Πώς να στηρίξεις τον γονιό που έχει παιδί με καρκίνο!

Όταν η 9 ετών κορούλα μου διαγνώστηκε με λευχαιμία, η υποστήριξη που είχα από τους ανθρώπους γύρω μου με βοήθησε απίστευτα. Η οικογένεια μου και η οικογένεια του συζύγου μου, μας επισκέφθηκαν για να μας συμπαρασταθούν. Οι φίλοι μας βοήθησαν με την φροντίδα των άλλων παιδιών μας. Πολλοί άνθρωποι όμως δεν ήξεραν τι να μας πουν, πως να μας μιλήσουν, οπότε θα ήθελα να δώσω μερικές συμβουλές σε όσους έχουν στο περιβάλλον τους, ανθρώπους, που τα παιδιά τους υποφέρουν από καρκίνο!

«Πως είναι το παιδί σου - η οικογένεια σου;»
Σε ευχαριστώ που αναγνωρίζεις την δυσκολία της κατάστασης και που περιλαμβάνεις όλη την οικογένεια μου. Αυτή η ανοιχτή ερώτηση μου επιτρέπει να μοιραστώ μόνο ότι νιώθω άνετα να μοιραστώ εκείνη τη στιγμή. Είναι ένας καλός τρόπος για να ξεκινήσεις μια συζήτηση. Η μόνη περίπτωση να σου γυρίσει μπούμερανγκ είναι αν δεν μπορείς να διαχειριστείς την απάντηση. Αν ανήκεις σε αυτή την κατηγορία θα σου πρότεινα να πεις καλύτερα: “Σε σκέφτομαι».  Με αυτό τον τρόπο μου δείχνεις ότι νοιάζεσαι για εμένα και την οικογένεια μου αλλά  δεν κινδυνεύεις να ακούσεις λεπτομέρειες που θα σε κάνουν να νιώσεις άβολα.

«Προσεύχομαι για  - Σκέφτομαι το παιδί σου»
Σε ευχαριστώ που σκέφτεσαι το παιδί μου. Με βοηθά πολύ που ξέρω ότι υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι σε αυτή τη γη που νοιάζονται για το παιδί μου, που θέλουν να ζήσει. Υπήρξαν στιγμές που η σκέψη αυτή με βοήθησε να σταθώ στα πόδια μου. Αρκετές οικογένειες μου έχουν πει ότι προσεύχονται καθημερινά για την κόρη μου.

«Μπορώ να σε βοηθήσω;»
Αυτή είναι μια πολύ καλή ερώτηση αλλά δεν νιώθω άνετα να σου πω τι χρειάζομαι. Οι συγγενείς, φίλοι που μαγειρεύουν και μας φέρνουν φαγητό, προσφέρονται να πάνε τα παιδιά μου μια βόλτα, που μου φέρνουν μια κούπα ζεστή σοκολάτα, αυτοί με βοηθούν πολύ. Έχουμε πάρει πολλές δωροκάρτες για βενζίνη και για ψώνια από το σουπερμάρκετ. Αρκετοί άνθρωποι έκαναν εράνους για εμάς.

Όταν το ανοσοποιητικό σύστημα της κόρης μου ήταν ιδιαίτερα πεσμένο, το μόνο που μπορούσα να κάνω για να τη βοηθήσω ήταν να ξεφορτωθώ όσα περισσότερα μικρόβια μπορούσα από το σπίτι μας. Ήταν ο μόνος τρόπος για να καταφέρω να νιώσω ότι είχα κάποιον έλεγχο στην όλη κατάσταση. Πολλοί άνθρωποι που ήρθαν να με βοηθήσουν, αυτή ήταν η καλύτερη βοήθεια που μπορούσαν να μου προσφέρουν.

Η μάχη που δίνουμε θα κρατήσει χρόνια και το στρες αυξάνεται με το πέρασμα του χρόνου, οπότε η βοήθεια που μας προσφέρουν οι γύρω μας είναι πολύ σημαντική.

«Και ο *τάδε* έχει - είχε καρκίνο!»
Και ο σύζυγος μου και εγώ έχουμε μιλήσει με άτομα που μοιράστηκαν μια αντίστοιχη εμπειρία τους μαζί μας σε μια προσπάθεια να νιώσουν πιο κοντά σε εμάς.“Ο θείος μου είχε λευχαιμία. Ήταν απαίσια. Πάλεψε για πέντε χρόνια μέχρι που πέθανε».  Αυτό ΔΕΝ βοηθά. Από την άλλη μου αρέσει να ακούω ιστορίες για παιδιά που νίκησαν τον καρκίνο, μεγάλωσαν και ζουν μια χαρά, 30 χρόνια αργότερα.

«Θα τα καταφέρει. Είμαι σίγουρος-η»
Κανένας δεν ξέρει τι θα συμβεί. Με αυτή τη φράση το άτομο αυτό, μου λέει αυτό που πιστεύει ότι θέλω να ακούσω. Τέτοιου τύπου σχόλια απλά μου επιβεβαιώνουν πόσο αβέβαιο είναι το μέλλον. Ελπίζω ότι η κόρη μου θα νικήσει αυτή την ασθένεια χωρίς να έχει πολλές παρενέργειες αλλά προς το παρόν δεν κοιτάω το μέλλον, ζω την κάθε μέρα ή μάλλον το κάθε λεπτό.

«Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να κάνω αυτό που κάνεις»
Δεν είναι κάτι που η κόρη μου και εγώ επιλέξαμε. Ποια είναι η εναλλακτική; Να την αφήσω να τα περάσει όλα μόνη της; Αν ήσουν στην δική μου θέση θα έκανες ότι μπορούσες για να βοηθήσεις το παιδί σου να ζήσει. Θα το πήγαινες σε κάθε χημειοθεραπεία, θα του έδινες όλα του τα φάρμακα και θα το κράταγες στην αγκαλιά σου όταν θα έκλαιγε. Θα απαντούσες με όση περισσότερη υπομονή μπορούσες σε αυτούς που θα προσπαθούσαν να σε προσεγγίσουν. Είμαι θυμωμένη, φοβισμένη, εκνευρισμένη αλλά έχω ελπίδα. Κάνω αυτό που πρέπει και το ίδιο θα έκανες και εσύ αν ήσουν στην θέση μου.

«Θα ήθελες να πάμε για ένα καφέ - μια βόλτα;»
Αν υπάρχει κάποιος στο σπίτι να φροντίσει την κόρη μου, σπάνια θα πω όχι. Μια βόλτα ή ένας καφές με τους φίλους μου, με βοηθά να απαλλαγώ λίγο από το άγχος μου και να ξεφύγω λίγο από τον καρκίνο. Μου επιτρέπει να μιλήσω ελεύθερα και να μάθω τα νέα τους. Ενώ ο καρκίνος κυριαρχεί στη ζωή μου τώρα, θέλω να στηρίξω τους ανθρώπους που αγαπώ. Μου αρέσει να μαθαίνω τα νέα τους.

Κάθε οικογένεια είναι μοναδική αλλά νομίζω ότι όλοι οι γονείς θα συμφωνήσουν ότι η βοήθεια των ανθρώπων που μας περιβάλλουν μπορεί να μας δώσει δύναμη.

Το να δείξεις ότι νοιάζεσαι, με λόγια ή πράξεις, είναι ένας καλός τρόπος να βοηθήσεις μια οικογένεια που παλεύει με τον καρκίνο.

Πηγή: http://singleparent.gr

Οι "τρίχες" που πάνε κόντρα στον καρκίνο!

Συναντήσαμε Δωρητές μαλλιών στην Ελλάδα για 

παιδιά με καρκίνο ή αλωπεκία

Η 24χρονη Μελίνα Κωνσταντινίδη μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα κατάφερε να οργανώσει από τη βάση του το πρώτο και μοναδικό οργανισμό δωρεάς μαλλιών που λέγεται «Δωρεά μαλλιών - Μπορείς και εσύ να βοηθήσεις», και είναι ένας οργανισμός που θα μαζεύει φυσικά μαλλιά, από τα οποία θα γίνουν περούκες για παιδιά που πάσχουν από καρκίνο ή αλωπεκία.

Στην Ελλάδα υπάρχουν αρκετά συνεργαζόμενα κομμωτήρια σε όλες τις περιοχές της χώρας, που κουρεύουν δωρεάν τους δωρητές και συλλέγουν τα μαλλιά, τα οποία με την σειρά τους θα σταλθούν στην ομάδα «Donate Hair - Donate Love». Ο Δημήτρης Ευθυμίου είναι ιδιοκτήτης του πρώτου Οικολογικού κομμωτηρίου στην Αθήνα, «Eco hair salon» και συνεργάτης στον οργανισμό «Donate Hair - Donate Love».

VICE: Πώς προέκυψε η συνεργασία με τον οργανισμό «Δωρεάς Μαλλιών της Ελλάδας»;

Δημήτρης Ευθυμίου: Η συνεργασία ξεκίνησε στο τέλος του Νοέμβρη ακούγοντας μια αναφορά για την καμπάνια αυτή στο πρωινό του ΑΝΤ1. Αμέσως μπήκα στο διαδίκτυο και βρήκα τη Μελίνα Κωνσταντινίδη με την οποία επικοινώνησα και ζήτησα να συνεργαστούμε.

Ποιες είναι οι προϋποθέσεις για τη δωρεά;

Οι προϋποθέσεις για να δωρίσει κάποιος τα μαλλιά του είναι απλές, αλλά αρκετά βασικές. Το μήκος των μαλλιών του δωρητή θα πρέπει να είναι από 20 εκατοστά και άνω. Να είναι στο φυσικό τους χρώμα, να μην έχουν υποστεί χημική επεξεργασία και να είναι σε καλή κατάσταση. Αυτό αφορά και μαλλιά που έχουν κοπεί και αρκετό καιρό πριν αρκεί να είναι καλά φυλασσόμενα σε αεροστεγή συσκευασία. Το φύλο και η ηλικία του δωρητή δεν παίζει κανένα ρόλο.

Ποια είναι η διαδικασία;
Η διαδικασία κοπής μαλλιών είναι απλή. Τα μαλλιά για τη δωρεά θα πρέπει να είναι φρεσκολουσμένα και χτενισμένα. Στη συνέχεια πιάνουμε με λαστιχάκι στο επιθυμητό ύψος (από 20 cm και άνω), μετράμε το μήκος, το πλέκουμε σε κοτσίδα ή το περνάμε με λαστιχάκια και το κόβουμε. Τοποθετείται σε αεροστεγή σακούλα και φυλάσσεται μέχρι την αποστολή του στη δωρεά μαλλιών.

Πόσο κοστίζει;
Ο δωρητής δεν είναι υποχρεωμένος να πληρώσει το κούρεμα και την αποστολή των μαλλιών. Η μόνη του υποχρέωση είναι η συμπλήρωση της φόρμας δωρεάς με τα στοιχεία του.

Οι εθελοντές είναι περισσότερο άντρες ή γυναίκες;
Εμείς ως "Eco hair salon" έχουμε άντρες, γυναίκες και παιδιά εθελοντές. Αυτό που μου προκαλεί εντύπωση είναι πως η πλειοψηφία των εθελοντών μας είναι από 7 έως 13 ετών που έρχονται και δωρίζουν τα μαλλιά τους με πολύ μεγάλη χαρά. Γι' αυτό το λόγο θέλουμε να τους πούμε και δημόσια ένα μεγάλο μπράβο – όπως και στις οικογένειες τους που τους δίδαξαν αυτές τις αρχές.

Στην προσπάθεια αυτή έχουν συμμετάσχει περισσότεροι από 350 δωρητές από κάθε περιοχή της Ελλάδας. Δύο από αυτά τα άτομα είναι η Γεωργία Μαραγκάκη και η Αντωνία - Γεωργία Σαράντου.

«Αφορμή για να μάθω για τον οργανισμό "Δωρεάς Μαλλιών" της Ελλάδας στάθηκε μια μαθήτρια της μαμάς μου, η οποία είχε κάνει το ίδιο στο εξωτερικό και το είχε κοινοποιήσει στο facebook. Μετά από αυτό, έψαξα εάν υπάρχει κάτι παρόμοιο στην Ελλάδα και έτσι βρήκα το "Donate Hair - Donate Love"» μας τόνισε η Γεωργία Μαραγκάκη και συμπλήρωσε: «Η όλη εμπειρία ήταν πολύ ευχάριστη. Από την στιγμή που αποφάσισα πως θα το κάνω δεν μετάνιωσα στιγμή. Όταν κράτησα την αλογοουρά στα χέρια μου ένιωσα υπέροχα».

Χαρούμενη για την κίνησή της, παρά το αρχικό άγχος, είναι και η Αντωνία - Γεωργία Σαράντου. «Πάντα είχα μακριά μαλλιά και αγχώθηκα όταν πήγα να τα κόψω, καθώς δεν ήξερα αν θα μου πηγαίνουν». Ωστόσο, όπως παραδέχεται «σκέφτηκα ότι δίνοντας κάτι τόσο λίγο και μικρό μπορείς να κάνεις έναν άνθρωπο γύρω σου που υποφέρει να νιώσει καλύτερα ψυχολογικά, πήρα αμέσως την απόφαση να το κάνω και δεν το έχω μετανιώσει καθόλου».

Για να μάθεις περισσότερα για την «Δωρεά Μαλλιών Ελλάδος» μπες εδώ και εδώ.

Άγγελος Γεραιουδάκης

Πηγή : http://www.vice.com

Συγκινεί η πεντάχρονη που δωρίζει τα μαλλιά της σε παιδάκια καρκινοπαθείς

«Θέλω να χαρίσω τα μαλλιά μου στα κοριτσάκια που δεν έχουν, γιατί  έχουν καρκίνο» - «Η Ηλέκτρα μέχρι τότε  δεν ήθελε να τις αγγίξει κανείς τα μαλλιά της», σημειώνει η μητέρα της.

Συγκλονίζουν τα λόγια της πεντάχρονης Ηλέκτρας που έκοψε τα μαλλιά της για να τα χαρίσει σε παιδάκια με καρκίνο.

«Δεν πειράζει, τώρα θα είναι πιο χαρούμενα τα παιδάκια όταν θα πηγαίνουν για τη θεραπεία τους. Να έρθετε και τον άλλο μήνα θα έχουν μεγαλώσει τα μαλλιά μου και θα τα κόψω ξανά. Για μένα είναι  μόνο τρίχες. Για τα κοριτσάκια που είναι άρρωστα είναι χαρά», λέει η πεντάχρονη Ηλέκτρα.

Η Ηλέκτρα πηγαίνει νηπιαγωγείο και είναι μόλις 5,5 ετών. Κατάφερε με μία κίνηση ανθρωπιάς και ευαισθησίας να προκαλέσει έκπληξη και συγκίνηση  όταν ζήτησε από τη μητέρα της, την δημοσιογράφο Ρένα Κουβελιώτη να κόψει τα μακριά της μαλλιά, προκειμένου να τα δωρίσει σε παιδάκια που υποφέρουν  από καρκίνο και δίνουν μια μάχη ζωής.

«Κάποια  παιδιά δυστυχώς μαθαίνουν από πολύ  μικρά πως υπάρχει μια αρρώστια που λέγεται καρκίνος. Η Ηλέκτρα κάθε  φορά  που έβλεπε φωτογραφίες του παππού της και με ρωτούσε που είναι, της απαντούσα πως είναι  ένα  αστεράκι στον ουρανό. Πριν από  δύο  χρόνια  περίπου αρρώστησε ο νονός  του αδελφού της. Τότε άκουσε για πρώτη φορά τη λέξη καρκίνος. Πώς να κρυφτείς από τα παιδιά. Ο καρκίνος μόλις έκλεψε και άλλο  ένα  μέλος της οικογένειας. Μετά  ήρθε ο φόβος . Μαμά δε θέλω να πάθεις και συ καρκίνο. Οι συζητήσεις άρχισαν να αποκτούν μέρος της καθημερινότητας μας . Ένα σπάσιμο του χεριού του αδελφού της ανάγκασε την Ηλέκτρα να επισκεφθεί ένα  νοσοκομείο για παιδιά. Στην εικόνα ενός μικρού κοριτσιού που δεν είχε μαλλάκια ξεκίνησε ένας ακόμη κύκλος ερωτήσεων.

Εκεί  σε ένα κρύο διάδρομο νοσοκομείου έμαθε πως ο καρκίνος που της στέρησε τον παππού της και το νονό του αδελφού της «χτυπάει» και μικρά παιδιά.

Από εκείνη τη στιγμή της γεννήθηκε η επιθυμία να κάνει  κάτι. Αρχικά ξεχώρισε παιχνίδια της για να τα προσφέρει στα παιδιά. Μετά  μάζεψε όλα  τα χαρτζιλίκια της για να τα κάνει  δωρεά. Μέχρι που είδε μια διαφήμιση στην τηλεόραση. Ναι, καμία φορά, και το κουτί στέλνει σωστά μηνύματα.

«Θέλω να χαρίσω τα μαλλιά μου στα κοριτσάκια που δεν έχουν, γιατί  έχουν καρκίνο». «Η Ηλέκτρα μέχρι τότε  δεν ήθελε να τις αγγίξει κανείς τα μαλλιά της», σημειώνει  η Ρένα, μητέρα της Ηλέκτρας.

Μέσα  στο παιδικό μυαλουδάκι της πίστεψε πως με αυτόν τον τρόπο  θα γινόταν καλά  τα μικρά κορίτσια λέει η μητέρα της μικρής.

Το Σάββατο πριν κόψει τα μαλλιά της έμαθε πως η απώλεια των μαλλιών είναι συνέπεια της θεραπείας.

«Δεν πειράζει, τώρα  θα είναι πιο χαρούμενα όταν θα πηγαίνουν για τη θεραπεία τους», είπε και της ξέφυγε ένα δάκρυ.

Όταν ήρθε ο κούριερ για να πάρει τα μαλλάκια της του είπε με νόημα: «Να έρθετε και τον άλλον μήνα. Θα έχουν μεγαλώσει τα μαλλιά μου και θα τα κόψω  ξανά. Για μένα είναι μόνο τρίχες, για τα κοριτσάκια που είναι  άρρωστα είναι  χαρά»

Πηγή: http://www.protothema.gr

Από αυτή τη φωτογραφία ανακάλυψαν πως το αγοράκι έχει καρκίνο

Όταν η Τζούλι Φιτστζέραλντ τράβηξε αυτή τη φωτογραφία του δίχρονου γιου της Έιβερι το στομάχι της σφίχτηκε...

Η 31χρονη μητέρα από το Ρόκφορντ του Ιλινόι παρατήρησε ότι ένα τμήμα της κόρης του ματιού του αγοριού ήταν λευκό και θεώρησε αυτήν την ένδειξη ανησυχητική.

Άρχισε να αναζητά στο διαδίκτυο πληροφορίες που να εξηγούν αυτό που είδε και ανακάλυψε την ιστορία μιας γυναίκας, η οποία ανέφερε πως αντίστοιχη ένδειξη αποδείχθηκε να αποτελεί σύμπτωμα καρκίνου.

Αφού οι γιατροί εξέτασαν τον Έιβερι, διαπίστωσαν ότι πάσχει από ρετινοβλάστωμα και ότι το 75% του αριστερού οφθαλμού του καλυπτόταν από καρκινικούς όγκους, αναφέρει το σχετικό δημοσίευμα της Daily Mail.

Οι γιατροί είπαν στους γονείς ότι αν είχε καθυστερήσει κι άλλο η διάγνωση ο καρκίνος θα είχε εξαπλωθεί στο αίμα και στον εγκέφαλο του παιδιού.

Το μάτι του Έιβερι αφαιρέθηκε και αναμένεται να τοποθετηθεί στη θέση του εμφύτευμα.

Οι γιατροί εκτιμούν ότι ο Έιβερι δεν έβλεπε από το αριστερό του μάτι απ' όταν γεννήθηκε, όμως οι καρκινικοί όγκοι αναπτύχθηκαν περίπου κατά τις τελευταίες έξι εβδομάδες.

Πηγή: http://www.onmed.gr

Η 10χρονη που μετέτρεψε την προσωπική τραγωδία σε έργο ανθρωπιάς

Είναι μόλις 10 ετών και λίγο καιρό νωρίτερα έχασε την αγαπημένη της θεία από τον καρκίνο. Η μικρή Madeline αποφάσισε να κάνει κάτι πολύ ξεχωριστό στη μνήμη της.

"Θα έπρεπε να κάνω κάτι μεγαλύτερο", σκέφτηκε η Madeline και πράγματι έβαλε το σχέδιο σε εφαρμογή. Βοηθά μικρά παιδιά που πάσχουν από καρκίνο με ξεχωριστά δώρα για μικρά παιδιά που δίνουν τη δική τους μάχη να κρατηθούν στη ζωή.

"Είναι απλά παιδιά και δεν αξίζουν να το περνάει αυτό", λέει αφοπλιστικά η 10χρονη Madeline που αποτελεί πηγή έμπνευσης για τους γύρω της, κάνοντας τους γονείς της υπερήφανους.

Πηγή: http://www.newslog.gr

Κι άλλος διάλογος διέρρευσε....

Κι ενώ το ενδιαφέρον όλων ήταν στραμμένο στη συνομιλία Thomsen - Velculesku, ουδείς αντιλήφθηκε την άλλη σοκαριστική διαρροή των WikiLeaks. Ο ιστότοπος των αποκαλύψεων ανέβασε στο διαδίκτυο ακόμη έναν ηχογραφημένο διάλογο, συντομότερο, ωστόσο εξίσου «καυτό». Δεν τράβηξε την προσοχή που του αξίζει, μάλλον γιατί οι συνομιλούσες δεν είναι διάσημα πρόσωπα. Όμως, όσα λένε εξηγούν εν μέρει την άποψη εκείνων που θεωρούν την Ελλάδα «failed state».

Σπεύδω να σας παραθέσω τη στιχομυθία.

Κατερίνα: Τι έγινε με τις εξετάσεις; Όλα καλά;

Ελένη: Άστα να πάνε. Μου βρήκαν καρκίνο. Στο στήθος...

Κατερίνα: Ωχ... και τι σου είπαν; τι πρέπει να κάνεις;

Ελένη: Να ξεκινήσω αμέσως ακτινοθεραπείες...

Κατερίνα: Εντάξει, είναι καλό σημάδι ότι μπορείς να κάνεις κάτι, το πρόλαβες. Και πότε ξεκινάς;

Ελένη: Εκεί είναι το πρόβλημα. Στον «Άγιο Σάββα» για να πάρω σειρά, πρέπει να περιμένω 6 μήνες! Έχει πάρα πολύ κόσμο, χιλιάδες σαν και μένα, μου είπαν.  Το καταλαβαίνεις; Έξι μήνες! Ο γιατρός, όμως, είπε να κάνω τις ακτινοθεραπείες όσο πιο γρήγορα γίνεται.

Κατερίνα: Γιατί δεν πας σε άλλο νοσοκομείο;

Ελένη: Παντού τα ίδια είναι. Όπου ρωτήσαμε, έχει αναμονή τουλάχιστον 2 μήνες. Και να σκεφθείς ότι υπάρχουν επιπλέον μηχανήματα, όπως έμαθα. Από δωρεές. Είναι υπερσύγχρονα, αλλά κάθονται και σκουριάζουν, γιατί δεν υπάρχει προσωπικό να τα δουλέψει. Έπρεπε εδώ και δυο χρόνια να είχε λυθεί το ζήτημα, αλλά τίποτα.

Κατερίνα: Αν δεν είμαι αδιάκριτη, γιατί δεν πας σ' ένα ιδιωτικό κέντρο;

Ελένη: Πώς να πάω, βρε Κατερίνα! Ο Παναγιώτης είναι άνεργος ένα χρόνο. Δουλεύω πια μόνο εγώ και τα λεφτά φθάνουν με το ζόρι. Ρώτησα σ' ένα ιδιωτικό ιατρικό κέντρο και μου είπαν ότι το κόστος είναι –ανάλογα με την περίπτωση– από 2.000 έως 7.000 ευρώ. Πού να τα βρω; δεν μπορώ να στερήσω από τα παιδιά μου το φαγητό τους.

Κατερίνα: Μακάρι να μπορούσα να βοηθήσω. Δεν έχετε κάτι να πουλήσετε; Αφού είναι ανάγκη...

Ελένη: Μόνο το σπίτι που μένουμε. Τι να κάνω. Θα ξαναπάω στον «Άγιο Σάββα» και θα κάνω την αίτηση για τις ακτινοθεραπείες. Καλό Σεπτέμβρη θα με πάρουν... Φοβάμαι ότι εντωμεταξύ ο καρκίνος μπορεί να προχωρήσει...

Ο διάλογος που παρέθεσα προφανώς αποτελεί αποκύημα φαντασίας, όχι όμως  η πραγματικότητα στην οποία αναφέρεται.

Άντλησα τα στοιχεία από το ρεπορτάζ της Λίνας Γιάνναρου στην «Καθημερινή της Κυριακής» που επιβεβαιώνουν όσα μου έχουν πει φίλοι γιατροί αλλά και άνθρωποι οι οποίοι ψάχνουν απεγνωσμένα μια γνωριμία μήπως και «γίνει κάτι, να μπουν σ' ένα δημόσιο νοσοκομείο, γιατί ο καρκίνος δεν περιμένει».

Η κακή τρόικα και το απεχθές ΔΝΤ είναι ιδιαιτέρως βολικό χαλί για να κρυφτεί η αδυναμία της κυβέρνησης να κυβερνήσει «έξυπνα και αποτελεσματικά». Να θέσει τις σωστές προτεραιότητες και να εγκαταλείψει τα υψιπετή «η μεγάλη πρόκληση για την Αριστερά είναι να σηκώσει τη σημαία μιας ριζικής αλλαγής στην Ευρώπη με όρους βιώσιμης ανάπτυξης, δημοκρατίας και κοινωνικής δικαιοσύνης...». Αυτά μόλις χθες από επιφανή ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είχαμε ψωμί, θέλαμε παντεσπάνι.

Καλό θα ήταν, λοιπόν, να διορθώσουμε πρώτα τα οικεία κακά, να φροντίσουμε να μην πεθαίνουν καρκινοπαθείς το 2016 επειδή δεν υπάρχει προσωπικό να λειτουργήσει τα μηχανήματα και μετά να αλλάξουμε την υπόλοιπη Ευρώπη.

Να δοθούν λύσεις στα προβλήματα της καθημερινότητας και να μην διαιωνίζεται το πρόσχημα των κακών δανειστών ότι δήθεν δεν μας αφήνουν να κάνουμε ο,τι πρέπει. Πιο επείγον, πάντως, είναι να αποκτήσουν οι κυβερνώντες επαφή με την πραγματικότητα. Δεν μπορεί να λέει στα σοβαρά η αναπληρώτρια υπουργός Κοινωνικής Αλληλεγγύης ότι «είναι αδιανόητη η επάρκεια(!) που έδειξε η κυβέρνηση στη διαχείριση του προσφυγικού».

Θα μου πείτε, εξαρτάται από το ύψος που είχε τοποθετήσει τον πήχυ.

ΑΠΟΨΗ› Μ. Χούκλη

Πηγή: http://www.liberal.gr

Ένα μικρό θαύμα! Παιδί χωρίς εγκέφαλο γιορτάζει τα δύο του χρόνια και λέει «μαμά»

Για κάθε μητέρα το να ακούσει από το παιδί της να την αποκαλεί «μαμά» είναι μια σπουδαία στιγμή. Για την Εμμα Μούρεϊ, ωστόσο, ήταν κάτι που δεν περίμενε ποτέ από τον μικρό της γιο, Ααρών.

Όταν ο δύο ετών γιο της είπε «μαμά», η Εμμα πίστεψε ακόμα περισσότερο στα θαύματα, καθώς ο γιος της γεννήθηκε μόλις με ένα πολύ μικρό κομμάτι εγκεφάλου.

 

 

Μόλις λίγα λεπτά με τον τοκετό, το 2013, οι ιατροί είπαν ότι ο Ααρών έχει ολοπροσεγκεφαλία, μια διαταραχή κατά την οποία αποτυγχάνει η ανάπτυξη των δύο ημισφαιρίων κατά την εμβρυακή ανάπτυξη. Στην πιο σοβαρή της μορφή μπορεί να οδηγήσει σε θάνατο, ενώ σε ηπιότερη δεν επηρεάζει την εγκεφαλική λειτουργία αλλά μπορεί να οδηγήσει σε παραμορφώσεις προσώπου.

Ο μικρούλης γεννήθηκε μόνο με ένα στέλεχος του εγκεφάλου, το οποίου του επιτρέπει να αναπνέει και να κινηθεί, αλλά δεν έχει πλήρη εγκέφαλο.

Οι ιατροί συμβούλευσαν την Εμμα να καλέσει τους συγγενείς της, για να γνωρίζουν τον μικρό, πριν αυτός πεθάνει.

Ωστόσο, αυτός έκανε την ανατροπή και έφτασε τα 2 χρόνια. Γελάει και χειροκροτεί μαζί με τα δύο μεγάλα του αδέρφια.

Ο Ααρών εντυπωσίασε τους ιατρούς και γέμισε χαρά την οικογένειά του, όταν πριν λίγες εβδομάδες είπε «μαμά» για πρώτη φορά.

«Όταν γεννήθηκε δεν περίμενα με τίποτα να επιβιώσει. Μου είπαν ότι μπορεί να ζήσει για τρία λεπτά, τρεις ώρες ή τρεις μέρες», λέει η Εμμα.

«Από την αρχή απέδειξε πως είναι μαχητής», συμπλήρωσε.

«Συχνά του έλεγα τη λέξη »μαμά» και χτυπούσα τα χέρια μου και εκείνος γελούσε. Όταν με κοίταξε και το είπε, δεν το πίστευα. Μου είπαν ότι θα ζήσει για λίγο και τώρα λέει »μαμά», που είναι κάτι που ποτέ δεν περίμενα να ακούσω», αναφέρει η Εμμα.

Πηγή : http://www.newsitamea.gr

Πώς μιλάμε στους καρκινοπαθείς. Ο ρόλος των φροντιστών

Η διαχείριση των πασχόντων από καρκίνο δεν είναι απλή υπόθεση. Πώς πρέπει να τους φερόμαστε και ποιος είναι ο ρόλος των φροντιστών αναλύονται στο κείμενο που ακολουθεί

 

Ελάχιστοι, που κατά τη συντριπτική πλειοψηφία τους είναι γυναίκες, σκέφτονται πως, σε περίπτωση ασθένειας, τη συμπάθεια και την υποστήριξή τους χρειάζονται και αυτοί που, είτε από συγγενικό δεσμό, είτε από στενή φιλία, θα διαδράμουν μαζί με τον ασθενή όλη την πορεία που μπορεί να ακολουθήσει η εξέλιξη της εκάστοτε νόσου. Είναι οι φροντιστές υγείας, οι ήρωες της διπλανής πόρτας.

 

Όπως εξηγεί ο κύριος Ευάγγελος Φιλόπουλος, πρόεδρος της Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρίας και διευθυντής Κλινικής Μαστού Αντικαρκινικού Νοσοκομείου «Ο ΑΓΙΟΣ ΣΑΒΒΑΣ», ο  καρκίνος μπορεί να ιδωθεί ως μία διαδικασία, που ξεκινά από την στιγμή της διάγνωσης και συνεχίζεται με τις περαιτέρω εξετάσεις που χρειάζονται, τις θεραπείες - που συχνά είναι μακροχρόνιες - την τακτική παρακολούθηση μετά τη θεραπεία, την επιβίωση επί μακρόν (που είναι πολύ συχνή στις ημέρες μας), την εμφάνιση υποτροπής, το νέο κύκλο θεραπειών και, εάν η νόσος είναι ανθεκτική σε αυτές, την περαιτέρω επιδείνωσή της, που οδηγούν στο τελικό της στάδιο.

Κάθε στάδιο της νόσου έχει ιδιαιτερότητες τόσο σε ό,τι αφορά στη σωματική υγεία και ευεξία, όσο και στις ψυχικές ή κοινωνικές επιπτώσεις στον πάσχοντα. Σημαντικό ρόλο για την καλύτερη δυνατή αντιμετώπιση του καρκίνου, εκτός από την προσωπικότητα του ασθενή, έχουν και οι οικείοι του και φίλοι του, αυτοί που θα τον φροντίσουν στο δύσκολο βιωματικό ταξίδι της ασθένειας του καρκίνου. Και αν η στήριξη του ασθενούς είναι πρωταρχικός στόχος, σημαντικός παράγοντας για την επίτευξή του είναι η καλή και σωστά δομημένη συμπαράσταση, που θα έχει από τους φροντιστές του. Μία τέτοια ικανότητα στήριξης και φροντίδας δεν είναι ευκολοδιάθετη στους καιρούς μας, αλλά, και αν εκδηλωθεί με ανεπιφύλακτη και πλήρη ετοιμότητα, δε σημαίνει ότι θα είναι η καλύτερη δυνατή. Κανείς δεν είναι εκπαιδευμένος και ελάχιστοι έχουν εμπειρία για το πώς να συμπεριφερθούν στον δικό τους ογκολογικό ασθενή.

Συνήθως η διάγνωση του καρκίνου ανακοινώνεται παρουσία των φροντιστών, που συνοδεύουν τον ασθενή. "Αρκετές φορές ο φροντιστής είναι εκείνος που θα μάθει την "αλήθεια", η οποία, για διάφορους λόγους, δεν λέγεται στον ασθενή. Αυτή η τακτική, όμως, ούτε τον ίδιο τον ασθενή εξυπηρετεί, ούτε τους φροντιστές διευκολύνει. Το βάρος της υποκρισίας για να μην φανερωθεί η αλήθεια είναι στρεσογόνο και υποσκάπτει όλες τις πράξεις συμπαράστασής τους. Επιπλέον είναι αδύνατο ένας μέσης ευφυίας άνθρωπος να μην καταλάβει ότι πάσχει από καρκίνο, ενώ η άγνοια - που μπορεί να είναι και μηχανισμός αντίδρασης του ίδιου του ασθενή - συχνά δεν θα τον βοηθήσει στη σωστή θεραπευτική αγωγή. Επομένως οι φροντιστές θα πρέπει να συμμετέχουν ενεργά στην στήριξη του ανθρώπου τους, όχι, όμως, στερώντας του το δικαίωμα να γνωρίζει το πρόβλημα υγείας του" υπογραμμίζει ο κ.Φιλόπουλος.

Στο πρώτο χρονικό διάστημα μετά τη διάγνωση, όπου ο ασθενής διέρχεται από μία σειρά αρνητικών ψυχολογικών καταστάσεων (όπως, για παράδειγμα, αίσθημα τέλους, ενοχής, επίρριψη ευθυνών σε άλλους - συνήθως γιατρούς ή συζύγους - θυμός κ.ά.) η σταθερή, λογική και με αγάπη συζήτηση ή και η σταθερή παρουσία του φροντιστή διευκολύνει την ταχεία ψυχολογική ενδυνάμωση του ασθενούς και ανοίγει το δρόμο της σωστής και αδιατάρακτης προόδου στις θεραπευτικές εφαρμογές. Στις συζητήσεις με τον ασθενή, αυτό που χρειάζεται, είναι να αντιμετωπίζεται έτσι όπως ήταν και πριν και όχι με μία συγκαταβατική συμπεριφορά, που μόνο επιδεινώνει την κατάστασή του.

Όταν οι σωματικές δυνάμεις είναι εξαντλημένες, ιδίως κατά τις θεραπείες ή αμέσως μετά, η συνεχής παροχή των κατάλληλων για κάθε περίπτωση μέτρων ανακούφισης αποτελεί παράγοντα που συμβάλλει καθοριστικά στην καλή και σωστή στήριξη του πάσχοντα. Πολλές φορές το πώς πρέπει να γίνονται αυτές οι παρεμβάσεις αποτελούν αντικείμενο που θα πρέπει να το μάθουν οι φροντιστές είτε από τους γιατρούς, είτε από νοσηλευτές, είτε, τέλος, από τις οργανώσεις που ασχολούνται με τον καρκίνο και διαθέτουν τέτοιους μηχανισμούς*.

Όταν η οξεία φάση της νόσου και των θεραπειών παρέλθει, λέει ο κ.Φιλόπουλος, η ζωή του πάσχοντα επιστρέφει στην ομαλότητα. Η στήριξη από τους φροντιστές, ώστε αυτή η επανένταξη να γίνει το συντομότερο δυνατό, αλλά και με τις καλύτερες δυνατές προϋποθέσεις, θεωρείται σημαντική βοήθεια. Αλλά και ο κοινωνικός περίγυρος του ασθενή, ιδίως το περιβάλλον εργασίας του, έχει τη δυνατότητα να διευκολύνει την ομαλή και βελτιωμένη παρουσία του επιβιώσαντα στην καθημερινή ζωή του.  

Σ’ όλη τη διαδρομή του καρκίνου, η επανεμφάνισή του και το τελικό στάδιο, είναι οι πιο δύσκολοι σταθμοί. Εδώ χρειάζεται ιδιαίτερα μεγάλο απόθεμα ψυχικών, αλλά και, συχνά, σωματικών, δυνάμεων από τους φροντιστές, ώστε από την μια να στηρίξουν την καταθλιπτική διάθεση του πάσχοντα και από την άλλη να σταθούν δίπλα του στις πιο δύσκολες στιγμές του, νύχτα και μέρα. Σ΄αυτό το στάδιο η ανάγκη να στηριχθούν οι φροντιστές είναι εξαιρετικά μεγάλη. Ανάγκη που, από τη μία απαιτεί μέτρα γενικότερης κοινωνικής εμβέλειας (π.χ. ρυθμίσεις για την παροχή πρόσθετης οικονομικής στήριξης, διευκόλυνση με κατ’ οίκον φροντίδα από εξειδικευμένο προσωπικό), από την άλλη καθιστά την ειδική ψυχολογική υποστήριξη και την παροχή συμβουλών πρακτικής φροντίδας ιδιαίτερα πιεστικές. Τέλος η απώλεια προσφιλούς προσώπου, μετά από μία μάχη, που την έδωσε μαζί με τους δικούς του ανθρώπους είναι συχνά μη εύκολα διαχειρίσιμη. Το πένθος αποτελεί πεδίο εντατικής ψυχολογικής μελέτης και πρακτικών υποστήριξης, που παρέχουν εξειδικευμένοι ψυχολόγοι.

"Σε κάθε περίπτωση στη χώρα μας οι ισχυροί οικογενειακοί δεσμοί και το αίσθημα αλληλεγγύης στους δικούς μας ανθρώπους λειτουργούν ως ισχυρά αμορτισέρ, που αποσβένουν τους κραδασμούς του στρες, που προκαλεί το να είσαι φροντιστής ενός πάσχοντα από καρκίνο. Επίσης η θρησκευτικότητα του Έλληνα αποτελεί σημαντικό παράγοντα ενδυνάμωσής του στις δύσκολες στιγμές της ζωής του. Αν συνεχίσει η αποδυνάμωση της οικογένειας, τότε θα πρέπει να υπάρξουν πρωτοβουλίες της Πολιτείας, ώστε να καλύψει το κενό που θα υπάρξει στη φροντίδα ασθενών με καρκίνο (και όχι μόνον)" κατέληξε ο πρόεδρος της Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρίας.

*Η Ελληνική Αντικαρκινική Εταιρεία δημιουργεί ομάδες φροντιστών σε ασθενείς με ίδιες μορφές καρκίνου και είτε με τηλεφωνική επικοινωνία, είτε με επεξηγηματικά φροντιστήρια προσπαθεί να τους διευκολύνει στο έργο τους.

Πηγή: http://healthmag.gr