Όλη η αλήθεια για τον παιδικό καρκίνο μέσα από μια συνταρακτική φωτογραφία

Ο καρκίνος είναι σκληρός και δεν κάνει διακρίσεις αφού δυστυχώς «χτυπάει» και μικρά παιδιά. Μια μαμά θέλησε να δείξει μέσω μιας φωτογραφίας που ανέβασε στο Facebook το πραγματικό, «ωμό» πρόσωπο του παιδικού καρκίνου που απειλεί τόσες αθώες ψυχές. Τη φωτογραφία συνοδεύει ένα κείμενο που περιγράφει πώς πραγματικά είναι να βλέπεις το παιδί σου να «μαραζώνει» αντί να παίζει και να σκέφτεται τον θάνατο αντί για το μέλλον του. Διαβάστε όσα έχει να μας πει…

«Για όσους πολεμούν τον καρκίνο ή κάνουν χημειοθεραπείες. Για όσους περνούν αυτήν την τρομερή ασθένεια. Θα είναι πάρα πολύ σκληρή και πάρα πολύ γρήγορη. Τη φωτογραφία που ανέβασα την τράβηξα το πρωί και πριν πείτε “Γιατί να κάνει κάτι τέτοιο; Είναι αναξιοπρεπές!”, πρώτον: δεν δείχνει κάτι παραπάνω απ’ όσα δείχνουν οι κολυμβητές και δεύτερον, η ζωή δεν είναι πάντα σωστή και όμορφη, είναι αληθινή. Η ζωή δεν είναι όμορφη και ο καρκίνος καταστρέφει τους ανθρώπους.

Αυτό το στιγμιότυπο το τράβηξα αφού πήγα τον γιο μου, Drake, στο μπάνιο. Ναι, πρέπει να φοράει πάνα-βρακάκι γιατί στο 75% των περιπτώσεων δεν μπορεί να ελέγχει πότε πρέπει να πάει τουαλέτα. Έχει μείνει πετσί και κόκαλο και πρέπει να τον ικετέψω να φάει ένα πράσινο φασόλι για βράδυ ή να πιει ένα ποτήρι νερό μέσα στη μέρα. Έτσι είναι να έχεις τον γιο σου να κοιμάται δίπλα σου τη νύχτα γιατί φοβάται μήπως συμβεί κάτι και είναι μόνος του, και μ’ αυτό εννοώ ότι φοβάται μήπως πεθάνει.

Έτσι είναι να μιλάς με τον δεκάχρονο γιο σου μέσα στη νύχτα, να σε ρωτάει αν θα πάει στον παράδεισο και αν θα καταφέρει να συναντήσει εκεί τον μπαμπά του για να του μιλήσει και να παίξει μαζί του. Έτσι είναι να μην μπορεί να σηκωθεί απ’ το κρεβάτι για να πάει μια βόλτα και να πρέπει να μεταφερθεί με αναπηρική καρέκλα. Έτσι είναι να τον παίρνει ο ύπνος ενώ κάποιος του μιλάει γιατί είναι εξαντλημένος. Έτσι είναι να κάνει εμετό αμέσως μετά την αγωγή του, αλλά να μην έχει τι να "βγάλει" γιατί το μόνο που έφαγε είναι μια κουταλιά γιαούρτι που του έδωσα μαζί με τα χάπια του. Έτσι είναι όταν πρέπει να πάρεις 44 χάπια χημειοθεραπείας μέσα σε 24 ώρες.

Έτσι είναι όταν μου λέει “Μαμά, δεν θα τα καταφέρω!”. Έτσι είναι όταν δεν θέλει να τον ακουμπήσουν γιατί πονάει πάρα πολύ και πρέπει να παίρνει μορφίνη για να “βγάλει” κι αυτή τη μέρα. Έτσι είναι όταν μου λέει ότι είναι φοβισμένος και πιστεύει ότι δεν θα προλάβει τα ενδέκατα γενέθλιά του. Έτσι είναι όταν του λέω ότι θα συνεχίσω να πολεμάω για εκείνον όταν εκείνος δεν μπορεί. Έτσι είμαστε εκείνος κι εγώ, έτσι είναι ο κόσμος μας.

Ετσι είναι, ο Drake, είναι όλος μου ο κόσμος. Από την πρώτη στιγμή που έμαθα ότι είμαι έγκυος, εκείνος είναι ο λόγος για να ζω. Είναι το χαμόγελό μου, η αγάπη μου, κάθε χτύπος της καρδιάς μου. Είναι τα δάκρυά μου, ο πονοκέφαλός μου, οι σκέψεις μου. Είναι όλη μου η ζωή.»

από Μαρία Κωνσταντοπούλου 

Πηγή:  http://www.mama365.gr και http://www.popsugar.com            

Αξιωµατικός της Πολεµικής Αεροπορίας, ζωγραφίζει για τα παιδιά...

Οι «ΣΥΝάνθρωποι», βρίσκονται κοντά στους ασθενείς και άπορους . 

Μαζί τους και ο Ναυπάκτιος στρατιωτικός Μάκης Χαλατζούκας

Μια αξιέπαινη εθελοντική προσπάθεια συνεχίζει ακάθεκτη το έργο της προσφέροντας βοήθεια και στήριξη σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη, τόσο σε υλικά αγαθά όσο και σε ψυχολογική στήριξη.

Πρόκειται για μια εθελοντική ομάδα από τη Ναύπακτο και την Πάτρα που βρίσκεται κοντά σε ανθρώπους που αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας, κυρίως καρκινοπαθείς ή οικογένειες που έχουν ζητήματα επιβίωσης. Είναι η ομάδα «ΣΥΝάνθρωποι» που δρα σε πολλούς τομείς, με πρωτεργάτη την Βιβή Παξινού, η οποία, αφού κατάφερε να νικήσει μια σπάνια μορφή καρκίνου, αφιέρωσε το χρόνο της στο συνάνθρωπο.

Έχει αναπτύξει μια σχέση εμπιστοσύνης με τους γιατρούς, τους νοσηλευτές και την κοινωνική υπηρεσία του νοσοκομείου του Ρίου, με αποτέλεσμα να βρίσκεται εκεί καθημερινά και να βοηθάει τους ασθενείς σε ότι χρειαστούν. Στηρίζει κυρίως μοναχικούς ανθρώπους που δεν έχουν κανέναν κοντά τους κατά τη διάρκεια της νοσηλείας τους και βρίσκεται στο πλευρό τους στις δύσκολές στιγμές τους. Επειδή η δράση της μετράει 15 περίπου χρόνια, κατάφερε πλέον να έχει μαζί της και άλλους ανθρώπους και έτσι δημιουργήθηκε πριν από λίγο καιρό η εθελοντική ομάδα «ΣΥΝάνθρωποι» που συνεχίζει το έργο της κας Παξινού.

Από την Πολεμική Αεροπορία, ζωγράφος στο νοσοκομείο…

Το τελευταίο διάστημα τη στήριξή του σε αυτό το έργο προσφέρει και ο πολιτιστικός σύλλογος της Μακύνειας Ναυπακτίας. Το μέλος του συλλόγου, Γεράσιμος Χαλατζούκας, Αξιωματικός της Πολεμικής Αεροπορίας στην 116 Πτέρυγα Μάχης στον Άραξο, αλλά και ζωγράφος, προσφέρει εθελοντικά την τέχνη του στην παιδιατρική μονάδα του Ρίου, ζωγραφίζοντας όμορφες και ευχάριστες παραστάσεις στους τοίχους για να δώσει λίγη χαρά στα παιδάκια που νοσηλεύονται. Έτσι έχει μετατρέψει τους λευκούς, ψυχρούς τοίχους της Μονάδας Εντατικής Θεραπείας Παιδιών, της ΜΕΘ Νεογνών, της Παιδιατρικής, αλλά και της Ψυχιατρικής κλινικής, σε πραγματικά έργα τέχνης. Ο κ. Χαλατζούκας παραδίδει και μαθήματα ζωγραφικής στο σύλλογο και έτσι μαζί με τους μαθητές του ζωγραφίζουν τους τοίχους του νοσοκομείου. Οι γιατροί, το προσωπικό, αλλά και οι γονείς και τα παιδάκια που νοσηλεύονται, δέχθηκαν με πολλή χαρά αυτές τις παρεμβάσεις και χωρίς γραφειοκρατική διαδικασία. Τα χρώματα και τα υλικά προσφέρθηκαν από το χρωματοπωλείο «Κουνέλης», ενώ η Γέφυρα προσφέρει δωρεάν τις διελεύσεις της ομάδας.

Βλέποντας το έργο της εθελοντικής ομάδας, εντάχθηκαν σε αυτή και εργαζόμενοι του νοσοκομείου του Ρίου όπως είναι η Ράνια Καγκελάρη και η Σουζάνα Χόρτη, που μετά τη βάρδια τους συνοδεύουν τους μοναχικούς ασθενείς στις χημειοθεραπείες τους, φροντίζουν για τη γραφειοκρατική διαδικασία ή τους κρατούν συντροφιά στις δύσκολες ώρες τους στο νοσοκομείο. Η ομάδα αποτελείται από 20 περίπου άτομα που μοιράζουν τον ελεύθερο χρόνο τους στους ασθενείς και έχοντες ανάγκη. Επίσης βοηθούν ανθρώπους και εκτός νοσοκομείου, δηλαδή οικογένειες που αντιμετωπίζουν θέμα επιβίωσης προσφέροντας τρόφιμα, ρούχα και άλλα είδη που συγκεντρώνουν από όσους θέλουν να στηρίξουν αυτό το έργο. Και στη Ναύπακτο υπάρχουν πολλές τέτοιες οικογένειες που η αξιοπρέπειά τους δεν τους επιτρέπει να ζητήσουν βοήθεια και δυστυχώς είναι πολλές. Η ομάδα προσπαθεί να τις εντοπίσει και με διακριτικό τρόπο παρέχει τα απαραίτητα αγαθά. Επίσης υπάρχουν και πολλοί που νοσηλεύονται, και με το εξιτήριό τους παίρνουν μαζί τους τρόφιμα και ρούχα από την εθελοντική ομάδα διότι αντιμετωπίζουν βιοποριστικό πρόβλημα.

Ακόμα και νέες μητέρες που φέρνουν στον κόσμο το παιδί τους δεν έχουν τη δυνατότητα να αγοράσουν ούτε τα πρώτα του ρούχα. Οι «ΣΥΝάνθρωποι» όμως φροντίζουν και γι’ αυτό, ενώ φρόντισαν να προμηθεύσουν και την ψυχιατρική κλινική με κουβέρτες, σεντόνια και μαξιλάρια. Για το Πάσχα η ομάδα ετοιμάζει λαμπάδες για να μοιράσει στα παιδάκια που θα νοσηλεύονται στην Παιδιατρική.  Επιπλέον γίνονται πολλές ημερίδες ιατρικού περιεχομένου καθώς και δωρεάν εξετάσεις σε ασθενείς στην Ιθάκη, στη Ναύπακτο, στη Μακύνεια κλπ., με γιατρούς από το νοσοκομείο του Ρίου που εθελοντικά παρέχουν τις υπηρεσίες τους. Το ενδιαφέρον από ασθενείς είναι μεγάλο, μέχρι του σημείου να υπάρχει λίστα αναμονής. Αυτό δείχνει ότι η οικονομική κρίση έχει οδηγήσει σε άσχημο σημείο τους πολίτες, που προσπαθούν με οποίο τρόπο μπορούν να κάνουν τις εξετάσεις τους, αφού δεν έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν. Οι «ΣΥΝάνθρωποι» και οι γιατροί που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους αφιλοκερδώς, αποτελούν μια σανίδα σωτηρίας προς την κατεύθυνση αυτή...

Πηγή: http://www.aixmi-news.gr 

Τα εγκαταλελειμμένα βρέφη των δημόσιων μαιευτηρίων βρίσκουν επιτέλους στέγη!

Η είδηση για τα εγκαταλελειμμένα βρέφη στα δημόσια μαιευτήρια της χώρας, έναν χρόνο τώρα, μας έχει στοιχειώσει. Η σκέψη ότι αμέτρητα νεογέννητα μωρά «ζουν» παρατημένα και ανεπιθύμητα, σε συνθήκες τραγικές και εντελώς ακατάλληλες για ένα παιδί, με μοναδική φροντίδα αυτή μιας μαίας που γίνεται 20, 30 ή και 50 «κομμάτια» ταυτόχρονα, είναι δυσβάσταχτη για οποιονδήποτε, είτε είναι γονιός είτε όχι. Γι’αυτό η ανακοίνωση των Παιδικών Χωριών SOS μας έφερε μεγάλη χαρά! Τα μωράκια αυτά, αποκτούν πλέον μια πιο κατάλληλη στέγη και σταδιακά θα «χωθούν» σε πολλές ζεστές αγκαλιές.

Ο λόγος για το πρόγραμμα μετακίνησης βρεφών από τα δημόσια μαιευτήρια και για την αποκατάστασή τους σε ανάδοχες οικογένειες που ξεκινά από τα Παιδικά Χωριά SOS Ελλάδος και το Κέντρο Κοινωνικής Πρόνοιας Περιφέρειας Αττικής, με την αποκλειστική δωρεά του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος.

Σύμφωνα με το σχετικό δημοσίευμα του ΙΣΝ, «Πρόκειται για ένα πρόγραμμα φροντίδας και αποκατάστασης βρεφών από τα δημόσια νοσοκομεία, ανοίγοντας παράλληλα στα παιδιά αυτά την προοπτική να μεγαλώσουν σε ένα ζεστό, ασφαλές και υποστηρικτικό οικογενειακό περιβάλλον, μέσω οικογενειών αναδοχής.

Σκοπός του προγράμματος είναι να σταματήσει το φαινόμενο της παραμονής βρεφών για μεγάλο χρονικό διάστημα στα δημόσια μαιευτήρια, να μειωθεί ο κοινωνικός στιγματισμός και η ιδρυματοποίηση αυτών των παιδιών, ενώ συγχρόνως να δημιουργηθεί μία βάση κατάλληλα εκπαιδευμένων και προετοιμασμένων γονέων για να δεχθούν και να μεγαλώσουν τα παιδιά στο πλαίσιο της αναδοχής.

Το πρόγραμμα ξεκινάει άμεσα καθώς τα πρώτα βρέφη από τα Μαιευτήρια  «Έλενα» και «Αλεξάνδρα» έχουν ήδη μετακινηθεί στο «Αναρρωτήριο Πεντέλης», όπου τα Παιδικά Χωριά SOS έχουν δημιουργήσει ένα Ξενώνα Φιλοξενίας Βρεφών, κατάλληλα εξοπλισμένο για να φιλοξενήσει ταυτόχρονα μέχρι 15 βρέφη και νήπια.»


Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά σε post στη σελίδα της στο Facebook η Υπεύθυνη Δωρεών Κοινωνικών Προγραμμάτων του ΙΣΝ κ. Μυρτώ Ξανθοπούλου:

1 Μαρτίου 2016: είναι η μέρα που πήγαμε στο Αλεξάνδρα να δούμε τι ακριβώς γίνεται με τα εγκαταλελειμμένα βρέφη στα μαιευτήρια. Είναι η μέρα που, αυτό που είδα, με σόκαρε και με στενοχώρησε όσο λίγα πράγματα έχω δει στα σχεδόν δέκα χρόνια που είμαι στο Ίδρυμα – και έχω δει αρκετά δύσκολα πράγματα.

6 Φεβρουαρίου 2017, χτες, ήμουν εκεί όταν τα πρώτα βρέφη από τα μαιευτήρια και νοσοκομεία της Αττικής μεταφέρθηκαν στο Αναρρωτήριο Πεντέλης, σε ένα χώρο πανέμορφο, με ειδικευμένες βρεφονηπιοκόμους των Παιδικών Χωριών ΣΟΣ που τα περίμεναν πώς και πώς.

Μέσω μιας σύμπραξης ενός ιδιωτικού κι ενός δημοσίου φορέα, αναπτύσσουμε την Αναδοχή και δίνουμε μια δεύτερη και πραγματική ευκαιρία στα μωράκια αυτά, για να λάβουν σωστή φροντίδα και για να βρεθούν γρήγορα σε μια οικογένεια.

Είμαι πολύ βαθιά συγκινημένη που ζω σήμερα μια μέρα που περίμενα να έρθει τόσο πολύ καιρό.

Υ.Γ.1 Μας συγκινείτε πολύ. Οι έπαινοι όμως ανήκουν όλοι στους ανθρώπους των Χωριών και του Αναρρωτηρίου που έκαναν και θα κάνουν όλη τη σκληρή δουλειά.

Δεν μπορούμε παρά να επικροτήσουμε το σημαντικό αυτό έργο, ώστε τα βρέφη που εγκαταλείπονται στα δημόσια μαιευτήρια να περνούν τους πρώτους μήνες της ζωής τους σε πιο κατάλληλες συνθήκες, μέχρι να βρουν τελικά μια οικογένεια που θα τα αγαπήσει πραγματικά. Ελπίδα μας, μάλιστα, είναι να δημιουργηθούν ακόμα περισσότεροι Ξενώνες Φιλοξενίας Βρεφών, προκειμένου να μην υπάρξει ξανά άλλο μωράκι παρατημένο μέσα σε ένα κρύο «πυρέξ», κάτω από μια άψυχη λάμπα.

Δείτε εδώ περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το πρόγραμμα μεταφοράς, καθώς και για τις προϋποθέσεις αναδοχής αυτών των μωρών.

Υ.Γ.2 Για όποιον θέλει να βοηθήσει (και είστε πολλοί!): Υπηρεσία Αναδοχής 210-6444161

Για δωρεές σε είδος ή χρηματικές 210-3313661

Πηγή: Myrto Xanthopoulou     και    http://www.mama365.gr

Για εκείνα τα παιδιά, που δοκιμάζονται με τον Καρκίνο

 Με το βλέμμα σκοτεινιασμένο και το πρόσωπο σκυθρωπό, κάλεσε το ασανσέρ…

Στην αγκαλιά της είχε το μικρό της κοριτσάκι. Θα ‘ταν δε θα ΄ταν 3 χρονών με τα χεράκια του τυλιγμένα σφιχτά στο λαιμό της.

Πρόσεξα ότι ήταν έγκυος…

Το κορμάκι της μικρής αφημένο πάνω στην κοιλιά της…

Η πόρτα του ασανσέρ άνοιξε. Με το δάχτυλό της πίεσε το 5…

5ος! O πιο εφιαλτικός όροφος κι ο φόβος και τρόμος κάθε γονιού…

Οι πιο “δύσκολες πόρτες”, η πιο στενάχωρη (ίσως!) πτέρυγα.

Για μια στιγμή τα ματάκια της μικρής με κοίταξαν, σχεδόν ικετευτικά, το προσωπάκι της χλωμό, τα χειλάκια της άχρωμα.

Της χαμογέλασα αμήχανα και τη ρώτησα πως την λένε.

“Αννούλα”, είπε ξέπνοα κι έγειρε πάλι στον ώμο της μαμάς της…

Το κεφαλάκι της απογυμνωμένο μ’ έκανε να ριγήσω από φόβο και χαμήλωσα το βλέμμα μου η δειλή.

Λες και το «θέμα» δε μπορούσε να αφορά κι εμένα. Τρόμαξα και μόνο στην ιδέα…

Τόσα δα μικρά παιδάκια…Πώς μπορεί να τα βάλουν με το θεριό και να το νικήσουν;..σκέφτηκα και τρόμαξα με την επόμενη σκέψη μου…

Ποιος Θεός το επιτρέπει; κι αμέσως έστρεψα τα μάτια μου ψηλά ζητώντας συγχώρεση για τη βλασφημία και την αχαριστία μου…

Ένιωσα πανευτυχής που κατεβαίνω στον 4ο…

Βγήκα  τροχαδόν, απ’ το ασανσέρ, νιώθοντας πολύ τυχερή για το λόγο που εμείς βρισκόμασταν στο Παίδων…

Δεν ησύχασα από κείνη τη στιγμή. Τα μάτια μου καρφώθηκαν στον απέναντι όροφο…Τον 5ο! Του Ογκολογικού…

Τι να γίνεται εκεί;;;

Ένας κόσμος ολόκληρος, ζωσμένος με την όποια πανοπλία του έδωσε η φύση, δίνει τον αγώνα του όπως μπορεί…

Τον  πόνο, τον σπαραγμό  και  τη θλίψη διαδέχονται κάποιες φορές η χαρά κι η αισιοδοξία, όταν αχνοφαίνεται η ελπίδα…

ή και το αντίθετο, όταν αυτή χάνεται…

Πόσοι απελπισμένοι γονείς ελπίζουν σ’ ένα θαύμα!

Πόσα παιδάκια  μαχητές παλεύουν σε μια άδικη κι άνιση μάχη…

Πόσα κερδίζουν τη ζωούλα  τους τελικά; και πόσα άλλα γίνονται αγγελάκια στην αγκαλιά του Θεού;

Πόσο άδικο! Πόσο σκληρό! 

Θυμήθηκα την Κωνσταντίνα, τη συμμαθήτρια του γιου μου που δεν κατάφερε να  νικήσει  τελικά…

Πάγωσαν οι σκέψεις μου.

Τους ξεχωρίζεις αμέσως τους γονείς που θα πατήσουν το 5 στο ασανσέρ…
Απ’ το βλέμμα κυρίως… Απ’ την κούραση και την απόγνωση που είναι ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους.
Βλέπεις αμυδρά στα μάτια τους την ελπίδα να προσπαθεί να κρατηθεί ζωντανή, καθώς περιμένουν έξω απ’ τις πόρτες των ιατρείων και κρέμονται απ’ τα χείλη των γιατρών μήπως και ακούσουν κάποιο ενθαρρυντικό νέο.

Άλλοτε αναπτερώνονται, άλλοτε καταρρέουν… μα πάντα στέκονται βράχοι δίπλα στα βλαστάρια τους που πολεμάνε…

Γονείς ήρωες που θα έπαιρναν πολύ ευχαρίστως τη θέση των παιδιών τους που βασανίζονται απ’ τη μάστιγα…
Που βλέπουν τα μικρά τους θαύματα να δίνουν άνισες μάχες για να νικήσουν, μη μπορώντας να τα βοηθήσουν παρά μονάχα υπομένοντας μαζί τους το βασανιστήριο και κάνοντας τον καραγκιόζη μπας και ξε-γελάσουν τη λύπη…

Την Αννούλα με την μαμά της τις ξανασυνάντησα στο προαύλιο το ίδιο απόγευμα…

Κάθισαν δίπλα μου. Προσπαθώντας να πω κάτι, συμβούλεψα την μανούλα, να προσέχει λόγω εγκυμοσύνης, να μη σηκώνει τόσο βάρος κι άλλα τέτοια χαζά κι ανούσια…

Με καθήλωσε λέγοντάς μου πως από τότε που ξεκίνησε ο Γολγοθάς τους, έχει δει και βιώσει τα πάντα και πως η πρώτη προτεραιότητά της είναι η Αννούλα της!

Είναι δύσκολα όταν  είσαι από μακριά… ακόμη και για τα πιο αυτονόητα δεν έχεις λύση…

Που να πλυθείς, που να ξεκουράσεις λίγο το κορμί σου, που ν’ απομονωθείς να κλάψεις και να ξεσπάσεις…

Έχει κοιμηθεί σε καρέκλες, σε ράντζα, στο αυτοκίνητο, ως και σε παγκάκι, για να είναι κοντά της… αλλά δε τη νοιάζει, αρκεί να γίνει καλά!  και πως το παιδί που έρχεται ίσως φέρνει μαζί του την μόνη ελπίδα για τη  σωτηρία της Αννούλας…

Είδα την χλωμούλα Αννούλα και τη μαμά της και το επόμενο απόγευμα…και το μεθεπόμενο…

Αγκαλιασμένες πάντα! Να χορτάσει η μια την αγκαλιά της άλλης…

Η βόλτα τους ήταν μέχρι το παρεκκλήσι του νοσοκομείου όπου άναβαν το κεράκι τους ικετεύοντας την Παναγιά να τις προσέχει και να κάνει την Αννούλα καλά για να χαρεί τον ερχομό της αδερφούλας της σε δυο μήνες…

Το τελευταίο απόγευμα πριν φύγουμε για το σπίτι μας, είδα την μανούλα μόνη, να προσεύχεται και να παρακαλάει γονατιστή μπροστά στην εκκλησιά…

Δε χωρούσαν λόγια…

Τι να πεις σε μια μάνα που σπαρακτικά οδύρεται και φιλάει το χώμα ποτίζοντάς το με τα δάκρυά της;;…

Δε τόλμησα να ρωτήσω…

Μόνο προσευχήθηκα. Ικέτεψα μαζί της να γίνει το παιδάκι της καλά, να μην υποφέρει, ούτε αυτό, ούτε κανένα άλλο παιδάκι.

Δε ξέρω τι απέγινε η Αννούλα…

Ίσως να στάθηκε  τυχερή…

Ίσως να εισακούστηκαν οι προσευχές της μαμάς της…

Ίσως να γνώρισε την αδερφή της …Ίσως κι όχι …

Ξέρω πως δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνα τα μάτια όπως με κοίταξαν μέσα στο ασανσέρ και το ρίγος που με διαπέρασε.

Ούτε το βλέμμα της μαμάς της…

Η θλίψη σε όλο της το μεγαλείο προσωποιημένη στο πρόσωπο αυτής της νέας γυναίκας και στο πρόσωπο κάθε γονιού που το παιδί του νοσεί…

Ο καρκίνος της παιδικής ηλικίας, δεν είναι μεταδοτικός, δεν είναι ανίατος, δεν είναι επάρατος και ΜΑΣ ΑΦΟΡΑ ΟΛΟΥΣ!

Το κείμενο είναι αφιερωμένο σε όλα τα παιδάκια που παλεύουν με κάθε μορφής καρκίνου, και στους γονείς τους…Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και γεγονότα είναι αληθινή!

Της Χριστίνας Ζαμπούνη

Πηγή: www.anapnoes.gr

Η σιωπή των γιατρών

Την ώρα που βρίσκεται σε εξέλιξη η υπόθεση της φαρμακευτικής εταιρείας Novartis, το υπουργείο Υγείας φαίνεται να προχωρά με γοργούς ρυθμούς και σε συνεργασία με την Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων στην αναμόρφωση του υπάρχοντος πλαισίου για τη δημοσιοποίηση των στοιχείων των γιατρών που φιλοξενούνται ανά τον κόσμο σε συνέδρια τα οποία διοργανώνουν φαρμακευτικές εταιρείες.

Για το θέμα έκανε σχετική δήλωση στην «Εφ.Συν.» (6/01/2017) ο υπουργός Υγείας Ανδρέας Ξανθός, όπου με αφορμή την υπόθεση Novartis ανέφερε μεταξύ άλλων πως χρειάζονται «θεσμικές δικλίδες ασφαλείας, π.χ. δημοσιοποίηση στην ιστοσελίδα του ΕΟΦ και κάθε φαρμακευτικής εταιρείας των οικονομικών συναλλαγών των εταιρειών με γιατρούς ή επιστημονικές εταιρείες είτε για συμμετοχή σε ιατρικά συνέδρια είτε για κλινικές μελέτες κ.λπ.».

Η ιστορία αυτή δεν είναι καινούργια, κρατά από το 2014, όταν επιχειρήθηκε για πρώτη φορά η θέσπιση ενός κώδικα διαφάνειας και δεοντολογίας εκ μέρους του Συνδέσμου Φαρμακευτικών Επιχειρήσεων Ελλάδας σε συνεργασία με την τότε ηγεσία του υπουργείου.

Το μέτρο επρόκειτο να εφαρμοστεί από την 1η Ιανουαρίου 2016 για συναλλαγές που πραγματοποιήθηκαν το 2015.

Σύμφωνα με τον κώδικα, θα εξαιρούνταν παροχές για Μη Συνταγογραφούμενα Φάρμακα, γεύματα εργασίας και είδη αξίας έως 15 ευρώ.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο κώδικας εφαρμόζεται στις περισσότερες χώρες της Ε.Ε.

Στην Ελλάδα, ωστόσο, ουδέποτε εφαρμόστηκε, έως ότου φτάσαμε στο προηγούμενο καλοκαίρι όταν ο ΕΟΦ επιχείρησε να ζητήσει από τις εταιρείες να δημοσιοποιήσουν τα στοιχεία.

Αυτό όμως αποτράπηκε λόγω της αρνητικής γνωμοδότησης της Αρχής Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, στην οποία είχαν προσφύγει τόσο ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών όσο και οι φαρμακοβιομήχανοι, ο μεν πρώτος τονίζοντας ότι υπάρχουν ηπιότερα μέτρα ελέγχου, οι δε δεύτεροι προκειμένου να διαπιστώσουν αν είναι σύννομη μια τέτοια ενέργεια.

Η απόφαση της Αρχής έκρινε ότι μια τέτοια ενέργεια μπορεί να αφορά μόνο τα προωθητικά και όχι τα επιστημονικά συνέδρια.

Έκρινε επίσης ότι ακόμα και σε ό,τι αφορά τα προωθητικά συνέδρια, η δημοσιοποίηση στοιχείων υπόκειται σε συγκεκριμένους όρους και προϋποθέσεις.

Ειδικότερα, η δημοσιοποίηση θα πρέπει να αφορά τα ελάχιστα αναγκαία στοιχεία (όχι τον ΑΦΜ και τον ΑΜΚΑ των επαγγελματιών υγείας), να γίνεται αναλυτική και σαφώς διακριτή αναφορά ανάμεσα στα ποσά από τα οποία ο ιατρός επωφελήθηκε άμεσα ο ίδιος και εκείνα που καταβλήθηκαν για τις λοιπές ανάγκες του ταξιδιού και του συνεδρίου, να γίνεται για περιορισμένο διάστημα 3 ετών και ο υπεύθυνος επεξεργασίας να πρέπει, κατ’ εφαρμογή του άρθρου 10 του Ν. 2472/1997, να λαμβάνει όλα τα τεχνικά μέτρα ασφαλείας.

Τέλος, η Αρχή όρισε ότι κάθε περαιτέρω χρήση των δημοσιοποιούμενων στοιχείων για άλλο σκοπό δεν είναι νόμιμη.

Εκατομμύρια εν μέσω κρίσης

Είναι χαρακτηριστικό, πάντως, ότι παρά την οικονομική κρίση, κατά το έτος 2015 τα μέλη του ΣΦΕΕ έδωσαν σχεδόν 30 εκατ. ευρώ για συνέδρια, ενώ άλλα 24 εκατ. ευρώ δόθηκαν σε διάφορους φορείς.

Πώς ξοδεύονται αυτά τα λεφτά; Την καλύτερη απάντηση ίσως τη δίνει ένα παλιό κείμενο (2013) που δημοσίευσε στον προσωπικό του ιστότοπο ο διευθυντής της καρδιολογικής κλινικής του «Τζανείου» και διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών, Χρήστος Ντέλλος, όπου με τίτλο «Ιατρικά συνέδρια: η σιωπή των γιατρών», έγραφε μεταξύ άλλων:

«Χρόνο με τον χρόνο, η φωνή των γιατρών χάνεται στα ιατρικά συνέδρια, καθώς μετατρέπονται σε παθητικούς, σιωπηλούς ακροατές των “ειδικών” και των “opinion leaders”.

Αυτό σε μια εποχή που δέχονται έτσι και αλλιώς έναν καταιγισμό από πληροφορίες από ιατρικά περιοδικά, από το διαδίκτυο, αλλά και από πλήθος εντύπων και επισκέψεων αντιπροσώπων της ιατρικής βιομηχανίας.

Και όμως, ο κύριος σκοπός των συνεδρίων θα έπρεπε να ήταν η ζωντανή, ελεύθερη ανταλλαγή απόψεων και εμπειρίας, με την ενεργό συμμετοχή όλων των γιατρών.

Αυτό θα βοηθούσε στην αξιοποίηση του τεράστιου όγκου των ιατρικών πληροφοριών και της νέας τεχνολογίας, που μαζί με την προσωπική εμπειρία του κάθε γιατρού θα οδηγούσε σε πραγματική γνώση.

Αυτή η παγκόσμια μετάλλαξη των ιατρικών συνεδρίων, τις τελευταίες δεκαετίες, από εργαστήρια επιστημονικής γνώσης σε χώρους εντατικής πλύσης εγκεφάλου, είναι κατά τη γνώμη μου η μεγαλύτερη απειλή σήμερα για την υγεία.

Και αυτό, γιατί αποτελεί την πηγή της νοσογόνου ιατρικής, της χειραγώγησης και αλλοτρίωσης των γιατρών, της διαφθοράς και της έκρηξης των δαπανών.

Η ριζική αλλαγή του τρόπου διοργάνωσης και λειτουργίας των συνεδρίων, σε παγκόσμιο και εθνικό επίπεδο, πρέπει να γίνει προτεραιότητα για τους άμεσα υπεύθυνους για την παρούσα κατάσταση: την ιατρική ελίτ, την ιατρική βιομηχανία και το κράτος.

Όμως, και εμείς, ο κάθε γιατρός χωριστά και όλοι μαζί, πρέπει να αναλάβουμε τις μεγάλες ευθύνες μας. Τα συνέδρια βλάπτουν σοβαρά την ιατρική μας σκέψη και συνείδηση».

Συντάκτης: Δημήτρης Τερζής

Πηγή: https://www.efsyn.gr

Παιδικός Καρκίνος: Μια μέρα μόνο δεν αρκεί - Η μάχη είναι συνεχής

Η 15η Φεβρουαρίου, η Διεθνής Μέρα κατά του Παιδικού Καρκίνου, έρχεται να μας θυμίσει ότι κάθε 3 λεπτά ένα παιδί πεθαίνει από καρκίνο. Επίσης να μας θυμίσει ότι ο παιδικός καρκίνος είναι θεραπεύσιμος. Η γρήγορη και αποτελεσματική αντιμετώπιση σώζει ζωές. 

Τα τελευταία χρόνια παρατηρήθηκε μια αύξηση των νεοδιαγνωσμένων παιδιών με καρκίνο. Παγκοσμίως από 165.000 στα 215.000 παιδιά/έτος για παιδιά κάτω των 14 ετών και 85.000 νεοδιαγνωσμένων εφήβων άνω των 14 ετών. Πρέπει να λάβουμε όμως υπόψη ότι σε αρκετές χώρες δεν γίνονται συστηματικές καταγραφές των περιστατικών και έτσι τα δεδομένα αυτά δεν είναι απολύτως ακριβή. Το ποσοστό επιβίωσης των παιδιών με κακοήθεια στις αναπτυγμένες χώρες φτάνει κατά μέσο όρο το 85% και συνεχίζει τα αυξάνεται. Ακόμη και σε χώρες με πιο περιορισμένη ιατρική περίθαλψη το ποσοστό αυτό φτάνει το 80%. Παρόλο που το ποσοστό επιβίωσης συνεχώς αυξάνεται υπάρχουν παιδιά που ο καρκίνος τους στερεί τη ζωή και γι αυτά τα παιδιά ο αγώνας συνεχίζεται. Οι τελευταίες εξελίξεις στην παιδιατρική ογκολογία είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικές. Νέες μέθοδοι θεραπείας αναπτύσσονται και πολλές απ αυτές ήδη εφαρμόζονται σε κλινικές μελέτες.

Οι προσπάθειες έχουν επικεντρωθεί σε 2 κυρίως στόχους. Αρχικά γίνεται προσπάθεια για τον μορικό χαρακτηρισμό και ταξινόμηση των κακοηθειών όπως έγινε με το μυελοβλάστωμα, νευροβλάστωμα, οστεοσάρκωμα, τις υποτάξεις της Οξείας Λεμφογενούς και Μυελογενούς Λευχαιμίας κ.λ.π. με σκοπό την ανάπτυξη μοριακά στοχευμένων θεραπευτικών μεθόδων. Έχουν ήδη εφαρμοστεί μοριακές θεραπείες σε πρώιμες κλινικές μελέτες με ικανοποιητικά αποτελέσματα όπως σε υποτροπιάζον μυελοβλάστωμα, Οξεία Λεμφογενή Λευχαιμία, Σάρκωμα Ewing's.

Η δεύτερη νέα προσέγγιση αντιμετώπισης του παιδικού καρκίνου βασίζεται στην ανοσοθεραπεία. Μονοκλωνικά αντισώματα ενάντια σε αντιγόνα (ειδικές πρωτεΐνες που χαρακτηρίζουν τα συγκεκριμένα καρκινικά κύτταρα) συνδέονται με ραδιενεργά στοιχεία ή τοξίνες και χορηγούνται με σκοπό να συνδεθούν με τα καρκινικά κύτταρα και να τα σκοτώσουν. Ο τρόπος αυτός αντιμετώπισης έχει εφαρμοστεί στην Οξεία Λεμφοβλαστική Λευχαιμία και στο Λέμφωμα Hodgkin.
Μια άλλη μέθοδος ανοσοθεραπείας είναι να χρησιμοποιηθούν τα ίδια Τ λεμφοκύτταρα του ασθενούς και αφού λάβουν κατάλληλη επεξεργασία να μεταμοσχευθούν ξανά στον ασθενή και να λειτουργήσουν κυτταροτοξικά ενάντια στον όγκο. Η θεραπεία αυτή είναι γνωστή με την ονομασία chimeric antigen receptor T-cell (CAR T). Αυτή η θεραπεία δοκιμάζεται σε προ κλινικές μελέτες στο νευροβλάστωμα. 

 

Τέλος βελτιώσεις έχουν γίνει και στην χορήγηση της ακτινοβολίας. Γίνεται προσπάθεια να χορηγείται η ακτινοβολία μέσω απεικονιστικών μεθόδων ώστε να γίνεται πιο στοχευμένη και να αποφεύγεται η ακτινοβόληση των φυσιολογικών ιστών. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό στην ακτινοβολία όγκων του εγκεφάλου. Επίσης η χρήση πρωτονίων αντί για φωτόνια φαίνεται να είναι εξίσου αποτελεσματική και με λιγότερες παρενέργειες.

Συμπερασματικά, η έρευνα πάνω στην παθοφυσιολογία των καρκινικών κυττάρων οδηγεί στην ανάπτυξη νέων και πιο αποτελεσματικών μεθόδων αντιμετώπισης. Υπάρχουν όμως πολλά ακόμη να μελετηθούν όπως ο μηχανισμός αντίστασης στην θεραπεία, η δημιουργία των μεταστάσεων και υποτροπών, η ανάπτυξη πιο στοχευμένων μεθόδων θεραπείας και μέθοδοι έγκαιρης διάγνωσης και παρακολούθησης.

 

ΟΜΩΣ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΜΟΝΟ ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ .....

Πηγή: Dr Vlacha Παιδο Αιματολόγος

O 21χρονος Καναδός με το ένα πόδι, που έτρεχε για να αφυπνίσει τον κόσμο σχετικά με τον καρκίνο.

Ο Τέρι Φοξ γεννήθηκε 28 Ιουλίου του 1958 στον Καναδά. Ήταν αθλητής από πολύ μικρός με πολύ ενθουσιασμό για ότι έκανε αφού έπαιζε ποδόσφαιρο, ράγκμπι και μπέισμπολ. Το μπάσκετ όμως ήταν η μεγάλη του αγάπη.

Ο προπονητής του όμως διέκρινε σε εκείνον το πείσμα που θα τον έκανε σπουδαίο αθλητή μακρινών αποστάσεων. Στο μπάσκετ δεν πήγαινε καλά αλλά δεν το έβαζε κάτω μέχρι που τα κατάφερε και εκεί. Από αλλαγή, βασικός και από εκεί με τον τίτλο του καλύτερου αθλητή της χρονιάς.

Όλα τα άσχημα ξεκίνησαν από ένα τροχαίο ατύχημα του Φοξ. Χτύπησε το γόνατο του αλλά δεν έδωσε σημασία αφού ήθελε να τελειώσει την χρονιά με την ομάδα μπάσκετ. Περίπου έξι μήνες αργότερα και αφού ο πόνος επέμεινε πήγε στο νοσοκομείο όπου διαγνώστηκε οστεοσάρκωμα μίας μορφής καρκίνο που συχνά ξεκινά κοντά στα γόνατα.

Οι γιατροί διαφώνησαν για το αν συνδέεται το χτύπημα με τον καρκίνο αλλά το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Ο Τέρι έπρεπε να ξεκινήσει χημειοθεραπείες, αφού του ακρωτηριάσουν το πόδι, με τις πιθανότητες επιβίωσης τότε να ήταν στο 50% και δύο χρόνια πριν στο 15%. Η αποκατάσταση του φαινόταν εξαιρετική.

Περπάτησε, με το πρόσθετο μέλος που του τοποθετήθηκε, μόνο τρεις εβδομάδες μετά και ξεκίνησε πάλι αθλητισμό. Άμεσα μπήκε στην ομάδα μπάσκετ με καροτσάκι και κέρδισε τρεις εθνικούς τίτλους με την ομάδα.

«Ο Μαραθώνιος της Ελπίδας»

Ο Τέρι το βράδυ πριν εγχειριστεί διάβασε ένα άρθρο σχετικά με τον Μαραθώνιο της Νέας Υόρκης και εντυπωσιάστηκε. Όταν είδε και το πόσα λίγα χρήματα έχουν δοθεί για την έρευνα του καρκίνου πείσμωσε.

Ξεκίνησε προετοιμασία άμεσα με στόχο να αφυπνίσει τον κόσμο σχετικά με τον καρκίνο. Η προπόνηση του ήταν ιδιαίτερα επίπονη. Το υγιές του πόδι καταπονούνταν και ο πόνος ήταν αφόρητος. Τελικά τον Αύγουστο του 1979 ολοκλήρωσε τον Μαραθώνιο του Πρίγκηπα Γεωργιού στον Καναδά.

Tερμάτισε τελευταίος και δέκα λεπτά αργότερα από τον προηγούμενο αλλά όλοι αναγνώρισαν την τεράστια προσπάθεια του. Έτσι του μπήκε η ιδέα να μαζέψει χρήματα για τον καρκίνο. Ο τελικός στόχος ήταν να μαζέψει 1 δολάριο για κάθε Καναδό, δηλαδή να μαζέψει 24 εκατομμύρια δολάρια.

Τον Οκτώβριο του 1979 έστειλε γράμμα στο κέντρο κατά του καρκίνου του Καναδά που έκανε γνωστό τον σκοπό του αλλά και υποσχέθηκε ότι θα το ολοκληρώσει ακόμα και αν χρειαστεί αν συρθεί. Οι συνθήκες που συνέχιζε να βιώνει στα κέντρα χημειοθεραπείας τον πείσμωναν ακόμα περισσότερο. Να σημειωθεί ότι όταν τον πλησίασαν χορηγοί τους έδιωξε χωρίς καν να συζητήσει αφού δεν ήθελε καμία εταιρεία να κερδίσει χρήματα από την προσπάθεια που κάνει.

Ο Μαραθώνιος ξεκίνησε 12 Απριλίου 1980. Στην αρχή δεν είχε τη αποδοχή που θα ήθελε αλλά με τον καιρό ο κόσμος αυξάνονταν. Η στήριξη ήταν μεγάλη αλλά ο Φοξ άρχισε να καταπονείται ιδιαίτερα.

Αρνούμενος να σταματήσει η κατάσταση του επιδεινωνόταν μέρα με τη μέρα. Με τον κόσμο να έχει αγκαλιάσει για τα καλά πια την προσπάθεια του γινόταν και πιο δύσκολο για εκείνον να σταματήσει ώσπου την 1η Σεπτεμβρίου αναγκάστηκε να σταματήσει αφού υπέφερε από έντονο βήχα.

Ο κόσμος τον ενθάρρυνε και έτσι συνέχισε αλλά λίγο αργότερα μεταφέρθηκε στον νοσοκομείο όπου του ανακοινώθηκε ότι έχει πια καρκίνο και στους πνεύμονες γράφοντας το τέλος του ταξιδιού του.

Έτρεξε 143 μέρες συνεχόμενα κάνοντας 5,373 χιλιόμετρα. Αρνήθηκε οποιαδήποτε προσφορά για να τελειώσουν εθελοντές την προσπάθεια του και επέμενε να το κάνει ο ίδιος. Αφού δεν μπορούσε να τρέξει άρχισε να το επικοινωνεί με άλλους τρόπους. Η φήμη του εξαπλώθηκε και μέχρι τον Απρίλιο είχε μαζέψει πάνω από 23 εκατομμύρια δολάρια.

Το τέλος

Αν και οι γιατροί έκαναν τα πάντα για να τον βοηθήσουν ο καρκίνος είχε προχωρήσει πολύ και οι πειραματικές θεραπείες τότε δεν βοήθησαν τον Τέρι. 

Ο Τέρι Φοξ πέθανε 28 Ιουνίου 1981 με όλο τον κόσμο στο πλευρό του.

Η κυβέρνηση του Καναδά διέταξε να κυματίζουν μεσίστιες οι σημαίες προς τιμήν του. Ο Τέρι Φοξ άφησε βαριά παρακαταθήκη. Η προσπάθεια του, το πείσμα του και η δύναμη του έχουν συμβάλει αποφασιστικά στην ιατρική. Ο γιατρός κ. Τζέι Γουόντερ δήλωσε τον Σεπτέμβριο του 2013 ότι οι επιστημονικές έρευνες για το οστεοσάρκωμα έχουν αυξηθεί πάρα πολύ.

Μέσα σε λίγες δεκαετίες το ποσοστό επιβίωσης στους νέους ανθρώπους είναι σχεδόν στο 80% και σε όλους τους ασθενείς κοντά στο 70%. Η φήμη του νεαρού Τέρι Φοξ ακόμα και σήμερα βοηθάει στο να δίνονται μεγάλες προσφορές για τις έρευνες για τον καρκίνο με το ίδρυμα του «The Terry Fox Run» και κάνει σπουδαία δουλειά.

Ο Τέρι Φοξ ήταν ένας άνθρωπος που μέσα από την ασθένεια του δίδαξε τι πάει να πει δύναμη, αποφασιστικότητα και προσήλωση σε έναν στόχο σκεπτόμενος την δυστυχία των άλλων κάτι που αν το είχαμε λίγο παραπάνω σήμερα θα ξεπερνούσαμε πιο εύκολα τα προβλήματα που μας ταλανίζουν.

Πηγή: http://www.tilestwra.com