Το συγκινητικό κείμενο της Νατάσας Καραμανλή, που μιλάει για τη μάχη της με τον καρκίνο

Καρκίνος. Μια λέξη ταυτόσημη του φόβου και της αγωνίας.

Μια λέξη σκληρή, που καθορίζει τη ζωή, τις σχέσεις και την ανθρώπινη υπόσταση μας. Τίποτα στη ζωή αυτή, δεν μας προετοιμάζει επαρκώς, για να αντιμετωπίσουμε σε εμάς ή σε κάποιο δικό μας άτομο, μια τόσο σοβαρή κατάσταση όσο ο καρκίνος.

Ο ψυχίατρος Victor Frankl που επέζησε από 3,5 χρόνια εγκλεισμού στο Άουσβιτς, αναφέρει το εξής: «Αν η ζωή έχει νόημα στη χαρά, τότε έχει νόημα και στον πόνο και στην αρρώστια, αρκεί ο καθένας να βρει αυτό το νόημα για τον εαυτό του». Αυτό το νόημα, ανακάλυψε και επαναπροσδιόρισε πάλι από την αρχή, η Χριστίνα.

«Ένα black out, αυτό είναι μόνο», λέει και πίνει αργά το φρεσκοστυμμένο χυμό της.

Την κοιτάζω και απορώ με την ηρεμία που αποπνέει η μορφή της. Τα μάτια της αστράφτουν από αισιοδοξία και στα χείλη της βρίσκεται μόνιμα κρεμασμένο, ένα ολόφωτο χαμόγελο.

Αγωνίστηκε για καιρό, πάλεψε το σώμα της που την πολεμούσε και είναι σήμερα νικήτρια της ζωής.

- Θεωρούσα την ευημερία δεδομένη και ξαφνικά, σαν καταιγίδα στη μέση του πουθενά, με χτύπησε ο καρκίνος. Αισθάνθηκα την αβεβαιότητα που επιφέρει το άκουσμα αυτής της ασθένειας. Την αγωνία, την οργή. Κι ύστερα τον πόνο, τη φρίκη.

Που πάω τώρα, σκέφτηκα. Τι θα γίνει από δω και πέρα; Είμαι πολύ νέα για να είμαι μελλοθάνατη, κι όμως είμαι. Γιατί, Θεέ μου; Γιατί σε μένα, τώρα; Αυτό το αχανές γιατί, σερνόταν πάνω μου, μαύρο και απειλητικό, σφηνωμένο κάθε στιγμή στο μυαλό μου.

Ο καρκίνος είχε φτάσει σε 3ο στάδιο όταν αποφασίστηκε η μαστεκτομή.

Μήνες μετά την επέμβαση, δυσκολευόμουν ακόμα να συλλάβω τις αλλαγές στο σώμα μου. Δεν είχα χάσει μόνο το μαστό μου, αλλά και τη γυναίκα μέσα μου. Και φυσικά, ως παράπλευρες απώλειες, τα μαλλιά μου, τις βλεφαρίδες, τα φρύδια μου.

Φοβόμουν τους ανθρώπους, τα αδιάκριτα βλέμματα, τους ψιθύρους. Ντρεπόμουν να ομολογήσω πως έπασχα, κρυβόμουν.

Η περίοδος των θεραπειών ήταν η κάθοδος στην κόλαση. Όταν άνοιγε η πόρτα της χημειοθεραπείας ένιωθα απέραντα μόνη. Απροστάτευτη. Έτσι κι αλλιώς εκεί δεν χωρούν άλλοι. Είναι αυτός που πονά και οι πόνοι του. Το φάρμακο περνούσε μέσα μου και έκαιγε τη φλέβα μου και εγώ φανταζόμουν τον καρκίνο σαν ένα τεράστιο κόκκινο φίδι, που με είχε πιασμένη από το λαιμό και με έσφιγγε δυνατά, μέχρι να σταματήσω να ανασαίνω.

Πως θα μπορούσα να του ξεφύγω;

Με είχε καταβάλει ο καρκίνος, αλλά πιο πολύ ο θρύλος που τον ακολουθεί. Η νοοτροπία μας απέναντι του, ο τρόπος που μάθαμε να τον φοβόμαστε, ακόμα και τα ονόματα που πλάσαμε για να τον καλύψουμε. Το θεριό, η κακιά αρρώστια, το σαράκι, η «επάρατη νόσος».

Τότε συνειδητοποίησα πως ο καρκίνος μπορεί να είναι μόνο ένα πρόβλημα και όπως όλα τα προβλήματα, έπρεπε πρώτα να το αποδεχτώ για να το λύσω.

Για να τον νικήσω, έπρεπε να τον ονοματίσω, να τον κοιτάξω κατάματα δίχως να τον αφήσω να με τρομοκρατήσει.

Όταν το κατάφερα αυτό, είχα ήδη τη μισή λύση. Παραδέχτηκα ότι έχω έναν εχθρό και ετοίμασα το οπλοστάσιο μου.

Και εκεί που λίγο καιρό πριν, δεν υπήρχαν αισθήματα, παρά μονάχα κενό, ένα πηχτό σκοτάδι, ένιωσα σα να βρέθηκα ξαφνικά στο φως του ήλιου.

Ο διακόπτης είχε ανάψει. To blackout είχε τελειώσει. Τέρμα στην άρνηση, στο πένθος, στην οργή. Όλα στο on. Οn στη ζωή, στις μικρές στιγμές που της δίνουν αξία, on στην αισιοδοξία και στη θετική σκέψη.

Είχα κηρύξει εγώ τώρα πόλεμο μαζί του. Μου είχε στερήσει ένα μαστό, δεν θα του επέτρεπα να μου πάρει τη ζωή μου.

Άλλαξα τα πάντα γύρω μου, εκτός από τους ανθρώπους που με αγαπούσαν. Έδωσα ιδιαίτερη προσοχή στη διατροφή μου και ξεκίνησα να κάνω όλα αυτά που αμελούσα να κάνω για μένα, καθώς πίστευα πως θα έχω αρκετό χρόνο μπροστά μου για να τα κάνω.

Ήταν λάθος αυτό το σκεπτικό και η εμπειρία μου με τον καρκίνο, με βοήθησε να καταλάβω τη σπουδαιότητα κάθε μέρας που κυλούσε. Έμαθα πως κάθε μέρα είναι πολύ σημαντική, για να την σπαταλώ σε ασήμαντα πράγματα και έπαψα να αγχώνομαι για καταστάσεις και ανθρώπους που δεν μπορούσα να αλλάξω. Κάθε μέρα είναι και μια νίκη ενάντια στο θάνατο, συνεπώς έμαθα να τη ζω σαν γιορτή.

Ο καρκίνος μου έδειξε επίσης, πόσοι και ποιοι με αγαπούν πραγματικά. Οι άνθρωποι που έμειναν δίπλα μου, είναι αυτοί που δε λύγισαν από την εικόνα μου, που δεν με κοίταξαν ποτέ με οίκτο. Αυτοί που μου κρατούσαν το χέρι όταν έκανα εμετό και άντεχαν τα ουρλιαχτά και τη θλίψη μου. Ήταν πολύ σκληρό να με βλέπουν να ξεφτιλίζομαι, γιατί ο καρκίνος έχει την ιδιότητα να σε ξεφτιλίζει, αλλά, όταν πίστεψα ότι αυτό το πράγμα θα τελειώσει, όταν είδα πως είχα τη στήριξη των δικών μου ανθρώπων, τότε άντεχα κι εγώ μαζί τους. Αντλούσα δύναμη από την ενέργεια τους και έτσι το νίκησα, δε με νίκησε.

Η ζωή ποτέ δεν σταματά να μας δίνει μαθήματα και με τον καρκίνο, πήρα κι εγώ το δικό μου. Ευτυχώς ήταν μόνο ένα blackout.

Της Νατάσας Καραμανλή

Πηγή: http://www.defencenet.gr

Έγιναν δότες μυελού των οστών οι παίκτες και στελέχη της Αναγέννησης Θαλασσιάς!

Σε μια αξιέπαινη κίνηση προχώρησαν το τεχνικό τιμ και ποδοσφαιριστές της Αναγέννησης Θαλασσιάς, καθώς βρέθηκαν στο Νοσοκομείο Ξάνθης και έγιναν δότες μυελού των οστών, δίνοντας δείγματα αίματος, μια κίνηση που μοιάζει τόσο απλή όμως στην πραγματικότητα είναι ένα μεγάλο βήμα που μπορεί να χαρίσει ζωή σε συνανθρώπους μας.

Με το μότο «Δεν φτάνει μόνο να το σκεφτείς, δεν φτάνει μόνο να το πεις, το μόνο που πραγματικά έχει σημασία είναι να το κάνεις πράξη και να γίνεις ΕΘΕΛΟΝΤΗΣ ΔΟΤΗΣ ΜΥΕΛΟΥ ΤΩΝ ΟΣΤΩΝ» ο προπονητής της ομάδας Γιάννης Αποστολίδης, που ήταν ο εμπνευστής αυτής της πρωτοβουλίας, το τεχνικό τιμ του συλλόγου και οι ποδοσφαιριστές της Αναγέννησης Θαλασσιάς βρέθηκαν στο Νοσοκομείο Ξάνθης, συμπλήρωσαν τα απαιτούμενα χαρτιά και έδωσαν δείγματα αίματος με σκοπό να γίνουν δότες μυελού των οστών.

Μια σπουδαία ενέργεια που επιβεβαιώνει και δείχνει την πραγματική έννοια του ερασιτεχνικού αθλητισμού και αναμφίβολα αξίζει και πρέπει να βρει και άλλους μιμητές.

Στις φωτογραφίες μπορείτε να δείτε τον προπονητή της ομάδας της ΕΠΣ Ξάνθης μαζί με τους ποδοσφαιριστές της ομάδας να βρίσκονται στο τμήμα αιμοδοσίας του Νοσοκομείου Ξάνθης οπού έδωσαν δείγμα αίματος, το οποίο θα σταλεί στο Ιπποκράτειο για να φανεί ποιοι θα βρεθούν συμβατοί με κάποιον συνάνθρωπο μας που έχει ανάγκη. Μακάρι η Αναγέννηση Θαλασσιάς να είναι το παράδειγμα που θα ακολουθήσουν και άλλοι, γιατί όχι και άλλες ομάδες όχι μόνο της Ξάνθης και γενικά της Θράκης και γιατί όχι και ολόκληρης της χώρας, μια κίνηση που δείχνει τον δρόμο για μια κοινωνία πιο ευαίσθητη και πιο ανθρώπινη, μια πιο ουσιαστική κοινωνία που δεν μένει στα λόγια αλλά πράττει.

Ο προπονητής του συλλόγου Γιάννης Αποστολίδης, ανέφερε χαρακτηριστικά στο «thrakisports.gr»:

«Θέλουμε να γίνουμε αρωγός, να δείξουμε το δρόμο ώστε κι άλλοι αθλητές, ομάδες και γενικά κι άλλοι συνάνθρωποί μας να ακολουθήσουν. Αν ο κόσμος ήταν ενημερωμένος για το πόσο σημαντική είναι αυτή η κίνηση τότε όλοι θα το κάνανε. Δεν φτάνει μόνο να το σκεφτείς, δεν φτάνει μόνο να το πεις, το μόνο που πραγματικά έχει σημασία είναι να το κάνεις πράξη και να γίνεις ΕΘΕΛΟΝΤΗΣ ΔΟΤΗΣ ΜΥΕΛΟΥ ΤΩΝ ΟΣΤΩΝ. Είμαστε εγγεγραμμένοι 22.000 εθελοντές δότες στην Ελλάδα των 10.000.000, αν ήμασταν 200.000 θα υπήρχε η πιθανότητα γύρω στο 60%-80% να βρεθεί συμβατός δότης για έναν ασθενή (που τα περισσότερα είναι παιδιά) στη δικιά μας δεξαμενή. Σε ένα μέρος κάποιος ασθενής περιμένει με αγωνία πάνω απ´ το τηλέφωνο να του πούνε αν βρέθηκε συμβατός δότης ώστε να έχει πιθανότητες να ζήσει και να του δοθεί η ευκαιρία να προσπαθήσει να πραγματοποιήσει τα όνειρα του όπως κάνουμε όλοι μας».

 

 

Πηγή: http://www.thrakisports.gr

«Πεθαίνω και το ξέρω. Η μαμά με αφήνει στην αγκαλιά του θεούλη…»

Ο Reece Puddington, είναι δεν είναι 11 χρονών.

Από μικρός έμαθε να παλεύει για τη ζωή του. Διαγνώστηκε με νευροβλάστωμα όταν ήταν 5 χρονών. Οι γιατροί δεν έδιναν καμία ελπίδα.

Όμως οι γονείς του δεν το έβαλαν κάτω. Τόσο εκείνοι όσο και ο μικρούλης, έμαθαν να πολεμούν. Και το αρχικά το πέτυχαν. Νίκησαν. Μετά από θεραπείες οι γιατροί το 2010 τους ανακοίνωσαν ότι το νευροβλάστωμα έχει νικηθεί. Είχε εξαφανιστεί και ο Reece, ήταν υγιής.

Μετά από θεραπείες, ο Reece επέστρεψε υγιής.

Η χαρά όμως κράτησε μόνο για δυο χρόνια. Το 2012 οι καθιερωμένες εξετάσεις έδειξαν ότι ο καρκίνος είχε κάνει πάλι την εμφάνιση του στο κορμάκι του μικρούλη και μάλιστα περισσότερο επιθετικός από ποτέ. Τον είχε χτυπήσει στο συκώτι και στο κεφάλι. «Δυστυχώς αυτό δεν μπορεί να καταπολεμηθεί. Η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη. Να είστε προετοιμασμένοι για τα χειρότερα» ανακοίνωσαν για άλλη μια φορά οι γιατροί στους γονείς του.

Όσο περνούσαν οι μέρες η κατάσταση άλλοτε χειροτέρευε και άλλοτε ήταν σταθερή. Η μητέρα του Reece, η Kay, αποφάσισε να παρατήσει τη δουλειά της και να περάσει όσο χρόνο του μένει, μαζί με τον λατρεμένο της γιο. Ένα πρωινό και ενώ ετοιμαζόντουσαν όλοι για μια νέα εισαγωγή στο νοσοκομείο, ο μικρούλης πήγε στο κρεβάτι των γονιών τους και τους ανακοίνωσε πως δεν θέλει να πολεμάει άλλο. «Δεν αντέχω μαμά. Πονάω. Δεν αντέχω τα νοσοκομεία, δεν θέλω να είμαι πειραματόζωο. Θέλω να μείνω στο σπίτι μας»

Οι γονείς δεν άντεξαν και δεν το σκέφτηκαν και πολύ. Τον πήραν αγκαλιά τον γέμισαν φιλιά και του ψιθύρισαν πως θα γίνει ότι θέλει εκείνος. Η χαρά εμφανίσθηκε στο γλυκό προσωπάκι του Reece. Ο ίδιος ανέβασε στο facebook, ένα κείμενο που ξεκινάει ως εξής: «Δεν αντέχω άλλο τα νοσοκομεία και τις θεραπείες. Είμαι κουρασμένος. Θα μείνω μαζί με τους γονείς μου μέχρι το τέλος της ζωής μου. Πεθαίνω και το ξέρω. Η μαμά με αφήνει στην αγκαλιά του θεούλη…»

Πηγή : http://fanpage.gr

Καρκίνος στους λεμφαδένες: Αυτά είναι τα προειδοποιητικά σημάδια

Οι λεμφαδένες υπάρχουν σε όλο το σώμα και αποτελούν σημαντικό τμήμα του ανοσολογικού συστήματος.

Η χρησιμότητά τους έγκειται στο ότι βοηθούν το σώμα να αναγνωρίζει και να καταπολεμά μικρόβια, λοιμώξεις και άλλες ξένες ουσίες.

Περιοχές όπου οι λεμφαδένες μπορούν να ψηλαφηθούν (με τα δάκτυλα) είναι οι εξής:
✔ Βουβωνική χώρα
✔ Μασχάλη
✔ Τράχηλος (υπάρχει μια αλυσίδα λεμφαδένων σε κάθε πλευρά μπροστά στο λαιμό, σε κάθε πλευρά του λαιμού και σε κάθε πλευρά πίσω στο λαιμό)
✔ Κάτω από το σαγόνι
✔ Πίσω από τα αυτιά
✔ Στο πίσω μέρος του κεφαλιού

Σε περίπτωση διόγκωσης των λεμφαδένων πρέπει να απευθύνεστε άμεσα στον γιατρό.

Οι διογκωμένοι λεμφαδένες είναι τα καμπανάκια, που χτυπούν πάντα όταν τα όργανα πάσχουν από οτιδήποτε.

Η διόγκωση των λεμφαδένων ή τα εξογκώματα στο λαιμό, τις μασχάλες ή τη βουβωνική χώρα, είναι ένδειξη αλλαγών στο λεμφικό σύστημα του οργανισμού, το οποίο «προειδοποιεί» για καρκίνο.

Για παράδειγμα μία διόγκωση ή ένα εξόγκωμα στους λεμφαδένες, στις γυναίκες είναι οιωνός καρκίνου του μαστού. Ένα ανώδυνο εξόγκωμα στο λαιμό, τις μασχάλες ή τη βουβωνική χώρα ενδέχεται να είναι ένα πρώιμο σημάδι λευχαιμίας.

Σημαντικό ρόλο στη διάγνωση παίζει η ηλικία και η πιθανή ευαισθησία του ασθενούς, καθώς και το μέγεθος των διογκωμένων λεμφαδένων, η σύστασή τους και η διάρκεια της διόγκωσης. Ειδικά στα μικρά παιδιά εντοπίζονται συχνά πρησμένοι λεμφαδένες, κάτι που όμως θεωρείται φυσιολογικό.

Πηγή: www.onmed.gr