Θέλει ένα λεπτό για να το διαβάσετε αλλά θα σας αλλάξει τον τρόπο που σκέφτεστε...

Δύο άνδρες, και οι δύο σοβαρά άρρωστοι, έμεναν στο ίδιο δωμάτιο ενός νοσοκομείου. Ο ένας άντρας από τους δυο ήταν συνεχώς καθηλωμένος στο κρεβάτι του. Στον άλλο άντρα οι γιατροί του επέτρεπαν να σηκώνεται από το κρεβάτι του για μια ώρα κάθε απόγευμα, να πηγαίνει στο μοναδικό παράθυρο του θαλάμου που βρίσκονταν δίπλα του και να χαζεύει για λίγο την ζωή έξω από το νοσοκομείο.

Οι δυο άνδρες μιλούσαν για ώρες. Μιλούσαν για τις οικογένειες τους, για τα σπίτια τους, για τις δουλειές τους, για τη θητεία τους στο στρατό.

Κάθε απόγευμα, όταν ο ένας άνδρας σηκώνονταν και πήγαινε στο παράθυρο, περνούσε την ώρα του περιγράφοντας στον συγκάτοικο του όλα όσα μπορούσε να δει έξω από το παράθυρο.

Μέρα με τη μέρα ο καθηλωμένος άνδρας άρχισε να ζει περιμένοντας αυτές τις περιόδους της μίας ώρας όπου με την φαντασία του μπορούσε να δει για λίγο και αυτός έξω από τους τέσσερις άψυχους τοίχους του δωματίου του.

Το παράθυρο έβλεπε σε ένα πάρκο με μια όμορφη λιμνούλα. Πάπιες και κύκνοι έπαιζαν στα νερά ενώ παιδιά αρμένιζαν τα καραβάκια τους. Ερωτευμένοι νέοι περπατούσαν χέρι-χέρι ανάμεσα σε κάθε χρώματος λουλούδια ενώ κάπου στο βάθος αχνοφαίνονταν τα πρώτα σπίτια της πόλης.

Καθώς ο άνδρας στο παράθυρο περιέγραφε ότι έβλεπε με μεγάλη λεπτομέρεια, ο άνδρας στο άλλο μέρος του δωματίου έκλεινε τα μάτια του και σχημάτιζε τις εικόνες στο μυαλό του με την φαντασία του.

Ένα ζεστό απόγευμα, ο άνδρας στο παράθυρο περιέγραφε μία παρέλαση που περνούσε. Αν και ο άλλος άνδρας δεν μπορούσε να ακούσει τη φιλαρμονική, μπορούσε να τη δει μέσα από τα μάτια του άλλου.

Πέρασαν μέρες, εβδομάδες, μήνες ώσπου ένα πρωί, μια νοσοκόμα που ήρθε για να τους φέρει τα φάρμακα βρήκε νεκρό τον άνδρα που μπορούσε να σηκωθεί από το κρεβάτι του. Είχε πεθάνει ειρηνικά στον ύπνο του.

Ξαφνιάστηκε και κάλεσε τους θεράποντες ιατρούς να πάρουν το νεκρό του σώμα.

Μόλις ο άλλος άντρας θεώρησε ότι ήταν σωστό, ρώτησε τη νοσοκόμα αν θα μπορούσε να μεταφερθεί τώρα αυτός στο κρεβάτι δίπλα στο παράθυρο.

Η νοσοκόμα ευχαρίστως έκανε την αλλαγή και αφού σιγουρεύτηκε ότι ήταν άνετα, τον άφησε μόνο του. Αυτός σιγά σιγά και επώδυνα, στήριξε το σώμα του στον ένα του αγκώνα και ανασήκωσε το πρόσωπο του για να δει για πρώτη φορά τον πραγματικό κόσμο εκεί έξω.

Αυτό που αντίκρισε, δεν ήταν αυτό που περίμενε. Δεν είδε ούτε πάρκο, ούτε λιμνούλα αλλά ούτε και ζευγάρια να περπατούν χέρι χέρι.

Αυτό που είδε ήταν μόνο ένας λευκός τοίχος.

Ο άνδρας φώναξε τη νοσοκόμα και την ρώτησε πως ο πεθαμένος συγκάτοικος του μπορούσε και του περιέγραφε τόσο όμορφες εικόνες, ενώ το παράθυρο έβλεπε σε τοίχο.

Η νοσοκόμα του απάντησε ότι ο άνδρας που πέθανε ήταν τυφλός και δεν μπορούσε να δει ούτε καν αυτόν τον τοίχο.

Του είπε: «Ίσως ήθελε απλά να σου δώσει δύναμη. Ίσως ήθελε να σε κάνει να νιώσεις λίγο καλύτερα».

Είναι πολύ όμορφο να κάνεις τους άλλους ευτυχισμένους, παρά τη δική σου άσχημη κατάσταση. Η μοιρασμένη λύπη είναι μισή λύπη, αλλά η ευτυχία όταν μοιράζεται, διπλασιάζεται.

Αν θέλετε να νιώσετε πλούσιος, καθίστε και μετρήσετε όλα τα πράγματα που μπορείτε να αγοράσετε με τα χρήματα που έχετε στη κατοχή σας. Θα εκπλαγείτε με το πόσα μπορεί να είναι.
Έστω και μικρά, έστω και ασήμαντα.

Το Σήμερα είναι ένα δώρο. Η κάθε μέρα που ζούμε είναι ένα δώρο. Για αυτό ας την αντιμετωπίζουμε με αισιοδοξία.

Πηγή: http://www.press-news.gr/

Άσκηση: Βάλσαμο σε πόνους χημειοθεραπείας για τις γυναίκες

Η συστηματική άσκηση έχει την ιδιότητα να κάνει πιο ανεκτή την χημειοθεραπεία σε ασθενείς με καρκίνο του μαστού, σύμφωνα με μια νέα επιστημονική μελέτη.

Οι επιστήμονες του Ολλανδικού Ινστιτούτο Καρκίνου εξέτασαν 230 γυναίκες με καρκίνο του μαστού. Για τις ανάγκες της έρευνας, τις χώρισαν σε τρεις ομάδες:

• Η πρώτη ομάδα ακολούθησε μια μέτρια έντασης αερόβια άσκηση, υπό την επίβλεψη ενός εκπαιδευμένου φυσιοθεραπευτή
• Η δεύτερη ομάδα ακολούθησε μια χαμηλής έντασης αερόβια άσκηση, υπό την επίβλεψη μιας εκπαιδευμένης νοσοκόμας
• Οι γυναίκες της τρίτης ομάδας δεν «μπήκαν» σε πρόγραμμα άσκησης.

Τα ευρήματα της μελέτης αποκάλυψαν ότι οι γυναίκες των δύο πρώτων ομάδων που ακολούθησαν ένα πρόγραμμα άσκησης παρουσίασαν λιγότερη κόπωση, ναυτία και πόνο κατά τη διάρκεια της χημειοθεραπείας τους. Αξίζει να σημειωθεί ότι σε αυτές τις γυναίκες μόνο το 12% χρειάστηκε αναπροσαρμογή της δόσης της χημειοθεραπείας εξαιτίας των ανεπιθύμητων ενεργειών της.

Οι γυναίκες της τρίτης ομάδας, από την άλλη πλευρά, οι οποίες δεν γυμνάστηκαν καθόλου, χρειάστηκαν σε ποσοστό 34% αναπροσαρμογή της δόσης τους ώστε να μην υποφέρουν από τις παρενέργειες της χημειοθεραπείας.

Η εν λόγω έρευνα έρχεται να ανατρέψει τα μέχρι τώρα δεδομένα σύμφωνα με τον επικεφαλής ερευνητή, Νιλ Άαρονσον, καθηγητή Κλινικής Ψυχολογίας του Πανεπιστήμιο στο Άμστερνταμ.

"Κατά το παρελθόν, συνιστούσαμε στους ασθενείς που υποβάλλονταν σε χημειοθεραπεία να αποφεύγουν την σωματική καταπόνηση. Τώρα πια ξέρουμε ότι γι' αυτούς τους ασθενείς το καλύτερο είναι να παραμένουν όσο το δυνατόν πιο δραστήριοι", δήλωσε ο καθηγητής.

Η έρευνα δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "Journal of Clinical Oncology".

Πηγή: http://www.megatv.com

Έπαιζε κιθάρα την ώρα που οι γιατροί του έκαναν κρανιοτομή και αφαιρούσαν όγκο από τον εγκέφαλο. ...

«Έπαιξα το αγαπημένο μου κομμάτι των Beatles, «Yesterday» και τραγούδια από την Βραζιλία που είναι η πατρίδα μου»... 

Ο 33χρονος Anthony Kulkamp Dias από την Βραζιλία, δεκαπέντε μέρες πριν διαγνωστεί με όγκο στον εγκέφαλο είχε γίνει για πρώτη φορά πατέρας. «Το απόλυτο κίνητρο για να παλέψεις», όπως δήλωσε ο ίδιος. 

Χειρουργήθηκε άμεσα, με μια μέθοδο που σπάνια επιλέγεται από τους ασθενείς γιατί απαιτεί αντοχή, ψυχραιμία και το κυριότερο πλήρη συνείδηση καθ” όλη τη διάρκεια της επέμβασης. 

 Δεν ένιωσε φόβο γιατί οι γιατροί φρόντισαν να του εξηγήσουν εγκαίρως τα σημαντικά προτερήματα της επιλογής του.

Με την μη χορήγηση αναισθησίας θα μπορούσαν να ελέγχουν κάθε λεπτό τις αντιδράσεις του εγκεφάλου και των ζωτικών του οργάνων.

Ο εγκεφαλικός ιστός δεν έχει αισθητήρες πόνου, μόνο το δέρμα και κάποιες άλλες δομές του ανθρώπινου σώματος, κάτι που όπως του εξήγησε ο χειρουργός Jean Abreu Machado δεν είναι ευρέως γνωστό.

Η έκπληξη ήρθε από την αντίδραση του Kulkamp όταν δήλωσε πως όχι μόνο ήθελε να μπει σε αυτή τη διαδικασία αλλά και να βοηθήσει με τον τρόπο του.

Ο διευθυντής της κλινικής τον ρώτησε εάν έπαιζε κάποιο μουσικό όργανο. Ο Anthony ήταν επαγγελματίας κιθαρίστας πάνω από 20 χρόνια. Του ζήτησε κατά τη διάρκεια της επέμβασης να παίξει όλα τα αγαπημένα του κομμάτια στην κιθάρα.

«Έπαιξα έξι τραγούδια σε καθορισμένες στιγμές. Την κιθάρα μου την στήριζα επάνω στο στομάχι μου. Οι γιατροί μου υποδείκνυαν κάθε πότε έπρεπε να παίζω και να τραγουδάω παράλληλα. Έπαιξα το αγαπημένο μου κομμάτι των Beatles, «Yesterday» και τραγούδια από την Βραζιλία που είναι η πατρίδα μου. Κάποια από αυτά μου ζητούσαν να τα επαναλάβω. Είχα τις αισθήσεις μου και μιλούσα συνεχώς με τον χειρουργό και την ομάδα του».

Παρακολουθείστε το συγκλονιστικό στιγμιότυπο από την επέμβαση του Anthony Κulkamp που παίζει κιθάρα και τραγουδάει την στιγμή που οι γιατροί αφαιρούσαν τον όγκο από τον εγκέφαλο του  ...

Όλα πήγαν καλά. Ο Anthony βγήκε νικητής και σήμερα χαμογελάει ξανά μαζί με την οικογένεια και τον μονάκριβο γιο του. Αφού όλη αυτή η ιστορία έχει περάσει εξομολογείται πως σημαντικό ρόλο για την απόφαση του έπαιξε και η ομαλή εξέλιξη της πρώτης απόπειρας με την συγκεκριμένη τεχνική με τον βιολονίστα Roger Frisch που κατά τη διάρκεια της επέμβασης έπαιζε μουσική με το βιολί του ενώ παράλληλα επικοινωνούσε με τους γιατρούς.... 

O Δρ Machado εξηγεί πως μέσα από αυτή την μέθοδο οι προκλήσεις για τον αναισθησιολόγο είναι πολλές. Ο κόσμος δεν γνωρίζει και είναι λογικό να αντιδρά με τρόμο, όμως είναι μια απόλυτα ασφαλής τεχνική που εξασφαλίζει την ομαλή λειτουργία του ασθενή τόσο κατά τη διάρκεια όσο και μετεγχειρητικά

Πηγή: http://www.mixanitouxronou.gr