«Μετατρέπει το δικό της λέμφωμα… σε μήνυμα ελπίδας». Κωνσταντίνα Καρακώστα!

Η Κωνσταντίνα ήρθε αντιμέτωπη με το δικό της καρκίνο στην περίοδο της νιότης της. Έπρεπε να μάθει και να προσθέσει στο λεξιλόγιό της νέες λέξεις, νέους όρους….. αξονικός, pet scan, χειρουργείο, βιοψία, χημειοθεραπεία, οροί, και ένα σωρό άλλα …..

Τρυφερή και γλυκούλα, γενναία και δυνατή ταυτόχρονα, αντιμετώπισε με πείσμα και σθένος όσα βίωσε. Περιτριγυρισμένη από την αγάπη της οικογένειάς της, πέρασε τις δικές της δύσκολες μέρες...και τον Δεκέμβριο του 2016 διαγνώστηκα με λέμφωμαž. 

Ονομάζομαι Κωνσταντίνα Καρακώστα

Hodgkin στάδιο ΙΙ. Παρόλο που έχουν περάσει σχεδόν δυο χρόνια, μου είναι ακόμη δύσκολο να
περιγράφω, αληθινά, αυτά που έχω περάσει.

Στην αλλαγή του χρόνου τον Δεκεμβρίου του ’16, την περίοδο δηλαδή που διαγνώστηκε το
λέμφωμα, δεν ήθελα να κλάψω, γιατί υπήρχαν άλλα τόσα μάτια που κλαίγανε για ‘μένα. Ξημέρωνε μια χρονιά τόσο διαφορετική απ’ τις άλλες μια χρονιά, που υστερούσα κάτι που, προσωπικά, το είχα τόσο δεδομένο.. την υγεία μου.

Ακολούθησαν τέσσερις μήνες χημειοθεραπείας στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας και τον Ιούνιο του ’17 ένα μήνα ακτινοθεραπείας στο Ογκολογικό Κέντρο της Τράπεζας Κύπρου. Κάθε θεραπεία ήταν ξεχωριστή, όχι απαραίτητα επειδή κάθε θεραπεία είχε διαφορετικές αντιδράσεις στον οργανισμό μου, αλλά γιατί σε κάθε χημειοθεραπεία είχα και ένα φίλο.

Ο κάθε φίλος στιγμάτιζε τη θεραπεία μου, έλεγα «σήμερα ήταν η θεραπεία αριθμός τέσσερα:
σήμερα κέρδισα στο τάβλι. Η θεραπεία αριθμός πέντε: σήμερα παίξαμε uno. Η θεραπεία αριθμός εφτά: σήμερα βάψαμε τα νύχια μου. Η θεραπεία αριθμό δεν θυμάμαι: σήμερα διαβάσαμε όλες τις εβδομαδιαίες προβλέψεις για τα ζώδια».

Σε όλο αυτό το διάστημα των θεραπειών, υπήρχαν εμφανείς συνέπειες στο σώμα μου και στον
οργανισμό μου : έχασα βάρος, πέσανε τα μαλλιά μου, συγκεκριμένες μυρωδιές με ενοχλούσαν, τα κοκάλα μου ήταν πιο αδύναμα, και αυτό μου προκαλούσε συνεχόμενους πόνους στα χέρια.

Ναι, πάντα είχα ανθρώπους δίπλα μου, την οικογένεια μου, τους φίλους μου, μα αυτούς τους
πόνους δεν μπορούσα να τους μοιραστώ.. και για να είμαι ειλικρινής, δεν ήθελα κιόλας. Κάποιες φορές, με παρηγορούσε το γεγονός ότι το πέρναγα εγώ και όχι κάποιος άλλος που αγαπώ. Θυμάμαι μάλιστα, που κάποιες στιγμές τους ερμήνευα τον πόνο που ένιωθα, προσπαθούσα να βρω παρόμοιους πόνους για να τους βοηθήσω να καταλάβουν.

Ωστόσο, δεν ήταν αυτές οι δύσκολες μέρες. Λένε πως την κάθε μέρα, την ζεις μόνο μια φορά. Ε
λοιπόν, υπήρχαν ημέρες που ήθελα να περάσουν και να μην ξαναρθούν όντως ποτέ. Αυτές οι μέρες ήταν και οι πιο δύσκολες. Ήταν οι μέρες όπου οι θεραπείες επηρεάζαν τη διάθεση μου. Και αυτό ήταν το χειρότερο. Τις μέρες αυτές δεν ήθελα να είμαι με κανέναν, δεν ήθελα να κάνω το οτιδήποτε. Ήταν, βλέπετε, οι μέρες όπου θυμόμουνα όλα αυτά που μου στερούσε το λέμφωμα και ανησυχούσα για όλα αυτά που θα περάσω ακόμη. Καθ’ όλη την διάρκεια, ήμουνα δυνατή.. μα αυτές τις δύσκολες μέρες, οι ενέσεις πονούσανε πολύ περισσότερο από ένα τσίμπημα. Γιατί κτυπούσαν μέσα μου.

Κανείς δεν θα σου πει πως αυτό το ταξίδι δεν θα είναι δύσκολο, είτε το περνάς από λέμφωμα είτε από καρκίνωμα. Μα δεν θα είναι κάθε μέρα δύσκολο... Θα υπάρχουν και οι καλές μέρες, που ίσως να είναι και περισσότερες από τις δύσκολες. Αυτές τις καλές σου ημέρες, θα είναι ακόμα πιο καλές και από τις μέρες που είχες την υγεία σου, (γιατί) μαθαίνεις να εκτιμάς.

Μαθαίνεις πως η φράση «Καλά Αποτελέσματα» είναι, ίσως, η καλύτερη ευχή που έχεις δώσει σε κάποιον. Ή και που έχεις πάρει από κάποιον.

Μαθαίνεις να εκτιμάς ένα δυνατό γέλιο, ακόμα κι αν αυτό σου προκαλεί αναγούλα.

Μαθαίνεις να διψάς για ζωή και όταν λες στην «Υγείας μας», να το εννοείς.

Μαθαίνεις να εκτιμάς τη βοήθεια που σου προσφέρεται, και να ανυπομονείς να την ανταποδώσεις.

Και γι’ αυτήν την ανταπόδωση θα ήθελα να σας μιλήσω και εγώ σήμερα.

Καθ΄όλην τη διάρκεια, ο Σύνδεσμος Ένα Όνειρο Μια Ευχή και ο ΠΑΣΥΚΑΦ (Παγκύπριος Σύνδεσμος Καρκινοπαθών και Φίλων), έδειχναν έμπρακτα την υποστήριξή τους και τη βοήθεια τους. Τόσο προς εμένα όσο και προς την οικογένεια μου. Ένα χρόνο αργότερα, όταν πλέον κατάφερα να έχω καθαρές τις αναλύσεις στα χέρια μου, ο Σύνδεσμος Ένα Όνειρο Μια Ευχή πραγματοποίησε μια από τις ευχές μου, ως ανταμοιβή για τα όσα κατάφερα.

Η ευχή ήταν ένα ταξίδι στη Γαλλία για εμένα και την μικρή αδελφή μου, όπου συμπεριλάμβανε
ξενάγηση στα αξιοθέατα του Παρισίου και διαμονή στο πάρκο της Disneyland.

Σε αυτό το ταξίδι, είχα την ευκαιρία να γνωρίσω ανθρώπους που πέρασαν παρόμοιες δυσκολίες, να ακούσω τις εμπειρίες τους και να συνειδητοποιήσω πόσο τυχερή υπήρξα μέσα από τη δική μου περιπέτεια. Σε αυτό το ταξίδι, έμαθα πως τα αστεία για τις χημειοθεραπείες μεταξύ ομοιοπαθών, επιτρέπονται  και πως δεν είσαι τελικά το μόνο άτομο που κατέληξε μικροβιοφοβικό τον τελευταίοž χρόνο.

Βλέποντας τις ευχές όλων αυτών των ανθρώπων να πραγματοποιούνται, τη χαρά στα μάτια των
παιδιών που κάποτε υπέφεραν, είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου, πως θα προσπαθήσω κι εγώ με τη σειρά μου, να βοηθήσω αυτούς που πάλευαν για τις δικές τους ευχές.

Έτσι, το 2018 ξεκινήσαμε τη φιλανθρωπική εκστρατεία “Τρέχω Για Τις Ευχές Τους” όπου μαζί με τη μεγαλύτερη αδελφή μου Χλόη και μια φίλη, συμμετείχαμε στο Tough Mudder του Λονδίνου με σκοπό να μαζέψουμε χρήματα για τον Σύνδεσμο Ένα Όνειρο Μια Ευχή. Η εκστρατεία είχε ως στόχο να μαζέψουμε £1,000 σε ένα μήνα. Ο στόχος αυτός ολοκληρώθηκε μέσα στις τέσσερις πρώτες μέρες που ξεκινήσαμε την εκστρατεία. Στην περίοδο του ενός μηνός καταφέραμε όχι μόνο να διπλασιάσουμε τον αρχικό μας στόχο, αλλά σχεδόν να τριπλασιάσουμε το ποσό μαζεύοντας £2,860.

Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας κρατούσαμε ενήμερο τον κόσμο για τις καθημερινές μας
προπονήσεις, ώστε να αντεπεξέλθουμε στην δυσκολία του Tough Mudder, αλλά και την εξέλιξη της εκστρατείας. Σε αυτό το σημείο να σας εξηγήσω οτι το Tough Mudder είναι μια πορεία 20
χιλιομέτρων με λάσπη και 25 διαφορετικά εμπόδια συμπεριλαμβανομένου εμπόδια με
ηλεκτροσόκ, γέφυρα από σχοινιά, διάσχιση λίμνης με αιωρούμενους κρίκους, βουτιά σε λίμνη από πάγο και άλλα τόσα.

Το Τough Mudder ήταν μια προσωπικά δύσκολη πρόκληση, αφού ακόμη και κατά τη διάρκεια της πορείας, υπήρχαν στιγμές αδυναμίας που είχα ανάγκη να σταματήσω. Θυμάμαι μάλιστα, πως όταν πλέον διανύσαμε τα πρώτα 10 χιλιόμετρα, σκέφτηκα πως μας απομένουν άλλα τόσα. Ακριβώς, όπως είχα σκεφτεί και όταν ήμουν στα μισά των χημειοθεραπείων μου. Ένιωθα πως με την ολοκλήρωση των 20 χιλιομέτρων, θα ήταν σαν να ξαναζούσα την εμπειρία των θεραπειών μου. Μόνο που αυτήν τη φορά, όλη η περιπέτεια θα πρόσεφερε κάτι θετικό ... σε κάποιον άλλον. (Και αυτή) ήτανε μια από τις πολλές στιγμές που συνειδητοποίησα το πόσο αυτή η περιπέτειά μου με το λέμφωμα, με έκανε ακόμη πιο δυνατή και ανέβασε τον πήχη της αντοχής μου.

Για παράδειγμα όταν τα γόνατα μου με πονούσαν από το κρύο και το τροχάδι, είχα σκεφτεί πως πριν ένα χρόνο το πόδια μου ήταν τόσο αδύναμα, που δεν μπορούσα να τρέξω πέραν του ενός χιλιομέτρου.

Όταν ένιωθα την αναπνοή μου να εξαντλείται, είχα σκεφτεί πως την περίοδο των θεραπειών μου κουραζόμουν όταν απλά ανέβαινα τα σκαλιά στο σπίτι. Και είναι μόνο 15.

Αλλά το 2018, ήμουν εκεί, στο Tough Mudder..ήμουν εγώ που έτρεχα. Εγώ που πριν ένα χρόνο
καθόμουνα σε εκείνη την καρέκλα στο Γενικό Νοσοκομείου της Λευκωσίας. Και αυτό ακριβώς ήταν το μήνυμα, που ήθελα και θέλω να περάσω σε όλους τους ομοιοπαθείς μου. Ακριβώς όπως δόθηκε σε μένα η ευκαιρία να ζήσω την ευχή μου, και περήφανα να προσπαθήσω για τις ευχές κάποιων άλλων..έτσι και ο καθένας και η καθεμία από εσάς μπορεί να κάνει το ίδιο.

Αναπολώντας τα όσα έχω περάσει, συνειδητοποιώ πως έχω κερδίσει τόσα πολλά. Πολύ
περισσότερα από όσα έχω στερηθεί : έχω κερδίσει χιλιάδες αστείες ιστορίες με τον πατέρα μου, την ανάγκη να μιλώ με την μητέρα μου κάθε μέρα στο τηλέφωνο, την επιβεβαίωση για τον άριχτο δεσμό μεταξύ αδελφών και την απόδειξη πραγματικών φίλων.

Δυστυχώς όμως, κάποιοι από εμάς έτσι εκτιμάμε τη ζωή, από τους ανθρώπους που χάνουμε και τις αρρώστιες που ευχόμαστε να μην είχαμε. Μα αυτά θα συνεχίσουν να υπάρχουν, και το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να ανταποδώσεις πίσω αυτά που κέρδισες και να βοηθήσεις κάποιον που προσπαθεί να ολοκληρώσει την δική του ευχή.ž Όσα έχω περάσει, ίσως και χειρότερα, πιθανότατα να τα πέρασαν και αρκετοί από εσάς και άλλοι τόσοι άνθρωποι  και ευελπιστώ πως θα υπάρξουν λιγότεροι στο μέλλον.

Με ευκαιρία τη σημερινή μου ομιλία λοιπόν, θα ήθελα να ανακοινώσω τη φιλανθρωπική
εκστρατεία του 2019, όπου με μια μικρή παρέα από φίλους θα ανεβούμε το βουνό Όλυμπος, στην Ελλάδα για να μαζέψουμε χρήματα για τον φιλανθρωπικό Σύνδεσμο Ατόμων με Πολλαπλή
Σκλήρυνση Λάρνακας.

Με την προσφορά μου μέσα από τις φιλανθρωπικές εκστρατείες, νιώθω πως η περιπέτεια μου με το λέμφωμα, δεν πήγε χαμένη. Πριν από δύο χρόνια στη συγκέντρωση του Συνδέσμου, μου
ζητήθηκε να πω λίγα λόγια. Θυμάμαι, πως είχα πει πως όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Σήμερα
περήφανα , μπορώ να πω με σιγουριά πως έχω καταλάβει το λόγο...

Σας ευχαριστώ.

Με ελπίδα,

Κωνσταντίνα Καρακώστα

Πηγή : Ένα Όνειρο μια Ευχή (σελίδα στο fcb)