Είναι μεγάλη υπόθεση ο θεράπων γιατρός να είναι πρώτα απ' όλα άνθρωπος!

 Και εκεί που νομίζεις ότι έπιασες πάτο...

... συνειδητοποιείς ότι έχει και πιο κάτω....

Πριν μερικές μέρες είχαμε βρεθεί Αθήνα για την μαγνητική μας. Επί την ευκαιρία συνδυάσαμε και τις επισκέψεις μας στους γιατρούς που μας παρακολουθούσαν από τότε που νοσηλευόμασταν ακόμα. 

Ανάμεσα σε αυτούς ήταν αυτή την φορά και οι ογκολόγοι, αυτοί οι ογκολόγοι που μας έστειλαν σπίτι μας να πεθάνουμε, στων οποίων το τμήμα βρίσκεται ο φάκελος του παιδιού. Ενάμιση χρόνο  και βάλε που είχαμε να τους δούμε ούτε μια στιγμή δεν ένιωσα ανασφάλεια που δεν είχα παιδοογκολόγο να παρακολουθεί το παιδί και ευτυχώς ούτε τον χρειάστηκα. Ο λόγος που αποφάσισα να τους επισκεφτώ ήταν γιατί χρειάζομαι ένα χαρτί για να μπορέσει το παιδί να περάσει επιτροπή στο ΚΕΠΑ. Χρειαζόμουν δηλαδή ένα κοινό δημόσιο έγγραφο που το χορηγούν αδιακρίτως σε κάθε παιδί που περνάει την πόρτα τους και μας το είχαν ήδη χορηγήσει μια φορά. Ένα τόσο άνευ σημασίας χαρτί για αυτούς που από όσο μου είπε μια φίλη που το χρειάστηκε για τον ίδιο λόγο απλά πήρε τηλέφωνο το ζήτησε και της το έστειλαν ταχυδρομικώς στο σπίτι της. 

Πήραμε λοιπόν το παιδί και πήγαμε, λίγες ώρες πριν το ραντεβού μας για την μαγνητική και εκεί διαπιστώσαμε πόσο ακόμα πιο χαμηλά μπορεί να πέσει κάποιος. Μας φωνάζει κάποια στιγμή η διευθύντρια του τμήματος στο γραφείο της (είχε αλλάξει εν τω μεταξύ) και μας ρωτάει τι κάνουμε. Της λέμε ότι είμαστε εκεί που μας στείλανε. Σπίτι μας. Μας ρωτάει αν έχουμε κάνει εξετάσεις έκτοτε και ποιος τις βλέπει (χωρίς να ζητήσει να δει καμιά) και της λέμε ότι κάνουμε και τις στέλνουμε σε νευροχειρουργούς να τις εκτιμήσουν. Και αφού μας δικαιολογήτο ότι η ίδια έλειπε όταν μας έστειλαν σπίτι με πρόοδο νόσου, δεν παραλείπει να τονίσει το πόσο καταστροφικό είναι το γεγονός ότι το παιδί δεν ολοκλήρωσε την θεραπεία του και από τους 8 κύκλους χημειοθεραπείας έκανε μόνο τους 2 (παρόλο που πλέον δεν υπάρχει δυνατότητα συνέχισης). 

Λες και φταίγαμε εμείς για αυτό. Βέβαια αφού πρώτα μας είπε να προσέξουμε τον ελαφρύ στραβισμό του παιδιού γιατί μπορεί να του προκαλέσει τύφλωση και αφού μας είπαν ότι πρέπει να περάσουν πάνω από 6 χρόνια για να θεωρηθεί ιαθέν από τον πρωτοπαθή καρκίνο, όπως ένα άλλο παιδάκι που πρόσφατα μετά από 3-4 χρόνια υποτροπίασε και τελικά έφυγε, αλλά βέβαια να έχουμε κατά νου ότι πολύ πιθανόν εξαιτίας των θεραπειών να εκδηλώσει και άλλου είδους καρκίνο στο μέλλον, και ένα σωρό άλλα τέτοια ενθαρρυντικά κατέληξε να μας πει με σαφήνεια  αυτό που ήθελε να πει από την αρχή, ότι αν θέλουμε να μας υπογράψει το χαρτί για το ΚΕΠΑ πρέπει να της υπογράψουμε προηγουμένως ότι ξέραμε ότι το παιδί μπορούσε να συνεχίσει την θεραπεία του την αρχική, (επειδή ΕΜΕΙΣ ψάξαμε, επειδή ΕΜΕΙΣ τρέξαμε, ΕΜΕΙΣ πληρώσαμε ιδιωτικά να κάνουμε εξετάσεις όταν αυτοί μας έλεγαν ότι δεν έχει κανένα νόημα και δεν μας παρέπεμπαν) και δεν το φέραμε πίσω να την συνεχίσει.  

Εκεί πλέον εμπέδωσα  ότι δεν έχουν τσίπα εκτός του ότι είναι μισάνθρωποι.  Δεν υπάρχει αυτό το πράγμα να πηγαίνουμε να τους δούμε, να είναι σαν να τους λέμε ότι ό,τι έγινε έγινε, τέλος καλό όλα καλά, πάμε παρακάτω τώρα και να απαιτούν να τους υπογράψεις χαρτί που να λέει εγγράφως ότι το δικό τους λάθος το επωμιζόμαστε εμείς. Απίστευτοι!

Φεύγοντας, τους είπαμε βέβαια ότι ελπίζουμε να μην χρειαστεί να τους δούμε ποτέ ξανά και ότι αν κάτι δείξει η μαγνητική μας να είναι σίγουροι ότι θα πάμε κάπου αλλού που δεν θα μας ζητάνε να τους υπογράψουμε τίποτα. Όλα αυτά μέσα στο χαμόγελο και χτυπώντας ο ένας την πλάτη του άλλου! Τόσο πολύ δεν με ένοιαζε και το τι θα πουν και το παλιόχαρτο τους. Το παιδί να ήταν καλά και αυτό αρκούσε.

  

Ευτυχώς  όλα πήγαν καλά. Η μαγνητική μας για άλλη μια φορά ήταν καλή. Τώρα περιμένω να δω τι θα γράψουν στην ιατρική βεβαίωση του ιστορικού που τους ζήτησα εκ νέου.

Άραγε θα συμπεριλάβουν τα τελευταία εδάφια του ιατρικού ημερολογίου του παιδιού; Έχω περιέργεια... Μόνο περιέργεια όμως.

Πηγή : http://dsrmlion.blogspot.gr