Ένας διαφορετικός μαραθώνιος

 Την κλασσική διαδρομή την έχω τρέξει 4 φορές το 2013,14,15 και το 16. Όταν λέω την έχω τρέξει μην το παίρνετε και τις μετρητοίς. Εννοώ την έχω κάνει. Σε κάποια σημεία του αγώνα τρέχοντας σε άλλα περπατώντας σε άλλα σέρνοντας. Στο τέλος τερμάτιζα με πλήθος συναισθημάτων.

Όλα ξεκίνησαν μετά τον τερματισμό του δεκαριού το 2012. Είχαμε κατέβει μια παρέα 7 ατόμων στο δεκάρι και έτσι πάνω στην πλάκα τους το πέταξα. Του χρόνου μαραθώνιο. Αφού γελάσαμε με το αστείο μου φύγαμε για τα σπίτια μας. Και όμως εγώ το πίστευα. Τότε πληκτρολόγησα στο you tube «κλασικός μαραθώνιος» και έπεσα στα βιντεάκια του Βαγγέλη του Παπαγεωργίου. Πλέον ήμουν σίγουρος. Ήθελα να το ζήσω. Πως είναι δυνατόν σκεφτόμουνα μια μάνα πρόσφυγας με ένα μωρό στην αγκαλιά και ένα παιδί στο χέρι να διασχίζει χώρες και εγώ να φοβάμαι τα 42χλμ. Ήμουν 100% σίγουρος ότι ήθελα του χρόνου να βρεθώ στην εκκίνηση στον Μαραθώνα.

Από τον Γενάρχη ξεκίνησα να ψάχνω για αγώνες δεκάρια στο running news έτσι ώστε όσο μπορώ να βάλω κάνα χιλιόμετρο εγώ ο άμπαλος. Σιγά σιγά με ακολούθησαν και οι υπόλοιποι παρέα. Για χαβαλέ εκεί που συμπληρώναμε την συμμέτοχη για τον αγώνα και έλεγε σύλλογος έβαζα ΦΑΠΕΡΛΕ. Ακολούθησαν και οι άλλοι, περνάγαμε όμορφα εκεί στην ΦΑΠΕΡΛΕ και όλα έβαιναν φυσιολογικά. Τον πρώτο ημιμαραθώνιο τον έβαλα σχεδόν δυο μήνες πριν τον μαραθώνιο. Εκεί όταν τερμάτισα σκέφτηκα «που πας ρε Καραμήτρο; Θα χεις άλλο τόσο να κάνεις». Κάθε φορά που ήταν να με πάρει από κάτω σκεφτόμουν τη μάνα πρόσφυγα με το μωρό και έλεγα θα τα καταφέρω.

Έτσι έφτασε και ημέρα του μαραθωνίου. Και όπως είπα και πριν άλλοτε τρέχοντας άλλοτε περπατώντας άλλοτε μπουσουλώντας μπήκα στο Καλλιμάρμαρο με πλήθος συναισθημάτων.

Ο μαραθώνιος για μένα δεν είναι ο χρόνος. Δεν παίζει καμία σημασία ο χρόνος. Ο μαραθώνιος είναι ένας αγώνας με τον ίδιο σου τον εαυτό. Ο καθένας έχει αντίπαλο τον ίδιο του τον εαυτό, άλλοι στο τετράωρο άλλοι στο πεντάωρο, άλλοι στο εξάωρο. Δεν έχει καμία σημασία. Όλοι είναι νικητές γιατί όλοι κάνουν την υπέρβαση και όλοι μπορούν να την κάνουν.

Ο μαραθώνιος που θυμάμαι για πάντα και δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι ο τελευταίος μου, αυτός του 2016. Όλα ξεκίνησαν από τον Οκτώβριο του 2015 όταν διαγνώστηκε με λευχαιμία η πεντάχρονη κόρη ενός πολύ καλού μου φίλου, όταν έζησα από κοντά τι πάει να πει μαραθώνιος ζωής, όταν ο γιατρός του είπε «πρέπει σε έξι μήνες να βρεθεί δοτής, αν βρεθεί έχεις 50% πιθανότητες , αν δεν βρεθεί λυπάμαι...» , όταν φάνηκε η ελπίδα και αρχές του 2016 που βρέθηκε ο δότης με σχεδόν 95% συμβατότητας, όταν ξαφνικά είδα ένα χαμόγελο ελπίδας στα χείλη του φίλου μου, όταν κανονίστηκε η μεταμόσχευση εκεί κοντά στο καλοκαίρι , όταν το άγχος του έχει βαρέσει κόκκινο και εκεί του είπα «ρε μαλάκα όλα θα πάνε καλά, και όταν πάνε το Νοέμβρη θα τον τρέξουμε μαζί τον μαραθώνιο» και όταν μου απάντησε «αν πάνε έχεις τον λόγο μου».

Πονούσα για κάποιο ξένο παιδί σα να ήταν το δικό μου παιδί. Όταν άνοιξαν οι εγγραφές έκανα αμέσως την εγγραφή και για τους δυο μας, πήρα το πακέτο με την μπλούζα.

Η μεταμόσχευση πήγε καλά, βέβαια είχε δρόμο και μετά. Εξετάσεις παραεξετάσεις, οι γονείς είχαν εξαντληθεί. Πλησίαζε ο καιρός του μαραθωνίου. Έβλεπα την εξάντληση των γονιών και δεν ήθελα να τον πιέσω καθώς είχαν δρόμο μπροστά τους.

Του είπα να μην πιεστεί και να το αφήσουμε για κάποια άλλη φορά να πάμε μαζί όπου θα το χαρούμε περισσότερο. Έτσι και αποφασίσαμε να κάνουμε.

Εγώ θα πήγαινα κανονικά. Αυτός ο μαραθώνιος για μένα ήταν ο πιο σημαντικός απ όλους . Ήταν η υπόσχεση που έπρεπε να κρατήσω και για τους δυο μας. Έπρεπε να ξεκινήσω και έπρεπε να τερματίσω.

Πολλές φορές στη διαδρομή έκλαψα, έκλαψα για όλους αυτούς που δίνουν το δικό τους μαραθώνιο στην ζωή, και είναι πολλοί, έκλαψα γιατί ένοιωθα ότι τους εκπροσωπούσα όλους αυτούς, Πονούσαν τα πάντα μου, έκλαιγα και συνέχιζα με όλες μου τις δυνάμεις. Έπρεπε να τερματίσω. Αυτό το μετάλλιο θα το αφιέρωνα σε όλους αυτούς, στην μικρή Αννούλα, την κόρη του φίλου μου που σήμερα που γράφω αυτές τις γραμμές είναι υγιέστατη και πάει στην Α' δημοτικού.

Μπαίνοντας στο γήπεδο με περίμεναν, οι δικοί μου, με περίμενε ο 7 χρόνος γιος μου όπου τον αγκάλιασα σφικτά σα να μην υπήρχε αύριο.

Ο μαραθώνιος για μένα είναι συναισθήματα. Εγώ πήρα το μέγιστο των συναισθημάτων.

Κάθε φορά πριν τρέξω έκανα ένα τεστ κοπώσεως να τσεκάρω την καρδιά μου. Απαιτείται!!!

Ο μαραθώνιος για μένα δεν είναι ο χρόνος. Δεν παίζει καμία σημασία ο χρόνος. Ο μαραθώνιος είναι ένας αγώνας με τον ίδιο σου τον εαυτό.

Κάθε φορά που φοράω αυτή την κόκκινη μπλούζα του μαραθωνίου του 2016 σκέφτομαι πόσο πολύτιμη είναι η υγεία, αγκαλιάζω τα παιδιά μου, τα αγαπώ ακόμη περισσότερο.

Χ. Λ.

Πρόεδρος ΦΑΠΕΡΛΕ.

Πηγή: http://runningnews.gr