Θα σε θυμάμαι ….

Η Δώρα είναι νοσηλεύτρια σε αντικαρκινικό νοσοκομείο... 

λέει το δικό της τελευταίο αντίο στην Ιωάννα 

Δεν θα ξεχάσω ποτέ το καθάριο βλέμμα σου…
Δεν θα επιτρέψω στον εαυτό μου και στη συνείδηση μου να ξεχάσω αυτό που γνώρισα σε εσένα…
Πάντα θα υπάρχει στο μυαλό και στην ψυχή μου το υπέροχο ατόφιο και ειλικρινές βλέμμα σου… Πάντα θα ζει μέσα μου η τόση γαλήνη και απλότητα που συντρόφευε το στερνό σου αντίο…
Ποτέ δεν θα σε ξεχάσω …
Ποτέ δεν θα βγάλω από μέσα μου την ηρεμία και την αξιοπρέπεια που γνώρισα σε εσένα…
Θα σε θυμάμαι και αυτό να ξέρεις… Στο υπόσχομαι… Θα σε θυμάμαι και η θύμηση σου και μονό θα μου δίνει αφορμή να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος...
Θα σε θυμάμαι για αυτό που ήλπιζες πάντα.Για ένα καλύτερο υπέροχο αύριο. Δεν θα το γνωρίσεις. Δεν θα είσαι εδώ να το δεις. Δεν θα ‘σαι δίπλα μας να το χαρείς… Και με γεμίζει θλίψη.

Σε γνώρισα καθηλωμένη επί μήνες σε ένα κρεβάτι παλεύοντας να ξορκίσεις τόσους δαίμονες. Ερχόσουν έφευγες… Και ξανά ο ίδιος κύκλος, ίδιος επίπονος κουραστικός κύκλος. Αλλά για σένα δεν ήταν κύκλος.Ήταν μονόδρομος. Στην τελευταία σου εισαγωγή ήσουν τρομοκρατημένη… Το ήξερες… Τόσες χημειοθεραπείες, τόσα φάρμακα και τόση ταλαιπωρία… Ακόμα θυμάμαι τα τελευταία λόγια σου… «Άδικα έγιναν όλα Δώρα μου» μου είχες πει..
Ήξερες ότι αυτή ήταν η στερνή φορά…
Κι όμως… Ο τόσος φόβος σου μεταλλάχτηκε σε κάτι μαγικό. Ίσως τελικά η αντιμετώπιση με το θάνατο να μην είναι κάτι τόσο τραγικό. Ίσως όταν νιώθεις ότι έρχεται εκείνη η ώρα να ξυπναει κάτι μέσα σου. Κάτι που περιμένει σιωπηλό μόνο εκείνη την ώρα. Δεν ξέρω … και όταν το μάθω;  Πιθανόν να μην βρω το χρόνο να το μεταβιβάσω…

Το μεσημέρι που μας αποχαιρέτησες διαγράφεται ακόμα έντονο στην μνήμη μου… Δεν το περίμενα πότε. Πίστευα ότι μια μέρα θα σηκωθείς και θα πατήσεις στα πόδια σου όπως τόσες άλλες φορές. Δεν ήθελα να ‘μαι εκεί. Κι όμως, ίσως να ήταν και γραφτό μου να είμαι...
Ακόμα έχω στο μυαλό μου τους λυγμούς σου Ιωάννα. Ακόμα νιώθω βαριά την αγκαλιά μου και το χέρι μου ακόμα έχει την αίσθηση από τα μαλλιά σου. Εκείνο το μισάωρο δεν θα βγει ποτέ από μέσα μου… Γλυκιά μου Ιωάννα…
Αν ποτέ τύχει να διαβάσεις αυτή το κείμενο να ξέρεις ότι είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής στον υπέροχο άνθρωπο που είχες την τιμή να έχεις μάνα…
Ξέρω πως έχεις μείνει μόνη σου. Δεν θα αναπληρωθεί ποτέ αυτό το κενό που βιώνεις, δεν θα σβήσει ποτέ αυτός ο πόνος και αυτό το καταραμένο γιατί δεν θα χαθεί ποτέ από τα χείλη σου...
Είμαι περήφανη που σας γνώρισα. Και είχα την τιμή να κερδίσω την αγάπη σας. Είμαι περήφανη, που μπόρεσα να σταθώ δίπλα σας και να κερδίσω την εμπιστοσύνη σας…

Κυρία Πηνελόπη σε ευχαριστώ γιατί μου έμαθες να βλέπω με άλλα μάτια, τα δικά σου! Στο υπέροχο γαλάζιο τους εύχομαι να γαληνεύει η ψυχή σου...
Γλυκιά μου Ιωάννα, σε θαυμάζω, μέσα από την ψυχή μου σε θαυμάζω…
Πάντα θα έρχονται στην ζωή μας άνθρωποι που θα μας γεμίζουν γνώσεις και πάντα θα μαθαίνουμε …

Πηγή:  http://wincancer.gr