Το συγκινητικό γράμμα του Λουκά Φουρλά στους γονείς των παιδιών με καρκίνο

Ο δημοσιογράφος Λουκάς Φουρλάς, ο οποίος έχασε πρόσφατα  την 4 ετών κόρη του από καρκίνο,  με ένα συγκινητικό κείμενο απευθύνεται στους γονείς που βρίσκονται δίπλα από τα παιδιά τους στο παιδοογκολογικό και δίνουν μαζί τους την δική τους μεγάλη μάχη...

Με αφορμή τα όσα έζησε θέλησε να γράψει ένα γράμμα στους γονείς των παιδιών που πάσχουν από καρκίνο, δίνοντας τους με τον δικό του τρόπο δύναμη και κουράγιο. Άλλωστε ο ίδιος ξέρει καλά τι περνούν, τις αγωνίες τους, το αγκάθι στην καρδιά τους.

Γράμμα σε σένα αγαπημένε/η μου που βρίσκεσαι δίπλα από το παιδί σου στο παιδοογκολογικό...

Αγαπημένε μου φίλε/η

Ξέρω ότι το τελευταίο πράγμα που έχεις όρεξη να κάνεις αυτές τις ώρες, είναι να διαβάζεις γράμματα.

Ξέρω, ακόμα, ότι είσαι κουρασμένος και ξενυχτισμένος με την απελπισία να βρίσκει απάνω σου πρόσφορο έδαφος.

Ξέρω ότι οι στιγμές που κατάφερες να κλείσεις τα μάτια σου καθισμένος σε μια καρέκλα όλο το βράδυ δίπλα από το κρεβάτι του παιδιού σου, για ακόμα ένα βράδυ από  τα τόσα πολλά που βρίσκεσαι εκεί, είναι μετρημένες. 

Τις περισσότερες στιγμές, το ξέρω αγαπημένε/η μου, έχεις τα μάτια σου ανοικτά και καρφωμένα πάνω στο παιδάκι σου που κοιμάται.

Κάθε ανάσα του, κάθε αυθόρμητο άγγιγμα απάνω σου, κάθε λεξούλα που θα ψελλίσει  στον ύπνο του, για σένα είναι υπερπολύτιμα και δεν θέλεις να τα χάσεις. 

Και λίγο πριν από το κάθε ξημέρωμα, όταν από την κούραση πλέον τα μάτια σου κλείσουν, η σκέψη σου στο παιδί σου τρέχει. 

Και ευχόσουν όλο αυτό να είναι ένα κακό όνειρο. 

Ένας εφιάλτης που θα ξεχαστεί με το πρώτο φως του ήλιου.

Ξέρω αγαπημένε μου φίλε/η ότι παρακαλείς μέρα νύχτα να σήκωνες εσύ τον σταυρό του σπλάχνου σου και να ένοιωθες στο πολλαπλάσιο τον κάθε του πόνο…

Εύχεσαι κάθε μέρα με όλη την δύναμη της ψυχής σου να γινόταν να βρεθεί ένας τρόπος να μπορούσαν οι γιατροί να  χορηγούσαν σε σένα  όλα εκείνα τα φάρμακα που κάνουν το παιδί σου αδύνατο και ευάλωτο. 

Που του προκαλούν πόνους, αναγούλες, χλομιάζουν το προσωπάκι του και κάνουν τα μαλλάκια του να πέφτουν.  

Ξέρω ότι παρακαλείς να βρισκόταν ένας τρόπος όλο αυτό να γινόταν να το υποστείς εσύ και όχι το σπλάχνο σου.

Παρακαλείς να γινόταν να τρυπούσαν εσένα οι νοσοκόμες κάθε βράδυ και όχι το παιδάκι σου. 

Βλέπεις ..ξέρω ότι σου έλειψαν τα ψέματα και οι υποσχέσεις που δίνεις κάθε βράδυ στο μωράκι σου ότι αυτή την φορά δεν θα πονέσει…

 Ξέρεις ότι και πάλι  θα πονέσει και σε σκοτώνει που αναγκάζεσαι να του πεις ψέματα.. 

 Πρέπει όμως... Και αυτό κάνεις κάθε βράδυ δεχόμενος μια μαχαιριά  στην καρδιά κάθε φορά που σε κοιτά με παράπονο στα μάτια και σε ρωτά γιατί το επέτρεψες...

Και ξέρω ότι εκεί οι αντοχές σου εξατμίζονται και πας να λυγίσεις ενώ δεν σου επιτρέπεται να λυγίσεις...

Και εκεί κατορθώνεις αγαπημένε/η μου το ακατόρθωτο. Να μην λυγάς, να στέκεσαι στα πόδια σου και να χαμογελάς, μαζεύοντας από το πάτωμα το κάθε σκόρπιο κομμάτι της ψυχής σου.

Και ας διερωτώνται, όσοι δεν ξέρουν, που βρίσκεις την δύναμη. Που βρίσκεις την δύναμη να χαμογελάς να λες ιστορίες να παίζεις με το μωρό σου και να μην λυγάς.

Να μην λυγάς…

Οι μόνοι που σε καταλαβαίνουν είναι οι άλλοι γονείς που σας έφερε μαζί η μοίρα στον θάλαμο του παιδοογκολογικού. Με αυτούς αγαπημένε/η μου ξέρω ότι δεν χρειάζεται να λες πολλά. Μιλάτε με τις σιωπές σας. Μιλάτε με τα μάτια σας.

Με το πάρετε ο ένας τον άλλο μια αγκαλιά και σκουπίζοντας προσεκτικά τα μάτια σας πριν ξαναμπείτε στο δωμάτιο του παιδιού σας..

Εκεί που μπαίνετε, πάντα, χαμογελώντας. 

Διότι δεν γίνεται διαφορετικά. Και ξέρω ότι όλο αυτό σου είναι εξαιρετικά δύσκολο αλλά δεν έχεις επιλογή.

Μακάρι να είχες.

Όλα αυτά τα ξέρω αγαπημένε/η μου αλλά αν σου γράφω αυτό το γράμμα είναι για να σου πω κάποια πράγματα  που εσύ ίσως δεν ξέρεις και θέλω να τα μάθεις. 

Είναι πολύ σημαντικό να τα μάθεις πίστεψε με.

Διότι όταν τα μάθεις, ίσως, καταλάβεις  από που παίρνεις αυτή την δύναμη που σε κάνει να μην λυγάς.

Άκου λοιπόν αγαπημένε/η μου.

Εκεί έξω από τον δεύτερο όροφο του παιδοογκολογικού υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που δεν ξέρεις καν ούτε συνάντησες καμία φορά στη ζωή σου που σε έχουν συνέχεια στο μυαλό τους και προσεύχονται κάθε βράδυ για το παιδί σου και για σένα.

Εκεί έξω, λοιπόν,  υπάρχουν άνθρωποι που χωρίς να έχουν δει έστω και μια φορά το μωρό σου, το έχουν ήδη υιοθετήσει και παρακαλούν με τόση αγάπη  τον θεό να το βοηθήσει λες και είναι δικό τους.

Μάθε, λοιπόν, αγαπημένε/η μου, ότι δεν είσαι μόνος όταν κάθεσαι όλες εκείνες τις αμέτρητες και σκληρές  ώρες πάνω σε εκείνη την καρέκλα δίπλα από το παιδί σου. Χιλιάδες άνθρωποι είναι εκεί δίπλα σου και μοιράζονται μαζί σου ένα κομμάτι από την ψυχή τους.

Όταν το παιδάκι σου πονά, χιλιάδες άνθρωποι μικροί και μεγάλοι που εσύ δεν συνάντησες ποτέ εύχονται να είναι δικός τους ο πόνος.

Μάθε λοιπόν αγαπημένε/η μου, ότι όλες αυτές οι χιλιάδες των καλών ανθρώπων εκεί έξω δεν θα σε αφήσουν ποτέ μόνο σου.

Και αυτό επέτρεψε μου να το ξέρω καλά.

Και τώρα που το ξέρεις και σύ ίσως έχεις πλέον συνειδητοποιήσει από πού αντλείς όλη αυτή την δύναμη την οποία δεν ήξερες ποτέ ότι είχες,  πριν το αγγελούδι σου περάσει την πόρτα του παιδοογκολογικού.

Λουκάς.

 Πηγή: https://www.offsite.com