Στην Πρώτη φωτογραφία είναι ο Κωνσταντίνος μου 3,5 μόλις χρονών. 2 μήνες μετά την διάγνωση της λευχαιμίας. Την φωτογραφία αυτή την τράβηξε η κυρία Μαρία, η εθελόντρια του παιδότοπου όπου κάνανε τις θεραπείες, μπροστά από το αγαπημένο του παζλ, που το έφτιαχνε δέκα φορές την ημέρα.
Στην Δεύτερη φωτογραφία 12 χρονών πλέον βγαίνει από την ίδια πόρτα του παιδο-ογκολογικού Ελπίδα, ΝΙΚΗΤΗΣ. Το χαμόγελό του όπως βλέπετε δεν έλλειψε ποτέ σε καμία φωτογραφία... Θέλω να παίρνει ΔΥΝΑΜΗ ο κάθε ένας που βρίσκεται σε αυτή την θέση.
Τόσο μικρός έδωσε τη δική του μάχη να κρατηθεί στη ζωή και με τη βοήθεια των γιατρών και του Θεού κατάφερε και νίκησε το θηρίο, που μπήκε στην ζωή του με το έτσι Θέλω. ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΠΕΡΗΦΑΝΗ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ!!!
Θέλω να πω σε όλους
τους γνωστούς και φίλους μου, που δοκιμάζονται τώρα με αυτή την καταραμένη
αρρώστια, ΜΗΝ το βάλετε ποτέ κάτω. Όποτε δεν είστε καλά ψυχολογικά, είτε έχετε
παρενέργειες από τις θεραπείες θέλω να βλέπετε τον Κωνσταντίνο μου πως
χαμογελάει από την αρχή μέχρι το τέλος και να παίρνεται δύναμη.
ΜΗΝ αφήσετε να
σας νικήσει. Με προσευχή και πίστη στο Χριστό όλα θα πάνε καλά. Ήδη αυτή η
αρρώστια μου πήρε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο.
Δεν θέλω να χάσω
κανέναν άλλον.
Σας σκέφτομαι
συνέχεια…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου