«Στα τσακίδια, λευχαιμία!»

 

Η ιστορία της μαμάς Έφης και της 5χρονης Ολυμπίας που νίκησε τον καρκίνο

 Εκείνη ήρθε ξαφνικά ύπουλα χωρίς ιδιαίτερα εμφανή σημάδια.

Σιγά σιγά το παιδί μου κουραζόταν εύκολα και για λίγες μέρες είχε κάποια δέκατα. Πήγαμε για εξετάσεις. Ήταν όλα καλά. Ώσπου ένα αυγουστιάτικο καλοκαιρινό βραδύ, οκτώ Αυγούστου ήταν, αποφάσισε να εμφανιστεί.

Πυρετός 38 και αμέσως χτύπησαν καμπανάκια στο μυαλό μου. Κάτι συμβαίνει με το παιδί.

Η Οξεία Λεμφοβλαστική Λευχαιμία μπήκε στην ζωή μας εκβιαστικά. Αποφάσισε να αλλάξει την οικογενειακή μας γαλήνη. Είχε αποφασίσει να πάρει την ζωή του παιδιού μου. Η ζωή μου άλλαξε τόσο βίαια τόσο απότομα…

Μέσα σε ένα βράδυ. Κατέβαινα τα σκαλιά του Παιδογκολογικου και σκεφτόμουν ότι ζω ένα όνειρο ότι αυτό δεν γίνεται να συμβαίνει. Μέχρι χθες το παιδί μου ήταν καλά. Τι ήταν αυτό που το πυροδότησε; Τι ήταν αυτό που άλλαξε τα πάντα; Και όσο ψάχνεις «γιατί» , τα «γιατί» δεν υπάρχουν. Οι γιατροί σου λένε δεν υπάρχει «γιατί»… ΕΤΥΧΕ!

Το μόνο που θυμάμαι ήταν τα λόγια του γιατρού. Έχει καλή πρόγνωση αλλά χρειάζεται θεραπεία που θα κρατήσει αρκετό καιρό. Κατάλαβα ότι ξεκίνησε ένας αγώνας μεγάλος. Επιστρατεύθηκαν όλα τα μέσα: γιαγιάδες παππούδες, συγγενείς. Ο καρκίνος χρειάζεται την συνδρομή όλης της οικογένειας. Εγώ έπρεπε να ήμουν όλη την μέρα και την νύχτα στο νοσοκομείο. Ο σύζυγος μου πηγαινοερχόταν γιατί είχαμε και την δεύτερη μας κόρη. Το νοσοκομείο έγινε δεύτερο σπίτι μας. Τους 2 πρώτους μήνες δεν βγήκα καθόλου από το νοσοκομείο.

Είχα «ιδρυματοποιηθεί».

Παίρναμε μικρές ανάσες και πηγαίναμε σπίτι μας μερικές μέρες, όταν ο οργανισμός της Ολυμπίας το επέτρεπε. Κάθε φόρα που έμπαινα στο σπίτι το θεωρούσα μεγάλη ευτυχία.

Τελειώνοντας η θεραπεία, τελειώσανε και τα βάσανα μας , κατά μια έννοια.

Πλέον η ζωή μας μπήκε στην καθημερινότητα…
Η Ολυμπία είναι πέντε ετών. Είναι ένα πανέξυπνο παιδί. Ήδη μιλάει δύο γλώσσες. Η ζωή μας όμως άλλαξε και κάθε μέρα που περνάει την μετρώ σαν νίκη. Σαν νίκη μέχρι να περάσουν τα πέντε χρόνια που θεωρητικά το παιδί μου θα έχει θεραπευτεί. Σε όλη αυτή την πορεία είδα οικογένειες να διαλύονται, άνθρωποι που έμειναν πολλά χρόνια στα νοσοκομεία αλλά δεν είχαν το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Όσοι ζείτε μια φυσιολογική ζωή μπορείτε να δώσετε ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά σε όλα τα παιδιά που δίνουν τον αγώνα τους.

Μπορείτε να γίνετε δοτές εθελοντές του μυελού των οστών, να πάτε στα παιδιατρικά νοσοκομεία να δώσετε αίμα γιατί ο καρκίνος διακρίσεις δεν κάνει.

Χτυπάει αλύπητα αθώες παιδικές ψυχές και οφείλουμε όλοι να βοηθήσουμε.

Να είστε όλοι καλά που βοηθήσατε το παιδί μου να ζει μια φυσιολογική ζωή αλλά μην θεωρείτε τίποτα δεδομένο στην ζωής.
Η κόρη μου είναι μια ηρωίδα, είναι ένα πετυχημένο παιδί γιατί έδωσε μόλις στα δύο της χρόνια την μεγαλύτερη μάχη, την μάχη για την ζωή και την κέρδισε.
Αποτελεί πρότυπο μας και είμαστε περήφανοι για εκείνη.

Μαμά Έφη.

Πηγή: https://karkinaki.gr