«Όταν ένα παιδί νοσεί από καρκίνο νοσεί όλη η οικογένεια»

 Δεν θα ξεχαστούν ποτέ εκείνοι οι μήνες, οι μέρες, οι ώρες που η ζωή μας έδειξε το πιο σκληρό της πρόσωπο. Έβαλε στην ζωή μας την λευχαιμία. Όλα ξεκίνησαν με έναν απλό πυρετό και μια αδυναμία. Ακολούθησε η εισαγωγή μας στο νοσοκομείο, έγιναν οι αιματολογικές εξετάσεις και περιμένοντας με αγωνία τα αποτελέσματα ήρθε και έσκασε σαν βόμβα στα αυτιά μας οι λέξεις του γιατρού:

«Πρέπει να μεταφερθείτε στο Παιδοογκολογικό τμήμα του Αχέπα».

Εκεί ο χρόνος σταμάτησε.. Ένας κρύος ιδρώτας, ένα μούδιασμα σε όλο το κορμί και ένας δυνατός πόνος παντού. Θλίψη, θυμός, άρνηση, φόβος… Θες να ουρλιάξεις μα η φωνή δεν βγαίνει… θες να κλέψεις μα δεν υπάρχουν δάκρυα..Ο φόβος και ο πόνος κυριαρχούν. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα που δεν θυμάμαι πως βρεθήκαμε σ εκείνο το καλά αποστειρωμένο δωμάτιο. Εκείνο το δωμάτιο που για μήνες είχε γίνει το σπίτι μας. 

Έτσι ξεκίνησε ένας πολύ δύσκολος και τρομακτικός αγώνας για την ζωή. Οι καθημερινές επισκέψεις των γιατρών (πάντα με το χαμόγελο) οι εξετάσεις, μαγνητικές, αξονικές, γενικές αίματος, αιμοπετάλια, μεταγγίσεις, υπέρηχοι και ένα σωληνάκι στο στήθος το λεγόμενο χίκμαν. (το σωληνάκι που περνάει από την κεντρική αρτηρία και τροφοδοτεί με φάρμακα χημειοθεραπείας). 

Τα χεράκια μελανά γεμάτα τρυπούλες από τις ενέσεις για τις ατελείωτες καθημερινές εξετάσεις. Επισκέψεις γιατρών, αποτέλεσμα, κλάμα, πόνος, παρενέργειες, νεύρα και τέλος η πτώση μαλλιών. Όλα αυτά σε μικρά αθώα παιδάκια. Βλέποντας και ζώντας κάθε μέρα αυτά για μήνες εκεί μέσα, το μόνο που σου δίνει δύναμη είναι το χαμόγελο τους! Αυτό το χαμόγελο που δεν σβήνει ποτέ από τα χείλη τους πάρα τον πόνο που και την ταλαιπωρία τους. Πρέπει να τελειώσουν αυτόν τον αγώνα και να νικήσουν αυτό το τέρας που έχει μπει τόσο βίαια στην ζωή τους. 

Περνώντας την πόρτα του νοσοκομείου ο χρόνος σταματάει και δεν υπάρχει έξω κόσμος.

Όλη η ζωή είναι εκεί μέσα σε αυτούς τους 4 τοίχους βλέποντας μόνο γιατρούς, νοσοκόμες, ορούς και μικρά πλασματάκια το κάθε ένα στο δωμάτιο του μόνο του με τις μάσκες στο στόμα να σε κοιτάνε με τόση αγάπη, τόση ομορφιά, μα και με ένα παράπονο ένα ΓΙΑΤΙ. Όλοι είμαστε με μάσκες.

Εμείς οι μεγάλοι έχουμε και στο πρόσωπο μια μάσκα. Εκείνη με το χαμόγελο..Πάντα με την όρεξη και το Χαμόγελο γιατί δεν έχουμε το δικαίωμα να κλάψουμε εμείς μπροστά σε αυτά τα παιδιά που δίνουν με τόσο πόνο μάχη για την ζωή. Οι μήνες περνούν, άλλες μέρες πολύ δύσκολες και άλλες λίγο πιο χαλαρές. 

Τρώμε παίζουμε γελάμε και είναι τόσο χαρούμενες μέρες αυτές, γιατί υπάρχουν και κάποιες πολύ δύσκολες που δεν θέλω να αναφέρω. Αυτό που δεν μπορώ με λόγια να περιγράψω, είναι όταν φτάνουμε στο τέλος της ανηφόρας και πλησιάζουμε την κορυφή! Εκεί που τα αποτελέσματα μας βγαίνουν καλά και σταματάμε τις θεραπείες!! Εκεί που αρχίζουν και πάλι να ζουν σαν φυσιολογικά παιδιά της ηλικίας τους. Να παίζουν με άλλα παιδάκια, να πηγαίνουν σχολείο και που επιτέλους πετάμε αυτή την μάσκα. Και μικροί και μεγάλοι και γελάμε για την νίκη μας..

Αυτά τα παιδιά είναι πραγματικοί ήρωες και υποκλίνομαι στην δύναμη τους! Εύχομαι όλα τα παιδιά να νικήσουν το «τέρας» και να είναι πάντα με αυτό το χαμόγελο που εμένα προσωπικά μου έχουν κλέψει την καρδιά!!

 Της Άντωνη Βέλλιου

 

Πηγή: http://e-koufalia.gr