είναι ο Άσια να λάβει την απαραίτητη θεραπεία. Ας εργαστούμε μαζί για να του την προσφέρουμε»

Πηγή : http://www.athensvoice.gr/

Συγκινεί η μητέρα που αγκαλιάζει τον 3χρονο γιο της με καρκίνο

Ρίγη συγκίνησης, τρυφερότητα αλλά και θλίψη προκαλεί η φωτογραφία που δείχνει μια μητέρα να κρατά στην αγκαλιά της τον 3χρονο γιο της ο οποίος πάσχει από καρκίνο.

Ο σύζυγος της Αριάν Γκράμπιλ από τη Βιρτζίνια, ο Ζακ, τράβηξε την εν λόγω φωτογραφία με πρωταγωνιστές εκείνη και τον γιο του Άιντεν,, την προηγούμενη χρονιά, όπου ο μικρός έβγαλε το νεφρό του και υπεβλήθη σε χεμειοθεραπείες.

Τώρα όμως ο Άιντεν έχει κλείσει τα 5 και έχει ξεπεράσει την ασθένειά του. Έτσι η εν λόγω φωτογραφία έχει εμπνεύσει και έχει δώσει κουράγιο σε πολλούς γονείς ανά τον κόσμο που βρίσκονται στην ίδια θέση.

Ο Άιντεν διαγνώστηκε τον περασμένο Μάρτιο με τον όγκο του Γουίλμ. Πρόκειται για καρκίνο που αναπτύσσεται στα νεφρά ενός παιδιού ενώ είναι ακόμα στην κοιλιά της μαμάς του.

Οι γιατροί υπέβαλαν τον 3χρονο σε επέμβαση του αφαίρεσαν το ένα νεφρό καθώς είχε όγκο που ζύγιζε περίπου ένα κιλό. Στη συνέχεια έκανε χημειοθεραπείες και όλα τελείωσαν τον Μάρτιο του περασμένου χρόνου.

Πηγή: http://www.newsitamea.gr

Καρκίνος: Η Ψυχολογική Υποστήριξη είναι ανάγκη!

Η λέξη "καρκίνος" είναι από τις πιο δύσκολες λέξεις στην προφορά και το άκουσμα της. Πρόκειται για μία ασθένεια, που ακόμα και σήμερα είναι φορτισμένη με έντονα αρνητικά συναισθήματα και αρκετές προλήψεις. Η εμπειρία αυτής της νόσου δεν μπορεί παρά να ασκεί στον πάσχοντα και στους οικείους του μεγάλη ψυχολογική πίεση και αναστάτωση. Η καθημερινότητα και γενικότερα τα όνειρα και οι στόχοι του ανθρώπου, που ασθενεί, ανατρέπονται και η ζωή του αποσταθεροποιείται. Από την άλλη πλευρά, όμως, η πορεία της συγκεκριμένης ασθένειας συνδέεται άμεσα με την ψυχολογική κατάσταση του ατόμου και έχει αποδειχθεί, ότι ο καρκίνος έχει πολύ καλή πρόγνωση, όταν ο ασθενής αντιμετωπίζει το πρόβλημα του με αισιοδοξία και θετική σκέψη. Για αυτούς τους λόγους, είναι επιβεβλημένη η ψυχολογική υποστήριξη των καρκινοπαθών και των οικογενειών τους.

Πριν και μετά την διάγνωση του καρκίνου ο ασθενής, συνήθως, βιώνει τα εξής στάδια:  Άρνηση, Θυμό, Διαπραγμάτευση, Κατάθλιψη, Αποδοχή.

Βιώνει, κατά κάποιο τρόπο, ένα είδος πένθους. Το πρώτο άκουσμα προκαλεί ένα τεράστιο σοκ στον ίδιο και στους γύρω του. Πρόκειται για ένα συναισθηματικό πάγωμα, που δεν ξέρεις τι να νιώσεις, νομίζεις πως δεν αφορά εσένα το συγκεκριμένο πρόβλημα και μοιάζει σαν να έχεις βγει από την ζωή σου και να παρατηρείς τους πάντες και τα πάντα από μακριά. Είναι μία άμυνα του οργανισμού, για να ανταπεξέλθει στο αρνητικό ξάφνιασμα που ποτέ δεν περίμενε το άτομο να ζήσει. Στην πορεία, καθώς αρχίζει και μεγαλώνει η συνειδητοποίηση της ασθένειας, γιατί ξεκινούν οι πρώτες ιατρικές επεμβατικές ενέργειες, βγαίνει ο θυμός, η οργή για αυτό που συνέβη. Πιθανότατα, ο ασθενής να τα βάλει με τους γιατρούς, τους οικείους του, ακόμα και με τον "θεό" και την "τύχη του". Είναι τόσο μεγάλη η ανάγκη για να ξεσπάσει τον πόνο του, την αγωνία και την σύγχυση, που δεν υπολογίζει που θα βγάλει την ένταση του και τι αποτελέσματα θα έχει αυτό για τον ίδιο και τους ανθρώπους δίπλα του.

Έντονο είναι και το συναίσθημα της αδικίας. Το μεγαλύτερο και πιο επίμονο στάδιο είναι αυτό της θλίψης και της στεναχώριας. Δεν είναι παράλογο καθόλου ο καρκινοπαθής να περάσει την φάση της "μαυρίλας" και της απόγνωσης. Είναι απόλυτα φυσιολογικό να χάσει και το κουράγιο του. Δεν είναι "υπεράνθρωπος" και στην τελική αυτό είναι που δεν του ζητείται. Είναι απόλυτα βοηθητικό για τον ίδιο να εκτονώσει όλα τα συναισθήματα, που του γεννιούνται με τον ερχομό αυτής της ασθένειας στη ζωή του. Η λύτρωση σε όλα αυτά τα ψυχολογικά στάδια της νόσου είναι η αποδοχή. Εκεί είναι που έχεις γνώση της κατάστασης στο 100%, ξέρεις τι έχεις να αντιμετωπίσεις, το έχεις αποδεχθεί και χρησιμοποιείς όλα τα μέσα για να το παλέψεις και να το νικήσεις.

Δεν είναι εύκολο....Για αυτό τονίζω, πως όλοι οι θεράποντες ιατροί των καρκινοπαθών και οι οικογένειες τους θα έπρεπε να παροτρύνουν τους συγκεκριμένους ανθρώπους να λαμβάνουν την απαιτούμενη ψυχολογική βοήθεια για το πέρασμα των παραπάνω σταδίων. Είναι και αυτό ένα από τα σημαντικότερα κομμάτια της θεραπείας τους και της αποκατάστασης τους! 

Οι καρκινοπαθείς είναι απαραίτητο:

1. Να γνωρίζουν τα πάντα γύρω από την ασθένεια τους. Δεν τους προστατεύει η μυστικοπάθεια και η απόκρυψη στοιχείων.
2. Να πάρουν υποστήριξη στις αλλαγές, που πραγματοποιούνται με την νόσο. Οι αλλαγές αυτές δεν αφορούν μόνο την υγεία τους, αλλά και την καθημερινότητα τους σε σχέση με την εργασία, τις  κοινωνικές τους σχέσεις, την ερωτική τους ζωή, κ.ο.κ.
3. Να μην λαμβάνουν συμπεριφορά "λύπησης" και "οίκτου". Ναι μεν τους συμβαίνει κάτι πολύ δύσκολο, αλλά δεν θα τους δώσει δύναμη η αίσθηση ανημπόριας, για να παλέψουν την ασθένεια τους.
4. Να ενισχύουν την αυτοπεποίθηση τους. Δεν χάνουν από αξία, ικανότητες και σεβασμό, επειδή νόσησαν από καρκίνο.
5. Να σπάσουν την ματαιότητα και τις προλήψεις γύρω από την ασθένεια. Καρκίνος δεν σημαίνει θάνατος και τέλος. 
6. Να συνεργάζονται με ειδικούς, που εμπιστεύονται. Είναι πολύ σημαντικό, όταν πιστεύεις στον γιατρό και τον θεραπευτή σου, να πιστεύεις και στην θεραπεία που σου προτείνει και να συνεργάζεσαι πολύ καλά μαζί του.
7. Να μάθουν να διαχειρίζονται τις συναισθηματικές μεταπτώσεις, που πιθανότατα να παρουσιάζονται στην πορεία της θεραπείας.

Οι οικογένειες και οι φίλοι των καρκινοπαθών είναι απαραίτητο:

1. Να λάβουν την ανάλογη ψυχολογική υποστήριξη με τους ασθενείς, γιατί και εκείνοι όντας συναισθηματικά εμπλεγμένοι στην όλη κατάσταση χρειάζονται καθοδήγηση και αποφόρτιση.
2. Να γνωρίζουν τα πάντα γύρω από την ασθένεια και την θεραπεία της.
3. Να είναι ειλικρινείς απέναντι στον ασθενή.
4. Να μην μεταμφιέζονται με μάσκες αισιοδοξίας, για να δώσουν δύναμη και κουράγιο. Ο ασθενής αντιλαμβάνεται την "μεταμφίεση" και πιθανότατα να νιώσει αδυναμία, φόβο, θυμό και υποτίμηση.
5. Να είναι κοντά στον ασθενή, όταν πραγματοποιεί ραντεβού και γενικότερα ιατρικές επισκέψεις.
6. Να μην παραμελήσουν άλλα κομμάτια της ζωής τους, όπως η εργασία, τα άλλα μέλη της οικογένειας, την φροντίδα του εαυτού τους.
7. Να δείξουν εμπιστοσύνη στην ικανότητα του ασθενή να παλέψει και να αντέξει την συγκεκριμένη περιπέτεια της υγείας του.

Να τονιστεί, ότι η κάθε περίπτωση ασθενή με καρκίνο είναι μοναδική και διαφορετική. Ο θεράπων ιατρός σε συνεργασία με τον ασθενή και τους οικείους του αποφασίζουν από κοινού ποια είναι η καταλληλότερη θεραπευτική προσέγγιση και υποστήριξη, λαμβάνοντας πάντα υπόψη τις εκάστοτε συνθήκες και όλους τους αστάθμητους και μη παράγοντες.

Γράφει: Αθανασιάδου Ν. Μαρία - Συστημική Ψυχολόγος.


Πηγή: http://www.genenutrition.gr

«Μην αφήσετε καμιά αρρώστια να σας εξαντλήσει»

Ήμουν μόλις 14 χρονών όταν πρωτομπήκα στο νοσοκομείο. Ήταν ένα κρύο βράδυ του χειμώνα όταν φτάσαμε εκεί. Τα συμπτώματα ήταν απλά: υψηλός διαρκής πυρετός, πόνος στην κοιλιά, φαγούρα.

Όλα έγιναν τόσο ξαφνικά! Από τα εξωτερικά ιατρεία βρέθηκα σε ένα γκρίζο δωμάτιο της πνευμονολογικής κλινικής. Όλα αυτά ήταν αρκετά για να με κάνουν πιο μελαγχολική από ό,τι ήμουν. Θυμάμαι ότι όλοι ήταν από πάνω μου. Λόγια παρηγοριάς ήταν τότε οι καθημερινές μας κουβέντες.

Η αρχή, όμως, δεν ήταν τόσο δύσκολη όσο η συνέχεια. Οι εξετάσεις δεν έδειχναν τίποτα! Άλλοι μιλούσαν για κρύωμα και άλλοι για πνευμονία. Η Μαρία, που πάντα έτρεμε τις βελόνες, τώρα έπρεπε να αφήνει το χέρι της ελεύθερα, έτσι ώστε να μην σπάσει η φλέβα.

Οι μέρες περνούσαν γρήγορα και η αγωνία της οικογένειάς μου είχε φτάσει στο αποκορύφωμα. Οι γιατροί δεν μπορούσαν να δώσουν κάποια λογική εξήγηση. Τότε είχα πραγματικά πανικοβληθεί, είχα τρομάξει για την ίδια μου τη ζωή. Οι γονείς μου σιγόκλαιγαν στους διαδρόμους του νοσοκομείου, αλλά ποτέ μου δεν τους έδειξα ότι στεναχωριέμαι, μόνο και μόνο για να μην στεναχωρήσω εκείνους.

Όλα πήραν άλλη πορεία όταν μας είπαν ότι πρέπει να μεταφερθώ στο αιματολογικό τμήμα του νοσοκομείου. Άρχισε τότε ένας άλλος κύκλος εξετάσεων, μέχρι που γνωρίσαμε την αιματολόγο που μας πληροφόρησε για τη νόσο του Hodgkin.

Από την πρώτη στιγμή μου εξήγησε ειλικρινέστατα ότι θα υποβληθώ σε κάποιες επώδυνες χημειοθεραπείες, που θα έχουν στον οργανισμό μου κάποιες παρενέργειες. Όλα αυτά μου φάνηκαν απλά, ώσπου μου είπε ότι ύστερα από αυτές τις θεραπείες είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα έχω απώλεια στα μαλλιά μου. Αυτό με έκανε να λυγίσω. Εκείνη τη στιγμή έκλαψα όσο δεν είχα κλάψει τόσες μέρες.

Ήταν το τελειωτικό χτύπημα! Δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω ότι θα πήγαινα στο σχολείο χωρίς μαλλιά. Για ένα κορίτσι 14 χρονών τα σχόλια των συμμαθητών ήταν σημαντικά. Ήθελα εκείνη τη στιγμή να τα πετάξω όλα και να φύγω. Όμως δεν το έκανα. Στάθηκα για άλλη μια φορά δυνατή! Όλα αυτά θα γίνονταν για το καλό μου, σκέφτηκα.

Την πρώτη μου θεραπεία την έκανα όταν ήμουν ακόμα στο νοσοκομείο. Οι γιατροί τότε μου εξήγησαν όλες τις παρενέργειες που θα είχα μετά τη θεραπεία. Ποτέ δεν πανικοβλήθηκα από τις παρενέργειες, αν και σε εμένα προσωπικά ήταν αρκετά επώδυνες.

Ο καιρός περνούσε για μένα πολύ αργά και οι επισκέψεις μου στο νοσοκομείο άρχισαν να πυκνώνουν. Οι θεραπείες γίνονταν κάθε 15 μέρες, με αποτέλεσμα ο οργανισμός μου να εξαντλείται και κάθε θεραπεία να γίνεται Γολγοθάς.

Οι αιματολογικές εξετάσεις και οι θεραπείες έκαναν τις λιγοστές φλέβες μου να εξαφανιστούν γρήγορα. Γιατροί και νοσοκόμες βρίσκονταν από πάνω μου συνέχεια, με λαστιχάκια και ενέσεις, μήπως κατά τύχη βρεθεί καμιά φλέβα. Όμως λίγοι ήταν οι τυχεροί, αυτοί που κάθε φορά εμπιστευόμουν.

Η μεγαλύτερη απογοήτευση ήταν όταν κατάλαβα ότι τα μαλλιά μου άρχισαν να πέφτουν. Ήταν πια Χριστούγεννα όταν αποφάσισα, μαζί με την οικογένειά μου, ότι θα αγόραζα περούκα για να μπορώ να πηγαίνω στο σχολείο. Κατά βάθος δεν ήθελα και πολύ, αλλά ήταν απαραίτητη. Η πιο εφιαλτική περίοδος πιστεύω πως ήταν αυτή. Πίστευα ότι όλοι με κοιτάζουν, πως οι συμμαθητές μου το είχαν καταλάβει, πως κάποιος δυνατός αέρας θα μου την πάρει. Αυτές οι σκέψεις με έκαναν να στεναχωριέμαι περισσότερο, όμως δεν μπορούσα να κάνω τίποτα.

Ευτυχώς δεν χρειάστηκε να τη βάλω για πολύ καιρό, γιατί δεν πήγαινα σχεδόν καθόλου στο σχολείο. Ο οργανισμός μου ήταν εξαντλημένος και προσπαθούσα να αποφύγω κάθε μικρόβιο και ίωση.

Είχα πραγματικά βαρεθεί στο σπίτι, χωρίς σχολείο, αγγλικά και γερμανικά. Τα νέα του σχολείου και τα περαστικά από τους συμμαθητές μου τα έπαιρνα από τις φίλες μου, οι οποίες μου στάθηκαν σε όλη αυτή την περιπέτεια της υγείας μου.

Οι αξονικές και οι μαγνητικές τομογραφίες άρχισαν να δείχνουν υποχώρηση της νόσου και αυτό έκανε εμένα και την οικογένειά μου να θυμηθούμε λίγο τι θα πει χαμόγελο.

Ευτυχώς, κατά τη διάρκεια της χημειοθεραπείας δεν παρουσίασα καμία επιπλοκή –μονάχα μια φορά χρειάστηκε να νοσηλευτώ για λίγες μέρες στο νοσοκομείο, λόγω ίωσης. Οι μήνες πέρασαν και μαζί και τα περισσότερα από τα βάσανά μου. Κάθε φορά μετρούσα πόσες θεραπείες μου απόμεναν και προσευχόμουν στο Θεό να μην πονάω τόσο πολύ κάθε φορά. Οι παρενέργειες με βασάνιζαν, κάθε φορά ήταν το ίδιο: πόνος στα κόκαλα, τρέμουλο σε όλο το σώμα, πυρετός, τάση για εμετό.

Όταν, επιτέλους, οι θεραπείες τελείωσαν και πήγα διακοπές, ένιωσα άνθρωπος. Μπόρεσα λίγο να διασκεδάσω, να βγω έξω, να γελάσω.

Τώρα πια, 16 μήνες χωρίς θεραπεία, με τη βοήθεια του Θεού και των γιατρών που με παρακολουθούν, είμαι υγιής. Οι επισκέψεις μου στο νοσοκομείο έχουν αραιώσει πια. Οι εξετάσεις μου είναι όλες αρνητικές, εγώ είμαι πολύ καλά σωματικά αλλά και ψυχικά και οι σχέσεις μου με τους γιατρούς και τις νοσοκόμες είναι πλέον φιλικές.

Μέσα από αυτή την αφήγηση, θέλω να ευχαριστήσω από τα βάθη της ψυχής μου πρώτα το Θεό, που στιγμή δεν έλειψε που να μην ζητώ τη βοήθειά του, και όλους τους γιατρούς που μου στάθηκαν όλο τον καιρό, την οικογένειά μου που δεν έλειψε ποτέ από δίπλα μου, τους συγγενείς μου και τους φίλους μου που μου στάθηκαν τόσο πολύ.

Κλείνοντας, θέλω να απευθυνθώ σε όλους τους ασθενείς που είτε έχουν το πρόβλημα που αντιμετώπισα εγώ είτε όχι. Το μόνο που πρέπει να κάνετε είναι υπομονή. Όταν έχεις πίστη στο Θεό, όλα γίνονται. Εξάλλου, η ιατρική έχει βελτιωθεί τόσο πολύ που γίνονται θαύματα. Μην αφήσετε καμιά αρρώστια να σας εξαντλήσει. Πρώτα απ’ όλα είναι θέμα ψυχικής αντοχής και μετά σωματικής. Πιστέψτε με!

Μαρία Γ.

Πηγή:http://karkinaki.gr

Χρυσό μετάλλιο στο στίβο και ΝΙΚΗΤΡΙΑ στον αγώνα της ΖΩΗΣ!

μετά από τη νίκη της στη μάχη με πάθηση στα λεμφοκύτταρα, που αντιμετώπισε το 2010.

Η Αντι Μέλντερ-Σμιντ είναι η πρωταθλήτρια Ευρώπης στα 3.000 μέτρα στιπλ στη Ζυρίχη, κάνοντας την έκπληξη. 

Η Αντι Μέλντερ - Σμιντ κατέκτησε τα χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στίβου της Ζυρίχης στα 3.000 μέτρα στιπλ. Η Γερμανίδα πρωταθλήτρια, που αντιμετώπισε πρόβλημα με την υγεία της (πάθηση στα λεμφοκύτταρα) και το ξεπέρασε με επιτυχία, σημείωσε χρόνο 9.29.43 στην απόσταση, κάνοντας την αντεπίθεσή της στο τελευταίο εμπόδιο, που αποτελεί την κορυφαία της φετινή επίδοση και δημιούργησε μια από τις εκπλήξεις της διοργάνωσης. Κατά την απονομή του χρυσού μεταλλίου η συγκίνηση της ήταν τόσο μεγάλη, που δεν άντεξε και ξέσπασε σε κλάματα.

Δεύτερη ήταν η Σουηδέζα Σαρλοτ Φούγκμπεργκ με 9.30.16 και τρίτη η Ισπανίδα Ντιάνα Μαρτίν με 9.30.70, που αποτελεί και ατομικό της ρεκόρ.

Επιμέλεια: Παναγιώτης Βλαχαδάμης 

Πηγή: www.sport-fm.gr

Καρκινοπαθής στο τελευταίο (κατά την Ιατρική) στάδιο μεταστατικού καρκίνου μοιράζεται μαζί μας....

Ονομάζομαι Α. Τ. ,καρκινοπαθής στο τελευταίο (κατά την Ιατρική) στάδιο μεταστατικού καρκίνου από Θεσσαλονίκη, είμαι αναγνώστρια σας και διαβάζοντας την επιστολή διαμαρτυρόμενου πολίτη με την αργοπορία των γιατρών αναρωτήθηκα για το πόσο θα έπρεπε να διαμαρτυρηθούν για την κατάντια του συστήματος Υγείας οι καρκινοπαθείς, οι άνθρωποι που έχουν συνεχές ραντεβού με τον θάνατο και που οι Γιατροί και οι Υπουργίσκοι, αργούν καθημερινά στο ραντεβού-συνέπειας μαζί τους.

Οι καρκινοπαθείς είναι οι ασθενείς που διαμαρτύρονται λιγότερο στις αίθουσες αναμονής των νοσοκομείων. Η αρρώστια που τους έχει καταβάλει δεν είναι ιάσιμη. Προσβλέπουν στον Θεό παρά στους ανθρώπους και οτιδήποτε προσφερθεί από τους ανθρώπους και την επιστήμη είναι δώρο που αποδέχονται με ευγνωμοσύνη, ευχαριστώντας, μακριά πια από προσωπικούς στόχους και φιλοδοξίες , για την κάθε στιγμή καλής ή υποφερτής ποιότητας ζωής πού τους χαρίζεται και για την οποία παλεύουν με νύχια και με δόντια.

Τα παιδιά του καρκίνου έχουν υπομονή με τους νοσηλευτές. Γιατί οι νοσηλευτές είναι σύμμαχοι στον αγώνα τους. Εργάζονται με μισθούς πείνας, δεν είναι ενταγμένοι στα βαρέα και ανθυγιεινά και παρασκευάζουν χωρίς να έχουν τον κατάλληλο εξοπλισμό, τα χημειο-θεραπευτικά διαλύματα με κίνδυνο της υγείας τους. Στο τσουνάμι της νοσηλείας εξυπηρετούν διπλάσιο αριθμό αρρώστων από τον προβλεπόμενο διασπείροντας τους αρρώστους και σε άλλα τμήματα άλλων κλινικών εφόσον τα κρεβάτια δεν επαρκούν για όλους.

Στην νυχτερινή του βάρδια, ένας νοσηλευτής έχει την ευθύνη ενός ολόκληρου ορόφου-τμήματος, γιατί κανένας υπουργίσκος δεν το πήρε ως προσωπική του υπόθεση να κάνει προσλήψεις νοσηλευτών. Όταν λοιπόν κάποια φορά αστοχήσει το χέρι της νοσηλεύτριας να βρει φλέβα με την πρώτη, της δίνουν κουράγιο λέγοντας της -;δεν πειράζει, μη στενοχωριέσαι, ξανατρύπησε τις χημειοκαμένες φλέβες μου, θα βρείς άλλο σημείο.

Τα παιδιά του καρκίνου έχουν υπομονή με τους γιατρούς . Δεν γογγύζουν ούτε όταν περιμένουν τις ατέλειωτες πέντε, έξι ,ή επτά ώρες, στην «επί της γης κόλαση», στα «σαλόνια» - αίθουσες αναμονής του Θεαγένειου, με το βαλιτσάκι με τα απαραίτητα για την διήμερη ή τριήμερη νοσηλεία τους για να τους ανακοινωθεί τελικά, ότι δεν υπάρχει κρεβάτι διαθέσιμο. Ξέρουν ότι πρέπει να φύγουν και να ξανάρθουν την επόμενη προετοιμάζοντας τον εαυτό τους άλλη μια νύχτα για την επόμενη μέρα που θα επιστρέψουν έχοντας την ελπίδα να βρούν κρεβάτι διαθέσιμο. Δεν γογγύζουν, δεν εκφράζουν παράπονα στους γιατρούς τους ούτε στην αίθουσα αναμονής της βραχείας ογκολογικής κλινικής του Παπαγεωργίου, όταν,ώρες ατέλειωτες, περιμένουν υπομονετικά να τους δει ο γιατρός τους και στην συνέχεια να κάνουν την θεραπεία τους, μετά από ώρες ταξίδι, ερχόμενοι από κάποια άλλη πόλη της Βόρειας Ελλάδας.

Και εκεί ο γιατρός έχει έρθει στην ώρα του, αλλά θα πρέπει να είναι βιονικός για να καταφέρει να αποφασίσει για την ζωή 80-100 ανθρώπων στα λίγα λεπτά που αντιστοιχούν στον κάθε καρκινοπαθή και να αποφύγει το λάθος. Οταν ο γιατρός καθημερινά αποφασίζει για 100 ζωές, θα το κάνει το λάθος και το λάθος αυτό θα κοστίσει μια ζωή.

Θυμώνουν οι καρκινοπαθείς αλλά δεν τα βάζουν ούτε με τους νοσηλευτές ούτε τους γιατρούς τους γιατί ξέρουν καλά ότι δεν φταίνε αυτοί, που δεν υπάρχουν άλλα τρία Θεαγένεια για να εξυπηρετήσουν τους καρκινοπαθείς όλης της Βόρειας Ελλάδας. Υποπτεύομαι πως οι νοσηλευτές και κυρίως οι ογκολόγοι πλέον στην Ελλάδα, όταν ανήκουν στην κάστα εκείνη των υπαλλήλων, που « δεν τα παίρνουν», μάλλον δουλεύουν για να σώσουν την ψυχή τους.

Όπως ο χειρούργος-ογκολόγος της γράφουσας, ό ίδιος με καρκίνο, τελείως καθαρός από δοσοληψίες φακέλων, έδινε την ψυχή του στην πολύωρη εγχείρηση να σώσει αυτό, που άλλοι θεωρούσαν χαμένη υπόθεση, σε ένα κράτος που έχει το θράσος να μιλάει για πολιτισμό ενώ δεν έχει εξασφαλίσει το αυτονόητο - ένα κρεβάτι στον άρρωστο. Σε ένα κράτος που δεν σέβεται τον γιατρό και τον νοσηλευτή αλλά πάνω από όλα δεν σέβεται τον άρρωστο.

Οργίζονται στα ασανσέρ του Θεαγένειου οι καρκινοπαθείς και οι συνοδοί τους, στα δύο ασανσέρ του Θεαγένειου, που χωρούν τόνους πόνου και απόγνωσης και που μέσα τους στοιβάζονται ταυτόχρονα οι βαριά εγχειρισμένοι στα φορεία, μαζί με συνοδούς , με τον κίνδυνο να μολυνθούν.

Και δυσανασχετούν, γιατί δεν θέλουν και όμως πρέπει να ανέβουν στο κολαστήριο αλλά δεν χωρούν και φωνάζουν, γιατί εκεί ο φταίχτης έχει πρόσωπο και λέγεται κράτος. Το κράτος που δεν διαθέτει τα απαραίτητα κονδύλια, ώστε να γίνουν καινούργια αντικαρκινικά νοσοκομεία και που δεν κάνει εδώ και πολλά χρόνια προσλήψεις ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού.

Οι καρκινοπαθείς κάποιες στιγμές όμως χάνουν την υπομονή τους γιατί δεν έχουν ούτε τους γιατρούς σύμμαχους στην αρρώστια τους. Είναι οι στιγμές που πρέπει να παλέψουν τελείως μόνοι τους, γιατί στο σύστημα υγείας δεν υπάρχουν μόνο οι φακελοφονιάδες αλλά και οι αδίστακτοι ερευνητές γιατροί, «φονιάδες της έρευνας», γιατροί που αδιαφορώντας για την τύχη του δικού τους ασθενή, ισχυριζόμενοι πως οποιαδήποτε θεραπεία θα ήταν μάταιη, τον αποκλείουν από οποιοδήποτε θεραπευτικό σχήμα, (ενώ άλλοι ογκολόγοι διαβεβαιώνουν για το αντίθετο,) αρνούνται οποιαδήποτε διευκόλυνση, ώστε να αναζητήσει ο ασθενής την τύχη του στο εξωτερικό. Και όλα αυτά προκειμένου να τον εντάξουν στην κλινική έρευνα κάποιου νέου φάρμακου, το οποίο όμως όταν θα έχει έρθει, πιθανότατα, να είναι για τον ασθενή πλέον πολύ αργά.

Και όταν τα παιδιά του καρκίνου χάσουν την υπομονή τους αλλά κυρίως την εμπιστοσύνη στους γιατρούς τους, δεν κάνουν καταγγελίες και μηνύσεις. Χάνουν την ελπίδα τους, και όταν χάσουν την ελπίδα τους αποσύρονται από τον αγώνα να κερδίσουν την ζωή τους και αποσύρονται σιγά -σιγά από την ίδια την ζωή.";

Αυτό είναι ολόκληρο το κείμενο επιστολής αναγνώστριας, που δημοσιεύτηκε εν περιλήψει στη στήλη «Πρόσωπα & Προσωπεία» της «Ελευθεροτυπίας.

Πηγή : http://misha.pblogs.gr

Συγκινητικό βίντεο, από ένα πατέρα στο άρρωστο με καρκίνο παιδί του!

Αυτό το βίντεο κάνει το γύρο του κόσμου με τον πατέρα ενός μικρού αγοριού που πάσχει από καρκίνο, να ερμηνεύει με πάθος το τραγούδι "Let It Be" των Beatles.

Ο Mike Masse ήθελε να μαζέψει χρήματα για να βοηθήσει το γιο να ξεπεράσει αυτό το μεγάλο πρόβλημα υγείας. Η ανταπόκριση του κόσμου ξεπέρασε τα αναμενόμενα και ο άτυχος πατέρας πήρε μια ανάσα αισιοδοξίας.

Πηγή: www. newsit.gr

Το Facebook λειτούργησε με ψυχοθεραπευτικό τρόπο στο 22χρονο μοντέλο που νίκησε τον καρκίνο !

“Νίκησα τον καρκίνο χάρη στο Facebook”, 

Το 22χρονο μόντέλο δηλώνει (Σεπτέμβριος 2013) ότι η στήριξη των φίλων της στο διαδίκτυο της έδωσε δύναμη και κουράγιο να παλέψει και να νικήσει.

Η Αγγλίδα Caris Hedd-Bowen διαγνώστηκε με καρκίνο τον περασμένο Ιανουάριο. Τότε ζήτησε βοήθεια από τους 2.127 φίλους της στο Facebook. H ανταπόκρισή τους την εξέπληξε ευχάριστα, δεν μπορούσε να πιστέψει την μεγάλη ανταπόκριση. Τα εκατοντάδες μηνύματα συμπαράστασης που της έδωσαν το κουράγιο να πολεμήσει την αρρώστια της. Σήμερα μετά από μήνες χημειοθεραπείας έχει θεραπευθεί πλήρως και ευγνωμονεί τους διαδικτυακούς της φίλους.

Η Caris αμέσως μετά την διάγνωσή της με λέμφωμα Hodgkin αρχίζει μια επιθετική χημειοθεραπεία και απευθύνεται στους διαδικτυακούς φίλους της για συμπαράσταση.
“Δεν μπορούσα να το πιστέψω, λέει η Caris, ήμουν μόλις 21 και χιλιάδες σκέψεις με πλημμύριζαν. Σκεφτόμουν τους δυο μου γιους: τον Travis και τον Finley, θα ζούσα άραγε να τους δω να μεγαλώνουν ; Έπρεπε πάση θυσία να νικήσω τον καρκίνο.”

Για να καταπολεμήσει το άγχος της μοιράζεται την αγωνία και τους φόβους της με τους φίλους της στο Facebook . Η μαζική τους ανταπόκρισή την ξαφνιάζει.

“Μέσα σε λίγα λεπτά ,άνθρωποι που δεν γνώριζα μου έστελναν ενθαρρυντικά μηνύματα λέγοντάς μου πόσο όμορφη είμαι και ότι πρέπει να το παλέψω. Ήταν εκπληκτικό η ανταπόκρισή τους μου έφερνε δάκρυα στα μάτια. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι άνθρωποι που μου ήταν εντελώς άγνωστοι ήταν τόσο καλοί, τόσο ευγενικοί μαζί μου.”

“Έχω μια θαυμάσια οικογένεια και πολύ καλούς φίλους αλλά υπήρχαν στιγμές που ένιωθα απέραντη μοναξιά στη διάρκεια της θεραπείας. Περνούσα πολύ χρόνο μακριά απ΄τα παιδιά μου και αισθανόμουν πολύ άρρωστη όταν έκανα χημειοθεραπεία.”

“Το Facebook με βοήθησε με πολλούς τρόπους .Όταν δεν αισθανόμουν καλά, ανέβαζα φωτογραφίες μου με διαφορετικές περούκες ή τις φωτογραφίες μου χωρίς μαλλιά. Η ανταπόκριση ήταν πραγματικά απίστευτη!”

Η Caris σαν μοντέλο ήξερε ποιες φωτογραφίες θα άρεσαν περισσότερο στους διαδικτυακούς της φίλους.

“To Facebook έγινε το στήριγμα ,το δεκανίκι μου. Ανέβαζα φωτογραφίες απ΄το νοσοκομείο,ενημέρωνα για την εξέλιξη της αρρώστιας μου και ήμουνα απόλυτα ειλικρινής για το τι αισθανόμουν και πώς το αντιμετώπιζα όλο αυτό.”

Κάθε μέρα στη διάρκεια της χημειοθεραπείας ντυνόμουν ,μακιγιαριζόμουν και ανέβαζα την φωτογραφία μου στο Facebook, χαμογελώντας ευτυχισμένη γιατί ήμουν ακόμα ζωντανή. Οι φίλοι μου δεν με εγκατέλειψαν ποτέ με τα υπέροχα παρηγορητικά τους μηνύματα και τα εκατοντάδες like. Ήταν τόσο ανακουφιστικό να τα διαβάζω όταν αισθανόμουν τόσο μόνη και ευάλωτη. Ήταν μια καθημερινή τονωτική ένεση, μου έδιναν τη δύναμη και το κουράγιο να συνεχίζω τον αγώνα μου.

Τον περασμένο Ιούνιο ο γιατροί της ανακοίνωσαν τα καλά νέα. Ο καρκίνος είχε εξαλειφθεί. Το ανακοίνωσε αμέσως στην στρατιά των φίλων της στο Facebook
Έγραψε “Μαντέψτε ! Νίκησα τον καρκίνο ! Είμαι cancer free!” και το ανέβασε με μια φωτογραφία της στην παραλία όπου πάνω στην άμμο έγραφε NΙΚΗΣΑ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ!
Πρόσφατα ενημέρωσε τους πιστούς της φίλους ότι η τελευταία αξονική της τομογραφία ήταν εντελώς καθαρή. “Έχω οριστικά θεραπευτεί !” Αμέσως ο λογαριασμός της κατακλύστηκε από συγχαρητήρια μηνύματα και χαμογελαστά προσωπάκια.

Δεν ήξερα πραγματικά πώς να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου. Τηλεφώνησα στην οικογένεια, στους πιο στενούς μου φίλους και μετά ανέβασα στο Facebook ότι η μάχη τέλειωσε, ότι είχα νικήσει ! Aμέσως δέχτηκα 600 like, ήταν εκπληκτικό!

Αυτό που έμαθα από την δημοσιοποίηση της μάχης μου με τον καρκίνο είναι πόσο απίστευτα αλληλέγγυοι είναι οι άνθρωποι. Γνώρισα επίσης άλλους καρκινοπαθείς μέσω του Facebook, ήμουν εκεί γι’αυτούς και ήταν πάντα εκεί για μένα.

Σήμερα η Caris κάνει σχέδια για τη ζωή της με τους δυο της γιους τον 7xρονο Travis και τον 5χρονο Finley.

“Έχω χιλιάδες εκατομμύρια σχέδια. Θέλω να μαζέψω όσα περισσότερα χρήματα μπορώ για δωρεές σε ιδρύματα καρκινοπαθών και να τελειώσω τις σπουδές μου στην εσωτερική διακόσμηση. Θέλω να ερωτευθώ, θέλω να ταξιδέψω,να κάνω οτιδήποτε έχει να μου προσφέρει η ζωή. Είμαι τόσο ευγνώμων που είμαι ζωντανή που είμαι εδώ με τα παιδιά μου και αν κάτι μου ξανασυμβεί ξέρω καλά ότι έχω έναν ολόκληρο στρατό φίλων στο Facebook.”

 Πηγή : http://7imeres.gr

8χρονος κέρδισε 1.000$ σε παιχνίδι και τα χάρισε στην δίχρονη γειτόνισσα του για την χημειοθεραπεία της!

Και τα παιδιά συνεχίζουν να μας δίνουν ένα μάθημα για την ζωή και τις σχέσεις των ανθρώπων.

Εκεί που εμείς νομίζουμε ότι τα ξέρουμε όλα και καλύτερα από τα παιδιά εκείνα τελικά μας βάζουν τα γυαλιά.

Ένα αγοράκι 8 ετών, ο Γουατ Ερμπερ, πήρε μέρος σε ένα κυνήγι θησαυρού, το οποίο οργάνωνε η τράπεζα της περιοχής τους, με έπαθλο 1000 δολάρια.

Πριν μερικές μέρες ο Γουάτ είχε μάθει πως η μικρή τους γειτόνισσα, η 2 ετών Κάρα Κίτλι, πάσχει από λευχαιμία. Ήξερε τι ακριβώς είναι αυτό και είχε στεναχωρηθεί πάρα πολύ.

Μόλις λοιπόν διάβασε ότι θα γίνει αυτό το κυνήγι θησαυρού λέει στους γονείς του, «Πάμε να το κάνουμε και αν κερδίσουμε να δώσουμε τα χρήματα στην Κάρα». Μετά από μια δύσκολη μέρα αφού κατάφερε να μαζέψει 20 στοιχεία έμαθε πως ήταν ο νικητής. Ενθουσιάστηκε τόσο και αμέσως μόλις έλαβε το ποσόν τηλεφώνησε στην μαμά της Κάρα για να τους δώσει τα χρήματα. Η μητέρα της μικρής δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που ακούει.

«Μα είναι δυνατόν να δώσει τόσα πολλά χρήματα; Με ρωτούσε πριν λίγο καιρό πόσο θα στοιχίσει η χημειοθεραπεία αλλά δεν είχα ιδέα», τους είπε. Οι γονείς του Γουάτ την διαβεβαίωσαν ότι ο λόγος που έλαβε μέρος στο παιχνίδι είναι για να κερδίσει αυτά τα χρήματα για την μικρή Κάρα και η μητέρα της τελικά δέχθηκε με μεγάλη χαρά τα χρήματα.

«Είμαι πολύ τυχερός να τον αποκαλώ γιό μου», δήλωσε ο πατέρας του.

Η μικρή Κάρα ξεκίνησε την θεραπεία και έχει πολύ καλά αποτελέσματα αλλά έχει ακόμα καιρό μπροστά της μέχρι να το ξεπεράσει και να είναι εντελώς καλά!

Πηγή:   http://www.mothersblog.gr/   

Υποδειγματικό μάθημα ζωής από δωρήτρια

Ανακαίνισε τη μονάδα χημειοθεραπείας του νοσοκομείου Αλεξανδρούπολης στη μνήμη των αγαπημένων προσώπων της

«Ολοζώντανοι» πίνακες ζωγραφικής, πολύχρωμες χαλαρωτικές πολυθρόνες, αναπαυτικά καθίσματα, άνετοι χώροι αναμονής, ευρύχωρες αίθουσες θεραπείας, αίσθηση ελπίδας και αισιοδοξίας. Η μονάδα χημειοθεραπείας καρκινοπαθών στο Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης δεν θυμίζει πια έναν αφιλόξενο και «κρύο» χώρο νοσοκομείου αλλά μια απρόσμενα ευχάριστη ατμόσφαιρα. Ανακαινίστηκε με χρήματα που δώρισε στη μνήμη του γιου και του συζύγου της η Μαρία Νικολαϊδου- Μπαλή, η συνταξιούχος εκπαιδευτικός, που παρά τον πόνο που βιώνει από το χαμό των δυο αγαπημένων της προσώπων, δίνει με το σθένος και την πράξη αγάπης της μαθήματα ζωής και αξιοπρέπειας.

Το παράδειγμά της δείχνει ότι η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη συμμαχούν ακόμα και στις δύσκολες εποχές, δίνοντας ελπίδα και δύναμη στον αγώνα των ασθενών απέναντι στον καρκίνο.

«Όταν έχασα το παιδί μου, θέλησα από κάπου να κρατηθώ. Αποφασίσαμε με τον άνδρα μου να κάνουμε μια δωρεά στη μνήμη του. Δεν προλάβαμε όμως. Τον έχασα και αυτόν», λέει στον «Αγγελιοφόρο της Κυριακής» η κ. Νικολαϊδου- Μπαλή.

«Σαν να βρίσκονταν μαζί μου...»

Στον αγιασμό για τα εγκαίνια της μονάδας, που έγινε στις 11 Ιουλίου, από τον σεβασμιότατο μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμο, η δωρήτρια πλημμύρισε από χαρά αλλά και συγκίνηση. «Μπορεί να ακούγεται εξωπραγματικό, αλλά την ώρα των εγκαινίων ένιωσα ότι και ο γιος μου και ο άνδρας μου βρίσκονταν εκεί μαζί μου. Ένιωσα πολύ καλά που έκανα κάτι για τους δικούς μου ανθρώπους που ‘’έφυγαν’’. Κάτι που θα ωφελήσει και άλλους ανθρώπους», τονίζει η κ. Νικολαϊδου- Μπαλή.

Το όνειρο

Ο Δημήτρης, ο μονάκριβος γιος της «έφυγε» πριν από τέσσερα χρόνια, σε ηλικία 25 ετών, όταν τον πρόδωσε η καρδιά του. Είχε τελειώσει τις σπουδές στο Πολυτεχνείο και είχε όλη τη ζωή μπροστά του για να κυνηγήσει τα όνειρά του. Η ζωή όμως τα έφερε αλλιώς.

Πέρσι το Μάιο, ήρθε το δεύτερο χτύπημα στην οικογένεια. Η κ. Νικολαϊδου- Μπαλή έχασε και τον 63χρονο σύζυγό της, Γιώργο, ο οποίος έδινε μάχη με τον καρκίνο. Βρήκε όμως το κουράγιο να κάνει πραγματικότητα το κοινό τους όνειρο και να γεμίσει η ψυχή της χαρά. «Ήμουν τυχερή γιατί στη μονάδα χημειοθεραπείας του νοσοκομείου Αλεξανδρούπολης, όπου έκανε τις θεραπείες του ο άνδρας μου, συνάντησα τον διευθυντή της Ογκολογικής Κλινικής κ. Κακολύρη. Του εξήγησα ότι θέλω να κάνω τη δωρεά στη μνήμη του άνδρα και του γιου μου και για το καλό των ασθενών που υποβάλλονται σε χημειοθεραπείες. Ήταν θετικός κι έτσι ξεκινήσαμε, δειλά δειλά», περιγράφει η ίδια.

Ένα χρόνο μετά, το αποτέλεσμα δικαίωσε την προσπάθεια όλων. Η μονάδα μετατράπηκε σε ένα περιβάλλον που σέβεται τον ασθενή και διευκολύνει την δύσκολη και πολύωρη παραμονή του.

Τα εμπόδια

«Πέρασε ένας χρόνος μέχρι να ολοκληρωθεί το έργο, καθώς έπρεπε να ξεπεραστούν ορισμένα εμπόδια, κυρίως γραφειοκρατικά. Αναζητήσαμε όμως τις καλύτερες λύσεις για να είμαστε καλυμμένοι νομικά, να μη χάσουμε χρόνο και να προχωρήσει η ανακαίνιση της μονάδας. Έτσι, έκανα τη δωρεά του χρηματικού ποσού στο Σύλλογο Καρκινοπαθών και Φίλων Νομού Εβρου ‘’ΣυνεχίΖΩ’’, ο οποίος ανέλαβε την ανακαίνιση και τα περιουσιακά στοιχεία θα μεταβιβαστούν από το Σύλλογο στο νοσοκομείο», αναφέρει η δωρήτρια.

Το ανανεωτικό λίφτινγκ στη μονάδα ολοκληρώθηκε με την εθελοντική συνεισφορά του τεχνικού γραφείου του αρχιτέκτονα Σταύρου Μυστακίδη και την πινελιά που πρόσθεσε η ζωγράφος Σύνη Αναστασιάδη, δωρίζοντας πίνακές της.

Συνεχίζει να προσφέρει

Με μοναδικό κίνητρο την αγάπη της στα αγαπημένα της πρόσωπα και στον συνάνθρωπο, η κ. Νικολαϊδου- Μπαλή, συνεχίζει να προσφέρει. Μπορεί οι μεγάλες ανατροπές στη ζωή της να άλλαξαν τα πάντα, όμως η ίδια δεν το βάζει κάτω. Μετά την περιπέτεια που πέρασε, αντλεί κουράγιο να συνεχίσει μέσα από τον Σύλλογο Καρκινοπαθών και Φίλων Νομού Εβρου «ΣυνεχίΖΩ». Εκεί βρίσκει, όπως λέει, στήριγμα. «Τα μέλη του Συλλόγου είναι κι αυτοί άνθρωποι σαν εμένα. Οι ανατροπές άλλαξαν τη ζωή τους και οι ίδιοι βοηθούν τώρα άλλους ασθενείς εθελοντικά. Αυτό με συγκίνησε. Με βοηθούν να σταθώ στα πόδια μου. Ζω, βέβαια, με άλλους όρους, μετά από αυτά που μου συνέβησαν. Είχα νιώσει ότι η ζωή με πέταξε στην άκρη. Όμως, πλέον αισθάνομαι ότι έχω μερίδιο στον κόσμο αυτό», λέει η κ. Νικολαϊδου- Μπαλή

.

Όπως προσθέτει, συμμετέχοντας στις δράσεις του Συλλόγου έχει βρει στόχο στη ζωή της. «Κατασκευάζουμε διάφορα χειροποίητα αντικείμενα και τα πουλάμε σε μπαζάρ, ερχόμαστε σε επαφή με οικογένειες ασθενών και τις βοηθούμε με όποιον τρόπο μπορούμε», τονίζει η δωρήτρια με την ευχή όλοι να έχουν δύναμη και υγεία, καθώς η ιστορία της δίδαξε ότι «όλα μπορεί να συμβούν και στον διπλανό μας».

Μονάδα- «στολίδι» με κατάθεση ψυχής

Στη μονάδα χημειοθεραπείας του Νοσοκομείου Αλεξανδρούπολης, που λειτουργεί εδώ και δώδεκα χρόνια, παρακολουθούνται εκατοντάδες ασθενείς με καρκίνο, για τους οποίους οι συνθήκες πλέον βελτιώνονται.

Όπως διευκρινίζει στον «Αγγελιοφόρο της Κυριακής» ο διευθυντής της Ογκολογικής Κλινικής, καθηγητής Παθολογίας- Ογκολογίας του Τμήματος Ιατρικής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης Στέλιος Κακολύρης, πρόκειται για τη μοναδική ογκολογική κλινική στην ευρύτερη περιοχή (μια μικρότερη διαθέτει το νοσοκομείο Καβάλας).

«Στη μονάδα μας εξυπηρετούνται ασθενείς από τις Σέρρες και τη Δράμα μέχρι την Ξάνθη και την Ορεστιάδα. Καθημερινά υποβάλλονται σε θεραπεία πενήντα ασθενείς, εβδομαδιαίως περίπου 5.200, καθώς τη λειτουργούμε τέσσερις μέρες εμείς και από μια οι πνευμονολόγοι και οι αιματολόγοι. Επομένως, υπολογίζουμε ότι γίνονται περίπου 7.000 χημειοθεραπείες το χρόνο», επισημαίνει ο κ. Κακολύρης.

Η ανακαίνιση βελτίωσε την εικόνα της μονάδας. Στα 400 τετραγωνικά της, όπως περιγράφει ο ίδιος, κυριαρχούν χαλαρωτικά χρώματα και ο χώρος δεν «μυρίζει»... οινόπνευμα και νοσοκομείο. «Στόχος ήταν ο χώρος να παραπέμπει σε μια πιο ευχάριστη καθημερινότητα, να νιώθει ο ασθενής όπως όταν πηγαίνει για παράδειγμα σε μια τράπεζα και η παραμονή του εδώ να μην είναι μια δυσάρεστη εμπειρία. Επιπλέον, είναι σημαντικό για τους ασθενείς να ξέρουν ότι κάποιος τους σκέφτεται και βελτιώνει το χώρο τους. Τα 15 κρεβάτια έγιναν πολυθρόνες, τα καθίσματα πιο αναπαυτικά, ο χώρος αναμονής πιο φιλικός, ενώ έγιναν και άλλες αλλαγές, όπως αντικατάσταση στα δάπεδα και στα τροχήλατα οχήματα μεταφοράς υγειονομικού υλικού. Όλα αυτά, χάρη στην αλτρουιστική και γενναιόδωρη προσφορά της κας. Νικολαϊδου- Μπαλή, που παρά τη δυσάρεστη κατάληξη της περιπέτειας της υγείας του συζύγου της είχε τη δύναμη να υποστηρίξει με τη δωρεά της τη μονάδα μας», σημείωσε ο κ. Κακολύρης.

«Μεγάλη αγκαλιά»

Η πρόεδρος του «ΣυνεχίΖΩ» Αναστασία Σπυρίδου, ελπίζει ότι το αποτέλεσμα της προσπάθειας θα είναι αυτό που οραματίστηκαν όλοι μαζί, «μια μεγάλη αγκαλιά και ένα μήνυμα ζωής, δύναμης και θέλησης σ' ένα περιβάλλον που μας σέβεται και μας υποστηρίζει». «Είμαστε πεπεισμένοι πως θα κάνουμε ευκολότερη την αναμονή στους συνοδούς και πιο εύκολη, τη δύσκολη δουλειά του νοσηλευτικού καθώς και του ιατρικού προσωπικού. Ελπίζουμε πως η δωρεά αυτή θα δείξει το δρόμο και σε άλλους , που θα ήθελαν να βοηθήσουν τους συνανθρώπους μας μέσα από το νοσοκομείο και δεν ξέρουν πώς», τόνισε, προσθέτοντας ότι η πρωτοβουλία της δωρήτριας δείχνει ότι στις μέρες μας, η ανθρωπιά και η αγάπη είναι ακόμα πιο δυναμωμένες και «όταν νιώθεις κάποιος να σου κρατά το χέρι σφιχτά, ακόμα και ο καρκίνος είναι ανίσχυρος».

http://www.agelioforos.gr/

Συντάκτης: Μαρία Λίτου

Τα τρία κοριτσάκια που νίκησαν τον καρκίνο!

Συγκινητικές φωτογραφίες: Τα τρία κοριτσάκια που νίκησαν τον καρκίνο!!!(ΒΙΝΤΕΟ-ΦΩΤΟ)

H φωτογραφία με τα τρία μικρά κοριτσάκια που είχαν καρκίνο και ήταν σφιχτά αγκαλιασμένα, έκανε τον γύρο του κόσμου μέσω του Facebook και άλλων μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

Η φωτογραφία συγκίνησε εκατομμύρια κόσμο και τα καλά νέα είναι ότι σύμφωνα με ανάρτηση που έγινε στον κοινωνικό δίκτυο Facebook, από τους γονείς των κοριτσιών, ο καρκίνος βρίσκεται πλέον σε ύφεση.

Συγκεκριμένα, η Ράιλι, η Άνσλεϊ και η Ριάν έκαναν εξετάσεις που έδειξαν ότι πλέον δεν έχουν κανέναν καρκινικό όγκο στον οργανισμό τους!

Η 3χρονη Ράιλι Χάγκλεϊ

Η 3χρονη Ράιλι Χάγκλεϊ βγήκε νικήτρια από την μάχη με καρκίνο του ήπατος που ήταν στο 5ο στάδιο. Έκανε χειρουργική επέμβαση αλλά παρέμεινε ένα ζωηρό και χαρούμενο παιδάκι.

Η 4χρονη Άνσλεϊ Πέτερς

Η 4χρονη Άνσλεϊ Πέτερς είναι σε ύφεση από την λευχαιμία. Διαγνώστηκε με οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία, τον Αύγουστο του 2013 όμως από την αρχή ήταν πολύ γενναία, δηλώνουν οι γονείς της.

Η 6χρονη Ριάν Φράνκλιν

Η 6χρονη Ριάν Φράνκλιν είναι σε ύφεση από καρκίνο στον εγκέφαλο. Η μικρή άντεξε πέντε χειρουργικές επεμβάσεις στον εγκέφαλο και ολοκλήρωσε με επιτυχία τον κύκλο της χημειοθεραπείας και της ακτινοβολίας στο κεφάλι και τη σπονδυλική στήλη.

Τα ευχάριστα αυτά νέα έρχονται αφότου οι γιατροί είπαν στους γονείς της Ριάν ότι έχει αποφύγει προς το παρόν τον κίνδυνο και θα ζήσει με υγεία. Μόλις πριν από μερικούς μήνες η πρόγνωση για το μικρό κοριτσάκι ήταν ότι δεν θα ζούσε μετά το φετινό καλοκαίρι.

Η μητέρα της Ριάν δημιούργησε ιστοσελίδα στο Facebook με τίτλο «Fight Like A Princess» όπου μοιραζόταν με το παγκόσμιο κοινό την προσπάθεια της κόρης της να νικήσει τον καρκίνο. Εκεί αναρτήθηκε και η φωτογραφία που συγκίνησε εκατομμύρια κόσμου, με τα τρία κοριτσάκι να είναι μαζί, να δείχνουν ότι αισθάνονται πολύ κοντά το ένα στο άλλο και όλα αυτά, χωρία να έχουν γνωριστεί ποτέ ξανά στο παρελθόν πριν τη φωτογράφιση που τους έκανε η επαγγελματίας φωτογράφος Λόρα Σκάτλινγκ.

Οι αντίστοιχες σελίδες για την Ράιλι και την Άνσλεϊ είναι οι «Team Rylie» και η «Ainsley Jane’s Allies».

Πηγή: www.tribune.gr

Νίκησε τον σπάνιο καρκίνο ο 5χρονος Λουκάς !

Μπράβο Λουκά τον νίκησες ! 

Ο 5χρονος Λουκάς μπορεί να έχει πλέον μια φυσιολογική ζωή και να αγωνιά μόνο για τη νέα σχολική χρονιά που έρχεται. Το μικρό Ελληνόπουλο από την Αυστραλία χαμογελά ξανά και έχει συγκινήσει τους πάντες με την περιπέτεια της υγείας του.

Όλα ξεκίνησαν ένα χρόνο όταν διαγνώσθηκε με καρκίνο στο κεφάλι. Η οικογένεια του, προσπαθούσε να βρει δύναμη και χρήματα για να τον σώσει.

Και το θαύμα έγινε! 

 

Πριν από μερικές μέρες, ο Λουκάς Στρούζας – Rosenbaum υποβλήθηκε στην τρίτη κατά σειρά μαγνητική τομογραφία μετά την ολοκλήρωση της θεραπείας, προκειμένου οι γιατροί να διαπιστώσουν αν εμφανίστηκε ξανά το μυελοβλάστωμα, η σπάνια και επικίνδυνη μορφή καρκίνου που είχε εντοπιστεί στον εγκέφαλο του μικρού παιδιού.

Μιλώντας στην εφημερίδα "Nέος Kόσμος", η κ. Στρούζα Ειρήνη είπε πως «κάναμε και το τρίτο MRI, ο όγκος εξαφανίστηκε, τίποτα, κανένα ίχνος, ο Λουκάς μου μέχρι τώρα είναι υγιέστατος».

Όπως είπε η μητέρα του Λουκά οι γιατροί θεωρούν ότι αν ο όγκος δεν επανεμφανιστεί μέσα σε δύο χρόνια από τη μέρα που ολοκληρώθηκε η θεραπεία, οι πιθανότητες να επιστρέψει είναι ελάχιστες.

«Η εξέταση είναι καθαρή Yehhh» έγραψε η μητέρα του Λουκά στον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook.

«Έβλεπα πριν από ένα χρόνο άλλα παιδάκια να πηγαίνουν σχολείο και γέμιζαν τα μάτια μου δάκρυα. Σκεφτόμουν… 'Θα ζήσει το δικό μου παιδί για να πάει σχολείο;'! Πήραμε το OK, o Λουκάς θα πάει σχολείο του χρόνου. Η σωματική και διανοητική του ανάπτυξη είναι απολύτως φυσιολογική. Ο Λουκάς μου είναι όπως όλα τα άλλα παιδιά της ηλικίας του» δήλωσε η μαμά του Ειρήνη Στρούζα στην εφημερίδα "Nέος Kόσμος".

Τον Νοέμβριο το αγοράκι και η οικογένειά του μέσω του θεσμού "Make A Wish" του φιλανθρωπικού οργανισμού Starlight Foundation, θα ανέβουν στο The Ghan, το μεγαλύτερο επιβατικό τρένο της Αυστραλίας προκειμένου να ταξιδέψουν για τρεις μέρες από το Darwin στην Αδελαΐδα αφού ο Λουκάς λατρεύει τα τρένα!

Πηγή : http://www.newsbomb.gr