Μια μητέρα μοιράζεται τις τελευταίες στιγμές του 4χρονου γιου της

Φωτογραφία: Ruth Scully/CNNi  

Έχουν περάσει δύο μήνες από την ημέρα που μια μητέρα στις ΗΠΑ, η Ρουθ Σκάλι ζει τον μεγαλύτερο τον εφιάλτη ενός γονέα. Και αυτή την καθόλου ευχάριστη εμπειρία ζωής της μοιράστηκε στο Facebook ελπίζοντας να φέρει μια αλλαγή στις ζωές των ανθρώπων.

Στις 4 Φεβρουαρίου του 2017, ο μικρός της γιός Νόλαν έχασε την μάχη με το ραβδομυοσάρκωμα, μια πολύ σπάνια μορφή καρκίνου. Για να τιμήσει τη μνήμη του δημοσίευσε δύο φωτογραφίες - κολάζ όπου δείχνουν το σκληρό πρόσωπο της μάστιγας του παιδικού καρκίνου.

Όπως εξηγεί η ίδια, ο 4χρονος Νόλαν αρνούνταν να φύγει από το πλευρό της. Ήταν παντού μαζί της. Ξάπλωνε ακόμη και στο πατάκι του μπάνιου όσο η μητέρα του έκανε ντουζ. Αυτό δείχνει η πρώτη φωτογραφία. Ήταν πριν φύγει για το νοσοκομείο και αρχίσει την βαριά μορφή χημειοθεραπείας. Η δεύτερη φωτογραφία, τραβήχτηκε δύο μήνες μετά... τον θανατό του, δείχνοντας το ίδιο σημείο, το ίδιο πατάκι, χωρίς τον Νόλαν.

Από την ημέρα που δημοσίευσε την ιστορία ζωής της, στις 4 Απριλίου, είχε πάνω από 620.000 αναδημοσιεύσεις. Όπως λέει η ίδια στο CNNi:

Όλοι όσοι έχουν παιδιά, τα έχουν δει να ξαπλώνουν στο πάτωμα. Για αυτό θεωρώ ότι η φωτογραφία αυτή συγκίνησε τόσους πολλούς ανθρώπους.

Της πήρε δύο μήνες για να κάνει αυτό το ποστ, αλλά ένοιωθε πως όφειλε να μιλήσει για την ιστορία του Νόλαν. «Διάβαζε κάθε σχόλιο από αυτά που του έγραφαν. Νιώθω πως ο Νόλαν θα ήθελε να μιλήσει με τους φίλους του και να τους εξηγήσει τι του συνέβη», εξομολογείται η ίδια. 

Πολύ γρήγορα η ιστορία του μικρού Νόλαν έγινε viral και συγκίνησε χιλιάδες άτομα. Και αυτό είναι κάτι που θα ήθελε και ο ίδιος, όπως αναφέρει η Ρουθ.

Τώρα, η ιστορία του θα μπορέσει να βοηθήσει και άλλους γονείς, σε όλο τον κόσμο, που περνάνε τον ίδιο Γολγοθά. «Ίσως αυτός ήταν ο σκοπός του, να βοηθήσει ανθρώπους και μετά τον θάνατό του», λέει η ίδια με βεβαιότητα. Περιέγραψε τις 4 τελευταίες ώρες αφότου το ιατρικό προσωπικό τους εξήγησε πόσο κρίσιμη ήταν η κατάσταση:

Ένα ιδιαίτερο τέλος

Ο Νόλαν έκανε θεραπείες για πάνω από ένα χρόνο και παρότι κατάφερε να ξεπεράσει τον καρκίνο, αυτός στη συνέχεια έκανε μετάσταση στους πνευμονές του. Δεν υπήρχε θεραπεία. Η Ρουθ το μόνο που μπορούσε να κάνει πλέον είναι να κάνει όμορφες τις τελευταίες ημέρες του γιού της. 

«Το ραβδομυοσάρκωμα απλωνόταν σαν φωτιά. Μας είπε ότι σε αυτό το σημείο δεν πίστευε πως ο καρκίνος του ήταν θεραπεύσιμος, αφού είχε αντισταθεί σε όλες τις θεραπείες που είχαμε δοκιμάσει και το σχέδιο ήταν να τον παρηγορούμε καθώς επιδεινωνόταν πολύ γρήγορα.

Μετά από λίγο ηρέμησα και πήγα στο δωμάτιο του Nόλαν. Καθόταν στην “κόκκινη καρέκλα της μαμάς” και έβλεπε βίντεο στο YouTube από το τάμπλετ του. Κάθισε δίπλα μου, ακούμπησα το κεφάλι μου στο δικό του και κάναμε την εξής συζήτηση:

Εγώ: Πονάς όταν αναπνέεις, έτσι δεν είναι;
Νόλαν: Εεεε… ναι.
Εγώ: Πονάς πολύ, μωρό μου, έτσι δεν είναι;
Νόλαν: (κοιτάζοντας κάτω) Ναι.
Εγώ: Αυτός ο καρκίνος είναι ό,τι χειρότερο, δεν χρειάζεται να παλεύεις άλλο.
Νόλαν: (με αγνή χαρά) Δεν χρειάζεται; Αλλά θα παλέψω για σένα, μαμά!
Εγώ: Όχι! Αυτό κάνεις τόσο καιρό; Παλεύεις για την μαμά;
Νόλαν: Εεε ναι!
Εγώ: Νόλαν, ποια είναι η δουλειά της μαμάς;
Νόλαν: Να με κρατά ασφαλή! (με ένα μεγάλο χαμόγελο)
Εγώ: Γλυκέ μου… Δεν μπορώ να το κάνω πλέον. Ο μόνος τρόπος να σε κρατήσω ασφαλή είναι στον παράδεισο. (Η καρδιά μου έγινε χίλια κομμάτια)
Νόλαν: Άρα, θα πάω στον παράδεισο και θα παίζω μέχρι να έρθεις. Θα έρθεις, σωστά;
Εγώ: Εννοείται! Δεν μπορείς να ξεφορτωθείς την μαμά τόσο εύκολα!
Νόλαν:  Σ’ευχαριστώ μαμά! Θα πάω να παίξω με τον Hunter και τον Brylee και τον Henry!»

«Την επόμενη μέρα ξεκουραζόταν, κυρίως κοιμόταν τις επόμενες μέρες. Τα είχαμε κανονίσει όλα – δεν μπορώ να εξηγήσω πώς είναι να υπογράφεις το έγγραφο που λέει να μην επαναφέρουν τον μικρό σου άγγελο). Όταν ξύπνησε, τα είχαμε ετοιμάσει όλα και είχα τα παπούτσια στο χέρι για να γυρίσει σπίτι το βράδυ.

Θέλαμε απλά ένα ακόμα βράδυ μαζί. Αλλά όταν ξύπνησε, έβαλε απαλά το χέρι του στο δικό μου και είπε, “Μαμά, είναι εντάξει. Ας μείνουμε εδώ, εντάξει;” Ο 4χρονος ήρωας μου προσπαθούσε να βεβαιωθεί ότι εγώ ήμουν καλά…»

«Γύρω στις 9 το βράδυ ρώτησα τον Nolan αν μπορούσα να κάνω ένα ντουζ, αφού δεν επιτρεπόταν να τον αφήσω και έπρεπε να τον ακουμπάω συνεχώς. Μου είπε, «Εντάξει, μαμά. Πες στον θείο Chris να έρθει να καθίσει μαζί μου και θα γυρίσω για να σε βλέπω”.

Στάθηκα στην πόρτα του μπάνιου, γύρισα στο μέρος του και είπα, “Κοίτα προς τα εδώ και θα γυρίσω σε δύο δευτερόλεπτα”. Μου χαμογέλασε. Έκλεισα την πόρτα του μπάνιου. Είπαν ότι μόλις έκλεισε η πόρτα, έκλεισε κι εκείνος τα μάτια και έπεσε σε βαθύ ύπνο, ξεκινώντας το τέλος της ζωής.»

«Όταν άνοιξα την πόρτα, η ομάδα του ήταν γύρω από το κρεβάτι και όλοι γύρισαν και με κοίταξαν με δάκρυα στα μάτια. Μου είπαν, “Ruth, είναι σε βαθύ ύπνο. Δεν μπορεί να νιώσει τίποτα”. Ανέπνεε με δυσκολία, ο δεξιός πνεύμονας του είχε καταρρεύσει και το οξυγόνο είχε πέσει.

«Έτρεξα και πήδηξα στο κρεβάτι μαζί του, έβαλα το χέρι μου στην δεξιά πλευρά του προσώπου του. Τότε έγινε ένα θαύμα που δεν θα ξεχάσω ποτέ..»

«Ξύπνησε από το κώμα για να μου πει ότι με αγαπάει με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο!»

«Ο άγγελος μου πήρε μια ανάσα, άνοιξε τα μάτια του, μου χαμογέλασε και είπε, “Σε αγαπάω, μαμά”, γύρισε το κεφάλι του προς το μέρος μου και στις 11:54 το βράδυ πέθανε, καθώς τραγουδούσα το “You Are My Sunshine” στο αυτί του.

Η συγκινητική αυτή ιστορία έχει αγγίξει τις καρδιές όλου του κόσμου. Υπάρχει λόγος που οι μαμάδες αποκαλούν τα παιδιά τους αγγέλους: έχουν πολύ βάθος και μεγάλες καρδιές.

Η Ρουθ είχε το θάρρος να μοιραστεί αυτές τις στιγμές για το αγοράκι της, την απώλεια της και την απίστευτη αγάπη ανάμεσα σε μια μητέρα και το παιδί της.

(Φωτογραφίες: Facebook/NolanStrong)

Mom shares her son's heartbreaking last days.

By Madeline Holcombe and Delaney Strunk

Πηγή: http://www.cnn.gr