“Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το Πάσχα που το παιδί μου πάλευε με τον καρκίνο στο νοσοκομείο…”

 

Ήταν Πάσχα, θυμάμαι!

Κι εμείς είχαμε γροθιά στο στομάχι με το να περιμένουμε τ’ αποτελέσματα από ένα σωρό εξετάσεις.

Στο διπλανό δωμάτιο του Νοσοκομείου ήταν ο Άγγελος, ένα πανέμορφο αγόρι. Ήταν δεκαέξι χρόνων και είχε απορροφηθεί στον υπολογιστή για να ξεχάσει την ίδια την ασθένεια.

Από την άλλη πλευρά της πτέρυγας του Νοσοκομείου, ο Γιωργάκης. Ένα παιδί με πολλά χαμόγελα. Βρεθήκαμε και με άλλα παιδιά μαζί σ’ έναν χώρο με το να φτιάχνουν καλλιτεχνικά.

Η μόνη τους ασχολία εκεί μέσα, με το να φτιάχνουν διάφορα καλλιτεχνήματα με χαρτί, έτσι απλά για να περάσει η ώρα.

Από την άλλη δε, οι γονείς περίμεναν εναγωνίως τις ιατρικές εξετάσεις των παιδιών τους…!

Κάποια στιγμή οι γιατροί φώναξαν, πως πρέπει να πάει ο καθένας στο δωμάτιο του.

Μα τι συνέβαινε;

 Εμείς οι γονείς ξέραμε καλά τι γινόταν…!

Μετά από λίγη ώρα κάποιοι γονείς έκλαιγαν για το χαμό του παιδιού τους και οι γιατροί ήταν εκεί να τους παρηγορήσουν.

Πολλές φορές επαναλαμβάνονταν αυτές οι σκηνές.

Κι εμείς οι μάνες πιο πέρα είχαμε έναν μεγάλο μόνιμο φόβο.

Κάθε φορά κλείναμε τις πόρτες και βυθιζόμασταν σ’ έναν μόνιμο φόβο.

Εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκα, διότι τα πάθη του Χριστού τα ζούσα μαζί του.

Έκλαιγα και παρακαλούσα για όσα ζούσα και δεν μπορούσα να συλλάβω στα μάτια όλα αυτά που έβλεπα.

Κοίταξα μπροστά στην κλινική μια παιδική χαρά Είχε φτιαχτεί γι' αυτά τα παιδιά.
Δυστυχώς σπάνια χρησιμοποιείτο.

Οι δυνάμεις των παιδιών δεν επέτρεπαν να παίζουν σ’ αυτές. Είχαν λυγίσει μες στις χημειοθεραπείες και μόνιμα είχαν μια έντονη αδυναμία.

Ξημέρωσε Μεγάλο Σάββατο, όταν κατάλαβα πως για μένα η Ανάσταση δεν έγινε.

Μια μόνιμη Σταύρωση χωρίς τέλος.

Τα σπίτια γύρω είχαν χαρά και γιορτή μεγάλη.

Άρχισαν οι καμπάνες να χτυπούν χαρμόσυνα κι εμείς συνεχίζαμε τον αγώνα της σιωπής.

Κάποια στιγμή πάγωσαν ακόμα και τα καλλιτεχνήματα, ακόμη και οι ατέλειωτες ώρες του Αγγέλου στον υπολογιστή και τα χαμόγελα του μικρού Λεόνι και του μικρού Γιωργάκη, αλλά και τα χοροπηδηχτά του αγαπημένου μου Στράτου..

Τώρα πια όλοι μαζί , ψηλά στον ουρανό, ο Στράτος μου, ο Άγγελος, ο Γιωργάκης και ο μικρός Λεόντι.

Και όσα χρόνια κι αν περάσουν πάντα θα ναι βαθιά χαραγμένες, όλες οι στιγμές που πέρασα με αυτούς τους Αγγέλους.

Και είναι πραγματικά ευλογία που τους γνώρισα και έζησα μαζί τους ..!

 

 Πηγή: https://www.infokids.gr/

 Πηγή: Stefania Iliopoulou Via: Μαρία Καραβά