Το Amazon έγινε και φέτος χρυσό υποστηρίζοντας τα παιδιά με καρκίνο!

Το Amazon έγινε και φέτος  χρυσό , υποστηρίζοντας  τον μήνα ενημέρωσης για τον καρκίνο της παιδικής ηλικίας με  διάφορες δραστηριότητες.

Πέντε παιδιά που μάχονται με τον καρκίνο , μαζί με τους γονείς τους , φόρεσαν τις "πυτζάμες στολές" τους και βρίσκονται σε αποστολή. Ήρθαν στο Amazon’s Kent, στο Κέντρο Εξυπηρέτησης της Ουάσιγκτον για μια περιοδεία πίσω από τα παρασκήνια και για να εμπνεύσουν άλλους να συμμετάσχουν στον αγώνα ενάντια στον καρκίνο της παιδικής ηλικίας. Ο Σεπτέμβριος είναι ο Μήνας Ευαισθητοποίησης για τον Καρκίνο της  Παιδικής Ηλικίας  και οι υπάλληλοι της Amazon ήταν ντυμένοι κατάλληλα...χιλιάδες υπάλληλοι στις 12 & 13 Σεπτεμβρίου ήρθαν να εργαστούν με τις πιτζάμες τους για να τιμήσουν τα παιδιά που αγωνίζονται με τον καρκίνο.

«Οι πιτζάμες είναι η "στολή μάχης" των παιδιών που μάχονται με τον καρκίνο αφού τις φορούν  για μήνες, ακόμη και για χρόνια, κατά τη διάρκεια της θεραπείας τους αλλά και στην αποθεραπεία τους», δήλωσε ο Mike Roth, Αντιπρόεδρος της Global Fulfillment. "Μέσω της "στολής" πυτζάμας συμπαραστεκόμαστε στα παιδιά για να δείξουμε ότι νοιαζόμαστε και ότι δεν είναι μόνοι τους σ'αυτόν τον αγώνα".

Τα παιδιά και οι οικογένειές τους μπόρεσαν να δουν πώς στην πρωινή εργασία τους στο κέντρο εκπλήρωσης  οι υπάλληλοι του Amazon ,  συλλέγουν, συσκευάζουν και αποστέλλουν τις παραγγελίες των πελατών. Τότε τους δόθηκε η ευκαιρία να βοηθήσουν και αυτοί γεμίζοντας τα  ειδικά κουτιά με παιχνίδια που προορίζονται για άλλα παιδιά που έχουν νοσήσει από καρκίνο. Αυτόν τον μήνα το Amazon θα παραδώσει 10 εκατομμύρια κουτιά με χρυσή κορδέλα που είναι το διεθνές σύμβολο του καρκίνου της παιδικής ηλικίας- παρακινώντας με αυτό τον τρόπο τους πελάτες του να συμμετάσχουν στον αγώνα για τον καρκίνο της παιδικής ηλικίας με ένα κουτί κάθε φορά!

Τα κουτιά με την χρυσή κορδέλα και η εκδήλωση "πυτζάμα πάρτυ" είναι μέρος της μηνιαίας εκστρατείας "GO GOLD" του Amazon για να βοηθήσει τον Αμερικανικό Οργανισμό για τον Καρκίνο της Παιδικής Ηλικίας (ACCO) να ευαισθητοποιήσει αλλά και να αφυπνίσει τον κόσμο...ο καρκίνος της  παιδικής ηλικίας πρέπει να αποτελεί εθνική προτεραιότητα στον τομέα της υγείας. Περίπου 16.000 παιδιά στις Ηνωμένες Πολιτείες διαγιγνώσκονται κάθε χρόνο με καρκίνο, σύμφωνα με το Εθνικό Ινστιτούτο Καρκίνου.

"Ο καρκίνος είναι η πρώτη αιτία θανάτου σε παιδιά στις Ηνωμένες Πολιτείες ", δήλωσε ο Jamie Bloyd, Εθνικός Διευθυντής της ACCO για τις κυβερνητικές υποθέσεις και δημοσίων σχέσεων. "Το να υπάρχει μια τόσο μεγάλη εταιρεία όπως η Amazon να αναγνωρίζει ως εθνική προτεραιότητα στον τομέα της υγείας , τον καρκίνο της παιδικής ηλικίας , αυτό σημαίνει τα πάντα για μας."

Για κάθε μέρα το Σεπτέμβριο, το Amazon καλεί όλα τα παιδιά που έχουν νοσήσει από καρκίνο να διερευνήσουν τα ενδιαφέροντά τους στο STEM και στη ρομποτική και να μάθουν περισσότερα για τη μαγεία της καινοτομίας του Amazon. Εκ μέρους κάθε παιδιού, το Amazon θα κάνει δωρεές σε προγράμματα παιδιατρικής ογκολογίας σε ολόκληρη την Αμερική, δεσμεύοντας να σώσει όσο περισσότερες ζωές παιδιών. Το Amazon έδωσε επίσης 1 εκατομμύριο δολάρια για να βοηθήσει την ACCO να χρηματοδοτήσει πρωτοβουλίες που παρέχουν εκπαιδευτική, οικονομική και συναισθηματική υποστήριξη σε παιδιά και οικογένειες σε κοινότητες σε ολόκληρη τη χώρα. --> https://www.acco.org/amazon/

"Πιστεύουμε ότι είναι ζωτικής σημασίας να αυξηθεί η ευαισθητοποίηση σε κάθε γωνιά της χώρας, έτσι ώστε τα παιδιά να μπορούν να διαγνωστούν νωρίτερα, οι υπεύθυνοι της κυβέρνησης να μπορούν να παίρνουν πιο ενημερωμένες αποφάσεις και τέλος οι οικογένειες να μπορούν να υποστηριχθούν από τις τοπικές κοινότητες τους σε σύντομο χρονικό διάστημα", δήλωσε ο Dave Clark, Αντιπρόεδρος Παγκόσμιων Επιχειρήσεων.

Στο τέλος της ημέρας τους, οι νεαροί VIP καλεσμένοι της Amazon έμειναν έκπληκτοι με το δικό τους κουτί που τους περίμενε γεμάτο με παιχνίδια. "Είναι απίστευτο", δήλωσε ο 6χρονος Violet. "Πέρασα υπέροχα".

Πηγή : https://blog.aboutamazon.com

Αγγελος με ράσα στηρίζει τα παιδιά με καρκίνο

Κάθε βράδυ ο π. Νικ. Παπαγεωργίου επισκέπτεται την ογκολογική κλινική του Ιπποκρατείου Θεσσαλονίκης

Κάθε βράδυ ο αρχιμανδρίτης Νικόλαος Παπαγεωργίου, προϊστάμενος του Ιερού Ναού Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στη Θεσσαλονίκη, αφήνοντας πίσω του την κούραση της ημέρας, επισκέπτεται την Παιδοογκολογική Κλινική του Ιπποκράτειου Νοσοκομείου της πόλης, ώστε να προσφέρει τις υπηρεσίες του στα παιδιά που έχουν χτυπηθεί από τον καρκίνο. Ο πατέρας Νικόλαος παίζει με τα παιδιά, τα πειράζει και αστειεύεται μαζί τους, χαρίζοντάς τους λίγες στιγμές χαράς και ξεγνοιασιάς ώστε να συνεχίσουν να δίνουν τη μάχη για τη ζωή τους. 

Εκτός από τους μικρούς ασθενείς, τον ιερέα περιμένουν με αγωνία και ανυπομονησία κάθε βράδυ και οι γονείς τους, που στέκονται «ακοίμητοι φρουροί» στο πλάι τους, στους οποίους δίνει κουράγιο σε αυτές τις δύσκολες στιγμές που περνούν.

«Από την πρώτη στιγμή που βρέθηκα εδώ κάτι άλλαξε μέσα μου. Το θεώρησα χρέος μου να έρχομαι εδώ και να συμπαρίσταμαι στους συνανθρώπους μου που πραγματικά δοκιμάζονται. Στην αρχή είπα μέσα μου ότι πρέπει να σφίξω τα δόντια και να κάνω την καρδιά μου πέτρα για να βλέπω αυτά τα παιδιά. Δεν είναι κάτι εύκολο να βλέπεις αθώα πλασματάκια να δοκιμάζονται τόσο σκληρά! Ούτε να προσπαθείς να δίνεις κουράγιο στους πονεμένους γονείς τους. Αλλά, σταδιακά, αντί να προσφέρεις, απολαμβάνεις. Αντί να δίνεις, παίρνεις. Μέσα στις στιγμές αυτές γίνεσαι άνθρωπος, γιατί μόνο μαζί με τους ανθρώπους αυτούς καταλαβαίνεις τι θα πει ζωή, τι θα πει υγεία, ποιο είναι το νόημα της ζωής αλλά και η θεία παρουσία» δηλώνει ο αρχιμανδρίτης Νικόλαος Παπαγεωργίου στην εφημερίδα «Τhessnews» που ανέδειξε το θέμα.

Ο αρχιμανδρίτης ανακαλεί στη μνήμη του τις συγκινητικές στιγμές που έχει ζήσει στο νοσοκομείο, όπως παιδιά που έχασαν τη μάχη με τη νόσο, αλλά και τους γονείς τους που δικαιολογημένα λύγισαν. «Και μια κουβέντα να τους πεις, είναι σημαντικό. Και ένα μπουκάλι νερό να τους προσφέρεις, είναι σοβαρό. Αναζητούν μια κουβέντα αληθείας. Ψάχνουν το στήριγμα και ο Θεός είναι το μοναδικό τους στήριγμα» αναφέρει.

Ο ίδιος δεν φοβάται ακόμα και να τσαλακώσει την εικόνα του σοβαρού ιερωμένου ώστε να προσφέρει ανακούφιση στα παιδιά. «Ενα παιδί φοβόταν επειδή την επόμενη ημέρα θα έμπαινε στο χειρουργείο. Ετσι, για να το πειράξω σκάρωσα το δικό μου χειρουργείο. Ντύθηκα γιατρός και με το παιδί για βοηθό μου χειρούργησα το άρρωστο αρκουδάκι του» θυμάται. Σημειώνεται πως στο πλευρό των παιδιών που υποφέρουν αλλά και των συγγενών τους βρίσκονται και δεκάδες εθελοντές της ενορίας Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, ακολουθώντας το παράδειγμα του π. Νικολάου.

Προσφέρει έργο σε όλη την ενορία

Αξίζει να αναφερθεί πως η ενορία Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στη Θεσσαλονίκη έχει να επιδείξει ένα σπουδαίο έργο, το οποίο περιστρέφεται γύρω από την υποστήριξη των ευπαθών ομάδων.
Ειδικότερα, μεταξύ άλλων, παρέχει ζεστό φαγητό, φάρμακα και ιατρική φροντίδα στους άπορους ενορίτες καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου, οργανώνει εντελώς δωρεάν εργαστήρια εκμάθησης αγιογραφίας, ζωγραφικής, σκίτσου, παραδοσιακών χορών, καθώς και θεατρική ομάδα και χορωδία, στα οποία διδάσκουν εθελοντικά εκπαιδευτικοί και επαγγελματίες. Ο νέος στόχος του πατέρα Νικολάου είναι η ολοκλήρωση ιδιόκτητης κατασκήνωσης της ενορίας στα Πλατανάκια Σερρών, η οποία θα φιλοξενεί 100 παιδιά και θα διαθέτει κοιτώνες, μαγειρεία και χώρους παιχνιδιών.

Πηγή: https://www.dimokratianews.gr/

Ο θάνατος της κόρης μου με ισοπέδωσε. Ο πόνος δεν θα φύγει ποτέ

 Έχασα την κόρη μου πριν από 2 χρόνια.
Η Άννα μου διαγνώστηκε με μία σπάνια μορφή καρκίνου, όταν ήταν 11 ετών. Η ασθένειά της την ταλαιπώρησε καθ’ όλη τη διάρκεια της εφηβείας της μέχρι που τελικά πέθανε εδώ στο σπίτι, στο δωμάτιό της. Τα τελευταία της λόγια ήταν «Μαμά σε αγαπώ πολύ. Ήρθε η ώρα να φύγω. Μην ανησυχείς».

Δεν είχα το κουράγιο ούτε το γιατρό να πάρω τηλέφωνο να ‘ρθει να πιστοποιήσει το θάνατό της. Ο γιατρός, αλλά και το γραφείο κηδειών κλήθηκαν τρεις ώρες μετά. Τελευταία φορά την είδα ντυμένη νυφούλα στην κηδεία της. Ήταν πανέμορφη, όπως όταν ζούσε.

Το πρόσωπο της ήταν κουκλίστικο και τα ματάκια της κλειστά. Το μέτωπο της ήταν κρύο σαν να άγγιζες πέτρα. Ήταν το ίδιο μέτωπο που είχα αγγίξει τόσες φορές πριν για να δω αν έχει πυρετό. Ήταν το ίδιο μέτωπο που τόσες φορές είχα φιλήσει όταν ήταν μικρή. Ένα παιδί χαμογελαστό, ένα παιδί καλό που αγαπούσε ο, τι περπατούσε.

Και όμως έπρεπε να πω αντίο. Έπρεπε να το ξεπεράσω και να συνεχίσω να ζω. Αυτό πρέπει να κάνεις όταν κάποιος πεθαίνει μόνο που αυτός ο κάποιος δεν ήταν ο οποιοσδήποτε, αλλά η κόpη μου, το παιδί μου.

Ήθελα να ξαπλώσω δίπλα της και να πεθάνω την ίδια στιγμή. Προτιμούσα να θαφτώ και εγώ μαζί της παρά να την αποχωριστώ. Τον πρώτο καιρό σου φαίνεται βουνό. Βρίσκεσαι σε άρνηση και επίτηδες δεν αφήνεις το μυαλό σου να συνειδητοποιήσει τι έγινε. Λένε πως αν δεν τρελαθείς αυτές τις πρώτες μέρες, δεν θα τρελαθείς ποτέ.

Λένε ότι ο χρόνος γιατρεύει. Πέρασαν δύο χρόνια από τότε που έχασα την Άννα μου και όσο αλλάζουν οι εποχές, τόσο πιο πολύ πονάω. Μερικές φορές νιώθω ότι τρελαίνομαι και αναρωτιέμαι αν όντως υπήρχε στη ζωή μου. Αυτό είναι καινούργιο, δεν το είχα στην αρχή.

Τότε, τον πρώτο καιρό, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν τα τελευταία λεπτά της ζωής της και τις τελευταίες, αγωνιώδεις στιγμές πριν την κηδεία. Δεν θα ξαναδώ το εικονίδιο με τη φωτογραφία της στο messenger. Δεν θα ξανακούσω την πόρτα να ανοίγει και να είναι εκείνη. Δεν θα την ξαναδώ μπαίνοντας στην κουζίνα να με ρωτάει πόση ώρα θέλει ένα αυγό για να γίνει σφιχτό, όταν βράζει. Το δωμάτιό της είναι άδειο και θα παραμείνει έτσι.

Αλλά, τώρα; Η γέννηση της, η παιδική της ηλικία υπήρξαν όντως; Η ίδια η Άννα υπήρξε ή ήταν μία οπτασία; Ποιά είναι η πραγματικότητα; Αυτή που ζω ή αυτή που ζούσα μέχρι τώρα; Τις μέρες που δεν είμαι καλά, η σκέψη αυτή και μόνο με ενοχλεί. Νιώθω σαν να την κοροϊδεύω. Πώς γίνεται να αμφιβάλλω αν η κόpη μου υπήρξε;

Η θλίψη αλλάζει μορφή με τον καιρό, αλλάζει σχήμα. Τον πρώτο χρόνο ήταν οδυνηρή. Ήταν λες και ένα χέρι είχε πιάσει την καρδιά μου και την έσφιγγε. Τώρα η θλίψη μοιάζει περισσότερο με ένα μανδύα που έχει καλύψει τους ώμους μου. Μερικές φορές καλύπτει όλο μου το σώμα και με πονάει, ενώ άλλες φορές είμαι σε θέση να αντέξω τον πόνο και να σηκωθώ.

Αλλά και η χαρά έχει πάρει διαφορετική μορφή. Το γεγονός ότι κάποιες στιγμές χαίρομαι χωρίς να έχω την Άννα δίπλα μου είναι τρομακτικό. Τι σημαίνει; Ότι συνεχίζω τη ζωή μου; Ότι θεραπεύομαι;

Μισώ λέξεις, όπως «προχωράω» και «θεραπεύομαι». Τα συναισθήματα αυτά μου φαίνονται τελείως λάθος. Εξακολουθώ να κουβαλώ μαζί μου την Άννα όπου κι αν πάω, όχι κυριολεκτικά, όπως η φάλαινα. Τη νιώθω κοντά μου, αλλά δεν μπορώ να την αγγίξω. Νιώθω απελπισμένη, θέλω μόνο να αγγίξω το χέρι της, τα μαλλιά της ή να ακούσω τη φωνή της, αλλά δεν μπορώ. Δεν μπορώ να φανταστώ το μέλλον χωρίς το παιδί μου. Θα επιβιώσω, αλλά δεν θα ζήσω ποτέ ξανά.

Τον τελευταίο καιρό έχω αρχίσει να κατανοώ τη μονιμότητα αυτής της απώλειας. Ξέρω ότι όλη μου η ζωή θα περάσει έτσι.

Κάθε χρόνο που περνάει, η απόσταση ανάμεσα σε εμένα και την Άννα θα μεγαλώνει. Η παιδική της ηλικία, η μυρωδιά της, η φωνή της, το πρόσωπο της, όλα αυτά θα αρχίσουν να ξεθωριάζουν και κάτι άλλο θα πάρει τη θέση τους. Αυτό έχει ήδη αρχίσει να συμβαίνει.

Συχνά πιάνω τον εαυτό μου να πιστεύει πως το πνεύμα της κυκλοφορεί στο σπίτι. Είμαι βέβαιη ότι μπορεί να με δει και να με ακούσει, αλλά όσο σκληρά κι αν προσπαθώ, δεν μπορώ να τη δω. Της μιλάω, διαβάζω τα τετράδιά της, τη ρωτάω και φαντάζομαι ότι μου απαντάει με την ωραία της φωνούλα και με συμβουλεύει.

Την κουβαλάω παντού μαζί μου, γιατί δεν μπορώ να την ξεχάσω, ούτε και θέλω. Μερικές φορές νιώθω ότι χάνομαι στις σκέψεις μου και βυθίζομαι στο σκοτάδι, αλλά δεν με νοιάζει. Δεν είμαι έτοιμη να την αφήσω να φύγει.

Ξέρω ότι η εξομολόγηση μου αυτή θα αναστατώσει πολλούς ανθρώπους. που θέλουν να με δουν να προχωράω, αλλά δεν υπάρχει καμία θεραπεία όταν χάνεις το παιδί σου. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να μάθεις πώς να ζεις σε μία νέα πραγματικότητα.

Η αγάπη εξακολουθεί να υπάρχει και είναι ατελείωτη, όπως και ο πόνος.

Μαρία-Ελένη
Μαμά της Άννας
Δεν αλλάζει ποτέ αυτό

Πηγή: https://singleparent.gr

Τι κι αν έχω καρκίνο; Εγώ πάντα θα χαμογελάω!!!

H ζωή είναι ωραία» ακόμα κι όταν παλεύεις με τον καρκίνο!!!

Η βιοψία δεν άφηνε κανένα περιθώριο παρερμηνείας. Η Πέτρα Καλαμπόκα στα 29 της είχε οστεοσάρκωμα, κακοήθη όγκο, που οδήγησε στον ακρωτηριασμό του δεξιού κάτω άκρου της. Έναν χρόνο μετά, είναι σίγουρη για ένα πράγμα: ότι είναι ένας πολύ τυχερός άνθρωπος. Αυτή είναι η συγκλονιστική ιστορία της.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε ένα μικρό χωριό στη Βόρεια Εύβοια, την Καστανιώτισσα, που βρίσκεται στους πρόποδες του όρους Τελέθριο. Είναι ένα πολύ όμορφο και ήσυχο χωριό και έχω υπέροχες παιδικές αναμνήσεις. Ένα μόνιμο αίσθημα ελευθερίας.

Στην εφηβεία άλλαξαν κάπως τα πράγματα. Ζούσα σε μια κοινωνία αρκετά κλειστή, με πολλούς περιορισμούς. Ζορίστηκα. Ήμουν, όμως, ένα ήρεμο παιδί, χωρίς ξεσπάσματα, που διάβαζε πολύ. Η Αθήνα και οι σπουδές εκεί έγιναν η προοπτική μου.

Σπούδασα στο Καποδιστριακό, Φιλολογία, στο τμήμα Γλωσσολογίας. Είχε ενδιαφέρον η κατεύθυνση. Ειδικά η κοινωνιογλωσσολογία που εξερευνά πώς μια κοινότητα μπορεί να επηρεάζει τον λεκτικό μας πλούτο. Όταν τελείωσα, αναρωτήθηκα αν αυτό ήταν που ήθελα να ακολουθήσω στη ζωή μου. Μεγάλη κουβέντα αυτό, το «σε όλη μου τη ζωή». Στην Αθήνα γνώρισα και πάλι την ελευθερία. Πέρασα πολύ όμορφα. Βγήκα, γνώρισα, συνάντησα πολλούς ανθρώπους.

Στα 18 και στα 20 και στα 22, όμως, είσαι πολύ νέος για να αποφασίσεις. Πρέπει πρώτα να ψηθείς εργασιακά. Έτσι, πειραματίστηκα με διάφορες δουλειές. Ήταν κάτι που μου είχε μάθει η μητέρα μου το να είμαι αυτόνομη. Διαπίστωσα πως πιο πολύ απ’ όλα μου άρεσε το ψηφιακό μάρκετινγκ, το οποίο ξεκίνησα να παρακολουθώ σε ένα μεταπτυχιακό της ΑΣΟΕΕ. Ήθελα πολύ να το ολοκληρώσω, όμως, πέρσι, περίπου τέτοια εποχή, τον Μάιο, ξεκίνησε η περιπέτεια της υγείας μου.

«Τη στιγμή που το μαθαίνεις, νιώθεις πως καταρρέει ο κόσμος, σπάνε όλα μέσα σου. Με έπιασαν, φυσικά, τα κλάματα»

Είχα έναν όγκο στον μηρό που με πονούσε. Πήγα σε έναν ορθοπεδικό –πολύ γνωστό, στο Κολωνάκι- που μου πρότεινε να κάνω μια μαγνητική. Ωστόσο, με καθησύχασε πως, μάλλον, πρόκειται για κάποιο αιμάτωμα και πως χρειαζόμουν φυσικοθεραπείες. Δεν έκανα τη μαγνητική. Φοβήθηκα. Ήταν κλειστοφοβικά και έφυγα. Προτίμησα να κάνω τις φυσικοθεραπείες. Φυσικά και έχω ευθύνη που δεν έκανα τη μαγνητική αμέσως -δεν το συζητώ-, αλλά έχει και εκείνος πολύ μεγάλη ευθύνη, επειδή η προτροπή του ήταν παραπλανητική. Τους δύο μήνες που έκανα φυσικοθεραπείες, αυτό το πράγμα γινόταν χειρότερο. Μεγάλωσε, πρήστηκε. Εγώ πονούσα και κούτσαινα. Ένιωθα το πόδι μου άρρωστο. Κατάλαβα πως κάτι δεν πάει καλά. Τότε έκανα τη μαγνητική. Ο γιατρός φοβήθηκε πως μπορεί να προβώ σε μηνύσεις ή σε αναρτήσεις στα social media και με έστειλε με τη μαγνητική στον κ. Θεόδωρο Κορμά, χειρουργό ορθοπεδικό στον Άγιο Σάββα.

Είπα, «θα το παλέψω, θα το παλέψω με όλες μου τις δυνάμεις». Όμως, ακολούθησαν στιγμές που έλεγα «δεν έχω, τελικά, άλλες δυνάμεις»

Έφτασα στο γραφείο του με τη μαγνητική ανά χείρας. Εκείνος, αμέσως, μου τόνισε την κρισιμότητα της κατάστασης και επέμενε πως έπρεπε άμεσα να νοσηλευτώ. Εγώ του απαντούσα πως αυτήν την περίοδο έτρεχα ένα πολύ δυνατό project στη δουλειά και δεν μπορούσα να απουσιάζω. Ενώ εγώ τάιζα τη φιλοδοξία μου, εκείνος έπρεπε να με πείσει να ασχοληθώ με την υγεία μου. Με έβαλε σε ένα γραφείο με άλλους πέντε γιατρούς που μου εξήγησαν τη σοβαρότητα της κατάστασης.

Ακόμη δεν καταλάβαινα.

Η ζωή στον Άγιο Σάββα

 
Μόνο όταν άκουσα τη λέξη «βιοψία», συνειδητοποίησα πως δεν βρισκόμουν σε ένα απλό νοσοκομείο, αλλά σε ένα ογκολογικό και πως τα πράγματα ήταν σοβαρά. Παρέμεινα στο νοσοκομείο και κάναμε τη βιοψία που βγήκε πολύ γρήγορα. Πλέον, μιλούσαμε -χωρίς αμφιβολία- για οστεοσάρκωμα. Όγκο, δηλαδή, κακοήθη. Έπρεπε να ξεκινήσουν αμέσως οι χημειοθεραπείες.

Η στιγμή των αποτελεσμάτων, μου είναι βαθιά καρφωμένη στην ψυχή, στην καρδιά και στο μυαλό. Είναι η ζωή πριν από την ανακοίνωση και η ζωή μετά από την ανακοίνωση. Εκείνη τη στιγμή νιώθεις πως καταρρέει ο κόσμος, σπάνε όλα μέσα σου. Με έπιασαν, φυσικά, τα κλάματα. Νομίζω ότι εκείνη την ημέρα στέρεψαν οι δακρυϊκοί μου αδένες. Αλλά από εκείνη τη στιγμή, αφού καταλάγιασε το συναίσθημα και ήρθε η λογική να πάρει τον χώρο που της αναλογούσε, είπα «θα το παλέψω, θα το παλέψω με όλες μου τις δυνάμεις». Όμως, ακολούθησαν στιγμές που έλεγα «δεν έχω, τελικά, άλλες δυνάμεις».

Φυσικά, ξεκίνησα τις ερωτήσεις. «Θα πονέσεις, θα ταλαιπωρηθείς πολύ, αλλά θα γίνεις εντελώς καλά», απάντησε αποφασιστικά ο κ. Κορμάς. Δεν φανταζόμουν, όμως, το μέγεθος αυτού του «πολύ». Δεν ήταν απλά πολύ – ήταν πάρα πολύ.

Θυμάμαι το σοκ όταν μπήκα σε θάλαμο. Εκεί βρίσκονταν τρεις ακόμη ασθενείς. Ντρεπόμουν να τις κοιτάξω. Σκεφτόμουν, «θα γίνω και εγώ έτσι;». Όλοι αυτοί με βοήθησαν αμέσως. Η διπλανή μου, η Στέλλα, την οποία αγάπησα και έχει πλέον «φύγει». Ήταν γύρω στα 45 και το πάλευε δέκα χρόνια. Απέναντί μου η Ελένη, που πλέον είναι πολύ αγαπημένο μου άτομο. Πιο δίπλα, μια άλλη κυρία, που έχει και αυτή «φύγει» και είχε μια πολύ ωραία παρέα από τα παιδιά της.

Στην πορεία γνωρίζεις πολλούς ανθρώπους που «φεύγουν». Είναι πολύ βάρβαρο πράγμα αυτό – να χάνεις άτομα που ξεκινάς μαζί τους. Είναι άδικο να «φεύγει» κάποιος, ενώ παλεύει με δύναμη, ενώ κάνει όνειρα. Όλοι -ακόμη και όσοι έχουν «φύγει»- στο μυαλό μου έχουν μείνει σαν μαχητές.

Ταυτόχρονα, αυτήν την απώλεια πρέπει να τη βάλεις κάτω από το χαλάκι και να εστιάσεις στον δικό σου αγώνα – και αυτό είναι πολύ σκληρό. Ναι, να προσέξω τον εαυτό μου, αλλά με αυτό που συμβαίνει ακριβώς δίπλα μου τι να κάνω; Να το αγνοήσω; Πώς να το αγνοήσω; Πρέπει, όμως, να το κάνεις για να δώσεις αφοσιωμένα τη δική σου μάχη και να αποκτήσεις αισιοδοξία και δύναμη, να πιστέψεις πως, «ναι, εγώ θα νικήσω».

«Εμένα ο ακρωτηριασμός, είναι ο αγώνας μου. Και ξέρεις κάτι; Τυχερή αισθάνομαι. Είμαι εδώ και σου μιλάω, συνεχίζω τη ζωή μου, σε λίγο θα γυρίσω στη δουλειά μου. Είμαι ζωντανή»

Και λες, «με τι πράγματα ανησυχούμε οι άνθρωποι, σε τι δίνουμε σημασίας;». Τι είναι τα μαλλιά; Βγαίνουν ξανά τα μαλλιά. Τι είναι μια τομή; Είναι ο αγώνας σου, η τομή.

Εμένα ο ακρωτηριασμός, είναι ο αγώνας μου. Και ξέρεις κάτι; Τυχερή αισθάνομαι. Είμαι εδώ και σου μιλάω, συνεχίζω τη ζωή μου, σε λίγο θα γυρίσω στη δουλειά μου. Είμαι ζωντανή.

Ευχαριστώ την αγαπημένη μου Βούλα που ξέκλεψε πέντε λεπτά από τα καθήκοντα της, ώστε να με διευκολύνει – ακόμη και αυτό το κάνει με χαμόγελο, υπομονή και αγάπη .

Όσον αφορά το κόψιμο των μαλλιών σας, κορίτσια μου, μην φοβάστε !
ΞΑΝΑΒΓΑΙΝΟΥΝ κ καλύτερα από πριν

Πηγή: https://www.newsitamea.gr